Αραχνούλα

Έχω χαθεί, αλλά για καλό λόγο. Στις 18 Απριλίου γεννήθηκε η μικρούλα μας. Ξεπρόβαλε στο φως του κόσμου κι απ' το πρώτο δευτερόλεπτο, πριν ακόμα την κρατήσω στην αγκαλιά μου, άρχισε να κλαίει, δυνατά και νευρικά. Ένα κλάμα σαν μουσική. Και κάπως έτσι ένας καινούργιος μικρός άνθρωπος, που μέχρι πριν λίγο ζούσε μέσα μου, ήρθε στο σπίτι μας κι η ζωή μας άλλαξε ξανά. 

Τ' όνομά της τής πέφτει ακόμα λίγο μεγάλο. Αντί γι' αυτό, καμιά φορά τη φωνάζω αραχνούλα. Γιατί είναι τόσο μικρή, τα χεράκια και τα πόδια της είναι ακόμα τόσο μα τόσο λεπτά που φοβάσαι να τα πιάσεις, και γιατί χύνεται με το χαρακτηριστικό τρόπο που έχουν τα νεογέννητα στην αγκαλιά μας.  

Η αραχνούλα κοιμάται την ημέρα, και τη νύχτα ανοίγει τα ματάκια της, γεμάτα με τη σοφία των αιώνων και τα μυστικά που εμείς έχουμε ξεχάσει. Ξενυχτάμε μαζί, μοιραζόμαστε τη νύχτα. 

Και το μεγάλο μου κορίτσι προσαρμόζεται. Αγκαλιάζει, φιλάει, ζηλεύει διακριτικά, όπως διακριτική είναι πάντα. Δεν έχουν αλλάξει και πολλά στην καθημερινότητά της. Παίζουμε πολύ μαζί, διαβάζουμε τα παραμύθια μας. Η καινούργια μας αγάπη είναι η Ντόρα, η μικρή εξερευνήτρια. Δεν έχουμε δει ποτέ επεισόδιο, όμως τα βιβλία μας ενθουσιάζουν. Απαντάμε στις ερωτήσεις της Ντόρας μ' ενθουσιασμό και τη βοηθάμε να φέρει σε πέρας τις αποστολές της. 

Με τη γιαγιά και το "Η Ντόρα αγαπάει τον Μπουτς" 

Η άλλη Ντόρα περιμένει τη σειρά της

Κάποια μέρα θα σας πω για τα βιβλία που πέρασαν απ' τα χέρια μας όλο αυτό τον καιρό. Δεν είχα κουράγιο να γράψω γι' αυτά, με την κούραση του τελευταίου μήνα της εγκυμοσύνης. Αλλά και τώρα το μυαλό μου είναι γεμάτο απ' τα κορίτσια μας. Απ' την οικογένειά μας που μεγάλωσε. Κι απ' όλα αυτά τα καινούργια και μαγικά που συμβαίνουν.
Θα επανέλθω, σκέφτομαι, έχω χρόνο για γράψιμο.
Τα κορίτσια όμως μεγαλώνουν τόσο γρήγορα.
Η Σταυρούλα μας δεν είναι πια μωρό. Κι η αραχνούλα δεν θα είναι αραχνούλα για πολύ ακόμα.

Καλή Ανάσταση!