Σάββατο 30 Αυγούστου 2014

Τελευταία καλοκαιρινά

Δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ και η Σταυρούλα έχουμε μπει σε φθινοπωρινό mood. Χοροπηδήσαμε πάνω σε ξερά φύλλα στο πάρκο. Βγάλαμε όλα τα μαγιό από τις Polly Pocket και τους φορέσαμε ρούχα. Σκεπάζουμε τα Sylvanian μωρά με σεντονάκι γιατί "τώρα πια κάνει δροσιά". Αναφέρουμε το φθινόπωρο και γενικά την αλλαγή των εποχών συχνά στις κουβέντες μας (έντονο ενδιαφέρον για το θέμα αρχίζει να διαφαίνεται στον ορίζοντα). Κι επειδή εγώ άλλο που δεν θέλω με όλ' αυτά, αφού κάθε φορά το τέλος μιας εποχής με βρίσκει γεμάτη προσμονή για την επόμενη, είπα ν' αποχαιρετίσω τον Αύγουστο κλείνοντας τους λογαριασμούς μου με τα βιβλία του καλοκαιριού, δηλαδή να σας δείξω τ' αγαπημένα μου απ' αυτά που διάβασα εγώ, μεγαλίστικα δεν τα λες, αλλά τελοσπάντων λίγο πιο φλύαρα απ' το προηγούμενο σετ. 

Πριν αρχίσω όμως, λίγα χαρούμενα πράγματα των ημερών που πέρασαν: 

Μερικές συννεφιές, μερικά ήρεμα πρωινά, η υπόσχεση πιο δροσερών ημερών κι ένα στοχαστικό βλέμμα στο μπαλκόνι.


Βόλτες με το καρότσι... στο σπίτι. Είναι γνωστό ότι ως φανατική του babywearing έχω γίνει γραφική σε Πιερία, Λάρισα, Θεσσαλονίκη και τα περίχωρα, και το καρότσι το έχουμε χρησιμοποιήσει γύρω στις 4 φορές συνολικά μέσα στα 4 σχεδόν χρόνια έξω απ' το σπίτι, αλλά τελευταία είναι αγαπημένο τους παιχνίδι ν' ανεβαίνουν και οι δύο πάνω (η Ισαβέλλα δεμένη) και να τις κάνω βόλτες (ή κούρσες) τρέχοντας σαν τρελή στην ευθεία σαλόνι-κρεβατοκάμαρα και πίσω πάλι. 


Βόλτες στη Θεσσαλονίκη, βιβλιοπωλείο, καινούργιος Στίλτον (δύο για την ακρίβεια, κρατηθείτε κι έρχονται...), διάβασμα στο καφέ. Το ανοίγει, δεν έχει ιδέα για την ιστορία, δεν ξέρει ποιος ήταν ο Οδυσσέας, της λεώ δυο λόγια στα πεταχτά, κοιτάζει τις εικόνες κι αρχίζει ένα σουρεαλιστικό μονόλογο διανθισμένο με παράδοξα τοποθετημένες πομπώδεις λέξεις. Αστείο μωρό μου.


Κι άλλες βόλτες στη Θεσσαλονίκη, πολύβουη παιδική χαρά, παγωτό, μια κούνια που άδειασε ξαφνικά, δυο μωρά στην κούνια πλάτη με πλάτη, κι η Ισαβέλλα να τραγουδάει (μπέεεμπε μπέεελα ντέντε ντέντε ντέεεντε) με τόση ακρίβεια που με κάνει να γελάω. Η κούνια πηγαίνει πέρα δώθε, κι εκείνη τραγουδάει. Περπατάμε στο δρόμο, τραγουδάει. Παίζει στο σπίτι, τραγουδάει. Από Κούνια μπέλα μέχρι Χάιντι και Let it Go. Αστείο μωρό μου. 


Κι έρχομαι στα βιβλία -καιρός ήταν, κόντεψα να ξεχάσω το θέμα μου. 
Το μήνα που πέρασε διάβασα πολύ, και θα σας δείξω τ' αγαπημένα μου: Άλλο ένα βιβλίο Μούμιν. Το Ella Enchanted. Και την Ottoline.  


Το βιβλίο Καλοκαιρινή Μπόρα ήταν το τελευταίο βιβλίο Μούμιν που διάβασα, όπου οι ήρωές μας, μετά από μια αναπάντεχη καλοκαιρινή καταιγίδα και ενώ όλη η κοιλάδα τους έχει πλημμυρίσει, εγκαταλείπουν το σπίτι τους που είναι κάτω απ' το νερό και ταξιδεύουν μέσα σε ένα άλλο, πλωτό κτήριο που αποδεικνύεται πως είναι ένα θέατρο. Χάνονται και ξαναβρίσκονται, γράφουν ένα θεατρικό έργο, γνωρίζουν νέους φίλους και γενικά ζουν απίθανες περιπέτειες, που τις αντιμετωπίζουν με τη χαρακτηριστική ηρεμία, τη βαθιά αισιοδοξία και το χιούμορ που τους διακρίνει. Μου άρεσε πολύ, όπως και όλα τα βιβλία της σειράς.  

Το βιβλίο Ella Enchanted ήταν μια έκπληξη. Είχα δει την ταινία με την Anne Hathaway πριν λίγα χρόνια,  μου άρεσε, αλλά δεν είχε τύχει να διαβάσω το βιβλίο, που όπως αποδείχτηκε (απ' ό,τι μπορώ να κρίνω χωρίς να θυμάμαι καθόλου καλά την ταινία) είναι αρκετά διαφορετικό και πολύ καλύτερο!


Είναι ένα καθηλωτικό, τρομερά αστείο μυθιστόρημα για μεγάλα παιδιά ή για μεγάλους, που διασκευάζει με απίθανα ευρηματικό τρόπο το παραμύθι της Σταχτοπούτας, προσθέτοντάς του μια κρίσιμη λεπτομέρεια, γύρω απ' την οποία γυρίζει όλη η ιστορία: Η Ella (εξ ου και το Cinderella, παρόλο που ποτέ δεν το δηλώνει) όταν ήταν νεογέννητο δέχτηκε το δώρο-κατάρα μιας απερίσκεπτης νεράιδας, να είναι πάντα υπάκουη. Η αδυναμία της να παρακούσει την οποιαδήποτε διαταγή της δίνεται δημιουργεί άπειρα προβλήματα στη ζωή της, ιδίως όταν η μητέρα της πεθαίνει και έρχονται στη ζωή της η μητριά και οι θετές αδερφές της. Όμως οι περιπέτειες της Ella στην προσπάθειά της να ελευθερωθεί από την κατάρα φανερώνουν τη φλογερή κι ανεξάρτητη προσωπικότητά της, την εξυπνάδα της και την ικανότητά της να βγάζει μόνη της τον εαυτό της από δύσκολες καταστάσεις. Αυτά είναι που τελικά οδηγούν την ιστορία της στο ευτυχισμένο τέλος που της αξίζει.
Καλογραμμένο, διασκεδαστικό και ευφυέστατο, το συστήνω ανεπιφύλακτα!

Κι ακόμα... επιτέλους διάβασα την Ottoline.


Μια πανέμορφη, μικρή σειρά βιβλίων από τον μάγο εικονογράφο και συγγραφέα Chris Riddell, με ηρωίδα ένα κοριτσάκι που ονομάζεται Ottoline...


...και σύντροφό της τον Mr. Munroe, το τριχωτό πλάσμα από τη Νορβηγία που την προσέχει όταν οι γονείς της λείπουν στα αδιάκοπα ταξίδια τους.


Από τότε που η Ottoline ήταν μωρό, οι δυο τους είναι αχώριστοι κι εκείνος της κάνει όλα τα χατίρια (ακόμα κι όταν θέλει να τον λούσει και να τον χτενίσει)...



Κατά τα άλλα, η Ottoline παρακολουθεί τις συζητήσεις των γειτόνων σαν καλή ντετέκτιβ...


...και είναι άσος στις μεταμφιέσεις, πράγμα που τη βοηθάει να λύνει τα μυστήρια που της παρουσιάζονται.


Οι γονείς της άφαντοι, επικοινωνούν μαζί της με καρτ ποστάλ.


Στο πρώτο βιβλίο της σειράς Ottoline and the Yellow Cat, το κοριτσάκι και ο πιστός της φίλος σώζουν μια ομάδα εξαφανισμένων σκυλιών και αποκαλύπτουν την πλεκτάνη της ραδιούργας κίτρινης γάτας...


...ενώ στη συνέχεια, στο Ottoline Goes to School, η Ottoline κάνει μια φίλη...


...και βρίσκεται σ' ένα πολύ παράξενο σχολείο για παιδιά με ιδιαίτερα ταλέντα, μόνο που η ίδια δεν έχει ανακαλύψει το δικό της.


Τα πράγματα που συμβαίνουν εκεί είναι απίστευτα..


...και τελικά, ουπς, μπορεί να είναι στοιχειωμένο -ή μήπως όχι;


Στο Ottoline at Sea, o Mr. Munroe, που νιώθει παραμελημένος, αποφασίζει να φύγει...


...και η Ottoline, που της λείπει ο φίλος της...


...ξεκινάει με μάλλον ασυνήθιστη παρέα...


...ένα ταξίδι που τη φτάνει ως τους πάγους κι ως το βυθό της θάλασσας για να τον βρει και να τον φέρει πίσω.


Τι όμορφα και ξεχωριστά βιβλία! Υπέροχος συνδυασμός μιας έξυπνης και αστείας ιστορίας με εντυπωσιακά καλή εικονογράφηση, που παίζει τόσο σημαντικό ρόλο όσο και οι λέξεις. Μια καταπληκτική μικρή ηρωίδα, χιούμορ και φανταστικές καταστάσεις. Το λάτρεψα. 

Μικρά "δωράκια" μέσα στα βιβλία:

Καρτ ποστάλ από την Κίτρινη Γάτα...


...Αυτοκόλλητα σήματα του σχολείου από το Ottoline Goes to School...


...και στο βιβλίο με τη θάλασσα αυτά τα γυαλιά, για να βλέπεις τα κρυμμένα σχέδια μέσα σε συγκεκριμένες εικόνες.



Α, χμ. Το πρώτο βιβλίο κυκλοφόρησε στα ελληνικά με τον τίτλο H Ούρσουλα και η συμμορία της κίτρινης γάτας. Ούρσουλα;!;
Υπέροχο για μικρούς αναγνώστες πάντως. Ε... και για μεγάλους φυσικά. 

Διάβασα και στο Kindle ωραία βιβλία... 
Το The Secret of the Old Clock, πρώτη επαφή μου με την παιδική σειρά μυστηρίου με ηρωίδα τη Nancy Drew, με την οποία μεγάλωσαν γενιές παιδιών στην Αμερική -κλασικό βιβλίο, κάπως παλιομοδίτικο αλλά ευχάριστο ανάγνωσμα. 
Έπειτα, το The Last Song του Nicholas Sparks, με θέμα τη δύσκολη και πολυκύμαντη αλλά τελικά λυτρωτική σχέση μιας έφηβης με τον πατέρα της. Όπως όλα τα βιβλία του που έχω διαβάσει, ήταν μια ιστορία αγάπης, τρυφερή, λυπητερή και πολύ συγκινητική. Αυτός ο άνθρωπος γράφει απλά αλλά αγγίζει πολύ ευαίσθητες χορδές. Το Last Song του έχει γίνει και ταινία με τη Miley Cyrus, την είχα δει παλιότερα και μου άρεσε αλλά διαβάζοντας το βιβλίο για κάποιο λόγο δεν ήθελα να συνδέω την ηρωίδα με τη Miley Cyrus. Τη φανταζόμουν πολύ διαφορετική. 



Το Henry and Beezus της αγαπημένης μου Beverly Cleary (ξέρετε τη Ramona της; το βιβλίο Η Ραμόνα κι ο μπαμπάς το είχα διαβάσει εκατοντάδες φορές μεγαλώνοντας), με ήρωα τον Henry, φίλο της μεγάλης αδερφής της Ραμόνα. Ωραίο όπως όλα της. (Προτιμώ τη Ραμόνα βέβαια, η Ραμόνα είναι πάρα πολύ ψηλά για μένα.) 

Για πρώτη φορά, διαβάσαμε και με τη Σταυρούλα στο Kindle. Επειδή το δικό μου είναι το Kindle Paperwhite που δεν υποστηρίζει τα περισσότερα εικονογραφημένα βιβλία, οι επιλογές μας είναι αρκετά περιορισμένες. Διαβάσαμε όμως ιστορίες της Beatrix Potter, με αγαπημένα της τον Peter Rabbit, τον Tom Kitten και τον Benjamin Bunny. Και διαβάσαμε το πολύ καλό Upstairs Mouse, Downstairs Mole, ένα βιβλιαράκι με τέσσερις μικρές ιστορίες με ήρωες την ποντικίνα και τον τυφλοπόντικα, δυο πολύ διαφορετικά μα πολύ καλοπροαίρετα ζωάκια που προσπαθούν να συμβιώσουν αρμονικά, να είναι καλοί γείτονες και να βοηθήσουν ο ένας τον άλλο. 

Το Kindle μπορεί να μην είναι βιβλίο, μπορεί να μην αφήνει την ίδια αίσθηση, συμφωνώ. Ειδικά για τη μικρή. Όμως εκεί στο σκοτάδι, όταν η Ισαβέλλα πρέπει να κοιμηθεί κι οι ψίθυροι είναι τόσο απαλοί που σχεδόν δεν ακούγονται, και το βιβλίο είναι βαρύ και οι σελίδες κάνουν θόρυβο, είναι ωραία να φωτίζει μέσα στο δωμάτιο μόνο η εικόνα με τον τυφλοπόντικα και την ποντικίνα. Έτσι, μόνο για λίγο, μόνο για τότε.
Και μετά τα ματάκια κλείνουν, κι ακόμα ο τυφλοπόντικας κι η ποντικίνα είναι στη βαρκούλα τους, και το τελευταίο κεφάλαιο παραμένει ατέλειωτο ακόμα, γιατί το βιβλίο επιμένει να το αρχίζουμε πάντα απ' την αρχή...  


Κυριακή 24 Αυγούστου 2014

Καλοκαιρινά

Έχω τόσο καιρό να γράψω που δεν ξέρω πώς ν' αρχίσω. Πάντα δυσκολεύομαι ν' αρχίσω, ή μάλλον να το πάρω απόφαση ν' αρχίσω, ειδικά όταν είναι αργά, πολύ αργά το βράδυ κι έχει περάσει πολύς καιρός κι έχουν μαζευτεί πολλά βιβλία, πιο πολλά απ' όσα θα μπορούσα ν' αναφέρω. 
Είναι βράδυ, πολύ αργά, κι έχει περάσει ένας μήνας και βάλε, όλο σχεδόν το καλοκαίρι, ή τουλάχιστον έτσι μου φαίνεται. 'Οσο για τα βιβλία, είναι πράγματι τόσα πολλά που... ας αρχίσω από κάπου και βλέπουμε. 
Ή μάλλον ας αρχίσω απ' την αρχή. Γειά σας! Τι κάνετε; Ελπίζω να είστε καλά. Εμείς είμαστε καλά, λείπαμε εδώ κι εκεί, καλοκαιρινοί νομάδες, ευχάριστα κουρασμένοι, με βαλίτσες πάντα γεμάτες, αυτοκίνητο γεμάτο χώμα και δυο κοριτσάκια να κοιμούνται στα καρεκλάκια τους στο πίσω κάθισμα. Ώρες ταξιδιού και ώρες ύπνου συντονισμένες. Τυχαίο; Δε νομίζω. 

Το καλοκαίρι είχε απ' όλα: Και θάλασσα και βουνό και οικογένειες και φίλους και γεμάτες, γρήγορες μέρες και αργές -πιο πολλές αυτές. Είχε μικρές και πολυήμερες εκδρομές. 
Είχε εκείνο το κάμπινγκ στη Χαλκιδική (τα 'γραψε όλα ο Παναγιώτης και τι να προσθέσω άλλο;) με τα ποδαράκια τα τσαλαβουτούν στη θάλασσα και τα χεράκια να σκάβουν άμμο και χαλίκια... 


...με την παιδική χαρά έξω απ' το σπιτάκι μας και τόσους φίλους και τόσα παιδάκια και τόσες ανέμελες ώρες...


...είχε και το χωριό. Το χωριό μου, όπου πάντα βαριόμουν του σκοτωμού τα καλοκαίρια των παιδικών κι εφηβικών μου χρόνων, μα από τότε που ήρθαν τα κορίτσια δεν το χορταίνω.
Το καθιερωμένο μας πικ νικ στο βουνό μπορεί να μην έγινε, γιατί μας έπιασε καταιγίδα στην κορυφή της Οίτης... 



...όμως εκεί, στο βαρετό χωριό μου, ήταν τόσο όμορφα. Με όλα τ' αγαπημένα μου πρόσωπα μαζεμένα, κι ακόμα περισσότερες ώρες παιχνιδιού, στην αυλή, στη φουσκωτή πισίνα, στην παιδική χαρά. Ώρες και ώρες και ώρες. 
Εκείνες τις μέρες του χωριού, η Σταυρούλα πήρε το πρώτο της ποδήλατο, δώρο του παππού. 
Κι έπειτα, εντελώς ξαφνικά, ένα πρωί έμαθε να κάνει κούνια.
Κι η Ισαβέλλα άρχισε να τραγουδάει στη γλώσσα της, όλη τη μέρα όμως, κι εμείς έκπληκτοι να καταλαβαίνουμε μόνο απ' το ρυθμό και τη μουσική της τι τραγούδι λέει.   
Και διαβάσαμε. Φίλε, πόσο διαβάσαμε.



Θα είμαι σύντομη, θα προσπαθήσω δηλαδή, γιατί θα με πάρει το πρωί. Εξάλλου, δεν έχω φωτογραφίες απ' όλα τα βιβλία, και τα περισσότερα απ' αυτά αξίζουν μια δική τους ανάρτηση.  Αλλά θ' αρχίσω από κάπου.
Πέππα. Ορίστε, το είπα. Η σχέση μας με την Πέππα έχει αρχίσει από πολύ παλιά, και απ' ό,τι φαίνεται δεν ήταν επιπόλαιη. Αυτή τη φορά βρήκαμε στο περίπτερο παλιά τεύχη του περιοδικού Πέππα το γουρουνάκι και τα λατρέψαμε. Ζωγραφική, εύκολες ασκήσεις (βρες τις διαφορές, ακολούθησε, αντιστοίχισε -με τις πιο δύσκολες, αυτές με τα γράμματα, δεν ασχοληθήκαμε καν) και ιστοριούλες βασισμένες στα επεισόδια ξετρέλαναν τη Σταυρούλα, και όχι μόνο. Η Ισαβέλλα -που πλεον έχει αρχίσει να λέει λεξούλες- εκείνες τις μέρες έλεγε μόνο μαμά, μπαμπά, παππού, γιαγιά, νινί και Πέππα. Το λέει και με προφορά, τονίζοντας το πι.



Όχι πως δεν είχαμε φέρει και τη δική μας Πέππα απ' το σπίτι...



Το βιβλίο μας ήταν το Μια μέρα στο στίβο, ένα απ' αυτά τα λεπτά βιβλιαράκια που κυκλοφορούν απ' τις εκδόσεις Anubis, επίσης βασισμένα στα επεισόδια της σειράς. Η Πέππα και οι φίλοι της συμμετέχουν στους σχολικούς αγώνες, διασκεδάζουν και μαθαίνουν ότι η νίκη δεν είναι το παν. Αγαπημένο.


Εκτός από την Πέππα, είχαμε πάρει μαζί μας το πολυδιαβασμένο και αγαπημένο μας βιβλίο Ο Γκόνζο και το γιγάντιο κοτόπουλο, ένα βιβλίο με τα Muppets που δεν κυκλοφορεί πια και το είχα πετύχει στην έκθεση βιβλίου στη Λάρισα, στους πάγκους ενός παλαιοβιβλιοπωλείου (το μαγαζί υπάρχει και στο ίντερνετ ως palaiovivliopolio). Αυτή η παράξενη και αστεία ιστορία με ηρωίδα την Καμίλα, την κότα του Γκόνζο, που τρώει κατά λάθος μια φόρμουλα του καθηγητή Μπάνσεν και γίνεται γιγάντια, κέρδισε το ενδιαφέρον και τον ενθουσιασμό της Σταυρούλας απ' την πρώτη φορά, αν και δεν ήξερε τα Muppets και αυτή ήταν η (κάπως ιδιόρρυθμη) πρώτη επαφή της μαζί τους.
Ακόμα, διαβάσαμε πολύ το βιβλίο της Holly Hobbie που ακολουθεί την πολυαγαπημένη μας Fanny , το Fanny & Annabelle. Σ' αυτό, η υπέροχη μικρή ηρωίδα με την ανεξάντλητη φαντασία και δημιουργικότητά, αποφασίζει να φτιάξει το δικό της εικονογραφημένο βιβλίο με ηρωίδα την κούκλα της. Η ιστορία που σκαρφίζεται αντανακλά τη δική της αγωνία να βρει ένα δώρο για τα γενέθλια της μαμάς της... ώσπου η λύση δίνεται από μόνη της. Το δεύτερο βιβλίο με τη Fanny, τρισχαριτωμένο και αυτό, μπορώ να πω ότι αγαπήθηκε εξίσου με το πρώτο.


Αυτά είναι τα κατεξοχήν βιβλία της Ισαβέλλας.

Το Dear Zoo είναι κλασικό, όμως εμείς μόλις τώρα το γνωρίσαμε. Το θέμα του: θέλεις ένα ζωάκι, κι έτσι πακέτο έρχονται ένα-ένα τα ζώα απ' το ζωολογικό κήπο. Ανοίγεις τα παραθυράκια για να τα βρεις, όμως σε όλα κάτι φταίει- άλλο πολύ μεγάλο, άλλο πολύ άγριο, άλλο πολύ άταχτο- μέχρι που φτάνει το ιδανικό κατοικίδιο ζωάκι, ένα σκυλάκι. Σύντομο, αστείο και παιχνιδιάρικο, έχει όλα τα φόντα για να γίνει αγαπημένο, τραβώντας την προσοχή όχι μόνο των πολύ πολύ μικρών...

Tο βιβλίο της Karen Katz (είναι η δημιουργός του Princess Baby, θυμάστε;) Where is Baby's Belly Button το αγόρασα για την Ισαβέλλα γιατί τρελαίνεται για μωρά (νινί... νινί! ακούγεται απ' τα χειλάκια της όλη μέρα).



Ακόμα, τρελαίνεται (όπως όλα τα μωρά φαντάζομαι) για το κούκου-τα, που είναι και το θέμα αυτού του βιβλίου, καθώς τα διάφορα μέρη του σώματος του μωρού εμφανίζονται πίσω απ' τις κρυψώνες τους.



Βρήκα την ιδέα πολύ έξυπνη και τις εικόνες αξιολάτρευτες. Για ένα διάστημα η Ισαβέλλα δεν ήθελε να διαβάσει τίποτ' άλλο εκτός απ' αυτό. Νινί... νινί... και το έφερνε για να καθήσει στην αγκαλιά μου.



Τα επόμενα δύο βιβλία αξίζουν σίγουρα από μια δική τους ανάρτηση, με τις φωτογραφίες τους και τα όλα τους.

Το Outside-In είναι ένα βιβλίο για το σώμα, που εξηγεί με πολύ καλές εικόνες και απλά λόγια τι κρύβεται κάτω απ' το δέρμα μας. Τα βασικά της ανατομίας, η αναπνοή, η πέψη ή η καρδιακή λειτουργία μπορούν να γίνουν εύκολα κατανοητά ακόμα και από ένα τρίχρονο- τέλειο.

Το At the Same Moment Around the World είναι νομίζω το αγαπημένο μου (μας). Μας αρέσουν τα πάντα πάνω του. Η ιδέα του να ανακαλύψεις τι συμβαίνει σε διαφορετικά μέρη γύρω στον κόσμο αυτή ακριβώς τη στιγμή, ταξιδεύοντας από χώρα σε χώρα, μέσα απ' τη μέρα και τη νύχτα, κάνοντας το γύρο του κόσμου σε μια μόνο στιγμή, είναι από μόνη της συναρπαστική.  Αν το συνδυάσεις με την εξαιρετική εικονογράφηση του βιβλίου, το αποτέλεσμα είναι μαγικό. Στο τέλος, ένας χάρτης σε βοηθάει να εντοπίσεις τις χώρες που αναφέρονται αλλά και να κατανοήσεις την έννοια της διαφοράς της ώρας. Δεν ξέρω αν την έχει κατανοήσει το κοριτσάκι μου, μου φαίνεται λίγο μικρούλα για τέτοια, αλλά τρελαινόμαστε για το βιβλίο έτσι κι αλλιώς.
Πάντως σε όλες τις διακοπές μας πετούσε σε ανύποπτο χρόνο: Νουμέα, Νέα Καληδονία. Νουμέα, Νέα Καληδονία. 



Το τελευταίο βιβλίο που έχω να σας δείξω πήρε το Όσκαρ των διακοπών μας. Ήταν στα χέρια της κάθε μέρα, όλη μέρα. Πέρα από τη μία φορά που το διαβάσαμε μαζί ολόκληρο και τα αποσπάσματα που της διάβασα από δω κι από κει, το "διάβασε" μόνη της άπειρες φορές, ξεφυλλίζοντάς το, βλέποντας τις εικόνες και πλάθοντας τα δικά της λόγια, βασισμένη στην ιστορία και δείχνοντας ότι σίγουρα τη θυμόταν πολύ καλύτερα από μένα. 




Ναι, ξέρω, είναι τεράστιο. Αλλά τε-ρά-στ-ιο. Όμως δεν ήταν δική μου η ιδέα να το διαβάσουμε, αλήθεια. Μου κάνει εντύπωση η προσκόλλησή της στο Τζερόνιμο Στίλτον, που κρατάει καιρό τώρα. Ίσως επειδή (για το μέγεθός του) έχει υπερβολικά πολλές εικόνες, που εκτείνονται απ' την αρχή μέχρι το τέλος του. Άλλες μεγάλες, άλλες μικρές, σε όλες τις σελίδες έχει από κάτι -κι είναι όλες οι εικόνες του τόσο όμορφες. 

Τελοσπάντων, με το λέγε λέγε μ' έκανε η Σταυρούλα και μ' αρέσει τώρα κι εμένα ο Στίλτον, που στην αρχή τον είχα δει λίγο καχύποπτα. Κι αυτό, το Ταξίδι στο βασίλειο της φαντασίας, είναι πιο μεγάλο και πολύ διαφορετικό απ' τη σειρά Ξεκαρδιστικές ιστορίες που ξέραμε ως τώρα.  

 Ο Τζερόνιμο, μια νύχτα βρίσκει στη σοφίτα ένα παράξενο μουσικό κουτί, και μια σκάλα φτιαγμένη από το φως ενός αστεριού τον οδηγεί στη χώρα της φαντασίας...


...όπου, παρέα με το βάτραχο Μουντζούρη και τους φίλους που θα βρουν στο διάβα τους, θα πρέπει να περάσει τα εφτά βασίλεια της φαντασίας με σκοπό να σώσει τη νεραϊδοβασίλισσα.


Περνάει τη χώρα των μαγισσών...


...των γοργονων, των δράκων...


...των ξωτικών...


...των νάνων...


...και των γιγάντων...


και έρχεται αντιμέτωπος με τα άγρια και σιχαμερά τρολ...


...πριν φτάσει στις νεράιδες και ξυπνήσει με το φιλί του την κοιμισμένη βασίλισσά τους.


Χάρτες, γρίφοι, αστεία, μια μυστική αλφάβητος, όλα τα μαγικά πλάσματα που θα μπορούσες ποτέ να φανταστείς, πληροφορίες που παραλείπεις γιατί είναι απλά υπερβολή να τις ακούσει το τρίχρονο, και τελικά μια συντροφιά συμπαθητικών χαρακτήρων με πρώτο και καλύτερο το Τζερόνιμο, τον ποντικό που επιμένει πως "δεν είναι ιππότης" αλλά αποδεικνύεται και γενναίος και σωτήρας και απ' όλα, συνθέτουν ένα ανάλαφρο, και συνάμα πλούσιο και όμορφο βιβλίο.


Διαβάσαμε Τζερόνιμο Στίλτον παντού αυτό τον καιρό. Στην πόλη...


...και στο βουνό...


...παντού είχαμε μαζί μας τουλάχιστον δύο βιβλία Στίλτον. Όμως με άφηνε να της διαβάζω μόνο το βράδυ. Τη μέρα, τις ιστορίες τις έλεγε εκείνη. Είχαμε και δυο διαφορετικούς σελίδοδείκτες να ξεφυτρώνουν από δυο διαφορετικά σημεία του βιβλίου.

Έτσι, μ' αυτά και με τ' άλλα, επιστρέψαμε.
Το καλοκαίρι δεν έχει τελειώσει, αλλά τελειώνει όπου να 'ναι κι αυτό δεν με χαλάει.
Αρκεί να συνεχίσουμε να παίζουμε.
Πάντα, όχι μόνο το καλοκαίρι.


Να μην ξεχάσουμε να παίζουμε.


Κατά τα άλλα, είμαι έτοιμη για λίγη δροσιά.