Ghostgirls

Πριν λίγες μέρες τελείωσα, το ένα μετά το άλλο, δύο βιβλία που μοιάζουν πολύ μεταξύ τους στο εξώφυλλο και στον τίτλο, αλλά είναι τελείως διαφορετικά σε περιεχόμενο. Το ένα παιδικό, το άλλο εφηβικό, έχουν για ηρωίδα τους ένα κορίτσι-φάντασμα το καθένα, που στ' αλήθεια η προσωπικότητα, οι καταστάσεις και τα ενδιαφέροντά τους δεν θα μπορούσαν να διαφέρουν περισσότερο. Πάντως, και τα δύο ήταν απολαυστικά και μου κράτησαν καλή παρέα, το καθένα με τον τρόπο του.

 Το πρώτο που τελείωσα ήταν το βιβλίο Κάρα, τα φαντασματοκόριτσα είναι πράσινα του Γερμανού Ralf Leuther, που από μια σύντομη έρευνα που έκανα στο ίντερνετ μοιάζει κατά παράδοξο τρόπο να έχει μεταφραστεί στα ισπανικά και στα ελληνικά, αλλά όχι στα αγγλικά. Είναι μια παιδική περιπέτεια φαντασίας που διάβασα γρήγορα κι αχόρταγα. 

Η ιστορία με δυο λόγια: ένα εννιάχρονο αγόρι, ο Γιόναταν, που μόλις μετακόμισε στο νέο του σπίτι, ανακαλύπτει ένα παράξενο πράσινο κορίτσι που ζει στο υπόγειο. Είναι η Κάρα, είναι αστεία και πολύ σκανταλιάρα, και... είναι φάντασμα.  

Σύντομα οι δυο τους γίνονται οι καλύτεροι φίλοι, ξαφνικά όμως η Κάρα αρχίζει να χάνει τις δυνάμεις της. Ο λόγος είναι πως κάποιος της έχει κλέψει το θησαυρό της, τον ξεχωριστό θησαυρό που κάθε φάντασμα οφείλει να φυλάει σαν τα μάτια του. Χωρίς αυτόν η Κάρα θα χαθεί για πάντα, κι οι δυο τους έχουν μόνο τρεις μέρες για να λύσουν το μυστήριο και να αντιμετωπίσουν τον κλέφτη!

Η ιστορία της Κάρας είναι μαγευτική. Με μεγάλες δόσεις περιπέτειας και υπερφυσικού, με πολύ χιούμορ και δράση και ωραίους χαρακτήρες και ακίνδυνους "κακούς", και με τη φιλία των δύο παιδιών στο επίκεντρο, είναι νομίζω μια ιστορία που εγγυημένα θα αγαπήσει κάθε παιδάκι από 8-9 ετών -κι ο καθένας που παραμένει 8-9 ετών για πάντα (θυμάστε παλιά που οι εκδόσεις ψυχογιός έβγαζαν αυτά τα αγαπημένα παιδικά βιβλία με σκληρό εξώφυλλο που έγραφαν από πίσω από 9-99 ετών; κάπως έτσι)... Αυτό το βιβλίο κέρδισε απ' την πρώτη σελίδα μια θέση στην καρδιά μου!

Κι έπειτα διάβασα το Ghostgirl της Tonya Hurley. Γι' αυτό εδώ άργησα λίγο να σχηματίσω γνώμη. Ενώ το διάβαζα ευχάριστα και δεν κολλούσα πουθενά, από την άλλη δεν ένιωθα να ταυτίζομαι με την ηρωίδα, δεν ένιωθα καν να τη συμπαθώ ιδιαίτερα, μου φαινόταν λίγο ρηχή.

Καθώς η ιστορία προχωρούσε, βέβαια, λίγο-λίγο άλλαζα γνώμη και τελικά έκλεισα το βιβλίο ικανοποιημένη με την τροπή των πραγμάτων...

Δυο λόγια και πάλι για την ιστορία: Η Charlotte είναι ένα κορίτσι που πάντα ένιωθε αόρατο. Καθώς ξεκινά η νέα σχολική χρονιά, αποφασίζει πως αυτό πρέπει ν' αλλάξει -φέτος πρέπει να γίνει δημοφιλής και φυσικά να την προσέξει το αγόρι που την ενδιαφέρει. Τα πράγματα δείχνουν αισιόδοξα, μέχρι που, την ίδια μέρα, η Charlotte πνίγεται με ένα αρκουδάκι-ζελεδάκι και πεθαίνει στο σχολείο. Αυτόματα, μετατρέπεται σε κορίτσι-φάντασμα, που προς μεγάλη του έκπληξη ανακαλύπτει ότι πρέπει να συνεχίσει να πηγαίνει σχολείο -μαζί με μια ολόκληρη τάξη παιδιών-φαντασμάτων που πέθαναν στα σχολικά τους χρόνια- και να "αποφοιτήσει" μαζί τους, αφήνοντας πίσω της τα ανεπίλυτα ζητήματα της ζωής της και προχωρώντας παραπέρα.  

Στην πράξη αυτό αποδεικνύεται δύσκολο - η Charlotte είναι ακόμα κολλημένη με το ίδιο αγόρι, και ακόμα ζηλεύει και θαυμάζει τη δημοφιλή πλην υπερφίαλη συμμαθήτριά της.

Όμως, παρά την άρνησή της να προχωρήσει, πολλά θ' αλλάξουν...

Η Charlotte βρίσκει μια αληθινή φίλη, τον αληθινό της εαυτό, τον τρόπο της να ξεχωρίζει και τον τρόπο να συνεχίσει τη ζωή της... μετά τη ζωή της.

Κι όλο αυτό, που ξεκίνησε σαν ένα ανάλαφρο, πολύ σκοτεινό, αστείο και σαρκαστικό βιβλίο απ' το οποίο δεν είχα μεγάλες προσδοκίες, τελείωσε πολύ ωραία...

Σε κάποια σημεία, χωρίς να μοιάζει στην πραγματικότητα, μου θύμισε λιγάκι το Dead Like Me, μια σειρά που μου άρεσε πάρα πολύ και θα ήθελα να ξαναδώ:

Οι κριτικές του βιβλίου που διάβασα ήταν από πολύ κακές μέχρι πολύ καλές. Φαίνεται πως δεν ήμουν η μόνη που δεν μπορούσε ν' αποφασίσει.

Το συμπέρασμα είναι πως τα φαντασματοκόριτσα μ' αρέσουν πολύ. Αλλά αυτό το ήξερα ήδη...


Υ.Σ. Και τελικά χθες έφτασε στα χέρια μας η πρώτη κολοκύθα του φετινού φθινοπώρου! Περάσαμε υπέροχα σκαλίζοντάς την...

...για να φτιάξουμε το φετινό μας jack-o-lantern.... που μόλις τον είδε αναμμένο το βράδυ η Ισαβέλλα θεώρησε αναγκαίο να επιβεβαιώσει ότι "Αυτός δε δαγκώνει!"  Έτσι βρε παιδί μου, μήπως είχε ανησυχήσει κανένας...