Someday....

Η Σταυρούλα αυτό τον καιρό έχει μανία με τη βιβλιοθήκη. Κατεβάζει βιβλία στο πάτωμα πολλές φορές τη μέρα. Είναι υπέροχο, διασκεδαστικό να τα τραβάς και να τα βλέπεις να πέφτουν, ν' ακούς το θόρυβο, και μετά να τα ξεφυλλίζεις. Το ωραίο είναι πως ξέρει πώς να τα ξεφυλλίζει: στα παιδικά γυρίζει τις σελίδες κανονικά. Ειδικά σ' εκείνα με τα χοντρά φύλλα, βλέπει και τις εικόνες. Τα άλλα, τα μεγαλίστικα, τα παίρνει στην αγκαλιά της και φρρρρρρ.... Οι σελίδες γυρίζουν σε γρήγορη κίνηση, εκείνη το απολαμβάνει, έχει βρει τον τρόπο.

Την αφήνω να παίζει με τα βιβλία, κι ας τα τσαλακώσει, κι ας τα λερώσει, κι ας τα αγαπώ. Εκείνη την αγαπώ χιλιάδες φορές περισσότερο. Ενδόμυχα χαίρομαι που ευχαριστιέται ν' ασχολείται μαζί τους. Σήμερα κοιτάζει τις εικόνες, δείχνει τα ζωάκια με το δαχτυλάκι της. Μια μέρα θα μπορεί να παρακολουθήσει ιστορίες. Κι έπειτα να τις διαβάσει μόνη της... Τα βιβλία μεγαλώνουν μαζί σου.

Σχεδόν πάντα κάθομαι δίπλα της την ώρα που βγάζει τα βιβλία. Κι ώρες ώρες μου ξετρυπώνει κάτι που είχα καιρό να διαβάσω, ένα ξεχασμένο διαμαντάκι μέσα στο θησαυρό. Όπως το Someday.

 Δημιουργία των Alison McGhee και Peter H. Reynolds, το μικρό αυτό βιβλιαράκι αγγίζει κατευθείαν στην καρδιά. Λίγα λόγια και καλά, υπέροχη εικονογράφηση (πάντα έχει σημασία για μένα) και πολλή συγκίνηση. Ειδικά αν είσαι μαμά. Ειδικά αν έχεις κόρη. Ή ακόμα αν είσαι κόρη κάποιας μαμάς. Ή γιος. Δεν έχει και τόση σημασία.

Η ιστορία δεν είναι ακριβώς ιστορία- μάλλον σκέψεις μιας νέας μαμάς για το κοριτσάκι της. Ένα μικρό ποίημα για όλα αυτά που ονειρεύεται, όταν βλέπει την κόρη της να ονειρεύεται.

Είναι πράγματα που κάθε μαμά έχει σκεφτεί βλέποντας το μωρό της να μεγαλώνει. Οι ελπίδες της για τις χαρές και τις κατακτήσεις και τα επιτεύγματα της κόρης της, αλλά και λιγάκι οι φόβοι της.

Η αναπόληση της γέννησης και των πρώτων εμπειριών μαζί, αλλά και ο απόηχος του μακρινού μέλλοντος, όταν το κοριτσάκι θα είναι μαμά, τέλος όταν το κοριτσάκι θα είναι γιαγιά και η ίδια η μαμά του θα είναι μια γλυκιά ανάμνηση. 

Ένα βιβλιαράκι που ξεχειλίζει αγάπη... Είναι γλυκό σαν μέλι και γεμάτο νοσταλγία, φερμένη απ' το μέλλον και το παρελθόν. Είναι σίγουρο πως κάθε μαμά θα ταυτιστεί και θα συγκινηθεί, κι αυτό γιατί αν και τα λόγια είναι απλά κι οι εικόνες χαριτωμένες, τα συναισθήματα για τα οποία μιλάει είναι βαθιά και μεγάλα. Το Someday τα αγγίζει απαλά, χωρίς μεγαλοστομίες, όπως τους αξίζει.

Σίγουρα θα θελήσω να μοιραστώ αυτό το βιβλίο με την κόρη μου στο μέλλον. Σκέφτομαι ωστόσο πως ίσως αυτό το όμορφο βιβλιαράκι να μην είναι για πολύ μικρά παιδάκια, γιατί στις σελίδες του υποβόσκει και μια μικρή μελαγχολία. Ίσως, λέω ίσως, ένα μικρό παιδάκι να στενοχωρηθεί με κανα-δυο σημεία εκεί μέσα: Η κόρη φεύγει απ' το σπίτι για να πάει στο πανεπιστήμιο κι η μαμά την κοιτάζει απ' το μπαλκόνι ν' απομακρύνεται. Η κόρη διαβάζει ένα γράμμα και είναι πολύ-πολύ λυπημένη. Και το κυριότερο, εγώ σίγουρα θα στενοχωριόμουν αν ήμουν παιδάκι και διάβαζα πως θα γίνω γιαγιά και θα σκέφτομαι τη μαμά μου κι η μαμά μου θα έχει πεθάνει και θα μου λείπει. Λίγο σκοτεινό για τα μικρούλια. Ίσως για πιο μεγάλα παιδιά λοιπόν. Και για μαμάδες. Σίγουρα για μαμάδες.

Και μια σκέψη ακόμα. (Ξανα)διαβάζοντας το Someday και γράφοντας για το Someday μου έρχεται στο μυαλό πόσο πολύ οι γονείς ασχολούμαστε με το μέλλον. Φανταζόμαστε τα παιδιά μας μεγάλα, κάνουμε σχέδια και όνειρα γι' αυτά. Κι έτσι πολλές φορές ξεχνάμε το τώρα. Περιμένουμε να τα χαρούμε όταν θα είναι μεγάλα, όταν τα πράγματα θα γίνουν πιο εύκολα, όταν... Τι κακό κι αυτό.

Πριν λίγο καιρό διάβασα ένα άρθρο γραμμένο από την Emily Rapp, συγγραφέα, καθηγήτρια δημιουργικής γραφής στο πανεπιστήμιο της Santa Fe και μαμά του Ρόναν, ενός υπέροχου αγοριού σχεδόν 2 ετών που πάσχει από Tay-Sachs, μια φρικτή ανίατη ασθένεια, και δεν έχει πολύ χρόνο ζωής. Το άρθρο Notes From a Dragon Mom μιλάει για το πώς οι γονείς πρέπει ν' αγαπήσουμε τα παιδιά μας γι' αυτό που είναι τώρα, κι όχι γι' αυτό που θα γίνουν στο (αβέβαιο) μέλλον. Συγκλονιστικό.

Κι από την άλλη, είναι στη φύση του ανθρώπου, έτσι και στη φύση του κάθε γονιού, να κάνει όνειρα. Δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτά. Θα σχεδιάζουμε και θα προγραμματίζουμε και θα ονειρευόμαστε, όμως, θυμίζω στον εαυτό μου, ας μην ξεχνάμε τα παιδιά μας αυτή τη στιγμή. Η στιγμή είναι αυτό που έχουμε στα χέρια μας, ένας πολύτιμος θησαυρός που αν δεν προσέξουμε μπορεί να γλιστρήσει μέσα απ' τα δάχτυλά μας σαν άμμος. Να την αγαπώ, θυμίζω στον εαυτό μου, γι' αυτό που είναι αυτή τη στιγμή. Το υπέροχο μωρό μου.

   Υ.Σ. Και για να μη μείνουν παραπονεμένοι οι μπαμπάδες, το Little Boy της Alison McGhee είναι κάτι αντίστοιχο από την πλευρά του μπαμπά, με τις σκέψεις του για το γιό του!