130 χρόνια A.A. Milne

Στις 18 Ιανουαρίου 1882 γεννήθηκε ο A.A. (Alan Alexander) Milne στο Λονδίνο. Σήμερα έμαθα ότι ο δημιουργός ενός από τους πιο αγαπημένους παιδικούς ήρωες βιβλίων όλων των εποχών, του Winnie the Pooh, είχε πριν λίγες μέρες τα 130ά του γενέθλια!

Ποιός δε γνωρίζει το Γουίνι το αρκουδάκι; Βρίσκεται παντού. Δεν θυμάμαι πότε πρωτοέμαθα για την ύπαρξή του, γιατί απλά μοιάζει να υπήρχε πάντα. Ωστόσο, συνειδητοποιώ τώρα, η μορφή του Μίλνε, που με κοιτάζει χαμογελώντας ευγενικά απ' τη φωτογραφία του, με το παπιγιόν του και τα μαλλιά του χτενισμένα προς τα πίσω, σαν αστέρας των παλιών μιούζικαλ, μου ήταν άγνωστη. Τ' όνομά του όχι, αλλά η μορφή του ναι. Για φαντάσου.

Ο Μίλνε δεν είχε σκοπό να γίνει συγγραφέας παιδικών βιβλίων. Μάλιστα, τα παιδικά του βιβλία είναι πολύ λίγα σε σύγκριση με το συνολικό του έργο. Ήταν θεατρικός συγγραφέας (έγραψε 18 θεατρικά έργα!). Αρθρογραφούσε στο λογοτεχνικό περιοδικό Punch και έγραψε επίσης λίγα μυθιστορήματα για μεγάλους.

Αλλά το 1920 γεννήθηκε ο γιος του, ο Christopher Robin. Παρατηρώντας τον γεννήθηκαν και τα πρώτα ποιήματα του Μίλνε για παιδιά: When We Were Very Young, το 1924.

 Έπειτα ο Winnie the Pooh, το 1926, για τον οποίο ο συγγραφέας έγραψε στην αυτοβιογραφία του: "Τα ζώα των ιστοριών βγήκαν κατά βασικά απ' το παιδικό δωμάτιο. Η γυναίκα μου είχε δώσει στο καθένα τη φωνή του, ο ιδιοκτήτης τους με την αδιάλειπτη στοργή του τους είχε διαμορφώσει τα χαρακτηριστικά με τρόπο που δήλωναν χαρακτήρα και ο Shepard (εικονογράφος των ιστοριών) τα ζωγράφισε, θα λέγαμε, εκ του φυσικού."










Το 1927 ακολούθησαν κι άλλα ποιήματα, στο Now We Are Six, ενώ το 1928 έχουμε επιστροφή του Γουίνι με το The House At Pooh Corner. Μετά απ' αυτό, παρά τη μεγάλη ζήτηση, ο Μίλνε αρνήθηκε να γράψει άλλα παιδικά βιβλία, ισχυριζόμενος πως, αφού ο γιος του είχε μεγαλώσει, θα ήταν "απλές αντιγραφές βασισμένες σε αναμνήσεις."

Τα βιβλία είναι υπέροχα. Τα διάβασα μεγάλη και όλα στα αγγλικά, αν και τα δύο πεζά με τις όμορφες ιστοριούλες υπάρχουν και σε ελληνική μετάφραση από τις εκδόσεις Νεφέλη με τους πολύ αστείους τίτλους "Η Γουίννι-ο-Πουφ" και "Το σπίτι στην Πουφογειτονιά". Τα ποιηματάκια το βρίσκω λίγο πιο δύσκολο να μεταφραστούν, αλλά είναι ό,τι πιο όμορφο και χαρούμενο έχω διαβάσει από παιδική ποίηση. Ο ρυθμός τους έχει μεγάλη σημασία. Οι λέξεις χορεύουν και σε κάνουν να χαμογελάς. Θυμάμαι την εποχή που τα διάβαζα δυνατά στο κρεβάτι για ν' ακούω τη μουσική τους. Οι ζωγραφιές του Shepard στολίζουν τις σελίδες. Το θέμα τους είναι κυρίως παιδάκια που παίζουν παιχνίδια ή κάνουν σκανταλιές ή όνειρα ή απλά σκέψεις, μ' έναν τρόπο που δείχνει πως ή ο κύριος Μίλνε ήταν πολύ καλός παρατηρητής του μικρούλη Κρίστοφερ, ή δεν είχε ξεχάσει εντελώς το παιδί που ήταν κάποτε. Όπως όλα τα παιδιά, αστείο και γεμάτο αθωότητα.

Για κάτι τέτοια βιβλιαράκια ζηλεύω τους αγγλόφωνους, που μπορούν να τα διαβάσουν στα παιδάκια τους όταν είναι ακόμα πολύ μικρά. Όμως όχι, δεν πρέπει να είμαι άδικη. Έχουμε κι εμείς ωραία ποιηματάκια, απλώς πρέπει να τα ξετρυπώσω από ένα πολύ σκονισμένο συρταράκι του μυαλού μου για να τα λέω στη Σταυρούλα. Τον Γουίνι ίσως να τον γνωρίσει για πρώτη φορά μέσα απ' τις ταινίες του, που είναι αρκετές και πολύ όμορφες, με πρώτη αυτή του 1966.

Η μαγεία των ηρώων του Μίλνε, μετά από τόσα χρόνια, δεν έχει ξεθωριάσει. 80 χρόνια μετά τη γέννηση του Γουίνι, ο David Benedictus μας δίνει μια συνέχεια: Γουίνι το Αρκουδάκι, επιστροφή στο Δάσος των Γαλάζιων Ονείρων. Δέκα ιστορίες και μια καινούργια φίλη για τα ζωάκια, η Λότι η ενυδρίδα. (κλικ εδώ).

Φράσεις απ' τα παιδικά βιβλία του Μίλνε έχουν μείνει αξέχαστες. Ξεχειλίζουν τρυφερότητα κι αγάπη και παιδική αφοσίωση, γιατί αυτή είναι η ουσία στις ιστορίες. Η ομορφιά του κόσμου γύρω και οι αληθινοί φίλοι δίπλα μας είναι για το Γουίνι η συνταγή της ευτυχίας. 

Βρήκα αυτό το τέλειο site με τα πάντα για το Γουίνι: /http://www.just-pooh.com/

Επίσης, στο youtube υπάρχει αυτό το φοβερό βίντεο με τη φωνή του Μίλνε, όπου διαβάζει ο ίδιος γραπτά του:

Και μου φαίνεται λίγο παράξενο να τον ακούω, λίγο παράξενο που ξαφνικά πίσω απ' το Γουίνι υπάρχει αυτός ο κύριος με πρόσωπο και φωνή, που γεννήθηκε πριν 130 χρόνια και πέθανε το 1956. Που ένας μπαμπάς τα σκέφτηκε όλα αυτά για το αγοράκι του.

Κι ακόμα, καθώς κοιτάζω τη Σταυρούλα να κοιμάται, μου φαίνεται παράξενο, όμως τόσο γλυκό, που πίσω απ' τον Κρίστοφερ Ρόμπιν υπάρχει ένα παιδάκι αληθινό. Ευτυχισμένο σ' ένα παιδικό δωμάτιο, τόσα χρόνια πριν, ένα παιδάκι που αγαπούσε ένα αρκουδάκι.