Μερικά απίθανα βιβλία του Α. Παπαθεοδούλου (2ο μέρος)

...Και συνεχίζω αυτό που ξεκίνησα χτες, με τα βιβλία του Αντώνη Παπαθεοδούλου που μας έχουν ενθουσιάσει. 

Είναι λοιπόν αυτή η σειρά, τα Μικρά ταξίδια με τη φαντασία του Ιουλίου Βερν, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος, σε εικονογράφηση της Ίριδας Σαμαρτζή, που μας αρέσει τόσο πολύ και μας κρατάει συντροφιά αυτό το καλοκαίρι. Είναι μια εντυπωσιακή προσπάθεια. Σε λίγες σελίδες, με απλό και κατανοητό κείμενο ντυμένο με απίστευτες εικόνες, γεμάτες λεπτομέρεια και σπάνια καλαισθησία, ο συγγραφέας κάνει κάποια πολύ γνωστά περιπετειώδη μυθιστορήματα του Ιουλίου Βερν προσιτά στα μικρότερα παιδάκια. 

Το ταξίδι στο κέντρο της γης ήταν το πρώτο που πήραμε απ' αυτή τη σειρά. Δεν είχα διαβάσει ποτέ το πρωτότυπο και το άνοιξα με ενδιαφέρον εξίσου μεγάλο μ' αυτό των κοριτσιών.  

Ένα αγόρι και ο θείος του, διαπρεπής καθηγητής και ορυκτολόγος, βρίσκουν ένα παράξενο μήνυμα μέσα σ' ένα παλιό βιβλίο. Όταν το αποκρυπτογραφούν, ανακαλύπτουν πως είναι οδηγίες για να κατέβουν στο κέντρο της γης. Έτσι ξεκινούν μια απίστευτη περιπέτεια μαζί με τον Ισλανδό οδηγό τους. Κατεβαίνουν στα έγκατα της γης και ανακαλύπτουν ομορφιές που δεν τις βάζει ο νους, μυστικά μέρη, προϊστορικά πλάσματα... Πρέπει όμως και να βρουν το δρόμο της επιστροφής -θα τα καταφέρουν;  

Ήταν ένα συναρπαστικό, καλογραμμένο βιβλίο, όμορφο απ' την πρώτη ως την τελευταία του σελίδα, μαζί με τα εσώφυλλα. Τέλειο για το πεντάχρονο βιβλιοσκούληκό μου (λίγο δύσκολο για το τρίχρονο, αλλά κι εκείνο ακολουθεί πάντα, δεν μπορεί να μείνει πίσω σ' αυτά που αγαπάει η αδερφή της).

Κι επειδή όλη αυτή η περιπέτεια μας άνοιξε την όρεξη, προχωρήσαμε στη συνέχεια στο Από τη Γη στη Σελήνη.

Ο πόλεμος έχει τελειώσει, κι ο Ίμπυ Μπαρμπικέιν, οπλοποιός, δεν έχει πια δουλειά. Έχει όμως μια φοβερή ιδέα: Να φτιάξει ένα "κανόνι της ειρήνης", που θα στείλει μια οβίδα στην ανεξερεύνητη Σελήνη, για να χαρίσει νέες γνώσεις σε όλη την ανθρωπότητα. Η προσπάθειά του χρειάζεται προσεκτικό σχεδιασμό, βρίσκει αντιδράσεις αλλά και θερμή υποστήριξη, και τελικά εμπνέει τους ανθρώπους τόσο που η οβίδα γίνεται ένα μικρό διαστημόπλοιο με τρεις επιβάτες. Το τέλος της ιστορίας βρίσκει τους γενναίους εξερευνητές μακριά στο διάστημα -δεν γνωρίζουμε την τύχη τους, αλλά ξέρουμε πως άνοιξαν το δρόμο για κάτι πολύ σπουδαίο...

Υπέροχο και αυτό όπως το προηγούμενο, μας οδήγησε στο πιο πρόσφατο βιβλίο της σειράς, Ροβήρος ο κατακτητής.

Σ' αυτή την ιστορία, που επίσης δεν ήξερα, οι άνθρωποι δεν έχουν ακόμα κατακτήσει τον ουρανό, αλλά υπάρχουν πολλοί που παλεύουν με εφευρέσεις να βρουν τρόπο να πετάξουν. Όταν σε μια συνάντηση της Λέσχης Ουέλντον, που υποστηρίζει τα αερόστατα και τα μπαλόνια, εμφανίζεται ένας άντρας με το όνομα Ροβήρος και μιλά για μηχανές πιο βαριές απ' τον αέρα ισχυριζόμενος πως έχει κατακτήσει τον ουρανό, τον γιουχάρουν και τον διώχνουν. Αργότερα, όμως, όταν δυο μέλη της λέσχης απάγονται και βρίσκονται μέσα στο Άλμπατρος, το ιπτάμενο πλοίο του Ροβήρου, αντιλαμβάνονται πως όλα ήταν αλήθεια. Μέσα στο Άλμπατρος γυρίζουν τον κόσμο. Κι όταν τελικά καταφέρνουν να ξεφύγουν και να επιστρέψουν, νομίζοντας πως δεν θα το ξαναδούν ποτέ, το Άλμπατρος θα επιστρέψει για να τους σώσει και να φύγει πάλι περήφανο..

Ήταν ένα φανταστικό βιβλίο γεμάτο περιπέτεια, δράση, και μια ατμόσφαιρα ονειρική. Τα κορίτσια το χαίρονται πολύ και εμένα προσωπικά είναι μάλλον το αγαπημένο μου από τη σειρά -ως τώρα. Με κάνει να θέλω ν' αναζητήσω το μυθιστόρημα, αλλά απ' την άλλη στέκει και μόνο του τόσο ωραία. Σε ταξιδεύει μια χαρά στο πνεύμα του Ιουλίου Βερν, είναι ελκυστικό για μικρά παιδιά και πολύ προσεγμένο.

Μπράβο στους δημιουργούς αυτής της τόσο αξιόλογης σειράς. Χαίρομαι ειλικρινά να βλέπω τέτοια παιδικά βιβλία φτιαγμένα από Έλληνες συγγραφείς και εικονογράφους. Το καθένα τους είναι, αλήθεια, ένα μικρό ταξίδι.

***

Υ.Γ. Και για να κλείσω με μια μικρή γεύση απ΄το δικό μας καλοκαίρι, σήμερα το πρωί κυνηγούσαμε με την Ισαβέλλα τα ποτιστικά στο πάρκο. Της έπιανα το χέρι και τρέχαμε καταπάνω στο νερό, ενώ ο Δημήτρης κοιμόταν μακάρια δίπλα μας μέσα στο καρότσι. Κάναμε κάτι γέλια, και τρέχαμε και βρεχόμασταν και δώστου πάλι... Και ξαφνικά ένιωσα τόσο όμορφα, τόσο ανάλαφρα... λες και πετούσαμε με το Άλμπατρος πάνω απ' τα προβλήματα και πάνω από τις έγνοιες σ' ένα πολύ καθαρό γαλάζιο.

Μερικά απίθανα βιβλία του Α. Παπαθεοδούλου (1ο μέρος)

Μπορώ να πω με το χέρι στην καρδιά πως ο Αντώνης Παπαθεοδούλου είναι αυτή τη στιγμή ένας από τους αγαπημένους μου Έλληνες συγγραφείς παιδικών βιβλίων, με πλούσιο και αξιόλογο συγγραφικό και μεταφραστικό έργο. Κατά την ταπεινή μου άποψη, τα βιβλία του ξεχωρίζουν. Και -κάτι που μου φαίνεται επίσης πολύ σημαντικό- δεν ακολουθούν όλα την ίδια γραμμή. Είναι διαφορετικά μεταξύ τους, στο θέμα και στην ιδέα και στην έκφραση, κάτι που μου δείχνει ότι υπάρχει πίσω τους αληθινή έμπνευση και όχι αναμάσημα της ίδιας πετυχημένης συνταγής. 

Κάπως έτσι βρεθήκαμε με αρκετά καινούργια δικά του βιβλία, που τα περισσότερα τα πήραμε μαζί μας στο χωριό να μας κάνουν παρέα το καλοκαίρι. Δύο απ' αυτά θέλουμε να σας δείξουμε σήμερα (και τα υπόλοιπα ελπίζω αύριο ή μεθαύριο, γιατί είναι ήδη πολύ αργά και το πρωί θα κουτουλάω). 

Το σκοτάδι φοβάται τον Νικόλα ήταν ένα απ' τα βιβλία της σχολικής βιβλιοθήκης του νηπιαγωγείου μας που ΔΕΝ πρόλαβε να δανειστεί η Σταυρούλα κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς. (μια απ' τις τελευταίες μέρες του σχολείου μου έφερε μια μικρή λίστα με βιβλία που ήθελε πολύ αλλά δεν πρόλαβε να διαβάσει και ήθελε να της τα βρω- πολλά απ' αυτά ήταν εκτός κυκλοφορίας αλλά για τα υπόλοιπα έκανα ό,τι μπορούσα)

'Ετσι έφτασε στα χέρια μας αυτό το βιβλίο, που αποτελεί μέρος της σειράς Οι φόβοι των μικρών απ' την ανάποδη των εκδόσεων Μίνωας. 

 

Έτσι γνωρίσαμε το Νικόλα, ένα ατρόμητο παιδί, που όμως φοβάται το σκοτάδι. Όταν λοιπόν το εξομολογείται στους γονείς του, ο φοβερός μπαμπάς του αναφωνεί... 

Μα αυτό είναι τέλειο! (γέλια, πολλά γέλια οι δικές μου)
Κι έτσι σ' αυτή την πανέξυπνη και πολύ καθησυχαστική ιστορία ο Νικόλας μαθαίνει πως δεν είναι κακό να φοβάσαι, γιατί ο φόβος είναι όπλο και σε προστατεύει, αχρείαστο να ναι. Και το να σκέφτεσαι τρομαχτικά πλασματάκια δεν είναι κακό, γιατί δείχνει πως έχεις φαντασία, που είναι πολύ χρήσιμη. Κι ακόμα μαθαίνει τι μπορεί να κάνει κάθε φορά που φοβάται για να μειώσει το φόβο του. Ακολουθώντας τις συμβουλές του μπαμπά του παύει να φοβάται το σκοτάδι... μήπως το σκοτάδι φοβάται τώρα το Νικόλα;

Σ' αυτή τη φάση που τα τρομαχτικά όνειρα και τα ξυπνήματα μέσα στη νύχτα δεν μας είναι καθόλου σπάνια, το βιβλίο αυτό μας άρεσε πάρα πολύ. Μας διασκέδασε και μας έκανε να σκεφτούμε. Μας άρεσε τόσο πολύ που λίγο αργότερα αναζητήσαμε κι άλλο ένα βιβλίο της σειράς, Το σχολείο φοβάται το Νικόλα.

Σ' αυτή την ιστορία, ο Νικόλας δεν θέλει να πάει σχολείο, κι οι γονείς του για άλλη μια φορά δίνουν ρέστα για να τον πείσουν. Στην πραγματικότητα, τον καθησυχάζουν, του δείχνουν πόσο όμορφο είναι το σχολείο, και του αναθέτουν μια ειδική αποστολή: Να ζήσει εκεί τη δική του ιστορία, που θα τους τη διηγείται το μεσημέρι. Κι όταν ακόμα δεν κάνει φίλους με την πρώτη, ο μπαμπάς του δεν πτοείται: Η τέλεια παρέα του Νικόλα θα δημιουργηθεί χωρίς αμφιβολία, υπάρχουν τα σημάδια που το δείχνουν. Πράγματι, ο Νικόλας σύντομα αρχίζει να περνάει τέλεια και... μήπως τώρα πια το σχολείο φοβάται το Νικόλα;

Ακόμα και η Ισαβέλλα (που δεν θα πάει σχολείο) ζητάει το βιβλίο τουλάχιστον δυο φορές τη μέρα αυτή την εβδομάδα. Όσο για τη Σταυρούλα, καθώς βρισκόμαστε μόλις μια ανάσα πριν την πρώτη δημοτικού, το βιβλίο αυτό της ήρθε κουτί. Ο μπαμπάς του Νικόλα τα λέει πάντα τόσο ωραία -καθησυχάζει με τρόπο ευχάριστο κι αστείο.Ποτέ δεν θα έβρισκα χωρίς βοήθεια τέτοια λόγια για να σκορπίσω τους φόβους των μικρών μου. 

Μα θα θελα κι εγώ τόσο πολύ όταν έρθει η ώρα να της πω πως είναι εντάξει να φοβάται, και πως τελικά όλα θα πάνε καλά. 

Είναι σημαντικό, είναι απίστευτο μα και τόσο κοντινό. Ένα καινούργιο, μεγάλο, διαφορετικό σχολείο περιμένει το μικρό μου νηπιάκι. 

Μια αλλιώτικη μεγάλη περιπέτεια.

Υ.Γ.1 Στην αρχή του κάθε βιβλίου υπάρχει μια σελίδα για τους γονείς, με συμβουλές ψυχολόγου για την αντιμετώπιση της κάθε κατάστασης. 

Υ.Γ.2 Το τελευταίο βιβλίο της σειράς που δεν έχουμε ακόμα αλλά πολύ θέλουμε να διαβάσουμε είναι Ο γιατρός φοβάται το Νικόλα. 

Υ.Γ.3 Καληνύχτα, καλημέρα...

To be continued...

Stop Here, This is the Place

 Ένα βιβλίο που ξεφυλλίζω αυτές τις μέρες ξανά και ξανά: το Stop Here, This is the Place, των Susan Conlet και Winky Lewis. Ένα πανέμορφο, ξεχωριστό βιβλίο, έργο δύο μαμάδων που -φίλες μεταξύ τους- αποφάσισαν να ασχοληθούν για ένα χρόνο με ένα τέλειο project, του οποίου ο υπότιτλος είναι A Year in Motherhood.

To project των 52 φωτογραφιών, μία φωτογραφία για κάθε βδομάδα του χρόνου, είναι πολύ διαδεδομένο (προσπάθησα κι εγώ να το κάνω με πορτρέτα των κοριτσιών, για ένα χρόνο το είχα καταφέρει και ήταν πολύ ωραίο αλλά το δεύτερο χρόνο κάπου το 'χασα). Οι συγκεκριμένες μαμάδες όμως το πήγαν πολύ μπροστά: Για ένα χρόνο, η μία έβγαζε μια φωτογραφία για κάθε βδομάδα, κυρίως με θέμα τα παιδιά τους, κι η άλλη έγραφε ένα μικρό κείμενο εμπνευσμένο από τη φωτογραφία, που να μιλάει ή μάλλον να "ντύνει" τη φωτογραφία, και που μοιάζει περισσότερο με μικρό ποίημα. Μ' αυτό τον τρόπο έφτιαξαν αυτό το βιβλιαράκι.

Οι φωτογραφίες είναι πολύ όμορφες, και τα κείμενα πολύ αξιόλογα επίσης. Το βιβλίο δεν το διαβάζω με τη σειρά, αλλά χαίρομαι πραγματικά να το ξεφυλλίζω, να διαβάζω εδώ κι εκεί, να βλέπω τις εικόνες. Και τα κορίτσια απολαμβάνουν επίσης να κοιτάζουν τις φωτογραφίες, λέγοντας τις δικές τους ιστορίες.

Είναι καλαίσθητο και συχνά σε κάνει να σκεφτείς, ενώ πολλές φορές είναι συγκινητικό και λυρικό. Είναι ένα βιβλίο που θα πρόσφερα χωρίς δεύτερη σκέψη σαν δώρο. Το αγαπώ.

Και κάπως έτσι, μ' αυτό το βιβλίο για έμπνευση, μ' έπιασε αυτές τις μέρες μια λαχτάρα ν' αποτυπώσω κι εγώ απλές στιγμές της παιδικής τους ηλικίας και του καλοκαιριού, να ξαναπάρω τη φωτογραφική μηχανή στην παιδική χαρά, κάτι που είχα καιρό να κάνω, να δω τις όμορφες εικόνες εκεί που παίζουν απλά στο σπίτι. Να κοιτάζω πιο προσεκτικά για να ξεχωρίσω αυτή την ομορφιά.

Και όχι, δε λέω πως είναι όλα ρόδινα σ' αυτό το ταξίδι της ζωής με τα παιδιά. Είναι δύσκολο, και ναι υπάρχει η κούραση, η απογοήτευση, και το άγχος κι ο φόβος και όλα, αλλά να, υπάρχει και η ομορφιά, που κάνει όλα τα υπόλοιπα ν' αξίζουν.
Κάποιες φορές, χρειάζομαι μια μικρή ενθάρρυνση για να την αναζητώ.
Όπως συμβαίνει με όλα, είναι θέμα οπτικής.

Stop here, this is the place. Αυτό το καλοκαίρι, αυτό το παιχνίδι, αυτό το χαμόγελο. Αυτά τα προσωπάκια που αύριο κιόλας θα έχουν αλλάξει.

Η φίλη μας η Κλάρα

Ήρθε ο καιρός που ανακάλυψαν στη βιβλιοθήκη μας τα παλιά μου αντίτυπα από τη σειρά Η αδερφή μου η Κλάρα, του Ντιμίτερ Ινκιόφ. Ήρθε ο καιρός που διαβάζουμε την Κλάρα με τα κορίτσια!

Την ξέρετε την Κλάρα; Εγώ την ανακάλυψα όταν ήμουν εννιά. Θυμάμαι και τη μέρα που διάλεξα το πρώτο μου βιβλίο με την Κλάρα στο βιβλιοπωλείο (Η αδερφή μου η Κλάρα και ο φύλακας άγγελός της), και η κυρία που δούλευε εκεί και πάντα παρακολουθούσε τις επιλογές μου προσπάθησε να με αποτρέψει λέγοντάς μου πως "είναι για πιο μικρά παιδάκια"... Κι εγώ γύρισα στο οπισθόφυλλο και της αντέτεινα πως "να, λέει από 6 ως 11 ετών!" Και γύρισα στο σπίτι και το διάβασα με μια ανάσα, και το αγάπησα πολύ, και διάβασα κι άλλα μετά, κι έγινε φίλη μου η Κλάρα κι ο μικρός της αδερφός, δυο παιδάκια που παίζουν, μαλώνουν, λένε μυστικά, ανταγωνίζονται, κάνουν σκανταλιές και απερισκεψίες, έχουν πολύ χιούμορ και φανταστικές ιδέες κι οι περιπέτειές τους είναι τόσο αστείες, τόσο διασκεδαστικές.

Τα πρώτα μου, τα πιο παλιά αντίτυπα είναι αρκετά ταλαιπωρημένα. Χρωμάτιζα τότε ακόμα τις ασπρόμαυρες εικόνες απ' τα βιβλία που μου άρεσαν. Και θυμάμαι τον εαυτό μου να εμπνέεται απ' τις ιστορίες, να θέλει να τις ζήσει, να ετοιμάζει σακίδιο για να παίξω τη δική μου "Μεγάλη Πορεία"...



Χαίρομαι τόσο που τα ξαναδιαβάζω τώρα, και τα μοιράζομαι με τα κορίτσια. Ξεκινήσαμε με τα φαντάσματα. φυσικά, γιατί ο τίτλος ήταν ο πιο ελκυστικός. Ενθουσιάστηκαν και οι δυο, παρόλο που καμία ακόμα δεν είναι έξι χρονών. Συνεχίσαμε με τον Καρχαρία, γιατί είναι το πρώτο, κι έπειτα με το δεύτερο, τη Μεγάλη Πορεία, που τη διαβάσαμε όλοι στο τρένο καθώς ερχόμασταν στο χωριό προχθές. Και συνεχίζουμε με μανία, σήμερα τελειώσαμε το Χιονάνθρωπο, γιατί είναι το τρίτο βιβλίο στη σειρά, κι είπαμε να διαβάσουμε με τη σειρά όσα έχουμε, κι ας μιλούσε για χιόνια, κι ας είναι καλοκαίρι.

Κάναμε κάτι γέλια μ' αυτό εδώ! Είχε τούμπες στο χιόνι, γκάφες, απίθανες ιδέες και αστείες σύνθετες λέξεις που εφευρίσκουν τα παιδιά και κάνουν τις δικές μου να χτυπιούνται απ' τα γέλια: αλοιφοκρεμολόγησέ με, έπεσα καταπόπουδα και άλλα τέτοια...

Δυστυχώς απ' ό,τι βλέπω η σειρά με την Κλάρα πρέπει να βρίσκεται εκτός κυκλοφορίας πια. Τι κρίμα! Ελπίζω να είναι προσωρινό. Εγώ έχω διαβάσει πολύ λίγα, αυτά που φαίνονται στην πρώτη φωτογραφία πάνω πάνω, αυτά έχουμε στη βιβλιοθήκη μας, και βλέπω ένα σωρό ιστορίες ακόμα που είχαν κυκλοφορήσει κάποτε.

Εσείς; 

Τα θυμάστε αυτά τα βιβλία; 

Γίνατε ποτέ φίλοι με την Κλάρα; 

Ιστορίες με λύκους

Τα κορίτσια μου, και ειδικά η Ισαβέλλα, αγαπούν πολυ τις ιστορίες με λύκους. Δεν είμαι σίγουρη γιατί συμβαίνει αυτό, ούτε αν συμβαίνει σε όλα τα μικρά, πάντως στα δικά μου αρέσει να τρομάζουν λιγάκι. Αν μάλιστα η ιστορία συνδυάζει το ελαφρώς τρομακτικό (βλέπε λύκος) με το αστείο, τόσο το καλύτερο. Γι' αυτό οι ιστορίες που έχουμε να σας δείξουμε σήμερα είναι απ' τις πιο αγαπημένες μας. 

Πρόκειται για μια ολόκληρη σειρά βιβλίων του Geoffroy de Pennart που, γαλλικά στο πρωτότυπο (κυκλοφορούν στη χώρα μας από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος), έχουν για πρωταγωνιστές τους ήρωες των παραμυθιών, κατσίκια, λαγούς, Κοκκινοσκουφίτσα, γουρουνάκια, αλλά πιο πολύ λύκους, λύκους, πάντοτε λύκους. Με καρτουνίστικη εικονογράφηση που είναι από μόνη της αστεία, τα βιβλία έχουν πολύ χιούμορ και οι σύντομες ιστορίες τους είναι ανατρεπτικές, γεμάτες εκπλήξεις και ζωντάνια.

Εμείς έχουμε μόνο τέσσερις από αυτές τις ιστορίες:

Στο Ο λύκος ξαναγύρισε, οι ήρωες των παραμυθιών, γουρουνάκια, κατσικάκια, λαγός, Πέτρος, αρνάκι και Κοκκινοσκουφίτσα αποφασίζουν να ενωθούν για ν' αντιμετωπίσουν το φοβερό και τρομερό λύκο, που τον τρέμουν. Στην πραγματικότητα όμως, αν σκεφτεί κανείς πόσο γρήγορα τον βάζουν κάτω και τελικά τον κάνουν φίλο τους, ο λύκος δεν πρέπει να είναι και τόσο απειλητικός τελικά...

Το γεύμα των Λύκων μας γνωρίζει το Μελέτη, ένα γουρουνάκι που πιάστηκε από το λύκο Λουκά, με σκοπό να αποτελέσει το μενού για το κυριακάτικο γεύμα της λυκοοικογένειάς του.

Πού να ήξερε ο Λουκάς ότι θα γινόταν φίλος με το γουρουνάκι και τελικά δεν θα μπορούσε να το φάει... Όταν όμως καταφτάνει ένα αυτοκίνητο φορτωμένο λύκους, θα καταφέρει ο έξυπνος και προκομμένος Μελέτης να γλιτώσει;

Στο Δεν είναι όλοι φίλοι σου, το κατσικάκι ο Προκόπης χάνει από λάθος τη μαμά του στο δάσος και βρίσκεται ξαφνικά στα χέρια των λύκων. Είναι τόσο φιλικοί, του χαμογελάνε και έχουν πλάκα, και πόσο χαίρεται ο Προκόπης για τα παιχνίδια που θα κάνουν!

Μήπως όμως τα φαινόμενα καμιά φορά απατούν; Μήπως οι χαμογελαστοί ξένοι έχουν σκαρώσει κάτι άλλο;

Τέλος, στο Έλα πίτα να σε φάω, ο κυρ Κούνελος έφτιαξε μια νόστιμη πλην θρασύτατη πιτούλα για τα γενέθλια της γιαγιάς της Κοκκινοσκουφίτσας! Όταν η πίτα παίρνει δρόμο κι αρχίζει να κυλάει, θυμίζοντας αρκετα την Ιστορία ενός καλοψημένου τηγανόψωμου, όλοι οι ήρωες των παραμυθιών που ετοιμάζονται να έρθουν στο πάρτι την παίρνουν στο κατόπι.



Στο τέλος θα συναντήσει και το λύκο, φυσικά. Θα ξεφύγει ή θα βρει το μάστορά της η πιτούλα; Δεν θα σας αποκαλύψω το τέλος, έτσι για το σασπένς...

Η πίτα είναι μάλλον και η αγαπημένη μας ιστορία από τις τέσσερις, γιατί μας κάνει πάντα να γελάμε. Όμως και οι υπόλοιπες είναι υπέροχες, η καθεμιά με το δικό της ξεχωριστό τρόπο. Κι αυτό ήταν ένα απ' τα καλύτερα πράγματα στις ιστορίες αυτές- καμία δεν μοιάζει με την άλλη. 

Δεν έχουμε τελειώσει μ' αυτή τη σειρά, έχουμε πολλά υπόλοιπα. Απ' ό,τι καταλαβαίνω όμως είναι μια ασφαλής επιλογή αν ψάχνεις ένα αστείο, ξεχωριστό και πρωτότυπο παραμύθι.

Παραμύθια με την Ξένια

Στις 22 Ιουνίου βρεθήκαμε στο Θέατρο Πόρτα για ν' ακούσουμε ένα παραμύθι. Το βιβλίο της Ξένιας Καλογεροπούλου Παραμύθια με την Ξένια που είχε κυκλοφορήσει δυο μέρες πριν απ' τις εκδόσεις Μάρτης ήταν το θέμα της εκδήλωσης. Εκείνες οι μέρες ήταν πολύ δύσκολες, όμως... μια έξοδος για τους πέντε μας, που περιλάμβανε το αγαπημένο θέατρο Πόρτα, την υπέροχη κ. Καλογεροπούλου, ένα καινούργιο βιβλίο, μια αφήγηση παραμυθιού, πολλά παιδάκια, ζεστή ατμόσφαιρα, ακόμα και κερασμένη σπιτική λεμονάδα; Δώσε μου αυτά και για λίγο όλα ήταν τέλεια. Ήταν επίσης και η πρώτη μας βιβλιοπαρουσίαση -καθόλου μικρό πράγμα! 

Δεν ήξερα, ιδέα δεν είχα πως για δεύτερο χρόνο φέτος η Ξένια Καλογεροπούλου έκανε κάθε βδομάδα αφήγηση παραμυθιού στο θέατρο Πόρτα, ήξερα όμως και από παλιότερα για την εξαιρετική της προσφορά στο παιδικό θέατρο, έχω δει πολλά από τα παιδικά θεατρικά έργα της κι έχω διαβάσει άλλα τόσα. Γενικά την εκτιμώ πάρα πολύ. Και χαίρομαι που, έστω και τώρα, είχα την τύχη να την ακούσω ν' αφηγείται, με την καρέκλα της πάνω στη σκηνή τριγυρισμένη από μαξιλαράκια όπου κάθονταν τα παιδιά κι εμάς λίγο πιο πίσω στις θέσεις του θεάτρου.



Μας είπε ένα από τα παραμύθια του καινούργιου της βιβλίου, το "Ο Βαλέριος και ο μάγος Ζαγκρεμάρ", και η αφήγηση είχε όλα αυτά που θα ήλπιζα ποτέ να είχε. Η Ισαβέλλα καθόταν στα μαξιλαράκια, η Σταυρούλα μαζί μας στις θέσεις -λίγο αργότερα όμως σηκώθηκε και πλησίασε. Κι αν το παραμύθι ήταν λίγο μεγάλο για την Ισαβέλλα, κι αν την εντυπωσίασε περισσότερο η όλη φάση, η Σταυρούλα το άκουσε ολόκληρο, με λίγο δέος μάλιστα, μου είπε κανα δυο φορές "φοβάμαι", μου σχολίαζε και την εξέλιξη της υπόθεσης.

Φύγαμε λίγο αργότερα, ενώ τα περισσότερα παιδιά χρωμάτιζαν ακόμα τεράστιες εικόνες από το παραμύθι, κι αφού πρώτα η Ισαβέλλα χοροπήδησε ατελείωτα στα άδεια πια μαξιλάρια. Είχαμε το βιβλίο μας με την πολύτιμη αφιέρωσή του και την ανάμνηση ενός ξεχωριστού απογεύματος.

Για να έρθω λοιπόν στο βιβλίο, το βιβλίο Παραμύθια με την Ξένια περιέχει τέσσερα μεγάλα παραμύθια από διάφορα μέρη του κόσμου -ένα κινέζικο, δυο ιταλικά κι ένα του Γερμανού Wilhelm Hauff- σε μια καλογραμμένη αναδιήγηση από την Ξένια Καλογεροπούλου.

Είναι παράξενα παραμύθια, διαφορετικά από ό,τι έχω ακούσει ή διαβάσει ως τώρα, δεν μπορώ όμως να εξηγήσω ακριβώς γιατί τα βρίσκω παράξενα. Έχουν πολλά από τα στοιχεία των παλιών παραμυθιών, μάγους και μάγισσες, μεταμορφώσεις, ζώα που μιλούν, πρίγκιπες, κακούς βασιλιάδες, φτωχούς ήρωες που περνούν τα πάνδεινα, θρίαμβο του καλού. Κι όμως οι ιστορίες έχουν κάτι ιδιαίτερο, είναι ανοίκειες μα ελκυστικές. Η Σταυρούλα ακόμα τις φοβάται λίγο, όμως τις θέλει. Και το ότι τις φοβάται λίγο την κάνει να τις θέλει ακόμα περισσότερο.

Η εικονογράφηση του Φίλιππου Φωτιάδη είναι επίσης ιδιαίτερη μα όμορφη και ταιριάζει με το ύφος των παραμυθιών. Πώς κρατάω ακόμα τα κορίτσια και δεν έχουν χρωματίσει το βιβλίο δεν ξέρω. Ξέρω όμως ότι κι εμένα θα μ' έτρωγε το χέρι να το χρωματίσω άμα ήμουν μικρή.

Τέλος, το βιβλίο συνοδεύεται από ένα τέλειο CD με την Ξένια Καλογεροπούλου να αφηγείται τα παραμύθια -μόλις σήμερα το μεσημέρι, νυσταγμένες, ζεσταμένες, το ξανακούγαμε. Κι έτσι όπως τελευταία χαιρόμαστε πολύ ν' ακούμε CD με παραμύθια, μας ήρθε κι αυτό γάντι.

Τα παραμύθια του βιβλίου δεν είναι πολύ εύκολα, δεν απευθύνονται σε πολύ μικρά παιδιά -θα έλεγα ότι θα πρέπει να είσαι τουλάχιστον τεσσάρων, ίσως και πέντε χρονών για να τα εκτιμήσεις καλύτερα. Είναι πάντως πολύ ξεχωριστά και χαίρομαι πολύ που αυτό το τόσο ωραίο βιβλίο βρέθηκε στο δρόμο μας.  

Υ.Γ. Αυτές τις μέρες, σε συμφωνία με τα παραπάνω, διαβάζω το βιβλίο της Ξένιας Καλογεροπούλου Γράμμα στον Κωστή. Είμαι ακόμα πριν τη μέση αλλά μου αρέσει πάρα πολύ! Φαίνεται να είναι ένα πολύ προσωπικό, εξομολογητικό, συγκινητικό βιβλίο, που με κάνει να τη γνωρίσω και να την αγαπήσω ακόμα περισσότερο...

Παρέα με το μικρό πρίγκιπα

Η δική μας περιπέτεια με το μικρό πρίγκιπα ξεκίνησε μ' αυτό:

Ένα βράδυ είδαμε την ταινία κινουμένων σχεδίων Ο μικρός πρίγκιπας (2015), τόσο γλυκιά και συγκινητική. Είναι η ιστορία ενός κοριτσιού που, πιεσμένο απ' την αυστηρή και οργανωτική μητέρα του, γνωρίζει τον παράξενο γέρο πιλότο που ζει στο διπλανό σπίτι. Εκείνος γίνεται φίλος της και την οδηγεί σ' ένα μαγικό ταξίδι στον κόσμο του μικρού πρίγκιπα, αλλάζοντας έτσι όλη τη ζωή της. Μας άρεσε πάρα πολύ αυτή η ταινία. Την έχουμε δει πολλές φορές από τότε. Πολλά πράγματα έκαναν εντύπωση στις μικρές, και πολύ συχνά πια παίζουν ότι είναι αυτές οι αυστηρές, πολυάσχολες, εργασιομανείς μητέρες για τα μωρά τους.

Ήταν η πρώτη επαφή των κοριτσιών μου με το Μικρό Πρίγκιπα.

Η Σταυρούλα ήθελε πολύ να διαβάσουμε την ιστορία. Και μπορεί στο σπίτι να υπήρχε ένα αντίτυπο της αυθεντικής έκδοσης με τις εικόνες του συγγραφέα, όμοιο μ' αυτό που είχα ποτίσει με τα δάκρυά μου όταν ήμουν δώδεκα...

...αλλά ήξερα ότι αυτό δεν ήταν κατάλληλο για ένα τόσο μικρό παιδάκι όσο το δικό μου. Ούτε ακόμα κι αυτή η τέλεια pop up έκδοση (πάλι με τις αυθεντικές εικόνες του συγγραφέα), ένα τεράστιο, χοντρό, πανέμορφο βιβλίο με κινούμενα μέρη, ήταν κατάλληλη για το πεντάχρονο. Το κείμενο ήταν πάντα πολύ μεγάλο σε σχέση με τις εικόνες, κι όταν συμβαίνει αυτό οι σελίδες γυρίζουν πολύ αργά, κι όταν συμβαίνει αυτό... πάει το ενδιαφέρον.

(Αυτό το βιβλίο πάντως είναι εντυπωσιακό...)

Ευτυχώς που κυκλοφορούν άπειρες εκδόσεις με το μικρό πρίγκιπα. Διαλέξαμε λοιπόν αυτό το εικονογραφημένο βιβλίο από τις εκδόσεις Ψυχογιός, που περιέχει ολόκληρη την ιστορία χωρίς περικοπές και απλουστεύσεις...

...αλλά ντυμένη με τεράστιες, πολύχρωμες εικόνες που είναι ό,τι πρέπει για μικρότερα παιδάκια. Το διαβάσαμε μέσα σε λίγες μέρες στο κρεβάτι πριν τον ύπνο. Η Σταυρούλα άκουσε όλη την ιστορία, ζήτησε διευκρινίσεις, ήθελε να επιστρέψει σε κομμάτια που της άρεσαν. Η Ισαβέλλα άκουγε κι αυτή ώσπου να νυστάξει, μετά μας γύριζε την πλάτη και κοιμόταν. Πάντως νομίζω ότι όσο άκουσε το πρόσεξε και της άρεσε. Μόλις χθες ζωγράφισε "ένα βόα που καταπίνει διάφορα ζώα".

'Ηταν υπέροχο να διαβάζω στα κορίτσια το μικρό πρίγκιπα, όπως είναι πάντοτε υπέροχο να μοιράζεσαι ένα κομμάτι απ' αυτά που αγαπάς, απ' τον εαυτό σου και την παιδική σου ηλικία, με τους αγαπημένους σου ανθρώπους. Το βιβλίο αυτό έγινε απ' τα καλύτερά μας, ο μικρός πρίγκιπας ο ήρωάς μας. Κι αυτές τις στιγμές που τους διάβαζα τα ήσυχα καλοκαιρινά βράδια, ξαπλωμένη ανάμεσά τους στο μεγάλο κρεβάτι μ' ένα κεφαλάκι ν' ακουμπάει σε κάθε ώμο, τα κορίτσια θα τις ξεχάσουν μα εγώ θα τις θυμάμαι για πάντα.

 Απ' όλα τα βιβλία που κυκλοφορούν με το μικρό πρίγκιπα, πήραμε κι αυτό, την ιστορία της ταινίας, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη:

Μας άρεσε αρκετά, αν και παραλείπει αρκετά μέρη της ταινίας (απαραίτητο για να είναι λεπτό και να απευθύνεται σε μικρά παιδάκια το βιβλίο) -εξάλλου η ιστορία της ταινίας κυκλοφορεί και σε μυθιστόρημα:

Επίσης, παλιότερα είχα πάρει μια ολόκληρη σειρά graphic novels με το μικρό πρίγκιπα, που βασίζονται σε μια γαλλική σειρά κινουμένων σχεδίων και κυκλοφορούν απ' τις εκδόσεις γράμματα -τα έχει η Πρωτοπορία σε σούπερ τιμή...

Δοκιμάσαμε να τ' αρχίσουμε αλλά είναι μικρές ακόμα γι' αυτά, δύσκολο να τα παρακολουθήσουν... Είναι πάντως πολύ ωραία, αν και αυτοσχεδιάζουν εντελώς ελεύθερα πάνω στους χαρακτήρες του πρίγκιπα, της φίλης του της αλεπούς και του φιδιού, που μονίμως δημιουργεί προβλήματα:

Είδαμε κι ένα επεισόδιο της σειράς και τους άρεσε πολύ, μάλλον θα τη συνεχίσουμε..

Τέλος, μετά από όλα αυτά, οι φίλοι μας μάς έφεραν σε επαφή μ' αυτό το πανέμορφο βιβλίο και CD που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Εν Πλω, και είναι η ιστορία του μικρού πρίγκιπα διασκευασμένη σε θεατρική παράσταση από τον Δημήτρη Αδάμη. 

Το βιβλίο περιέχει το κείμενο της παράστασης, παρέα με υπέροχες εικόνες που μοιάζουν με πίνακες ζωγραφικής. Το CD περιέχει την ίδια την παράσταση -με διαλόγους και τραγούδια, που τη μουσική τους παίρνουν από γνωστά κλασικά κομμάτια. Είναι τέλειο και μας αρέσει πολύ να το ακούμε!

Κι αν υπάρχει ένας μικρός πρίγκιπας στη ζωή σου, κι αν ήθελες να τον νανουρίσεις, υπάρχει πάντα και αυτό...