Καλωσήρθες, Οκτώβρη

Καλό μήνα! Σήμερα, πρώτη μέρα του Οκτώβρη, ξυπνήσαμε με καιρό αληθινά φθινοπωρινό. Πρώτη βροχή, πρώτη ψύχρα.

Ούτε κατάλαβα πότε πέρασε ο Σεπτέμβρης.

Αγαπώ το φθινόπωρο, κι όχι μόνο αυτό. Αγαπώ την αλλαγή των εποχών, κι εκεί κάπου προς το τέλος της καθεμιάς είμαι τόσο μα τόσο έτοιμη για την επόμενη. Απολαμβάνω τα φθινοπωρινά πράγματα, και μιας κι ο Σεπτέμβρης στην Ελλάδα είναι ακόμα καλοκαίρι, ξέρετε πότε είναι ώρα ν' αρχίσουμε τα φθινοπωρινά πράγματα; 

Τώρα.

Για αρχή, αποχαιρετώντας το Σεπτέμβρη, ήπιαμε ζεστή σοκολάτα στο Dark Side of Chocolate, ένα Pumpkin Spice Latte στα Starbucks, και στο σπίτι γιορτάσαμε... την επιστροφή του τσαγιού.

Δεν πίνεται ζεστό το καλοκαίρι, δεν πίνεται. Επέστρεψε στο σπίτι μας μαζί με την πρώτη δροσιά. Και η Σταυρούλα μου έφτιαξε μια σούπερ δυναμωτική μαγική εκδοχή.  

Με νεραϊδόσκονη.

Κατά τα άλλα, αρκετά δικά μου φθινοπωρινά βιβλιο-project βρίσκονται σε εξέλιξη. Προσπάθησα μέσα στο Σεπτέμβρη να τελειώσω το September της Rosamunde Pilcher, αλλά δεν τα κατάφερα. Είμαι ακόμα στα μισά. Δεν φταίει το βιβλίο. Είναι πολύ καλό, είναι τεράστιο, κι ο χρόνος που έχω για τον εαυτό μου πολύ πολύ λίγος. 

Όμως έκανα και μια μεγάλη ανακάλυψη. Την ώρα που κουνάς ή θηλάζεις ένα μωρό που κοιμάται, τα αυτιά είναι ελεύθερα, κι αν δεν μπορείς να διαβάσεις, μπορείς ν' ακούσεις να σου διαβάζουν ένα βιβλίο. Επιστροφή στα audiobooks λοιπόν.  

Άκουσα το Tuck Everlasting της Natalie Babbit, κι ενθουσιάστηκα! Μια παράξενη ιστορία, και ταυτόχρονα μια σκέψη πάνω στην αθανασία, το βιβλίο είναι συναρπαστικό και σε κάνει να σκεφτείς. Είναι δώρο ή κατάρα το να μην μπορείς να πεθάνεις; Είδαμε και την ταινία, για μένα της έλειπε κάτι από τη γοητεία του βιβλίου, αλλά αυτοί που δεν ήξεραν το βιβλίο ενθουσιάστηκαν. Λίγο με χάλασε που η πρωταγωνίστρια είναι μεγαλύτερη απ' το δεκάχρονο κορίτσι του βιβλίου- πάντως είναι πανέμορφη.

Τώρα είμαι στα μισά ενός άλλου παράξενου audiobook, του Miss Peregrine's Home for Peculiar Children. Υποτίθεται πως είναι παιδικό, αλλά εμένα μου φαίνεται λίγο creepy- ό,τι πρέπει για φθινοπωρινό "διάβασμα". Βρίσκομαι, παρέα με τον Jacob, στα ίχνη της παιδικής ηλικίας του παππού του στην Ουαλία, μετά τη δολοφονία του (του παππού) από κάτι που ο Jacob πιστεύει ότι ήταν τέρας. Περιμένω με αγωνία τη συνέχεια, θα ήθελα να δω και το βιβλίο όμως, γιατί υποτίθεται ότι οι περίεργες φωτογραφίες του συμβάλλουν στην ατμόσφαιρα της ιστορίας. Η πιο peculiar και ανατριχιαστική που βρήκα στο ίντερνετ ήταν αυτή:

Μπρρρ...

Να κι ένα βιβλίο που κατάφερα να τελειώσω μέσα στο Σεπτέμβρη:

Έχοντας διαβάσει πριν από αυτό μόνο το πρώτο βιβλίο από τα αμέτρητα του Δισκόκοσμου, δεν θεωρώ ότι μπορώ να πω και πολλά για τον Terry Pratchet. Μόνο ότι ο κόσμος που επινόησε είναι παλαβός, με πλάσματα και χαρακτήρες παράξενους και μοναδικούς. Το The Wee Free Men είναι μια απίθανη ιστορία, το 30ό βιβλίο του Δισκόκοσμου που ξεκινάει μια αυτοτελή τετραλογία με ηρωίδα τη μικρή μάγισσα Tiffany, μια ηρωίδα δυναμική και αξιαγάπητη που αποτέλεσε για μένα ένα σημαντικό ατού του βιβλίου.

Η ιστορία μου θύμισε λιγάκι το Labyrinth και σκέφτηκα ότι μου έχει λείψει να (ξανα)δω αυτή την ταινία. 

 

Από τη βιβλιοθήκη έφερα την Πηνελοπιάδα της Μάργκαρετ Άτγουντ. Το έχω διαβάσει στο παρελθόν, αλλά το ξαναέπιασα στα χέρια μου σήμερα το πρωί και κόλλησα. Διάβασα περίπου το μισό μονορούφι (μιας και η μικρή παρέα κοιμόταν). Η ιστορία γνωστή, ο μύθος του Οδυσσέα και της Πηνελόπης, αλλά ιδωμένος μέσα απ' τα μάτια της τελευταίας, με το χορό των αδικοχαμένων θεραπαινίδων της να θυμίζει κάτι από παρωδία αρχαίας τραγωδίας. 

Ο τρόπος που χειρίζεται το μύθο, με το καυστικό της χιούμορ και τη σύγχρονη ματιά και το σαρκασμό της και την ικανότητά της να χτυπάει το στόχο κατευθείαν στο κέντρο, μου θύμισε -ακόμα και σ' αυτό που δεν θεωρώ κορυφαίο βιβλίο της- γιατί η Atwood είναι απ' τις αγαπημένες μου.

Όταν τελειώσω τα βιβλία που έχω μισά, με περιμένει αυτή η στοίβα:

Έχω ακούσει τόσα για τα βιβλία του Lemony Snicket, που ανυπομονώ να ξεκινήσω. 

Και για το τέλος, ένα πανέμορφο μικρό βιβλίο που ήρθε μεταχειρισμένο με το ταχυδρομείο κι απ' το οποίο αυτές τις μέρες -μαντέψτε!- έχω διαβάσει το μισό.

Emily, της Emma Smith. Τι να πω γι' αυτό το βιβλίο; Είναι ένα μικρό στολίδι.

Μόλις το ανοίγεις, βλέπεις αυτό:

Κι έτσι παίρνεις μια ιδέα για την ιστορία. Για το μικρό ινδικό χοιρίδιο που του αρέσει να ταξιδεύει. Που είναι τέτοια ταξιδιάρικη ψυχή ώστε ν' αφήσει το άνετο σπίτι της και τον αδερφό της και να ξεκινήσει με τα πόδια για να δει τη θάλασσα. 

Η εικονογράφηση- α, η εικονογράφηση. Τα σχέδια, διάσπαρτα εδώ κι εκεί σε όλο το βιβλίο, είναι υπέροχα. Και παρέα με τις ασπρόμαυρες εικόνες, παρεμβάλλονται πού και πού στο κείμενο αυτές οι πανέμορφες έγχρωμες σελίδες.

Κι εδώ θα σταματήσω για ν' αφήσω τις εικόνες να μιλήσουν:

Είναι ένα απίστευτα γλυκό και όμορφο βιβλίο και ανυπομονώ να δω τη συνέχεια. Για την ακρίβεια, θα πάω να διαβάσω λίγο ακόμα τώρα. Για ν' ακολουθήσω την Έμιλυ λίγο παραπέρα στην περιπέτειά της, που είναι μικρή όπως αυτή, μικρή κι όμως απίστευτα μεγάλη. Γιατί φαντάσου -δεν είναι και λίγο- να είσαι ένα ινδικό χοιρίδιο και να έχεις μόνο τα μικρά σου ποδαράκια και να το 'χεις βάλει σκοπό να φτάσεις στη θάλασσα...

Χαρούμενο φθινόπωρο!