24 βιβλία για τα Χριστούγεννα: The Story of the Snow Children

Σήμερα η Σταυρούλα έχει πυρετό. Ξύπνησε πολύ ζεστή και άκεφη μεταδίδοντας και σε μένα την υποχθόνια αγωνία που με πιάνει όταν αρρωσταίνουν. Η μέρα μας είχε πολλές αγκαλιές και ύπνο, κι η καημενούλα η Ισαβέλλα να γκρινιάζει, γιατί δεχόταν λιγότερη προσοχή απ' ό,τι συνήθως.

Πάντως υπήρξαν και καλές στιγμές. Όταν ο πυρετός είχε πέσει και τα κέφια ήταν στα συνηθισμένα τους ανεβασμένα επίπεδα. Αυτό το περίεργο που συμβαίνει στα παιδάκια, που παίρνουν το αντιπυρετικό κι είναι σα να πατάς ένα κουμπί και μοιάζουν γα λίγο πάλι περδίκι. Τότε, τις πρωινές καλές στιγμές, ανοίξαμε και το σημερινό βιβλίο. 

Σήμερα το βιβλίο μας δεν ήταν ακριβώς Χριστουγεννιάτικο, ήταν χειμωνιάτικο, ένα βιβλίο για το χιόνι. Το μετεωρολογικό δελτίο προέβλεπε χιόνι για σήμερα, γι' αυτό το τοποθέτησα στις 3 του Δεκέμβρη όταν τύλιγα τα βιβλία την περασμένη βδομάδα. Χιόνι δεν είχαμε, ο καιρός ήταν καλύτερος απ' τον χθεσινό, όμως το βιβλίο μας το ευχαριστηθήκαμε. Η Σταυρούλα δηλώνει ότι της άρεσε, αλλά ο Ταχυδρόμος είναι καλύτερος (φυσικά), ενώ εγώ...το έχω μέσα στην καρδιά μου. 

Το The Story of the Snow Children είναι ένα βιβλίο που γράφτηκε και εικονογραφήθηκε από την υπέροχη Sibylle von Olfers πάνω από 100 χρόνια πριν, το 1905. Είναι μια απλή και γεμάτη φαντασία ιστορία, που σε μεταφέρει μαγικά σ' έναν άλλο κόσμο.

Η Poppy κοιτάζει έξω απ' το παράθυρό της όταν ξαφνικά καταλαβαίνει ότι οι χιονονιφάδες που πέφτουν από τον ουρανό είναι στην πραγματικότητα παιδάκια που χορεύουν. Τα παιδάκια του χιονιού την καλούν να βγει απ' το σπίτι και να παίξει μαζί τους, κι εκείνη τ' ακολουθεί μ' ένα έλκηθρο που σέρνει το κορίτσι-άνεμος στο βασίλειο του χιονιού.

Εκεί, η Poppy γνωρίζει τη Βασίλισσα του Χιονιού, όχι την κακιά από το ομώνυμο παραμύθι, αλλά μια άλλη, καλή και γλυκιά, που κρατάει στην αγκαλιά της την πριγκίπισσα του Χιονιού και καλωσορίζει το κορίτσι στη χώρα τους.

Στο παλάτι γίνεται μια μεγάλη γιορτή για τα γενέθλια της πριγκίπισσας, με φαγητό και πολύ χορό. στην οποία η Poppy είναι επίτιμη καλεσμένη...

...Κι όταν κουράζεται και νοσταλγεί το σπίτι της, το έλκηθρο είναι έτοιμο να τη γυρίσει πισω.

 

Και το μικρό κορίτσι επιστρέφει στο σπίτι του και στη μαμά του.

Πόσο υπέροχο είναι αυτό το βιβλίο! Η ιστορία είναι τόσο γαλήνια, τόσο ανάλαφρη, σαν το χιόνι. Και δεν ξέρω αν στο μυαλό της δημιουργού της ήταν πράγματι το όνειρο ενός παιδιού για το χιόνι, όμως έτσι μοιάζει -σαν ένα γλυκό παιδικό όνειρο.
Ευαίσθητη, πανέμορφη Sibylle von Olfers.

Συνήθως απογοητεύομαι όταν βλέπω τις φωτογραφίες των συγγραφέων των βιβλίων που διαβάζω, κάπως σαν η γήινη μορφή τους να συγκρούεται με το φανταστικό κόσμο τους. Όχι αυτή εδώ η μορφή.

 Η εικονογράφηση είναι επίσης ονειρική -όπως εύστοχα παρατήρησε ο Παναγιώτης, μόνο περιγράμματα και χρώμα, χωρίς υφή. Φιγούρες όμορφες και φιλικές, ένα σκηνικό μαγικό και μαγευτικό. Χρώμα λευκό, κι ένα κορίτσι με κόκκινο παλτό. Κάποια μου θύμισε...

Υ.Γ. Σήμερα είδαμε την ταινία της δεκαετίας του '60 με το Ρούντολφ. Η Σταυρούλα δήλωσε ευθαρσώς ότι δεν της άρεσε. Φοβήθηκε το τέρας του χιονιού και τον αρχηγό των ξωτικών γιατί στα βίντεο "δεν της αρέσει να φωνάζουν". Για μένα το κυριότερο ατού της ταινίας ήταν τα τραγούδια, κι αυτά ήταν αμετάφραστα, οπότε δεν μπορούσε να τα καταλάβει. Τι κρίμα!

Υ.Γ. 2 : Όμως όλες αυτές τις μέρες βλέπουμε (στα ελληνικά) το Mickey's Twice upon a Christmas και μας αρέσει πολύ! Δεν βλέπουμε την τελευταία ιστορία με τον Πλούτο που χάθηκε γιατί η Σταυρούλα φοβάται τον αρχηγό των ταράνδων (κι αυτός είναι φωνακλάς), αλλά τις υπόλοιπες τις έχουμε μάθει απέξω. Χριστουγεννιάτικο διάλειμμα από την Πέππα γουρούνι, γιούπι!! 

Υ.Γ.3: Και το αυριανό βιβλίο μας έχει χιόνι...