Από τον πάγκο του πανηγυριού

Ο καιρός περνάει τόσο γρήγορα.
Θα μου πείτε, αυτό τι το λες και το ξαναλές; Βαλτή είσαι;
Όχι.
Όμως να, με ξαφνιάζει που ήδη ο Οκτώβρης τελειώνει. Έχω αρχίσει κιόλας να σκέφτομαι τα χριστουγεννιάτικα δώρα και να μουρμουρίζω (ακόμα από μέσα μου αλλά για πόσο;) τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια (το κάνει κανείς άλλος αυτό απ' τον Οκτώβριο ή είμαι η μόνη;). Οι μέρες της Αθήνας τελειώνουν (υπήρχε περίπτωση να τις χορτάσω;). Η Ισαβέλλα βγάζει δύο δοντάκια. Ετοιμάζεται να μπουσουλήσει. Κι εκεί που ήταν ένα βρεφάκι που απλώς υπήρχε κοντά μας την ώρα που παίζαμε, τώρα διαλέγει αυτό που θέλει και το διεκδικεί, πρέπει να έχουμε τα μάτια μας δεκατέσσερα για να μη φάει κανένα μικρό αντικείμενο απ' αυτά που αρέσουν στη Σταυρούλα και γενικά τον περισσότερο καιρό οι δυο τους παίζουν κάπως έτσι:

"Χε χε χε... Σου το βούτηξα..."

Είναι απόλαυση.

Την Κυριακή είχε πανηγύρι στη γειτονιά, για τον Άγιο Γεράσιμο. Πήγαμε οι τέσσερις μας, η μαμά μου, τα κορίτσια κι εγώ. Είδαμε γρήγορα γρήγορα όλους τους πάγκους και καταλήξαμε στην παιδική χαρά. Αγοράσαμε ροζ μικρούτσικες γαλότσες και μπαγιάτικο χαλβά και βιβλία.

Κόλλησα σ' έναν πάγκο με παλιά και πάμφθηνα βιβλία και κόμικς. Είχε τεύχη με παραμύθια της Disney που κυκλοφορούσαν παλιότερα από την DeAgostini, και τα ήθελα ΟΛΑ. Τελικά πήρα δυο απ' αυτά, κι ένα βιβλίο της Λουίζα Μέι Άλκοτ (που είναι γνωστή για τις Μικρές Κυρίες), με τίτλο Τα είκοσι χρόνια της Ρόζας (το έψαξα στο ίντερνετ και στα αγγλικά λέγεται Rose in Bloom, είναι το sequel του βιβλίου της Eight Cousins). Υποτίθεται ότι είναι ένα συγκινητικό εφηβικό μυθιστόρημα. Δεν είχα ακούσει ποτέ γι' αυτό και δεν το έχω αρχίσει ακόμα, αλλά ήταν τόσο φανερά κομμάτι μιας άλλης εποχής που δεν μπορούσα παρά να το αγοράσω. 

Τα παραμύθια της Disney, που άρεσαν πολύ στη Σταυρούλα, ήταν:

Οι Απόκριες με τον Γουίνι και την παρέα του (και ναι, όπου Απόκριες διάβαζε Halloween, είναι ολοφάνερο στην ιστορία)

Το βιβλίο έχει ως εξής:
Οι φίλοι μαζεύονται για το Χαλογουίν, και ο Τίγρης τους λέει την τρομακτική ιστορία του Γκομπλούν, του πλάσματος που μπορεί να σε μεταμορφώσει σε άγρια κολοκύθα, αλλά αν το πιάσεις μπορεί να σου πραγματοποιήσει μια ευχή. Όταν ο Γουίνι τρώει όλα τα γλυκά του Χαλογουίν, ο Ρω και ο Λάμπυ ξεκινούν να πιάσουν το Γκομπλούν για να ευχηθούν να τους δώσει περισσότερα γλυκά. Και η περιπέτειά τους ξεκινά...

Το διαβάσαμε στις "κούκλες που σπάνε". Ήταν κουκουλωμένες στον καναπέ, γύρω απ' τη μαμά τους, τη Σκάρλετ Ο' Χάρα, για να μην φοβούνται.

Οι δύο φίλοι πρέπει να μείνουν γενναίοι, όσο κι αν αυτό είναι δύσκολο, για να μπορέσουν να βοηθήσουν ο ένας τον άλλο... 

Γενναίοι μαζί!
Γενναίοι για πάντα!

Γυρίζει απ' την άλλη και κλείνει τα μάτια της, κάθε φορά. "Δε φοβάμαι, νυστάζω!"

Είναι συναρπαστικό, και λιγάκι τρομαχτικό, έχει όμορφες εικόνες και τελειώνει με μια γιορτή. Εμείς δεν θέλουμε τίποτ΄ άλλο.

Και ο Μαθητευόμενος Μάγος:

Από τη Φαντασία της Disney.

Ο Μίκυ είναι βοηθός του Μάγου. Κάνει όλες τις δουλειές του κάστρου. Όταν ο μάγος φεύγει ξεχνώντας το καπέλο του, ο Μίκυ σκέφτεται να κάνει λίγα μαγικά για να ξεκουραστεί.

Μαγεύει τη σκούπα για να κουβαλήσει εκείνη νερό. Και όλα πηγαίνουν καλά...

Μέχρι που ο Μίκυ ανακαλύπτει ότι δεν μπορεί να σταματήσει αυτό που ξεκίνησε. Και όχι μόνο αυτό, αλλά η κατάσταση φεύγει τελείως από τα χέρια του...

Και ποιός ξέρει τι θα γινόταν αν δεν εμφανιζόταν την κατάλληλη στιγμή ο μάγος, που θυμώνει αλλά γλιτώνει το Μίκυ, και τον στέλνει πίσω στις δουλειές του.

Τα παραμυθάκια είχαν και τα δύο τρομερή επιτυχία στο σπίτι μας. Η ποιότητα των εικόνων αλλά και του κειμένου είναι νομίζω ανώτερη από κάθε άλλη μεταφορά ιστοριών της Disney σε βιβλίο που έχω δει. Η σειρά της DeAgostini είναι μάλλον εξαντλημένη, αλλά χαίρομαι που κάποια τεύχη κυκλοφορούν ακόμα, έστω και περιστασιακά σε πάγκους πανηγυριών... Μακάρι να τα βρίσκαμε σε κάποια βιβλιοθήκη!

Από το youtube, το απόσπασμα από τη Φαντασία με τον Μίκυ στο ρόλο του Μαθητευόμενου Μάγου:

Και μερικές ιστορίες Halloween με το Γουίνι και τους φίλους του: 

Με τρομαχτικές ιστορίες του φθινοπώρου σας αφήνουμε κι απόψε. Που δεν είναι στ' αλήθεια τρομαχτικές δηλαδή, αλλά... καταλαβαίνετε. 

Αυτό που λέγαμε. 

Λιγάκι. 

Όσο χρειάζεται για να σφίγγεσαι λίγο πιο κοντά στη μαμά. 

Όχι τόσο που να ταράζουν τα γαλήνια και γλυκά όνειρά σου.