24 βιβλία για τα Χριστούγεννα: Ένα χριστουγεννιάτικο θαύμα

Σήμερα ξετυλίξαμε το μέχρι τώρα αγαπημένο μου χριστουγεννιάτικο βιβλίο για φέτος: Ένα χριστουγεννιάτικο θαύμα (Un miracle de Noel) των Σοφί ντε Μιλλενέμ και Ερίκ Πουιμπαρέ. Ένα πανέμορφο και συγκινητικό παραμύθι για την καλοσύνη και την αγάπη, το νόημα των Χριστουγέννων και την ευτυχία του να δίνεις και να μοιράζεσαι, που είναι καινούργιο μα για κάποιο λόγο μου θύμισε κλασικές χριστουγεννιάτικες ιστορίες άλλων καιρών. 

Μια πόλη, δυο σπίτια αντικριστά, δυο άνθρωποι πλούσιοι όμως μοναχικοί, ο Αρμάνδος κι ο Λεοπόλδος, με καρδιές παγωμένες και σκληρές, που ανταγωνίζονται και βλέπουν με έχθρα ο ένας τον άλλον...από πάντα.

Κι ο ανταγωνισμός τους είναι τόσο μεγάλος, που κατασκοπεύουν ο ένας τον άλλο διαρκώς, προσπαθώντας να ξεπεράσουν ο ένας τον άλλο σε ό,τι κάνει. Με αποτέλεσμα, όταν μια παραμονή Χριστουγέννων ένα αγοράκι χτυπάει τις πόρτες τους για να ζητήσει ζεστασιά και φαγητό, ο Λεοπόλδος το παίρνει στο σπίτι μόνο και μόνο για να φανεί καλύτερος από τον Αρμάνδο που του το αρνήθηκε.

Ο Αρμάνδος, που δεν θέλει να φανεί κατώτερος στους γείτονες, σπεύδει να πάρει στο σπίτι του ένα φτωχό κοριτσάκι για να του προσφέρει τα ίδια.

Οι δύο άντρες παρακολουθούν ο ένας τον άλλο από μακριά (με τα κιάλια, με το τηλεσκόπιο) και συναγωνίζονται στις φροντίδες που θα προσφέρουν στα παιδιά. Τα κίνητρά τους είναι ιδιοτελή, μα κάθε φορά που κάνουν μια καλή πράξη -έστω κι έτσι, όχι αυθόρμητα, όχι από αγάπη αλλά από συμφέρον- ένα αστεράκι ανάβει στον ουρανό... γιατί κάτι έχει αρχίσει ν' αλλάζει.

Ζεστασιά, φαγητό...

...ακόμη και χριστουγεννιάτικα δώρα. Τα προσφέρουν όλα, κι αν στην αρχή ο τόνος τους είναι αυστηρός γιατί δεν έχουν μάθει να δίνουν ούτε να φέρονται με ευγένεια και καλοσύνη, τα παιδάκια δεν μοιάζουν να νοιάζονται. Δέχονται με χαρά αυτό που τους προσφέρεται. Και οι δύο άντρες σιγά σιγά αρχίζουν να νιώθουν πρωτόγνωρη χαρά γι' αυτό που συμβαίνει. Αστεράκια ανάβουν, κι άλλα αστεράκια.

Τα δύο παιδιά, κουρασμένα, αποκοιμιούνται.

Οι δύο άντρες για πρώτη φορά νιώθουν τόσο ευτυχισμένοι. Ξεχνούν και να κατασκοπεύσουν ο ένας τον άλλο. Εκατοντάδες αστέρια λάμπουν πια στον ουρανό.

Τα παιδιά ξυπνούν με τις καμπάνες της εκκλησίας. Θέλουν να πάνε, μα οι δύο άντρες προσφέρονται να πάνε αντί γι' αυτά, ενώ δεν είχαν σκοπό να κουνηθούν απ' το σπίτι τους, για να μείνουν τα μικρά στη ζεστασιά.

Στην εκκλησία, συναντιούνται. Η συμφιλίωσή τους ανάβει χιλιάδες αστέρια στον ουρανό.

Όταν επιστρέφουν στα σπίτια τους, τα παιδιά έχουν εξαφανιστεί. Ένα μικρό άσπρο φτερό έχει μείνει στη θέση όπου κοιμόταν το καθένα. Ο Αρμάνδος νιώθει πολύ μόνος. Ξαφνικά θέλει να μοιραστεί με κάποιον τα Χριστούγεννα. Χτυπάει την πόρτα του γείτονά του και στον κατάφωτο ουρανό δυο αστεράκια λάμπουν πιο λαμπρά απ' τα υπόλοιπα.

Την πρώτη φορά που το διαβάσαμε σήμερα το πρωί, ειλικρινά κόντεψα να κλάψω στην τελευταία σελίδα, κι αυτό με ξάφνιασε. Είχα ψυλλιαστεί περίπου το τέλος και το περίμενα, μα κάτι στον τρόπο που ήταν τόσο υπέροχα γραμμένο, που όλα έρχονταν στη θέση τους τόσο όμορφα, με βρήκε απροετοίμαστη. Ίσως να ήταν πιο πολύ εκείνο το φτερό που άφησαν τα παιδάκια πίσω τους. Ίσως και όχι.
Συζητήσαμε λίγο για κείνο το φτερό, γιατί ήξερα πως η Σταυρούλα δεν θα το πρόσεχε. Ήταν άραγε αγγελουδάκια; Συμφωνεί πως ήταν αγγελουδάκια "που μεταμορφώθηκαν σε παιδάκια" για να γίνουν φίλοι ο Αρμάνδος κι ο Λεοπόλδος.
Ξέρετε κάτι; Ήταν απ' τα λίγα χριστουγεννιάτικα βιβλία που έχουν και μια ιδέα θρησκευτικότητας μέσα, δεμένη με το παραμύθι με μέτρο και διακριτικότητα. Μου άρεσε τόσο πολύ αυτό. Πέρα απ' τον Άγιο Βασίλη, και πέρα απ' τη μαγεία των Χριστουγέννων με την οποία καταπιάνονται τα περισσότερα βιβλία, αυτό εδώ ήταν κάτι που μου φάνηκε παραμυθένιο μα και βαθιά αληθινό.

***

Υ.Σ. Αυτές τις μέρες έχουμε ανακαλύψει ένα παλιό επιτραπέζιο της αδερφής μου με την Ποκαχόντας, και το παίζουμε με μανία. Δεν έχουμε δει την ταινία ακόμα, αλλά έχω εξηγήσει στη Σταυρούλα λίγα πράγματα για την ιστορία. Το παιχνίδι είναι υπερπαραγωγή στα σκηνικά, αλλά από ιδέα.. χωλαίνει λιγάκι. Προχωράς, παίρνεις μάρκες, δίνεις μάρκες, γυρνάς τροχούς από δω, γυρνάς τροχούς από 'κει... όπου υπάρχουν πολλοί πολλοί κανόνες συνήθως κάτι δεν πάει καλά. Πάντως το διασκεδάζουμε πολύ. Η Ισαβέλλα μας το γκρεμίζει συνεχώς, κι εμείς κάνουμε βόλτες γύρω γύρω στο ταμπλό την Ποκαχόντας και τον Τζον Σμιθ. Σκοπός είναι, αφού γνωρίσει την αγαπημένη του και να τον επιστρέψουμε με ασφάλεια στο πλοίο του. Η Σταυρούλα όμως έχει άλλη άποψη. Προτιμάει να τελειώνουμε το παιχνίδι με την Ποκαχόντας να μπαίνει στο πλοίο και να φεύγει, αφήνοντας τον Σμιθ πίσω με τους Ινδιάνους και φωνάζοντάς του "London, baby!", όπως την έμαθε να λέει η αδερφή μου όταν ήταν ακόμα μωρό.

Τρελαίνομαι γι' αυτή την αλλαγή στην υπόθεση του παιχνιδιού. Τρελαίνομαι για τη φαντασία της και για το πώς κάνει την ιστορία δική της. Για το δυναμισμό της, και για το μάθημα φεμινισμού που δίνει άθελά της στη Disney.

Για να μην παρεξηγούμαι, η ταινία Ποκαχόντας μ' αρέσει πάρα πολύ. Μα το να παίζω επιτραπέζια με τη Σταυρούλα... αυτό μ' αρέσει χίλιες φορές περισσότερο!