Δευτέρα 18 Απριλίου 2016

Τριών


Σήμερα η μικρότερη κυρία του σπιτιού μας έγινε τριών χρονών. Κι από τη μία σκέφτομαι ότι τα τρία χρόνια είναι τόσο λίγα, κι αυτή είναι τόση δα -τριών χρονών, μωράκι ακόμα στα μάτια μου! Κι από την άλλη σκέφτομαι ότι τα τρία χρόνια είναι μια ζωή, γιατί δεν μπορώ να φανταστώ, σχεδόν δεν θυμάμαι τη ζωή μου πριν από 'κείνη.
Και φυσικά κάνω λάθος, δεν είναι πια μωράκι. Είναι ένα κοριτσάκι δυναμικό και τρυφερό, και τόσο πολύ αστείο! Της αρέσουν τα τραγούδια, της αρέσουν τα μωρά. Της αρέσουν οι κούκλες-μωρά. Της αρέσει να πίνει γάλα. Της αρέσει να ζωγραφίζει ατελείωτα (με μαρκαδόρους, με μολύβια, με κιμωλίες, στα χαρτιά, στο πάτωμα, στο σώμα της). Της αρέσει ν' ακούει παραμύθια  (τα τρία γουρουνάκια και τα εφτά κατσικάκια πιο πολύ απ' όλα). Της αρέσουν τα όμορφα φορέματα και οι φούστες και να διαλέγει μόνη της τα ρούχα της. Της αρέσει το tablet, λίγο περισσότερο απ' ό,τι θα ήθελα. Της αρέσει να παίζει με τ' αδερφάκια της και τους φίλους της. Θα μπορούσα να συνεχίσω για πολύ ακόμα μ' αυτή τη λίστα.
Προς τιμήν, λοιπόν, αυτού του γλυκού κοριτσιού που πριν τρία χρόνια ήρθε στη ζωή μας και γέμισε τον κόσμο μας με το φως και τα χρώματά της, είπα να σας δείξω σήμερα λίγα απ' τα τελευταία αγαπημένα της βιβλία.



Η Τσίου Τσίου ψάχνει το λαγό του Πάσχα: Ένα από τα καινούργια βιβλία των εκδόσεων Ίκαρος. Ξέρω πως δεν είναι και τόσο για την ηλικία της, και θα ταίριαζε περισσότερο σ' ένα μικρότερο παιδάκι, όμως το διάλεξε μόνη της, το διαβάσαμε μία φορά κι από τότε το "διαβάζει" μόνη της...


...ανοιγοκλείνοντας τα κινούμενα μέρη και βλέποντας τα ζωάκια, ενώ το κοτοπουλάκι Τσίου Τσίου ψάχνει το πασχαλιάτικο λαγουδάκι για να της δώσει ένα αυγό.



Αυτό είναι όλο κι όλο αυτό που συμβαίνει σ' αυτό το βιβλίο, μα -θα συμφωνήσω με την αναγνώστρια- οι εικόνες είναι πολύ όμορφες και χαρούμενες. Ιδανικό βιβλίο για ένα μωράκι 1+ έτους.


Rosie's Babies, των Martin Waddel και Penny Dale, ένα παραμύθι που κυκλοφορούσε παλιότερα και στα ελληνικά, με τίτλο Τα μωρά της Ρόζας. Το είχαμε, κάποιος το είχε κάνει δώρο στην αδερφή μου όταν ήταν μικρή, αλλά δεν το βρίσκουμε πια, όπως και πολλά άλλα βιβλία της παιδικής μας ηλικίας. Δυστυχώς, είναι εκτός κυκλοφορίας στα ελληνικά. Μα το παρήγγειλα από το amazon, κι είναι ό,τι πρέπει για κάποια που αγαπάει τα μωρά, παίζει με μωρά ζωάκια και έγινε πρόσφατα μεγάλη αδερφή...


Σ' αυτή την πολύ τρυφερή ιστορία, η μαμά ετοιμάζεται να βάλει για ύπνο το μωρό όταν η Ρόζι αρχίζει να της μιλάει για τα δικά της μωρά, που μπορεί να φαίνεται πως είναι πάνινα ζωάκια, μα στην πραγματικότητα είναι αληθινά!


Τα μωρά της Ρόζι κάνουν ένα σωρό πράγματα μαζί της. Παίζουν, οδηγούν αυτοκίνητα, πηγαίνουν στην παιδική χαρά, διασκεδάζουν. Κι εκείνη είναι η καλή μαμά που τα φροντίζει και τα προστατεύει πάντα.






Όταν όμως το μωρό της μαμάς έχει πια κοιμηθεί, και τα μωρά της Ρόζι έχουν κοιμηθεί επίσης, τότε η Ρόζι έχει μία μόνο επιθυμία...


...Να μιλήσουν για την ίδια, και να περάσει επιτέλους λίγο χρόνο μόνη με τη μαμά της.


Τόσο γλυκό, τόσο μέσα στην ψυχολογία του παιδιού που απέκτησε καινούργιο αδερφάκι και τόσο υπέροχα εικονογραφημένο που το θυμόμουν καλά ενώ είχα να το δω είκοσι χρόνια -το αγαπάμε!

5 Πασχαλινά αυγά, ένα βιβλιαράκι που επίσης διάλεξε μόνη της απ' το βιβλιοπωλείο, σε μία από τις τελευταίες βόλτες μας.


Οι κότες μοιράζουν πασχαλινά αυγά στα ζωάκια περιμένοντας τη μεγάλη μέρα. Μικρό, απλό κείμενο, ζωηρές εικόνες. Δεν είναι απ' τα αγαπημένα μου αλλά εκείνη το ξεφυλλίζει συχνά. Έχουν βρει με τη Σταυρούλα ποια κότα είναι η καθεμιά τους και ποια είμαι εγώ (αυτή με τα γυαλιά). Και το κοτόπουλο είναι, φυσικά, ο αδερφός τους.


Η Κοτούλα Τούλα (Hattie Peck), της Emma Levey. Ακόμα μια ιστορία με κότα και αυγά! Ετούτη εδώ όμως δεν έχει σχέση με το Πάσχα, αλλά με την προσπάθεια της κοτούλας να γίνει μαμά. Αφού δεν μπορεί να κάνει δικό της αυγουλάκι, βγαίνει σε αναζήτηση αυγών σε όλο τον κόσμο...


...και αφού προσπαθεί πολύ και περνά χιλιάδες εμπόδια, καταφέρνει να φέρει στο σπιτικό της όχι ένα αλλά πολλά αυγά και να γίνει μανούλα ενός πλήθους διαφορετικών πλασμάτων. Έτσι, η κοτούλα μας γίνεται ευτυχισμένη.


Μια ιστορία σύντομη και γλυκιά, που θίγει πολλά σημαντικά θέματα με τον απλό της τρόπο. Ο θρίαμβος απέναντι στις αντιξοότητες, η επιμονή και η υπομονή αλλά και η υιοθεσία. Όμορφο!

Ο Πετίτ, το τέρας, της Isol. Ένα βιβλιαράκι που δεν περίμενα ότι θα άρεσε τόσο στην Ισαβέλλα, αλλά πίστευα ότι θ' άγγιζε μόνο τη Σταυρούλα -όχι για πρώτη φορά, έκανα λάθος. Το ζητούσαν και οι δυο ξανά και ξανά, πολλές φορές στη σειρά, για μέρες. Έχει μικρό κείμενο, παράξενη εικονογράφηση και μια ιστορία που απ' ό,τι φαίνεται είναι στα παιδιά (αλλά και σε όλους μας)... πολύ οικεία.


Ο Πετίτ δεν ξέρει τι του συμβαίνει. Είναι άλλοτε καλός κι άλλοτε κακός. Η μαμά του αναρωτιέται πώς ένα καλό παιδί σαν αυτόν κάνει κάποιες φορές άσχημα πράγματα. Κι εκείνος αναρωτιέται διάφορα... Γιατί νιώθει αυτά που νιώθει; Γιατί όταν προσπαθεί να είναι καλός όλα πάνε στραβά; Καταλήγει στο συμπέρασμα ότι είναι καλόκακος, κι ότι μάλιστα το ίδιο είναι κι η μαμά του -μήπως είναι κληρονομικό;
Η Ισαβέλλα θέλει ν' ακούει "τα κακά πράγματα" που κάνει ο Πετίτ. Μάλιστα δήλωσε πως αυτά της αρέσουν περισσότερο στο βιβλίο. Και τα δυο κορίτσια προβληματίστηκαν μ' αυτή την ιστορία, κι έκαναν ένα σωρό ερωτήσεις γι' αυτό το "πότε καλός, πότε κακός". Γιατί;
Νιώσαμε όλες μας μια παράξενη ταύτιση με τον Πετίτ, μια συμπάθεια. Καλόκακος, και λίγο μπερδεμένος... μήπως έτσι δεν είμαστε όλοι;


Αυτά ήταν λοιπόν τα τελευταία αγαπημένα της, που κυκλοφορούν αυτή τη στιγμή στο σπίτι...
Χρόνια πολλά, γλυκιά μου αγάπη. Να τα εκατοστήσεις! Να είσαι ευτυχισμένη!

Τρίτη 12 Απριλίου 2016

A Dignity of Dragons

Για τη Nicoletta Ceccoli και τις υπέροχες εικόνες της είχαμε ξαναμιλήσει πρόσφατα εδώ. Η δουλειά της είναι πάντοτε εντελώς ονειρική, απίστευτα όμορφη και ξεχωριστή. Υπάρχει όμως κι αυτό το πολύ ιδιαίτερο βιβλίο, εικονογραφημένο από την ίδια, που ήρθε στο σπίτι μας πριν λίγο καιρό, μας χάρισε χαρούμενες στιγμές σε μια δύσκολη φάση και μας ενθουσίασε και τις τρεις. 
A Dignity of Dragons, Collective Nouns for Magical Beasts.  Το βιβλίο των μαγικών πλασμάτων, το λέμε εμείς. 


Είναι ένα βιβλίο-κατάλογος μαγικών πλασμάτων από διάφορες χώρες, κουλτούρες και εποχές. Η ιδέα είναι να αποδώσει στο κάθε είδος ένα συλλογικό ουσιαστικό που να περιγράφει και να χαρακτηρίζει ένα κοπάδι από δαύτα. Για παράδειγμα, μπορείς να συναντήσεις μέσα στο βιβλίο...
A tsunami of sea monsters
A splash of mermaids
An arch of rainbow snakes...



Τα collective nouns που υπάρχουν στο βιβλίο είναι ευφάνταστα και εντυπωσιακά, όμως για εμάς δεν είναι αυτά το θέμα -κατ' ανάγκη, μάλιστα, αφού είναι για μένα εντελώς αμετάφραστα. Η μεταφραστική μου δεινότητα, για την ακρίβεια, σταματάει πολύ πριν φτάσουμε στο
An amazement of minotaurs
ή στο
A thundering of rocs...
To θέμα μας είναι τα ίδια τα μαγικά πλάσματα. Πιο πολλά απ' όσα είχαμε δει ποτέ μαζεμένα.
Και πιο πολύ, το θέμα μας είναι η πανέμορφη απεικόνισή τους απ' την εικονογράφο, που μας τραβάει μέσα στο βιβλίο και μας κάνει να το θαυμάζουμε ξανά και ξανά.


Θέλω να μπω μέσα σε μια εικόνα της, να είμαι κάπου εκεί μέσα.


Έτσι λοιπόν ξεφυλλίζουμε το βιβλίο, κοιτάζουμε τα μαγικά πλάσματα, λέμε τα ονόματά τους, στα ελληνικά ή στα αγγλικά αν είναι πολύ δύσκολο να τα μεταφράσω, μιλάμε γι' αυτά.
Λέμε ποια είναι η καθεμιά μας απ' το κάθε είδος, ακόμα κι αν πρόκειται για Μέδουσες ή Άρπυιες, ή για παράξενους κακούς κόκορες, ή για λιοντάρια με ανθρώπινο πρόσωπο και ουρά σκορπιού -υπάρχουν κι αυτά κάπου, σε κάποιες ιστορίες.


Κι αν δεν ξέρω τι είναι κάποιο απ' αυτά, υπάρχει πάντα ο κατάλογος στο τέλος του βιβλίου, με πληροφορίες για το κάθε είδος.



Ανάμεσα στ' αγαπημένα μας πλάσματα είναι οι αλεπούδες που παίρνουν τη μορφή γυναίκας.


Να και το βιβλίο χωρίς το εξωτερικό του κάλυμμα -εξίσου όμορφο, δεν είναι;


Αυτό το βιβλίο είναι μαγικό! Χωρίς πολλά λόγια, απόλυτα συναρπαστικό. Δίνει φτερά στη φαντασία...

Σάββατο 9 Απριλίου 2016

Τι άλλο διαβάσαμε αυτό τον καιρό...

Αυτό τον καιρό το διάβασμα πάει καλά, αλλά το γράψιμο όχι. Οι μέρες είναι πανέμορφες, αλλά θα ήθελα να είχαν άλλες τόσες ώρες. Ο ύπνος είναι πολύτιμος και ο χρόνος κυλάει σαν νερό. Οι ρυθμοί της ζωής είναι διαφορετικοί, τα καινούργια βιβλία που ήρθαν στο σπίτι μας ήταν αρκετά και δεν ξέρω από πού ν' αρχίσω. Αλλά πάλι, ποτέ δεν ξέρω από πού ν' αρχίσω, οπότε πάει καλά. Θα προσπαθήσω να είμαι σύντομη και να σας δείξω λίγα μόνο απ' τ' αγαπημένα μας εικονογραφημένα βιβλία των εβδομάδων αυτών, ελπίζοντας ότι θα μπορέσω σύντομα ν' αφιερώσω και στα υπόλοιπα το χρόνο που τους αξίζει... 


Λοιπόν, κάποια απ' τα βιβλία που αγαπήσαμε αυτό τον καιρό ήταν...

Η σειρά Ας μιλήσουμε για τα συναισθήματα της Joy Berry: Το βιβλίο Νιώθω ανυπομονησία το είχε δανειστεί η Σταυρούλα απ' τη βιβλιοθήκη του σχολείου της, και άρεσε και στα δυο κορίτσια τόσο πολύ, και το διαβάσαμε εκείνο το Σαββατοκύριακο που το κρατήσαμε τόσες φορές, και μου φάνηκε κι εμένα τόσο ενδιαφέρον σαν ιδέα, που φροντίσαμε να το προμηθευτούμε μαζί με τα υπόλοιπα βιβλία της σειράς: Νιώθω απογοήτευση, Νιώθω ντροπή, Θέλω να με προσέχουν. Η σειρά απευθύνεται σε μικρά παιδάκια 3-6 ετών και τους μιλά με απλά λόγια για πράγματα που νιώθουν αλλά ίσως δεν συνειδητοποιούν ή δεν ξέρουν να περιγράψουν. Στην αριστερή σελίδα τους περιγράφει τι συμβαίνει όταν βιώνουν το συγκεκριμένο συναίσθημα και τους δίνει συμβουλές για το πώς μπορούν να το αντιμετωπίσουν, ενώ στη δεξιά κάθε φορά εικονογραφεί τη θεωρία με το παράδειγμα ενός παιδιού που είναι και ο ήρωας του κάθε βιβλίου. Δεδομένου ότι και στο νηπιαγωγείο μιλούσαν αυτό τον καιρό για τα συναισθήματα, αυτά τα πολύ ωραία βιβλιαράκια μας ήρθαν κουτί!


Η σειρά των μύθων του Αισώπου σε επιμέλεια της Κάρμεν Ρουγγέρη Αίσωπος! Κάτι θέλει να μας πει...: Πόσο χαίρομαι που η Όλγα μας σύστησε αυτά τα βιβλία! Πραγματικά δεν ξέρω γιατί οι μύθοι του Αισώπου δεν μου είχαν περάσει απ' το μυαλό μέχρι τώρα ως κάτι που θα μπορούσαμε να διαβάσουμε και να απολαύσουμε παρέα με τα κορίτσια. Και όχι μόνο να διαβάσουμε, αλλά και ν' ακούσουμε, και να τραγουδήσουμε, και να χορέψουμε, γιατί το καλύτερο σ' αυτή την έκδοση των μύθων του Αισώπου είναι το CD που συνοδεύει το κάθε βιβλίο, με θεατρική αφήγηση των μύθων παρέα με τα υπέροχα τραγούδια και τις μουσικές που τους διανθίζουν. Γνωστοί και άγνωστοι μύθοι, σύντομοι αλλά και πιο εκτενείς, γίνονται εδώ ένα πανηγύρι. Αν πρέπει να πάρετε ένα απ' αυτά τα τρία βιβλία, σας συστήνουμε το πρώτο -είναι το αγαπημένο μας. Έχει τα καλύτερα και τα περισσότερα τραγούδια. Ο τζίτζικας κι ο μέρμηγκας, η Μαριγώ και το σταμνί της, η αλεπού και τα σταφύλια, η αλεπού κι ο κόρακας είναι κάποιοι μόνο από τους μύθους που περιλαμβάνονται, και πολύ συχνά θα μας ακούσεις στο σπίτι να τραγουδάμε, όλοι μαζί ή ο καθένας μόνος του, τα τραγούδια των μυρμηγκιών και των τζιτζικιών, των βατράχων ή του φιλάργυρου που ήθελε να κρύψει το χρυσάφι του και το έχασε...  


Once Upon a Cloud της Claire Keane: Ένα βιβλίο που πήρα χωρίς να ξέρω τίποτα γι' αυτό, μόνο και μόνο απ' το εξώφυλλο (ναι, το κάνω αυτό καμιά φορά, δεν μου βγαίνει πάντα σε καλό αλλά συνήθως πετυχαίνει). Είναι η ιστορία της μικρής Celeste που ήθελε το τέλειο δώρο για τη μαμά της και ταξίδεψε στον ουρανό ψάχνοντάς το. Η ιστορία είναι πολύ απλή και όχι κάτι το ιδιαίτερα σπουδαίο, η εικονογράφηση όμως αποζημιώνει. Η δημιουργός του δούλεψε σαν visual development artist με τη Disney και συνεισέφερε σε ταινίες όπως το Tangled και το Frozen. H δουλειά της πράγματι αποτυπώνει κάτι γλυκό και καρτουνίστικο και κάτι από Disney... Πολύ όμορφο βιβλίο!


Interstellar Cinderella των Deborah Underwood και Meg Hunt: Κι αν η Σταχτοπούτα ζούσε στο διάστημα; Κι αν ήταν μηχανικός; Κι αν ήταν ένα δυναμικό και έξυπνο κορίτσι, που μπορούσε να επιδιορθώσει το σκάφος του πρίγκιπα, και αντί να τον παντρευτεί στο τέλος να γίνει αρχιμηχανικός του; (Γιατί είναι πολύ μικρή για γάμο, κι αυτή η ανατροπή ήταν το αγαπημένο μου σημείο στο βιβλιο!) Κι αν ο χορός ήταν μια διαστημική παρέλαση; Κι αν η νεραϊδονονά ήταν ρομπότ και αντί για φόρεμα της πρόσφερε καινούργια εργαλεία για να φτιάξει τον πύραυλό της και μια διαστημική στολή (επίσης αγαπημένη μου ανατροπή); Λοιπόν, πιστεύω ότι το πιάσατε το νόημα. Μια φρέσκια και πολύ διαφορετική μοντέρνα Σταχτοπούτα, που χάνει πολύ στη μετάφραση γιατί είναι γραμμένη σε ρίμες αλλά αξίζει ακόμα κι έτσι γιατί είναι ένα κορίτσι που παίρνει τη ζωή του στα χέρια του, γιατί διαδραματίζεται στο διάστημα for goodness sake, και γιατί έχει υπέροχη εικονογράφηση!  


Ανάποδα, του Θοδωρή Παπαϊωάννου: Το σκαθαράκι ο Μέλιος αναποδογυρίζει κατά λάθος. Κι έτσι ανάποδα ο κόσμος φαίνεται διαφορετικός, αλλά και πιο ξεκάθαρος. Κάπου εκεί του αποκαλύπτεται σιγά σιγά ό,τι τον απειλεί ή απλώς τον προσπερνάει, από αδιαφορία, από χρησιμοθηρία, από εγωισμό, η ασχήμια του κόσμου αλλά και η ομορφιά, η μικρότητα του συμφέροντος αλλά και το μεγαλείο της αγάπης. Το μικρό σκαθάρι βιώνει διάφορα συναισθήματα και κάνει σκέψεις για τη ζωή και το βιβλίο τελειώνει γλυκά και όμορφα. Μια παράξενη, ασυνήθιστη και όμορφη ιστορία με απρόσμενο βάθος, και με την εξίσου ιδιαίτερη εικονογράφηση της Ίριδας Σαμαρτζή να σε μεταφέρει πραγματικά μέσα σ' αυτό το μικρόκοσμο, για να τον δεις από μια θέση που ποτέ δεν είχες φανταστεί.  


 Νουμεράλια, των Jorge Lujan και Isol: το πιο παράξενο, το πιο ιδιαίτερο βιβλίο με αριθμούς που είδες ποτέ! Όπου το 1 είναι η μικρότερη σημαία στη γη, το 4 μια καρέκλα που κρέμεται απ' το ταβάνι, το 6 οι τρεις σωματοφύλακες μπροστά σ' ένα καθρέφτη. Αυτό το γεμάτο φαντασία βιβλίο παρουσιάζει τους αριθμούς απ' το 1 ως το 10 μ' έναν τρόπο που ξαφνιάζει και σε κάνει να σκεφτείς αλλά και να ονειρευτείς.


Το αστρικό χωριό, της Κατερίνας Κρις: Το λέω και το ξαναλέω, για μένα τα καλύτερα δώρα είναι τα βιβλία, κι αυτό εδώ το όμορφο βιβλίο που ήταν δώρο των φίλων μας το αγαπήσαμε διπλά! Είναι κι αυτό πολύ παράξενο και ασυνήθιστο, γραμμένο αλλά και εικονογραφημένο μ' έναν εντελώς δικό του τρόπο. Και μιλάει γι' αυτό το υπέροχο μέρος, το αστρικό χωριό, που είναι τόσο μακριά κι όμως τόσο κοντά, μέσα στη φαντασία μας, και μας κάνει ευτυχισμένους. Αρκεί να μπορούμε να πλάσουμε με το μυαλό μας απίθανα πράγματα, να γελάμε, να λέμε τριαλαλά και να πετάμε με τα φτερά της φαντασίας....


Miss Hazeltine's Home for Shy and Fearful Cats, των Alicia Potter και Birgitta Sif: Το βιβλίο αυτό το διάλεξα για την υπέροχη εικονογράφηση της Birgitta Sif, που την ήξερα απ' τον Όλιβερ και το Η Εύη όλο χορεύει και χορεύει και την εκτιμώ πολύ. Και αποδείχτηκε πως παράλληλα περιέχει μια πολύ όμορφη ιστορία φιλίας, θάρρους και ευγνωμοσύνης, με ήρωες μερικές ντροπαλές και φοβητσιάρικες γάτες που βρίσκουν το κουράγιο να σώσουν την κυρία που αγαπούν. Υπήρξε ένα διάστημα που τα κορίτσια το ζητούσαν τουλάχιστον δυο φορές τη μέρα, οπότε το θεωρώ απ' τα πολύ πετυχημένα μας βιβλία!


Οι καλοί και οι κακοί ιππότες, μάγισσες και πειρατές του Αντώνη Παπαθεοδούλου: Αυτά τα τρία βιβλία, που τα διαβάσαμε άπειρες φορές μέσα στις βδομάδες που πέρασαν, μπορώ να πω πως είναι απ' τα Νο 1 αγαπημένα μας αυτής της εποχής! Είναι ό,τι πιο διασκεδαστικό διαβάσαμε τελευταία, και μας έκαναν να κοιταζόμαστε και να γελάμε ξανά και ξανά και ξανά. Η ιδέα είναι πως στην αριστερή σελίδα οι κακοί απειλούν, επιτίθενται, φοβερίζουν. Στη δεξιά οι καλοί απαντούν χωρίς τίποτα να τους πτοεί, ατρόμητοι, ξορκίζοντας το κακό με το χιούμορ. Άσε που έχουν και μια πετυχημένη ρίμα για την κάθε περίσταση! Στο τέλος του κάθε βιβλίου, οι κακοί παραδέχονται την ήττα τους και οι δυο παρατάξεις φιλιώνουν. Το καλό νικάει πάντα! Τα βιβλία είναι ξεκαρδιστικά, ο συγγραφέας φαίνεται πολύ ταλαντούχος και η φοβερή εικονογράφηση της Ίριδας Σαμαρτζή είναι γεμάτη αστείες λεπτομέρειες. Τα κορίτσια ψάχνουν τους εαυτούς τους σε όλες τις εικόνες! Τα συστήνουμε ανεπιφύλακτα...


Και τέλος... Πώς να κρύψεις ένα λιοντάρι της Helen Stephens: Ακόμα ένα βιβλίο που μας άρεσε πάααρα πολύ, μαζί με τη συνέχειά του, Πώς να κρύψεις ένα λιοντάρι από τη γιαγιά. Το λιοντάρι έρχεται στη πόλη ν' αγοράσει ένα καπέλο, μα βρίσκεται στο σπίτι ενός μικρού κοριτσιού που λέγεται Έλλη. Η μικρή προσπαθεί να κρύψει το μεγάλο της φίλο απ' τους γονείς της, αλλά πώς αλήθεια να κρύψεις ένα λιοντάρι; Είναι πολύ δύσκολο... Το βιβλίο είναι αστείο, τρυφερό και φυσικά υπέροχα εικονογραφημένο. Μας ενθουσίασε όλες!


Και κάπου εδώ τελειώνει "ο σωρός μου", που λένε και τα κορίτσια όταν κατεβάζουν ένα ολόκληρο ράφι βιβλία και το κάνουν στοίβα στο πάτωμα...
"Θα κάνω σωρό". "Θα διαβάσω".
Κι εγώ, που χαίρομαι ν' ασχολούνται τα παιδιά μου με τα βιβλία, τις αφήνω. Κι ας ξεφυλλίσουν δύο, ή τρία, ή πέντε απ' αυτά, λέγοντας τις ιστορίες φωναχτά, με το δικό τους τρόπο. Κι ας φύγουν μετά για να κάνουν κάτι άλλο, παρατώντας τα πίσω τους.
Νομίζω και τα βιβλία χαίρονται μ' αυτή τη συνεχή κινητικότητά τους. Μέσα κι έξω απ' τις βιβλιοθήκες τους, σκόρπια στο πάτωμα, σχηματίζουν στοίβες, μπαίνουν στη σειρά, γεμίζουν παιδικά χεράκια, ζωντανεύουν, γίνονται το παιχνίδι που δεν βαριόμαστε ποτέ.