Μερικά απίθανα βιβλία του Α. Παπαθεοδούλου (2ο μέρος)

...Και συνεχίζω αυτό που ξεκίνησα χτες, με τα βιβλία του Αντώνη Παπαθεοδούλου που μας έχουν ενθουσιάσει. 

Είναι λοιπόν αυτή η σειρά, τα Μικρά ταξίδια με τη φαντασία του Ιουλίου Βερν, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος, σε εικονογράφηση της Ίριδας Σαμαρτζή, που μας αρέσει τόσο πολύ και μας κρατάει συντροφιά αυτό το καλοκαίρι. Είναι μια εντυπωσιακή προσπάθεια. Σε λίγες σελίδες, με απλό και κατανοητό κείμενο ντυμένο με απίστευτες εικόνες, γεμάτες λεπτομέρεια και σπάνια καλαισθησία, ο συγγραφέας κάνει κάποια πολύ γνωστά περιπετειώδη μυθιστορήματα του Ιουλίου Βερν προσιτά στα μικρότερα παιδάκια. 

Το ταξίδι στο κέντρο της γης ήταν το πρώτο που πήραμε απ' αυτή τη σειρά. Δεν είχα διαβάσει ποτέ το πρωτότυπο και το άνοιξα με ενδιαφέρον εξίσου μεγάλο μ' αυτό των κοριτσιών.  

Ένα αγόρι και ο θείος του, διαπρεπής καθηγητής και ορυκτολόγος, βρίσκουν ένα παράξενο μήνυμα μέσα σ' ένα παλιό βιβλίο. Όταν το αποκρυπτογραφούν, ανακαλύπτουν πως είναι οδηγίες για να κατέβουν στο κέντρο της γης. Έτσι ξεκινούν μια απίστευτη περιπέτεια μαζί με τον Ισλανδό οδηγό τους. Κατεβαίνουν στα έγκατα της γης και ανακαλύπτουν ομορφιές που δεν τις βάζει ο νους, μυστικά μέρη, προϊστορικά πλάσματα... Πρέπει όμως και να βρουν το δρόμο της επιστροφής -θα τα καταφέρουν;  

Ήταν ένα συναρπαστικό, καλογραμμένο βιβλίο, όμορφο απ' την πρώτη ως την τελευταία του σελίδα, μαζί με τα εσώφυλλα. Τέλειο για το πεντάχρονο βιβλιοσκούληκό μου (λίγο δύσκολο για το τρίχρονο, αλλά κι εκείνο ακολουθεί πάντα, δεν μπορεί να μείνει πίσω σ' αυτά που αγαπάει η αδερφή της).

Κι επειδή όλη αυτή η περιπέτεια μας άνοιξε την όρεξη, προχωρήσαμε στη συνέχεια στο Από τη Γη στη Σελήνη.

Ο πόλεμος έχει τελειώσει, κι ο Ίμπυ Μπαρμπικέιν, οπλοποιός, δεν έχει πια δουλειά. Έχει όμως μια φοβερή ιδέα: Να φτιάξει ένα "κανόνι της ειρήνης", που θα στείλει μια οβίδα στην ανεξερεύνητη Σελήνη, για να χαρίσει νέες γνώσεις σε όλη την ανθρωπότητα. Η προσπάθειά του χρειάζεται προσεκτικό σχεδιασμό, βρίσκει αντιδράσεις αλλά και θερμή υποστήριξη, και τελικά εμπνέει τους ανθρώπους τόσο που η οβίδα γίνεται ένα μικρό διαστημόπλοιο με τρεις επιβάτες. Το τέλος της ιστορίας βρίσκει τους γενναίους εξερευνητές μακριά στο διάστημα -δεν γνωρίζουμε την τύχη τους, αλλά ξέρουμε πως άνοιξαν το δρόμο για κάτι πολύ σπουδαίο...

Υπέροχο και αυτό όπως το προηγούμενο, μας οδήγησε στο πιο πρόσφατο βιβλίο της σειράς, Ροβήρος ο κατακτητής.

Σ' αυτή την ιστορία, που επίσης δεν ήξερα, οι άνθρωποι δεν έχουν ακόμα κατακτήσει τον ουρανό, αλλά υπάρχουν πολλοί που παλεύουν με εφευρέσεις να βρουν τρόπο να πετάξουν. Όταν σε μια συνάντηση της Λέσχης Ουέλντον, που υποστηρίζει τα αερόστατα και τα μπαλόνια, εμφανίζεται ένας άντρας με το όνομα Ροβήρος και μιλά για μηχανές πιο βαριές απ' τον αέρα ισχυριζόμενος πως έχει κατακτήσει τον ουρανό, τον γιουχάρουν και τον διώχνουν. Αργότερα, όμως, όταν δυο μέλη της λέσχης απάγονται και βρίσκονται μέσα στο Άλμπατρος, το ιπτάμενο πλοίο του Ροβήρου, αντιλαμβάνονται πως όλα ήταν αλήθεια. Μέσα στο Άλμπατρος γυρίζουν τον κόσμο. Κι όταν τελικά καταφέρνουν να ξεφύγουν και να επιστρέψουν, νομίζοντας πως δεν θα το ξαναδούν ποτέ, το Άλμπατρος θα επιστρέψει για να τους σώσει και να φύγει πάλι περήφανο..

Ήταν ένα φανταστικό βιβλίο γεμάτο περιπέτεια, δράση, και μια ατμόσφαιρα ονειρική. Τα κορίτσια το χαίρονται πολύ και εμένα προσωπικά είναι μάλλον το αγαπημένο μου από τη σειρά -ως τώρα. Με κάνει να θέλω ν' αναζητήσω το μυθιστόρημα, αλλά απ' την άλλη στέκει και μόνο του τόσο ωραία. Σε ταξιδεύει μια χαρά στο πνεύμα του Ιουλίου Βερν, είναι ελκυστικό για μικρά παιδιά και πολύ προσεγμένο.

Μπράβο στους δημιουργούς αυτής της τόσο αξιόλογης σειράς. Χαίρομαι ειλικρινά να βλέπω τέτοια παιδικά βιβλία φτιαγμένα από Έλληνες συγγραφείς και εικονογράφους. Το καθένα τους είναι, αλήθεια, ένα μικρό ταξίδι.

***

Υ.Γ. Και για να κλείσω με μια μικρή γεύση απ΄το δικό μας καλοκαίρι, σήμερα το πρωί κυνηγούσαμε με την Ισαβέλλα τα ποτιστικά στο πάρκο. Της έπιανα το χέρι και τρέχαμε καταπάνω στο νερό, ενώ ο Δημήτρης κοιμόταν μακάρια δίπλα μας μέσα στο καρότσι. Κάναμε κάτι γέλια, και τρέχαμε και βρεχόμασταν και δώστου πάλι... Και ξαφνικά ένιωσα τόσο όμορφα, τόσο ανάλαφρα... λες και πετούσαμε με το Άλμπατρος πάνω απ' τα προβλήματα και πάνω από τις έγνοιες σ' ένα πολύ καθαρό γαλάζιο.