Ήταν το πρώτο βιβλίο της Ευγενίας Φακίνου που έπεσε στα χέρια μου. Δεν φανταζόμουν ότι θα γινόταν από τις αγαπημένες μου συγγραφείς όταν θα μεγάλωνα, το συγκεκριμένο έργο της όμως το τίμησα δεόντως. Μου το διάβασαν και το διάβασα και μόνη μου και το ξαναδιάβασα πολλές φορές όλα τα χρόνια του Δημοτικού. Το έκανα δώρο σε φίλες μου. Ήταν απλό και τρυφερό και μιλούσε για ένα κοριτσάκι όπως εγώ (εννιά χρονών ήταν η Μαρία αν θυμάμαι καλά) και η ιστορία με άγγιζε γιατί ήταν τόσο καθημερινή και γραμμένη στη γλώσσα μου και απλά θα μπορούσε να συμβεί και σε μένα.
Είναι παράξενο, μα απ' αυτό το βιβλίο, στην ηλικία των εφτά χρόνων, πρωτοέμαθα για τη Τζαμίλια. Η Μαρία της μικρής καλοκαιρινής ιστορίας, ταξιδεύοντας για το χωριό της με την ξαδέρφη της την Ελένη, που είναι δεκαπέντε χρονών, παρατηρεί πως το βιβλίο που διαβάζει στο τρένο η μεγάλη και κάπως βαρετή ξαδέρφη της είναι η "Τζαμίλια" του Αϊτμάτοφ, και σχολιάζει, όνομα είναι αυτό; Μα η Ελένη είναι ενθουσιασμένη με το βιβλίο της. Δεν θέλει να μιλήσει ή να παίξει με τη Μαρία, διαβάζει τη Τζαμίλια. Έίναι, λέει, η πιο όμορφη ερωτική ιστορία.
Είμαι είκοσι εφτά χρονών. Έχω χρόνια να πιάσω τη "μικρή καλοκαιρινή ιστορία" στα χέρια μου. Όμως η εικόνα των δυο κοριτσιών στο τρένο ήρθε αμέσως, ξανά ζωντανή στη μνήμη μου, όταν είδα τη Τζαμίλια στη δανειστική βιβλιοθήκη του σχολείου όπου δουλεύω. Τη δανείστηκα χωρίς δεύτερη σκέψη και τη διάβασα σε δύο μέρες.
Η Τζαμίλια είναι κι αυτή μια μικρή καλοκαιρινή ιστορία. Είναι σύντομη, απλή και συγκινητική, και είναι επίσης μια απ' τις ομορφότερες ερωτικές ιστορίες που διάβασα, είχε δίκιο η Ελένη, έχει δίκιο κι ο Αραγκόν που κάνει τον πρόλογο στις εκδόσεις Θεμέλιο. Είναι ξεχωριστή. Μοναδική όχι μόνο γιατί ο Αϊτμάτοφ μέσα απ' αυτήν περιγράφει τη ζωή στην Κιργιζία, τη χώρα του που ούτε ήξερα πως υπήρχε, σε μια άλλη εποχή, σ' έναν κόσμο διαφορετικό, με τις στέππες και το αΐλ, το κιργίζικο χωριό, τα περιβόλια, το σιδηρόδρομο και τον ποταμό Κουρκουρέου. Μα γιατί μ' έναν τρόπο απλό και μεγαλειώδη, αφού μας γνωρίζει τα έθιμα και τις αντιλήψεις του κόσμου αυτού, αφού σχεδιάζει τα όρια, τα ξεπερνάει τραγουδώντας την αγάπη. Αλλά και για άλλους λόγους. Γιατί είναι μια ερωτική ιστορία που τη διηγείται ένα παιδί, μια συγκινητική ιστορία-πέρασμα στην ενηλικίωση. Και γιατί η όμορφη μετάφραση της Άλκης Ζέης (που είναι επίσης από τις αγαπημένες μου συγγραφείς) δεν στερεί από τη γλώσσα της την ποιητικότητά της-η Τζαμίλια είναι μια ιστορία-ποίημα. Και γιατί οι δυο ερωτευμένοι την αυγουστιάτικη νύχτα με τ' αμάξια φορτωμένα στάρι, και το τραγούδι του Ντανιγιάρ, και οι εικόνες μέσα στο τραγούδι του που συγκλονίζουν το παιδί, δεν θα φύγουν εύκολα ούτε απ' τη δική μου μνήμη.
Το αγαπώ αυτό το βιβλίο. Και γελάω και σκέφτομαι, κοίτα να δεις που δεν θα ήξερα τώρα τη Τζαμίλια, αν δεν είχα γνωρίσει στα εφτά μου τη "μικρή καλοκαιρινή ιστορία"!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου