Τέσσερα όμορφα βιβλιαράκια

Με μια λαμπερή ανοιξιάτικη μέρα και γύρω της κάμποσες μουντές, μπήκε επιτέλους ο Μάρτης. Έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι δεν θα σπρώχνω το χρόνο να περάσει πιο γρήγορα, κι ότι θα εκτιμώ και θα γεύομαι κάθε στιγμή, όμως δεν μπορώ να μην ονειρεύομαι λίγη λιακάδα. Λίγη ζέστη παραπάνω και λίγα λιγότερα ρούχα. Είμαι έτοιμη να υποδεχτώ την άνοιξη, μαζί με το μωρό μας κι όλες τις αλλαγές στη ζωή μας, και μετά να την αφήσω να κυλήσει αργά, όσο πιο αργά γίνεται. Καλό μήνα, λοιπόν, έστω και με λίγες μέρες καθυστέρηση. Hello, March.

Τέσσερα βιβλιαράκια για σήμερα:

Από την περασμένη μας επίσκεψη στη βιβλιοθήκη, ήρθαν στο σπίτι μας αυτά. Διαβάστηκαν όλα με χαρά. 

Η Βρομίτσα κι ο Μουντζούρης: Ένα πολύ αστείο και διασκεδαστικό βιβλιαράκι της Ολλανδής Annie M.G. Schmidt, που η Σταυρούλα λάτρεψε και το διαβάσαμε ξανά και ξανά. {Παρένθεση: Η Άννι Σμιτ, όπως μόλις διαπίστωσα, έγραψε ένα πολύ αγαπημένο βιβλίο των παιδικών μου χρόνων, το "Ένα παράξενο κορίτσι" (Minoes ονομάζεται στο πρωτότυπο και έχει γίνει και ταινία), με τη γάτα που έφαγε κάτι μεταλλαγμένα και μεταμορφώθηκε σε κοπέλα και την περιμάζεψε ένας δημοσιογράφος κι εκείνη τον βοήθησε με τη σειρά της να κρατήσει τη δουλειά του.... Το βιβλίο ήταν τόσο παράξενο αλλά τόσο μα τόσο ωραίο, το διάβασα πολλές φορές και μετά το ξέχασα, και το θυμήθηκα ξαφνικά μόλις τώρα, που μου έκανε κλικ το όνομα της συγγραφέως...}

Η Βρομίτσα και ο σκύλος της, ο Μουντζούρης (όνομα και πράγμα και οι δύο) έχουν ταλέντο στο να λερώνονται. Η μαμά της Βρομίτσας, εν όψει επίσκεψης, την κλειδώνει στο δωμάτιό της για να μη λερωθεί μέχρι να έρθουν οι καλεσμένοι, εκείνη όμως το σκάει απ' το παράθυρο και τα καταφέρνει να λουστεί δυο τενεκεδάκια μπογιά πριν καν πατήσει το πόδι της στο έδαφος. Παρόλα αυτά, με λίγο τρίψιμο, μέχρι την επίσκεψη καταφέρνει και ξαναγίνεται καθαρή και όμορφη, και η μόνη που τελικά αμαυρώνει το όνομα της οικογένειας είναι η μητέρα της. 

 

Η ιστορία είναι πολύ απλή αλλά αληθινά διασκεδαστική, το βιβλίο είναι μια σταλιά, η λίγο vintage εικονογράφηση με κέρδισε απ' την αρχή. Η ηρωίδα είναι αξιαγάπητη, έξυπνη και σκανταλιάρα και ευρηματική. Κάθε παιδί θα τη λάτρευε.



Υπάρχουν άλλα πέντε βιβλία με τη Βρομίτσα και το Μουντζούρη, που απ' ό,τι φαίνεται είναι εκτός κυκλοφορίας. Γιατί, γιατί, γιατί;



Πάντως μετά από λίγη έρευνα στο ίντερνετ τα βρήκα όλα εδώ -πειράζει που τα θέλω όοοοολα;

Ε.. Κι αν σας ξένισε -όπως εμένα- η ιδέα ότι η μαμά κλείδωσε τη Βρομίτσα στο δωμάτιο για να μείνει καθαρή (η Σταυρούλα πάντως κάθε φορά που διαβάζουμε το σημείο που λέει "ξέρω πως δεν μπορείς να μείνεις καθαρή για παραπάνω από μισή ώρα γι' αυτό θα σε κλειδώσω στην κάμαρά σου" ρωτάει "τι είπε;"), εντάξει, πρέπει να παραδεχτούμε πως είναι όντως βιβλία μιας άλλης εποχής. Πάντως η μαμά τιμωρήθηκε για τη φαεινή ιδέα (βλέπε παραπάνω) κι εγώ το ευχαριστήθηκα!


Θέλω το γιογιό μου! ( I Want my Potty) του Tony Ross.

"Είναι η μαμά της;"

Έχει λίγο καιρό που μπήκαμε σε μια λογική όχι ακριβώς κοψίματος της πάνας, αλλά τέλος πάντων της ιδέας ότι (έστω και θεωρητικά) οι πάνες δεν είναι για πάντα. Πήραμε το βιβλίο γιατί ο Τόνι Ρος είναι φοβερός, όχι γιατί πιστεύω πως τα βιβλία μπορούν να κάνουν τα παιδιά να κόψουν την πάνα (ούτε έχω και τέτοιο άγχος δηλαδή). Πραγματικά η Σταυρούλα, που δεν είναι ακόμα έτοιμη ν΄αφήσει τις πάνες της και που δεν έχει δει ποτέ στη ζωή της γιογιό, βρήκε το βιβλίο πολύ διασκεδαστικό. Ζητούσε "την πριγκίπισσα με το γιογιό της" ξανά και ξανά.

Η πριγκίπισσα είναι τόσο γλυκούλα, η ιστορία της είναι ανάλαφρη και αστεία.

"Ποιός είναι αυτός ο κύριος;", η επίμονη ερώτηση της Σταυρούλας.

Ολόκληρο το βασίλειο επιστρατεύεται όταν η πριγκίπισσα ζητάει το γιογιό της! 

Βέβαια αυτό μπορεί και να μπερδέψει κόσμο... Αν κανείς το βρει (λέω τώρα) σαν ιδέα υπερβολικά διασκεδαστικό...

Ο θαλασσογιατρός, του Ευγένιου Τριβιζά.

Για τα μακρουλά μικρούλικα είχα γράψει εδώ και εδώ. Αυτό εδώ ήταν το πιο "δύσκολο" και το λιγότερο αγαπημένο της ως τώρα, κυρίως λόγω περίεργων λέξεων που επέβαλλε το θέμα (ψαρο-λογία και φαρμακο-λογία) και το γεγονός ότι αυτό το βιβλιαράκι -σε αντίθεση με τα άλλα δύο που διαβάσαμε ως τώρα- είναι έμμετρο.

Παρόλα αυτά, το απολαύσαμε κι αυτό με τον τρόπο μας, και φαντάζομαι πως σε μεγαλύτερα παιδάκια θα προξενούσε πολύ γέλιο.

Το παιχνίδι των λέξεων του Τριβιζά ποτέ δεν απογοητεύει. Ούτε η εκκεντρική φαντασία του.

Όταν οι αρκούδες πήγαν για ύπνο τη νύχτα της φοβερής και τρομερής καταιγίδας (The Bears in the Bed and the Great Big Storm) ή, στο σπίτι μας, οι "αρκούδες που κοιμούνται".

Ένα όμορφο παραμύθι του Paul Bright που αφορά τους φόβους των παιδιών, με την υπέροχη εικονογράφηση της Jane Chapman.

Μια οικογένεια αρκούδων κοιμάται ενώ έξω μαίνεται η καταιγίδα. Ένα ένα τα μικρά αρκουδάκια αναζητούν την ασφάλεια και τη ζεστασιά του κρεβατιού των γονιών τους, κι ενώ εκείνα ηρεμούν και κοιμούνται, ο μπαμπάς αρκούδος ξαγρυπνά και αρχίζει εκείνος να φοβάται. Στην πραγματικότητα όμως, τίποτα δεν είναι πιο τρομαχτικό απ' την ίδια μας τη φαντασία, που μεγαλοποιεί τα πράγματα...

Πανέμορφο βιβλίο. Τι γλυκιά η οικογένεια των αρκούδων στο κρεβατάκι της. Ζεστή ιστορία, και ζεστές εικόνες, ό,τι πρέπει για ένα κρύο χειμωνιάτικο βράδυ. Για μας η υπόθεση είχε και λίγη ένταση, λίγη αγωνία. Όση πρέπει για να την κάνει συναρπαστική.

'Ενα χεράκι πάντα γράπωνε το μπράτσο μου την κρίσιμη στιγμή...

Αυτό ήταν το "τρομαχτικό" σημείο του βιβλίου για μας

Ξέροντας όμως πάντα ότι το τέλος θα μας φέρει ανακούφιση...

Τα τέρατα είναι ένα θέμα αυτή την περίοδο για μας. "Δεν ήταν τέρας, ήταν τάρανδος!", γελούσε πάντα η Σταυρούλα στο τέλος. Κάθε, μα κάθε φορά. 

Αυτά με τα βιβλία μας.

Μα επειδή ξεκίνησα γράφοντας για την άνοιξη, θα κλείσω με την άνοιξη. 

Θυμάμαι πέρυσι τέτοιο καιρό είχαμε βγάλει την ίδια φωτογραφία, με τα βραχιολάκια του Μάρτη. 

Το χεράκι μεγάλωσε.

Το αγκαλιάζω με την παλάμη μου κι έχει άλλη υπόσταση από 'κείνο το τοσοδά μωρουδίστικο χεράκι που ήξερα. Είναι ζεστό, είναι χαλαρό, είναι πια το χεράκι ενός παιδιού.
Είναι ένα χεράκι που δοκιμάζει και καταφέρνει ένα σωρό πράγματα.
Που πιάνει το κουτάλι, που ζωγραφίζει, που χαϊδεύει, που πετάει πράγματα και φροντίζει κούκλες κι αγκαλιάζει μωρά.

Σήμερα κατεβάσαμε το ημερολόγιο απ' τον τοίχο και περιποιηθήκαμε τη σελίδα του Μάρτη...

Είναι πιο γεμάτο, πιο δυνατό. 

Είναι επιδέξιο, είναι κάθε μέρα διαφορετικό. 

Και ταυτόχρονα είναι συγκινητικό πώς παραμένει πάντα ένα μικρό, μικρούτσικο χεράκι. 

Χαρούμενη Άνοιξη!