Είχα σχεδόν ξεχάσει ότι υπάρχει αυτό το blog. Κι έπειτα μ' έπιασε μια ακατανίκητη ανάγκη να γράψω κάτι, δυο λέξεις, έτσι για να θυμηθώ πώς είναι να σκέφτεσαι. Και να 'μαι, αρκετούς μήνες μεγαλύτερη, το μωρό μου κοιμάται για μεσημέρι, νυχτώνει νωρίς τώρα το χειμώνα, ένας ζεστός καφές πλάι μου, τα δάχτυλά μου πετάνε πάνω στα κουμπάκια του πληκτρολογίου και χαμογελώ ευχαριστημένη. Κανείς δεν θα διαβάσει αυτά που γράφω -τι σημασία έχει; Αυτού του είδους η ματαιοδοξία μ' έχει αφήσει προ πολλού. Καλύτερα έτσι, νιώθω πιο ελεύθερη έτσι.
Για να δούμε λοιπόν, για τι θα μιλήσουμε σήμερα; Λοιπόν, εδώ και λίγο καιρό μ' έχει πιάσει μια πείνα άλλο πράγμα. Τις γιορτές έφαγα μελομακάρονα χωρίς προηγούμενο. Και σοκολάτα... α, η σοκολάτα. Μιλάμε για πολλή σοκολάτα, φυσικά όχι χωρίς τις συνακόλουθες τύψεις. Και πάνω που φιλοσοφούσα κι αναρωτιόμουν αν είναι φυσιολογικό να πρέπει να νιώθω μονίμως λιγάκι πεινασμένη για να αισθάνομαι καλά κι αν είναι σωστό ή όχι όταν γεμίζω το στομάχι μου να γεμίζω ενοχές, έπεσα πάνω στο βιβλίο του Eric Carle The Very Hungry Caterpillar.
Ήταν λοιπόν που λέτε μια μικρή κάμπια, που γεννήθηκε από ένα αυγουλάκι. Και πεινούσε. Σαν εμένα. Πεινούσε πολύ. Τη Δευτέρα έφαγε ένα μήλο, την Τρίτη δυο αχλάδια, την Τετάρτη τρία δαμάσκηνα, και έτρωγε τον άμπακο μέχρι το Σάββατο, που την έπιασε αναγούλα και είπε να σταματήσει (κι εγώ σ' αυτό το σημείο ένιωθα την απόλυτη ταύτιση και συμπάθεια γι' αυτήν). Την Κυριακή έφαγε ένα φύλλο --σαλατούλα δηλαδή- και έφτιαξε το κουκούλι της. Όταν βγήκε απ' αυτό ήταν μια όμορφη πεταλούδα. Και κάπως έτσι μας περιγράφει ο Eric Carle το θαύμα της ζωής μιας κάμπιας-πεταλούδας, μέσα από απλές λέξεις και πανέμορφη εικονογράφηση, φτιαγμένη με την τεχνική του κολλάζ. Και κάπως έτσι ήρθα κι εγώ σε επαφή με τον κόσμο του, που ως τότε μου ήταν άγνωστος, και με τα υπέροχα παιδικά βιβλία του.
Ο Eric Carle γεννήθηκε το 1929. Το πρώτο βιβλίο που εικονογράφησε ήταν γραμμένο απ' τον Bill Martin Jr, που είδε μια διαφήμιση σχεδιασμένη από τον Carle, του άρεσε το στυλ του και του ζήτησε να συνεργαστούν. Το αποτέλεσμα ήταν το κλασικό πια Brown Bear, Brown Bear, What Do You See?
Η κάμπια μας ήταν δουλειά εξ ολοκλήρου δική του, του 1969.
Διάβασα για την τεχνοτροπία του πως δημιουργεί τις εικόνες του χρησιμοποιώντας πολύ λεπτά χαρτιά που ζωγραφίζει στο χέρι. Στη συνέχεια τα κόβει ή τα σκίζει για να δημιουργήσει σχήματα που κολλάει πάνω σε μεγάλες επιφάνειες. Αυτό κάνει τα έργα του να μοιάζουν με χρωματιστό γυαλί!
Τα έργα του Eric Carle αποπνέουν την κατανόηση και το σεβασμό που τρέφει για τα παιδιά. Ο ίδιος αναφέρει, όπως διαβάζω στη βιογραφία του στο Amazon, "πιστεύω ότι το πέρασμα από το σπίτι στο σχολείο είναι η δεύτερη μεγαλύτερη τραυματική εμπειρία της παιδικής ηλικίας. Η πρώτη είναι, φυσικά, η γέννηση. Πράγματι, και στις δυο περιπτώσεις αφήνουμε ένα χώρο ζεστασιάς και προστασίας για έναν άλλο άγνωστο. Το άγνωστο συχνά φέρνει φόβο. Στα βιβλία μου προσπαθώ να εξουδετερώσω αυτό το φόβο, να τον αντικαταστήσω μ' ένα θετικό μήνυμα. Πιστεύω ότι τα παιδιά είναι από τη φύση τους δημιουργικά και πρόθυμα να μάθουν. Θέλω να τους δείξω ότι η μάθηση είναι στ' αλήθεια και συναρπαστική και διασκεδαστική". Ωραίος;
Και το καλύτερο; Αρκετά από τα βιβλία του κυκλοφορούν στα ελληνικά, από τις εκδόσεις Καλειδοσκόπιο. (Για ρίξτε μια ματιά σ' αυτό τον κατάλογο... ) Λοιπόν, στη γειτονιά μας, στην πλατεία Αγίων Αναργύρων στη Θεσσαλονίκη, έχουμε ένα βιβλιοπωλείο πολύ μικρό, το Center. Είναι απέναντι απ' το Δημοτικό σχολείο, μισοκρυμμένο στο στενάκι πάνω απ' την πλατεία. Λίγα βιβλία, λίγα παιχνιδάκια, όμως επιλεγμένα με προσοχή- είναι πραγματικά ένα κι ένα. Χαζεύω σχεδόν κάθε μέρα τη βιτρίνα καθώς περνάμε, χαίρομαι που υπάρχει ένα τόσο καλόγουστο μαγαζάκι. Εκεί λοιπόν μια μέρα βρήκαμε με τη Σταυρούλα την πολύ πεινασμένη κάμπια μας και την αγοράσαμε. Το μωρό μου εκτιμάει τον Eric Carle. Τραβάει το βιβλίο από το ράφι και γυρίζει τις σελίδες, χαζεύει τα χρώματα και βάζει το δαχτυλάκι της στις τρυπούλες που άφησε η κάμπια στο φαγητό της. Της εξηγώ λιγάκι τι βλέπει, όσο μπορεί να το παρακολουθήσει. Επιστρέφει σ' αυτό ξανά και ξανά.
Τι άλλο να πω; Χαίρομαι που σας γνωρίζω, κύριε Carle. Είναι σίγουρο πως η κόρη μου κι εγώ θα συνομιλήσουμε αρκετά μαζί σας τα χρόνια που έρχονται...
Υ.Σ. Κάποια από τα παραμυθάκια του Eric Carle εχουν βγει σε dvd και είναι πανέμορφα! Βρήκα στο youtube την κάμπια μας και μια άλλη πολύ αγαπημένη μου ιστορία, το "Ένας γρύλλος πολύ σιωπηλός".
Υ.Σ. 2 Εκτός από την πείνα, αυτές τις μέρες με έχει πιάσει και μια υπνηλία απίστευτη. Είμαι τόσο κουρασμένη, που νομίζω πως θα φτιάξω κι εγώ το κουκούλι μου... Λες να γίνω πεταλούδα;
Για να δούμε λοιπόν, για τι θα μιλήσουμε σήμερα; Λοιπόν, εδώ και λίγο καιρό μ' έχει πιάσει μια πείνα άλλο πράγμα. Τις γιορτές έφαγα μελομακάρονα χωρίς προηγούμενο. Και σοκολάτα... α, η σοκολάτα. Μιλάμε για πολλή σοκολάτα, φυσικά όχι χωρίς τις συνακόλουθες τύψεις. Και πάνω που φιλοσοφούσα κι αναρωτιόμουν αν είναι φυσιολογικό να πρέπει να νιώθω μονίμως λιγάκι πεινασμένη για να αισθάνομαι καλά κι αν είναι σωστό ή όχι όταν γεμίζω το στομάχι μου να γεμίζω ενοχές, έπεσα πάνω στο βιβλίο του Eric Carle The Very Hungry Caterpillar.Ήταν λοιπόν που λέτε μια μικρή κάμπια, που γεννήθηκε από ένα αυγουλάκι. Και πεινούσε. Σαν εμένα. Πεινούσε πολύ. Τη Δευτέρα έφαγε ένα μήλο, την Τρίτη δυο αχλάδια, την Τετάρτη τρία δαμάσκηνα, και έτρωγε τον άμπακο μέχρι το Σάββατο, που την έπιασε αναγούλα και είπε να σταματήσει (κι εγώ σ' αυτό το σημείο ένιωθα την απόλυτη ταύτιση και συμπάθεια γι' αυτήν). Την Κυριακή έφαγε ένα φύλλο --σαλατούλα δηλαδή- και έφτιαξε το κουκούλι της. Όταν βγήκε απ' αυτό ήταν μια όμορφη πεταλούδα. Και κάπως έτσι μας περιγράφει ο Eric Carle το θαύμα της ζωής μιας κάμπιας-πεταλούδας, μέσα από απλές λέξεις και πανέμορφη εικονογράφηση, φτιαγμένη με την τεχνική του κολλάζ. Και κάπως έτσι ήρθα κι εγώ σε επαφή με τον κόσμο του, που ως τότε μου ήταν άγνωστος, και με τα υπέροχα παιδικά βιβλία του.
Ο Eric Carle γεννήθηκε το 1929. Το πρώτο βιβλίο που εικονογράφησε ήταν γραμμένο απ' τον Bill Martin Jr, που είδε μια διαφήμιση σχεδιασμένη από τον Carle, του άρεσε το στυλ του και του ζήτησε να συνεργαστούν. Το αποτέλεσμα ήταν το κλασικό πια Brown Bear, Brown Bear, What Do You See?
Η κάμπια μας ήταν δουλειά εξ ολοκλήρου δική του, του 1969.
Διάβασα για την τεχνοτροπία του πως δημιουργεί τις εικόνες του χρησιμοποιώντας πολύ λεπτά χαρτιά που ζωγραφίζει στο χέρι. Στη συνέχεια τα κόβει ή τα σκίζει για να δημιουργήσει σχήματα που κολλάει πάνω σε μεγάλες επιφάνειες. Αυτό κάνει τα έργα του να μοιάζουν με χρωματιστό γυαλί!
Τα έργα του Eric Carle αποπνέουν την κατανόηση και το σεβασμό που τρέφει για τα παιδιά. Ο ίδιος αναφέρει, όπως διαβάζω στη βιογραφία του στο Amazon, "πιστεύω ότι το πέρασμα από το σπίτι στο σχολείο είναι η δεύτερη μεγαλύτερη τραυματική εμπειρία της παιδικής ηλικίας. Η πρώτη είναι, φυσικά, η γέννηση. Πράγματι, και στις δυο περιπτώσεις αφήνουμε ένα χώρο ζεστασιάς και προστασίας για έναν άλλο άγνωστο. Το άγνωστο συχνά φέρνει φόβο. Στα βιβλία μου προσπαθώ να εξουδετερώσω αυτό το φόβο, να τον αντικαταστήσω μ' ένα θετικό μήνυμα. Πιστεύω ότι τα παιδιά είναι από τη φύση τους δημιουργικά και πρόθυμα να μάθουν. Θέλω να τους δείξω ότι η μάθηση είναι στ' αλήθεια και συναρπαστική και διασκεδαστική". Ωραίος;
Και το καλύτερο; Αρκετά από τα βιβλία του κυκλοφορούν στα ελληνικά, από τις εκδόσεις Καλειδοσκόπιο. (Για ρίξτε μια ματιά σ' αυτό τον κατάλογο... ) Λοιπόν, στη γειτονιά μας, στην πλατεία Αγίων Αναργύρων στη Θεσσαλονίκη, έχουμε ένα βιβλιοπωλείο πολύ μικρό, το Center. Είναι απέναντι απ' το Δημοτικό σχολείο, μισοκρυμμένο στο στενάκι πάνω απ' την πλατεία. Λίγα βιβλία, λίγα παιχνιδάκια, όμως επιλεγμένα με προσοχή- είναι πραγματικά ένα κι ένα. Χαζεύω σχεδόν κάθε μέρα τη βιτρίνα καθώς περνάμε, χαίρομαι που υπάρχει ένα τόσο καλόγουστο μαγαζάκι. Εκεί λοιπόν μια μέρα βρήκαμε με τη Σταυρούλα την πολύ πεινασμένη κάμπια μας και την αγοράσαμε. Το μωρό μου εκτιμάει τον Eric Carle. Τραβάει το βιβλίο από το ράφι και γυρίζει τις σελίδες, χαζεύει τα χρώματα και βάζει το δαχτυλάκι της στις τρυπούλες που άφησε η κάμπια στο φαγητό της. Της εξηγώ λιγάκι τι βλέπει, όσο μπορεί να το παρακολουθήσει. Επιστρέφει σ' αυτό ξανά και ξανά.
Τι άλλο να πω; Χαίρομαι που σας γνωρίζω, κύριε Carle. Είναι σίγουρο πως η κόρη μου κι εγώ θα συνομιλήσουμε αρκετά μαζί σας τα χρόνια που έρχονται...
Υ.Σ. Κάποια από τα παραμυθάκια του Eric Carle εχουν βγει σε dvd και είναι πανέμορφα! Βρήκα στο youtube την κάμπια μας και μια άλλη πολύ αγαπημένη μου ιστορία, το "Ένας γρύλλος πολύ σιωπηλός".
Υ.Σ. 2 Εκτός από την πείνα, αυτές τις μέρες με έχει πιάσει και μια υπνηλία απίστευτη. Είμαι τόσο κουρασμένη, που νομίζω πως θα φτιάξω κι εγώ το κουκούλι μου... Λες να γίνω πεταλούδα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου