Μάγισσες, βρικολακάκια και τα ματια-κουμπιά

Δεν έχω πάρει όλα μου τα βιβλία στο Λιτόχωρο, αλλά αυτό είναι και καλό. Κάθε φορά που επιστρέφω στην Αθήνα, βρίσκω στην παλιά μας βιβλιοθήκη κάτι απ' το παρελθόν που να θέλω να το ξανανοίξω. Που είχα ξεχάσει ότι υπήρχε. 

Από τη βιβλιοθήκη των γονιών μου στην Αθήνα, τρία παλιά μου βιβλία που ξετρύπωσα και μου φάνηκαν της εποχής:

Γιατί είπαμε, στην Ελλάδα δεν έχουμε Halloween, αλλά ελάτε, ας μιλήσουμε λίγο για σκοτεινά παραμύθια. Για μάγισσες και συμπαθητικούς βρικόλακες και σπίτια που κρύβουν μυστικά.

Οι μάγισσες, του Ρόαλντ Νταλ (Roald Dahl, The Witches)

Το πρωτοδιάβασα όταν ήμουν εννιά. Το έχω και στο Λιτόχωρο στα αγγλικά, μαζί με όλη τη συλλογή μου του Ρόαλντ Νταλ (που πρέπει να σας δείξω μια μέρα, είναι στ' αλήθεια ΜΕΓΑΛΗ). Αυτό το συγκεκριμένο βιβλίο, το μεταφρασμένο, είναι εκείνο που κρατούσα κάτω απ' το πορτατίφ με τα δύο χέρια, εντελώς συνεπαρμένη, όταν ήμουν κοριτσάκι, που το διάβασα ξανά και ξανά, που με φρίκαρε και με διασκέδασε τόσο πολύ. Οι μάγισσες είναι ο Ρόαλντ Νταλ στα καλύτερά του. Ένα βιβλίο αστείο, παράξενο, περιπετειώδες, υπέροχα αηδιαστικό, γρήγορο και γεμάτο φαντασία.

Οι μάγισσές του δεν μοιάζουν μ' εκείνες των παλιών παραμυθιών, δεν φορούν μανδύες και ψηλά καπέλα, δεν πετούν με σκουπόξυλα. Κρύβονται πολύ καλά κάτω απ' το προσωπείο μιας συνηθισμένης συμπαθητικής γυναίκας, κυκλοφορούν ανάμεσά μας και ο σκοπός τους είναι πάντα ο ίδιος: να κάνουν κακό στα παιδιά, που τα μισούν.

Ο μικρός ήρωας της ιστορίας, όταν μένει ορφανός και πηγαίνει να ζήσει με τη Νορβηγίδα γιαγιά του, μαθαίνει από τις ιστορίες της τα πάντα για τις μάγισσες. Το μόνο που δεν ξέρει είναι ότι θα τις συναντήσει ο ίδιος τόσο γρήγορα.

Όταν στις διακοπές του πέφτει πάνω σ' ένα ολόκληρο συνέδριο μαγισσών, με την ίδια τη μεγάλη αρχιμάγισσα να πρωτοστατεί, η αλήθεια είναι πως δεν έχει και πολλές ελπίδες.

Η περιπέτεια στην οποία θα μπλέξει θα του αλλάξει τη ζωή.

Όμως θα οδηγήσει και τον ίδιο -μαζί με τη γιαγιά του- στην κατάστρωση ενός φοβερού μεγαλεπήβολου σχεδίου για την εξόντωση των μαγισσών.

Ξέρετε κάτι; Το βιβλίο με είχε τρομάξει όταν ήμουν μικρή, αλλά το έβρισκα πιο συναρπαστικό παρά τρομαχτικό, πιο αστείο παρά φρικτό. Τώρα πια, μετά από τόσα χρόνια, όταν σκέφτομαι την ιστορία (αλλά και τις επιμέρους μικρές ιστορίες που λέει η γιαγιά για παιδιά που συνάντησαν μάγισσες), η υπόθεση με φρικάρει λίγο στ' αλήθεια. Όταν λέγονται τόσα για απαγωγές παιδιών, για απαίσιους ενήλικες που κάνουν κακό σε παιδιά.

 Όμως αυτός είναι ο μεγάλος εαυτός μου, που φοβάται την αληθινή φρίκη που υπάρχει στον κόσμο. Ακούστε καλύτερα το μικρό εαυτό μου, που γελούσε με τα μεγάλα ρουθούνια και το μπλε σάλιο, και τα τετράγωνα πόδια των μαγισσών. Χωρίς δάχτυλα.  

Υπάρχει και ταινία, που δεν την έχω δει ακόμα:

Ο μικρός βρικόλακας και ο μέγας έρως, της Αγγέλα Ζόμμερ-Μπόντενμπουργκ

Είναι το μοναδικό που έχουμε (και που έχω διαβάσει) από μια μάλλον μεγάλη σειρά βιβλίων με ήρωα το μικρό βρικόλακα. Δεν είναι το πρώτο της σειράς, ξεκινάει όμως με μια αναλυτική παρουσίαση των προσώπων της ιστορίας, κι έτσι δεν υπάρχει πρόβλημα.

Πάει καιρός και δεν το θυμάμαι καλά αυτό το βιβλίο. Σ' αυτό το τεύχος, ο φιλικός μικρός βρικόλακας, ο Ρούντιγκερ, είναι ερωτευμένος με τη βρικολακίτσα Όλγα, όμως αυτό είναι μάλλον προφανές από τον τίτλο. Η Όλγα είναι ψηλομύτα και κακομαθημένη.

Ο φίλος του ο Άντον (κανονικός άνθρωπος αυτός, που έχει γνωρίσει την οικογένεια των βρικολάκων ως άλλη Μπέλα του Twilight) και η μικρή του αδερφούλα η Άννα (η πιο μικρή βρικολακίτσα) δεν τον εγκαταλείπουν.

Χαριτωμένο και συμπαθητικό βιβλίο, η συγγραφέας του μου είναι πολύ αγαπητή και από το βιβλίο Χάννα, το αγγελούδι του Θεού.  Διασκεδαστικό κι ανάλαφρο, καλή παρέα και καθόλου τρομαχτικό. Μα καθόλου.

Το σπίτι στην ομίχλη, του Neil Gaiman (Coraline)

Άλλο ένα που έχουμε στη βιβλιοθήκη μας στ' αγγλικά. Πάνε καμιά δεκαριά χρόνια που το διάβασα μεταφρασμένο απ' αυτό εδώ το αντίτυπο. Το μόνο που πραγματικά μου φάνηκε σκοτεινό και creepy. Το καινούργιο σπίτι της μικρής Κόραλαϊν, η κλειδωμένη πόρτα που οδηγεί σ' έναν άλλο κόσμο, ολόιδιο με το δικό της μα τόσο διαφορετικό.

Οι άλλοι γονείς, ίδιοι με τους δικούς της αν εξαιρέσεις τα κουμπιά για μάτια, τόσο στοργικοί, τόσο δόλιοι.

Οι ψυχές των χαμένων παιδιών στο ντουλάπι. Η δική της ψυχή που κινδυνεύει.

Η μάχη για να σώσει τον εαυτό της και τους αληθινούς γονείς της. 

Το βιβλίο μοιάζει παιδικό, είναι ανατριχιαστικό και πολύ πολύ ατμοσφαιρικό, τρομάζει και ψυχαγωγεί σαν αληθινό θρίλερ.

Και η ταινία, που την έχω δει, και έχω ενθουσιαστεί:

Και για το τέλος, κάτι πιο μικρό, πιο παιδικό, τόσο που το διαβάζει κι η Σταυρούλα,

The Teeny, Tiny Witches, του Ian Wahl.

Γλυκύτατο, πανέμορφο και παλιό βιβλίο.

Μάγισσες υπάρχουν πολλές, αλλά η μικροσκοπική οικογένεια μαγισσών είναι μία.

Και οι μικρές, μικρούλες μάγισσες προσπαθούν απεγνωσμένα να βρουν ένα σπίτι να τους ταιριάζει.

Όμως όταν είσαι τόσο μικρός όλα μοιάζουν δύσκολα...

Μέχρι που βρίσκουν ένα μικρό σπιτάκι...

Κι ένα συμπαθητικό ποντίκι στην τρύπα του.

Έτσι, χωρίς πολλά πολλά, το ποντίκι και οι μικρές, μικρούλες μάγισσες θα γίνουν οικογένεια.

Μας αρέσουν τόσο πολύ οι μικρούλες μάγισσες! Τις διαβάζουμε αυτές τις μέρες ανελλιπώς πριν τον ύπνο. Να και η δική μας μικρούλα μάγισσα, ένα παλιό playmobil από τα δικά μας παιδικά χρόνια με τη Χαρά.

Κι επειδή μας αρέσουν οι κολοκύθες, και οι μάγισσες, και τ' αστεία, και η φαντασία, και οι στολές, και οι γιορτές, και καθετί που κάνει τους ανθρώπους να διασκεδάζουν...

Χαρούμενη Πέμπτη!