24 βιβλία για τα Χριστούγεννα: Χριστουγεννιάτικο παραμύθι

Ένα παλιό βιβλίο για σήμερα. 

Πολύ παλιό. 

Από τότε που ήμουν κοριτσάκι. Που δεν ήξερα να διαβάζω. Που μου το διάβαζαν.

Και μετά έμαθα. Και θυμάμαι να το διαβάζω στην αδερφή μου.

Και να το ξεφυλλίζω μεγαλύτερη και να συγκινούμαι ξανά όπως πρώτα. 

Για πολλά... πολλά Χριστούγεννα.

Είναι ένα τρυφερό παραμύθι με αρκετά λόγια, λίγο μεγάλο για τη Σταυρούλα, ωστόσο το άκουσε όλο, τυλιγμένη στην κουβέρτα το πρωί. Κάπου στα μισά μου είπε "μάλλον είναι λίγο μεγάλο", συμφώνησα, και συνεχίσαμε. Είναι τόσο όμορφο αυτό το παραμύθι, τόσο αγαπημένο μου. 

Εκδόθηκε το '84, τη χρονιά που γεννήθηκα. Με ακολούθησε πολλά χρόνια. Στις πρώτες εικόνες έχω ζωγραφίσει τα γένια του Άι Βασίλη πράσινα και τα φρύδια του πορτοκαλί (κάποτε χρωμάτιζα τα βιβλία που αγαπούσα, από μερικά έκοβα και τις εικόνες, και μετά φυσικά μετάνιωνα για την καταστροφή που είχα προκαλέσει). Καθώς αυτά τα παλιά βιβλία δεν γράφουν συνήθως τον πρωτότυπο τίτλο, δεν ξέρω πολλά γι' αυτό. Στο ίντερνετ δεν βρήκα σχεδόν τίποτα. Το μόνο που ξέρω είναι ότι το όνομα της συγγραφέως είναι Emma Mora, και του αξιόλογου εικονογράφου σκέτο Kennedy. Φαίνεται ότι ο τίτλος είναι Petit Pierre et le Pere Noel. Εγώ το ξέρω απλώς σαν Χριστουγεννιάτικο παραμύθι.    

Είναι η ιστορία του Άι Βασίλη, που ζει μόνος με τους ταράνδους του όχι στο Βόρειο Πόλο, αλλά στο Σύννεφο των Χρυσών Ονείρων. Μια μέρα, στις αρχές του Δεκέμβρη, παίρνει ένα γράμμα που τον προβληματίζει: Ένα παιδί του ζητάει να μείνει μαζί του για λίγο καιρό, για να μάθει πώς είναι να είσαι Άι Βασίλης, καθώς έχει αποφασίσει να γίνει ο διάδοχός του.

Ο Άγιος Βασίλης θυμώνει, έχει σκοπό να αρνηθεί, έπειτα σκέφτεται να πει το ναι, αλλά αποφασίζει να γνωρίσει πρώτα το παιδί, τον Πεπίτο από την Ιταλία. Εντοπίζει το σπίτι του με τα μαγικά του κιάλια...

...και ανακαλύπτει ότι ο Πεπίτο είναι ένα ορφανό παιδάκι που ζει φτωχικά μαζί με τα πέντε αδέρφια του. Και τον περιμένει. Με λαχτάρα.  

Ο Άι Βασίλης το παίρνει απόφαση: στέλνει μήνυμα για να συναντήσει τον Πεπίτο και να τον πάρει μαζί του. Μόνο που στο ραντεβού ο μικρός φέρνει μαζί του την αδερφούλα του και το γάτο -είναι υπεύθυνος γι' αυτούς, λέει, τον χρειάζονται.  Κι ο Άι Βασίλης τι να κάνει; Τους παίρνει όλους μαζί στο έλκηθρο και στο σπίτι του. Στην πραγματικότητα, δεν μπορεί να χαλάσει χατήρι.

Στις λίγες μέρες που περνούν μαζί, ο Πεπίτο μεταμορφώνει το σπίτι του Άι Βασίλη, που γίνεται ζεστό, φωτεινό και χαρούμενο. Κι ο Άι Βασίλης απολαμβάνει τη συντροφιά των παιδιών και του γάτου...

...γιατί στην πραγματικότητα ποτέ δεν είχε συνειδητοποιήσει τι σημαίνει να φροντίζεις παιδιά, πόσο δύσκολο είναι και πόσο υπέροχο.

Ο Άι Βασίλης αναλαμβάνει τα καινούργια του καθήκοντα με χαρά, και νιώθει μια πρωτόγνωρη ευτυχία.

Όμως η νύχτα των Χριστουγέννων φτάνει, και τα παιδιά πρέπει να γυρίσουν στο σπίτι τους. Ο αποχωρισμός είναι δύσκολος. Όταν γυρίζει στο σπίτι μόνος μετά το μοίρασμα των δώρων, ο Άι Βασίλης νιώθει μεγάλη μοναξιά. Αλλά σ' ένα σημείωμα ο Πεπίτο τον αποκαλεί μπαμπά και του υπόσχεται να γυρίσουν. Κι ο Άι Βασίλης είναι συγκινημένος κι ευτυχισμένος που έχει δυο παιδάκια κι ένα γάτο. Τους νοσταλγεί και τους περιμένει.

Αυτή η γλυκιά ιστορία με είχε συγκινήσει πολύ από τότε που ήμουν μικρή. Πρέπει να ήταν η τόσο ανθρώπινη διάσταση του Άι Βασίλη, η μοναξιά του και το πώς άφησε τόσο εύκολα κι απλά ένα μικρό παιδί να τον αγγίξει τόσο βαθιά. Είναι πρωτόγνωρη αυτή η ευάλωτη πλευρά του, και τόσο διαφορετική από τα κλισέ που συνήθως πλαισιώνουν τη φιγούρα του.
Διαπίστωσα πως μου αρέσει περισσότερο να τον βλέπω έτσι, παρά σαν ένα χαζό και θορυβώδη φαφλατά. Ευαίσθητος, ευγενικός, ήσυχος, ανίκανος να χαλάσει το χατήρι ενός παιδιού, αστείος παρόλα αυτά, με τις γκάφες του και με τις αδυναμίες του, ο Άι Βασίλης αυτής της ιστορίας είναι προσιτός και συμπαθητικός, ένας υπέροχος μπαμπάς, ένας πράος μαγικός άνθρωπος.
Είναι πρωτότυπος κι ασύγκριτα πιο αυθεντικός απ' τη ρηχή εικόνα που συνήθως του φοράνε.
Κι η ιστορία αυτή, τόσο απλή και τρυφερή, είναι πολύ κοντά σ' αυτό που νιώθω στην καρδιά μου να είναι το αληθινό νόημα των Χριστουγέννων: την αγάπη, την αθόρυβη προσφορά και τη συντροφικότητα, και τη χαρά που παίρνουμε ο ένας απ' την ύπαρξη του άλλου.