Αγαπώ τα βιβλία. Νομίζω πως πάντα τα αγαπούσα. Όταν ήμουν μικρή, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, πάντα έπεφτα για ύπνο με ένα παραμύθι, μόνο που αυτός που κοιμόταν ήταν ο γονιός που μου το διάβαζε. Όταν έμαθα να διαβάζω, το να αγοράζω ένα βιβλίο σχεδόν όποτε μου έκανε κέφι ήταν η πολυτέλεια που μου επιτρεπόταν -φυσικά δεν θα ίσχυε το ίδιο για ένα παιχνίδι ή μια βιντεοκασέτα. Στο γυμνάσιο, δοκίμασα να γράψω τα δικά μου βιβλία, παιδιάστικες αντιγραφές εικόνων που με είχαν εντυπωσιάσει στα διαβάσματά μου. Διάβασα και ξαναδιάβασα τ' αγαπημένα μου βιβλία, και όλα αυτά τα χρόνια μέχρι τώρα, το διάβασμα ήταν το πιο σταθερό μου χόμπι, από τα λίγα πράγματα που δεν βαρέθηκα ποτέ.
Είμαι ευτυχισμένη μπροστά σε μια βιβλιοθήκη, είτε είναι η δική μας στο σπίτι, είτε είναι δανειστική ή βρίσκεται σε βιβλιοπωλείο. Αρκεί να περιέχει λογοτεχνικά βιβλία -ξέχασα να πω ότι σ' αυτό το είδος αναφέρομαι. Παιδικά και μη. Παίρνω τα βιβλία στα χέρια μου, τα ανοίγω, χαιδεύω το εξώφυλλο και διαβάζω εδώ και κει. Χαζεύω τις εικόνες. Γίνομαι αχόρταγη, θέλω να τα δω όλα. Ξεχνιέμαι, ο κόσμος τους είναι ατέλειωτος.
Μ' αρέσει να μιλώ για τα βιβλία που αγαπώ. Όταν ήμουν μικρή, διηγιόμουν τις ιστορίες που διάβαζα, στη μαμά μου, στις φίλες μου. Το κάνω ακόμα, διηγούμαι στον άντρα μου, στη μαμά, στην αδερφή μου. Κι αν ξαφνικά μου ήρθε η επιθυμία να γράψω γι' αυτά (γι' αυτό γεννήθηκε αυτό το blog), είναι από μια ανάγκη ν' ασχοληθώ μαζί τους λίγο περισσότερο. Δεν ξέρω πού θα βγάλει, ή αν θα βγάλει πουθενά. Ελπίζω όμως πως θα με οδηγήσει λίγο πιο βαθιά στο μυστικό συρτάρι όπου κρύβουν τη μαγεία τους, αφήνοντας λίγη να ξεγλιστρήσει κάθε φορά που αναδεύονται οι σελίδες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου