Let it snow!

Αγαπώ ό,τι κάνει η Holly Hobbie. Οι ιστορίες της είναι τόσο τρυφερές και οι ζωγραφιές της απλά υπέροχες. Τα βιβλία της είναι πάντα μέσα στην καρδιά μου. 

Σας έγραφα πριν καιρό για τη Holly Hobbie και συγκεκριμένα για τα γουρουνάκια της, τον Τουτ και τον Παντλ. Τα γουρουνάκια που μ' όλες τις διαφορές τους είναι οι καλύτεροι φίλοι, πρωταγωνιστούν σε μια ολόκληρη σειρά περιπετειών και είναι στ' αλήθεια δυο πολύ αγαπημένοι μας ήρωες.  

Για σήμερα έχω μια γλυκιά χριστουγεννιάτικη ιστορία με τον Τουτ και τον Παντλ, το Toot and Puddle: Let it snow.

Σε αυτή την ιστορία, τα Χριστούγεννα πλησιάζουν κι ο Πάντλ επιθυμεί όσο τίποτ' άλλο να χιονίσει. Για την ώρα όμως, όλα είναι ξερά και καφέ.

Ο Τουτ, από την άλλη, ανησυχεί περισσότερο για το τι δώρο πρέπει να κάνει στο φιλαράκι του.

Θα ήθελε να είναι κάτι χειροποίητο και πολύ ξεχωριστό. Τι να φτιάξεις όμως για κάποιον που τον ξέρεις τόσο καλά, που είναι τόσο ικανοποιημένος με όσα έχει και είναι ταυτόχρονα ο καλύτερος φίλος στον κόσμο;

Όχι ότι ο Παντλ δεν έχει την ίδια ανησυχία. Ξέρει τον Τουτ απ' την καλή κι απ' την ανάποδη, τι να του προσφέρει όμως;

Στρέφονται στην ξαδερφούλα τους την Όπαλ για βοήθεια, κι εκείνη δίνει στον καθένα με τη σειρά την ίδια απάντηση: Μια κουκλίτσα, κάτι απαλό που μπορείς ν' αγκαλιάσεις... Δεν βοήθησε και πολύ.

Εν τω μεταξύ, έρχεται και το χιόνι.

Κι έρχεται για τους δύο φίλους ένα πρωί που εύχεσαι να "το βάλεις στην τσέπη σου και να το κρατήσεις για πάντα".

Η αγαπημένη μου, νομίζω, φράση όλου του βιβλίου: "I wish I could take this morning and put it in my pocket and keep it forever". 

Όμως τελειώνει. Και μια δυνατή βροχή λιώνει το όμορφο χιόνι.

Τα Χριστούγεννα έρχονται παρόλα αυτά, και οι δυο φίλοι έχουν βρει επιτέλους την έμπνευσή τους για τα δώρα που θέλουν να προσφέρουν ο ένας στον άλλο. 

Τη μέρα των Χριστουγέννων, περιμένουν την Όπαλ για ν' ανοίξουν τα δώρα τους. Πρώτη η μικρή ξαδερφούλα, παίρνει αυτό που επιθυμούσε πιο πολύ: Δυο κουκλίτσες -"Μα πώς το ξέρατε;"

Έπειτα είναι η σειρά του Παντλ: ένα έλκηθρο από τον Τουτ, για μέρες με χιόνι ή χωρίς.

Και τέλος η σειρά του Τουτ: ένας ξεχωριστός πίνακας, που φτιάχτηκε απ' τον Παντλ μόνο γι' αυτόν.

Απεικονίζει εκείνο το πρωινό, και τους δυο τους μέσα στο χιόνι.

Δεν έχω να πω πολλά γι' αυτό το βιβλίο. Είναι τόσο τρυφερό και τόσο γλυκό και όλες το αγαπάμε, αλλά ίσως εγώ το αγαπώ πιο πολύ κι απ' τις τρεις μας. Μια ιστορία τόσο ήσυχη και όμορφη, σαν το χιόνι που πέφτει. Σε κάνει -πώς να το πω;- να νιώθεις τόσο καλά. Αυτό. Είναι κάτι που μ' αρέσει πάντα στα βιβλία της Holly Hobbie. Χωρίς πολλά πολλά, με λίγα λόγια και καλά διαλεγμένα, σε κάνει να νιώθεις τόσο όμορφα.


Υ.Γ. Αυτές τις μέρες, με την έμπνευση που πήρα από το twoboysandhope της Ελπίδας, είχα την ακατανίκητη επιθυμία να φτιάξω ένα χριστουγεννιάτικο σοκολατένιο σπιτάκι. Βασικά αυτά είναι από μπισκότο κανονικά, αλλά είπα να προτιμήσω τη σοκολάτα γιατί ήθελα κάτι πιο εύκολο, φοβόμουν μην το καταστρέψω με την πρώτη κι απογοητευτώ (στην ανάρτηση της Ελπίδας υπάρχουν οδηγίες και για τα δύο).
Δεν ήταν και τόσο φοβερό τελικά! Στην πρώτη απόπειρα βέβαια μου φάνηκε λίγο δύσκολο να το κολλήσω και η σκεπή χρειάστηκε κολώνες για υποστήριξη, άσε που τελικά έγινε καλύβα με επίπεδη στέγη αντί για την τριγωνική που ήθελα... Λεπτομέρειες! Ενθουσιάστηκα με τη διαδικασία, μου άρεσε το αποτέλεσμα και την άλλη μέρα το πρωί τα κορίτσια ενθουσιάστηκαν κι αυτά.

"Θέλω να φάω το σπιτάκι!" έλεγε η Ισαβέλλα.
"Ποτέ δεν θα το φάμε!" έλεγε η Σταυρούλα, που της αρέσει να το βλέπει για στολίδι.
Τελικά η ίδια έδωσε και τη λύση: "Θέλεις να σου κάνει η μαμά ένα μικρούλι δικό σου να το φας;"
Έτσι, το επόμενο βράδυ είχα πάλι δουλειά...

Αν το πρώτο σπιτάκι ήταν καλύβα, το μικρούλι της Ισαβέλλας βγήκε σαν αποθήκη για τα εργαλεία, αλλά δεν πειράζει! Ήταν πολύ πιο εύκολο στο στήσιμο (η εμπειρία, το μικρότερο μέγεθος, καλύτερο royal icing, όλα τα παραπάνω;), το διασκέδασα και πάλι και στο κάτω κάτω... είναι μια όμορφη, χιονισμένη, χριστουγεννιάτικη αποθήκη!

Χάρηκε πολύ όταν το είδε! Κι αφού το κλάψαμε και λίγο γιατί δεν ξεκολλούσαν εύκολα τα m&ms  (μόνη μου, μόνη μου!) και γιατί γενικά το λυπόταν και δεν ήξερε πώς ν' αρχίσει να το τρώει, το πήρε στο πάτωμα μαζί με τα παιχνίδια της και ξεκίνησε απ' τις πόρτες... Κι έχει πολύ ακόμα και για αύριο... και βάλε...  

Καληνύχτα λοιπόν για την ώρα! Κι όνειρα γλυκά, χριστουγεννιάτικα και παραμυθένια...