Αξέχαστο!!!

Σήμερα τελείωσα το πιο πρόσφατο βιβλίο του Λουί Ντε Μπερνιέρ (συγγραφέα του Μαντολίνου του Λοχαγού Κορέλλι, άκουσον άκουσον!), Παντού και Πουθενά, που κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Παράξενο βιβλίο. Αυτοαποκαλείται «ένα μυθιστόρημα σε μικρές ιστορίες» και αυτό ακριβώς είναι: από τις σελίδες του παρελαύνουν οι κάτοικοι του Αξέχαστου, ενός μικρού αγγλικού χωριού περασμένων δεκαετιών, στις μικρές αυτοτελείς τους περιπέτειες. Κάποτε οι ιστορίες σχετίζονται μεταξύ τους, κάποτε απλώς οι χαρακτήρες εμφανίζονται σε περισσότερα από ένα διηγήματα, κάπως έτσι όμως λίγο-λίγο πλέκεται ο μύθος του Αξέχαστου, με τους γλαφυρούς του ήρωες και τα απίθανα γεγονότα, που βασίζεται ελαφρώς σε αναμνήσεις του ίδιου του συγγραφέα απ’ το χωριό του.

Ενώ στην αρχή με ξένισε κάπως, στην πορεία το λάτρεψα το βιβλίο, κι αυτό γιατί είναι γραμμένο με άφθονο χιούμορ και τρυφερότητα. Έβλεπα τους ήρωες να περνούν μπροστά στα μάτια μου, ζωντανοί κι ανάλαφροι σα φτερά που χορεύουν στον αέρα. Χωρίς ανούσιο ρομαντισμό (το λέει κι ο ίδιος ο συγγραφέας στον επίλογο), μα με τη νοσταλγία που σε κάνει να αναγνωρίζεις ότι όλα αυτά πέρασαν για πάντα, μια γλυκιά νοσταλγία δίχως θλίψη.

Οι ήρωες των ιστοριών είναι απίθανοι, μα πιο πολύ απ’ όλους με συγκίνησαν οι νεκροί. Το φάντασμα του άντρα της κυρίας Μακ που ζει ακόμα μαζί της στο σπιτάκι τους, η οικογένεια που κάηκε απ’ τα κεράκια του Χριστουγεννιάτικου δέντρου μα ακόμα επισκέπτεται τον μοναδικό της επιζώντα, η δεσποινίς Άγκαθα που πεθαίνει και συναντά τον αγαπημένο της για να χορέψει μαζί του το τραγούδι τους, ο στρατηγός που βάζει ακόμα σερβίτσιο τσαγιού και φαγητό  για την καλή του μετά από τόσα χρόνια. Μαζί με την πραγματικότητα τρυπώνει στις ιστορίες η φαντασία, κι οι ιστορίες φαντασμάτων που δεν προκαλούν τρόμο ή φρίκη με την αγάπη και απλότητα με την οποία επιστρέφουν για να στοιχειώσουν τους ζωντανούς τους.