Οι σκοτεινές ιστορίες του νεαρού Πόε

Έφτασε στα χέρια μου πριν λίγες μέρες και το διάβασα σχεδόν με μια ανάσα -ταιριάζει με τον λίγο πιο σκοτεινό και κρύο καιρό, και με την ώρα που άλλαξε χαρίζοντας στις μέρες μας λίγο περισσότερο σκοτάδι. Οι σκοτεινές ιστορίες του Νεαρού Πόε της Αγγελικής Ράδου ήταν ένα βιβλίο που έβλεπα καιρό στο ράφι του βιβλιοπωλείου. Με τραβούσε το όμορφο εξώφυλλο και η όλη ιδέα του να διαβάσω κάτι για τον Πόε ως παιδί, αλλά στ' αλήθεια δεν ξέρω τι με αποθάρρυνε ως τώρα. Χαίρομαι που το πήρα τελικά, ήταν υπέροχο!

Κι αν ο Έντγκαρ Άλαν Πόε, ο "άρχοντας του μακάβριου" όπως τον αποκαλούν, ο μαιτρ του φρικιαστικού και του ανατριχιαστικού, είχε ζήσει κάποιες απόκοσμες, τρομακτικές και μυστηριώδεις περιπέτειες όταν ήταν μικρός; Ο ιδιόρρυθμος χαρακτήρας του θα τραβούσε το μεταφυσικό και το φρικιαστικό, και παράλληλα θα διαμορφωνόταν απ' αυτό. Και δεν θα υπήρχε τίποτα περίεργο σ' όλα αυτα, γιατί από έναν τέτοιο άνθρωπο ακριβώς κάτι τέτοιο θα περίμενες να έχει ζήσει. Και για να μην τα μπερδεύω τα πράγματα χωρίς λόγο, το βιβλίο είναι ακριβώς αυτό: η αρχή μιας σειράς για τον Έντγκαρ Άλαν Πόε ως δωδεκάχρονο αγόρι, και τις παράξενες περιπέτειες που θα μπορούσαν κάλλιστα να του έχουν συμβεί. Πρώτη ιστορία της σειράς: Ο Έντγκαρ και το μυστικό του θαμμένου φορέματος.

Λονδίνο αρχών 19ου αιώνα, ατμοσφαιρικό σκηνικό, κι ένα αγόρι που αγαπά το σκοτάδι και πλέκει ήδη τις δικές του ιστορίες βρίσκεται στο οικοτροφείο. Ένας παράξενος επισκέπτης φτάνει μέσα στη νύχτα και του ζητά να τον λυτρώσει με μια ιστορία, κηρύσσοντας την έναρξη παράδοξων και ανατριχιαστικών γεγονότων που παρασύρουν τον Έντγκαρ σε μια επικίνδυνη περιπέτεια. Ένα μικρό κορίτσι δολοφονείται στο παζάρι -ποιος το 'κανε και γιατί; Ποια είναι η σχέση του Αφυπνιστή με όλα αυτά; Κι εκείνο το άλλο, παράξενο κορίτσι με το κοράκι στον ώμο, αυτό το κοράκι με τις μαγικές δυνάμεις, πώς μπορεί να βοηθήσει στην εξιχνίαση του μυστηρίου;

Το βιβλίο είναι πάρα πολύ καλό! Η ιστορία είναι συναρπαστική και καλοστημένη, και μου άρεσε πολύ η ατμόσφαιρα και οι χαρακτήρες. Με τους φόνους και τους θανάτους, τη βρήκα στ' αλήθεια αρκετά σκοτεινή, αλλά όχι υπερβολικά τρομαχτική για ένα δεκάχρονο. Μου κέντρισε το ενδιαφέρον για τον Πόε (λίγα πράγματα δικά του έχω διαβάσει, αλλά θυμάμαι πόσο είχα φρικάρει πριν χρόνια με τη Μάσκα του κόκκινου θανάτου), και μου έκανε μεγάλη (και θετική φυσικά) εντύπωση που μια Ελληνίδα συγγραφέας έγραψε βιβλίο με τέτοιο θέμα. Σαν ιστορία φαντασμάτων, ήταν απολαυστική. Ελπίζω να υπάρξει σύντομα συνέχεια- θα τη διαβάσω σίγουρα!