Είδα την ταινία χωρίς να ξέρω ότι βασίζεται σε βιβλίο, όμως τώρα που το έμαθα θέλω οπωσδήποτε να το διαβάσω: ο λόγος για το inkheart, μια περιπέτεια για όλη την οικογένεια, μια ιστορία που κάνει τα βιβλία να ζωντανεύουν!
Ο Μο είναι silvertongue, κι αυτό σημαίνει πως όταν διαβάζει δυνατά κάνει τους ήρωες των βιβλίων να ζωντανεύουν- κυριολεκτικά! Στην κορούλα του τη Μέγκι δεν έχει διαβάσει ποτέ μια ιστορία για καληνύχτα. Ψάχνει απεγνωσμένα το βιβλίο inkheart, εδώ και χρόνια.
Γιατί όλα αυτά;
Γιατί διαβάζοντάς το δυνατά χρόνια πριν, τότε που δεν είχε ανακαλύψει ακόμα το χάρισμά του, έφερε στον πραγματικό κόσμο τον Dustfinger και άλλους ήρωες της ιστορίας, κι έχασε ταυτόχρονα τη γυναίκα του, που εξαφανίστηκε στον κόσμο του βιβλίου!
Ήρωες του inkheart, καλοί και κακοί, μπερδεύονται με τους "αληθινούς" ανθρώπους. Βιβλίο μέσα στο βιβλίο, ιστορία μέσα στην ιστορία. Τα δυο επίπεδα της αφήγησης μπλέκονται.
Μονόκεροι, μινώταυροι, ιπτάμενες μαϊμούδες κι ο Τότο, το σκυλάκι απ' το "μάγο του Οζ", παρελαύνουν κι αυτά ανάμεσα στους "αληθινούς" ανθρώπους. Κι ο ίδιος ο συγγραφέας, αδέξιος, αντιήρωας και νοσταλγός του φανταστικού του κόσμου, πιο μικρός απ' τις περιστάσεις, αληθινός όσο και οι υπόλοιποι μα όχι πιο αληθινός απ' τους χαρακτήρες που δημιούργησε, μιλάει μ' αυτούς και στέκει έκθαμβος μπροστά τους, σέρνεται απρόθυμος στην περιπέτεια μα τελικά διαλέγει το όνειρο.
Το περίμενα, μα δεν πίστευα ότι θα ήταν τόσο όμορφο στην πράξη το ότι η Μέγκι τελικά αναδεικνύεται στον πιο σημαντικό χαρακτήρα της ιστορίας. Ήταν το μόνο παιδί σε μια παιδική ιστορία, ήταν αυτή που έπρεπε να σώσει την κατάσταση. Κι ύστερα έδειχνε από την αρχή ότι είχε τσαγανό.
Έπειτα είναι όλη η οικογένεια του Μο, κι η αφοσίωση που τους δένει. Κι η αναζήτηση του ενός από τον άλλο για χρόνια και χρόνια και χρόνια. Κι η μετατροπή του απλού ανθρώπου σε ήρωα για τον άλλο, έτσι χωρίς πολλά πολλά. Το βρήκα συγκινητικό. Πάντα με συγκινούν κάτι τέτοια.
Και χάρηκα που όλοι οι καλοί με τον τρόπο τους στο τέλος αποδεικνύονται ήρωες. Ο πατέρας, το κοριτσάκι. Ο Dustfinger, η χαμένη μητέρα. Ακόμα κι η ηλικιωμένη θεία-βιβλιοσκούληκο, με την τεράστια βιβλιοθήκη. Ακόμα κι αυτή βρήκε τον τρόπο να βγει απ' τον εαυτό της και να τον ξεπεράσει.
Απλά μ' αρέσουν κάτι τέτοιες ιστορίες. Κατά βάθος το inkheart ήταν ένα παραμύθι, φτιαγμένο από το υλικό άλλων παραμυθιών, και πάντα τρελαίνομαι για ένα καλό παραμύθι.
Οι λεπτομέρειες είναι καμιά φορά πολύ σημαντικές. Οι στιγμές είναι τόσο σύντομες, μα έχουν μεγάλη δύναμη. Κι έτσι, για το τέλος, δε θα ξεχάσω τη γυναίκα του Dustfinger, όμορφη και λυπημένη, να τον καλεί μέσα απ' τον κόσμο του βιβλίου: Σε παρακαλώ, γύρισε σπίτι.
Ο Μο είναι silvertongue, κι αυτό σημαίνει πως όταν διαβάζει δυνατά κάνει τους ήρωες των βιβλίων να ζωντανεύουν- κυριολεκτικά! Στην κορούλα του τη Μέγκι δεν έχει διαβάσει ποτέ μια ιστορία για καληνύχτα. Ψάχνει απεγνωσμένα το βιβλίο inkheart, εδώ και χρόνια.
Γιατί όλα αυτά;
Γιατί διαβάζοντάς το δυνατά χρόνια πριν, τότε που δεν είχε ανακαλύψει ακόμα το χάρισμά του, έφερε στον πραγματικό κόσμο τον Dustfinger και άλλους ήρωες της ιστορίας, κι έχασε ταυτόχρονα τη γυναίκα του, που εξαφανίστηκε στον κόσμο του βιβλίου!
Μονόκεροι, μινώταυροι, ιπτάμενες μαϊμούδες κι ο Τότο, το σκυλάκι απ' το "μάγο του Οζ", παρελαύνουν κι αυτά ανάμεσα στους "αληθινούς" ανθρώπους. Κι ο ίδιος ο συγγραφέας, αδέξιος, αντιήρωας και νοσταλγός του φανταστικού του κόσμου, πιο μικρός απ' τις περιστάσεις, αληθινός όσο και οι υπόλοιποι μα όχι πιο αληθινός απ' τους χαρακτήρες που δημιούργησε, μιλάει μ' αυτούς και στέκει έκθαμβος μπροστά τους, σέρνεται απρόθυμος στην περιπέτεια μα τελικά διαλέγει το όνειρο.
Το περίμενα, μα δεν πίστευα ότι θα ήταν τόσο όμορφο στην πράξη το ότι η Μέγκι τελικά αναδεικνύεται στον πιο σημαντικό χαρακτήρα της ιστορίας. Ήταν το μόνο παιδί σε μια παιδική ιστορία, ήταν αυτή που έπρεπε να σώσει την κατάσταση. Κι ύστερα έδειχνε από την αρχή ότι είχε τσαγανό.
Έπειτα είναι όλη η οικογένεια του Μο, κι η αφοσίωση που τους δένει. Κι η αναζήτηση του ενός από τον άλλο για χρόνια και χρόνια και χρόνια. Κι η μετατροπή του απλού ανθρώπου σε ήρωα για τον άλλο, έτσι χωρίς πολλά πολλά. Το βρήκα συγκινητικό. Πάντα με συγκινούν κάτι τέτοια.
Και χάρηκα που όλοι οι καλοί με τον τρόπο τους στο τέλος αποδεικνύονται ήρωες. Ο πατέρας, το κοριτσάκι. Ο Dustfinger, η χαμένη μητέρα. Ακόμα κι η ηλικιωμένη θεία-βιβλιοσκούληκο, με την τεράστια βιβλιοθήκη. Ακόμα κι αυτή βρήκε τον τρόπο να βγει απ' τον εαυτό της και να τον ξεπεράσει.
Απλά μ' αρέσουν κάτι τέτοιες ιστορίες. Κατά βάθος το inkheart ήταν ένα παραμύθι, φτιαγμένο από το υλικό άλλων παραμυθιών, και πάντα τρελαίνομαι για ένα καλό παραμύθι.
μαγικοοοο.. will see :)
ΑπάντησηΔιαγραφή