24 βιβλία για τα Χριστούγεννα: Φρικαντέλα, η μάγισσα που μισούσε τα κάλαντα

Σήμερα είχαμε ένα μεγάλο βιβλίο ν' ανοίξουμε. Με πολλά λόγια. 

Που δεν ήμουν σίγουρη αν θα το καταφέρναμε φέτος (αλλά είπαμε, ψάχνοντας να συμπληρώσω 24 βιβλία, έπρεπε να δοκιμάσω). 

Ένα βιβλίο του Ευγένιου Τριβιζά, που εγώ το διάβασα πρώτη φορά μεγάλη (ήταν το δώρο μου όταν τελείωσα το πανεπιστήμιο!) 

Είναι από τα πολύ καλά βιβλία του Τριβιζά, τα πολύ αστεία και πολύ πρωτότυπα. 

Είναι ένα χριστουγεννιάτικο παραμύθι με μια πολύ κακιά μάγισσα, μερικά πολύ έξυπνα παιδιά, και πολλά, πολλά κάλαντα. 

Φρικαντέλα, η μάγισσα που μισούσε τα κάλαντα. 

Η Φρικαντέλα είναι κακιά, πολύ κακιά. Μισεί όλα τα καλά πράγματα. Αφού αντί για καλάθια έχει κακάθια κι αντί για μπουκαλάκια έχει μπουκακάκια. Πάει διακοπές στα Κακάβρυτα και χορεύει κακαματιανό. Και τρώει κακαμάρια.
(μ' αυτό το εύρημα του Τριβιζά είχα πέσει κάτω να γελάω την πρώτη φορά που διάβασα το βιβλίο)

Φυσικά, μισεί και τα κάλαντα (σωστά το μαντέψατε, ακούει μόνο κάκαντα). Κι όταν μια ομάδα παιδιών φτάνει στο κάστρο της την παραμονή της Πρωτοχρονιάς για να της τραγουδήσει τα κάλαντα...

...εκείνη θυμώνει και αρχίζει να τα μεταμορφώνει σε ζώα! Τα παιδιά, απτόητα, είτε είναι βατράχια, είτε γατούλες, κατσίκια, παπάκια, μοσχάρια, γαϊδουράκια ή ό,τι άλλο, συνεχίζουν να τραγουδούν χαρούμενα τα κάλαντα με ξεκαρδιστικά αποτελέσματα:

Μα πείτε μου... αρχιμπεμπέ; αρχιμουμού; Εγώ φταίω που είχα συνεχίσει να χτυπιέμαι απ' τα γέλια;

Η μάγισσα είδε κι απόειδε, αποφάσισε να τα ξανακάνει παιδιά αλλά να τους κλέψει τις φωνές τους. Αυτό κάνει λοιπόν, και τις φυλακίζει μέσα σε μπαλόνια. Το βράδυ, τα παιδιά μπαίνουν κρυφά στο κάστρο για να βρουν τα μπαλόνια και να πάρουν πίσω τις φωνές τους...

Περνούν με τη σειρά τα δωμάτια, με τα μαγεμένα επικίνδυνα αντικείμενα να περιμένουν, αλλά είναι έξυπνα παιδιά και δεν πέφτουν στις παγίδες...

Τελικά βρίσκουν και σπάνε τα μπαλόνια, παίρνουν πίσω τις φωνές τους κι αφού έχουν κλέψει και το ραβδί της μάγισσας για να την αποδυναμώσουν...κάθονται και της λένε τα κάλαντα. Διάφορα κάλαντα, απ' όλη την Ελλάδα. Η μάγισσα προσπαθεί διακριτικά να βουλώσει τ' αυτιά της με διάφορους ευρηματικούς τρόπους αλλά τα παιδιά πάντα την παίρνουν είδηση. Θέλοντας και μη, ακούει τα κάλαντα...

...κι απ' τα πολλά κάλαντα γίνεται κι αυτή καλή!

Γιατί έγινε σαν μαμά; ρωτούσε η Σταυρούλα. Τώρα αυτό πώς να το πάρω;

Τόσο καλή που χορεύει καλαματιανό, τρώει καλαμάρια, παίρνει καλάθια και μπουκαλάκια... α, και πίνει και καλάο.

Η ιστορία τελειώνει εδώ. Αλλά αν γυρίσεις το βιβλίο ανάποδα, μπορείς να βρεις τα κάλαντα που λένε τα παιδιά, με όλα τους τα λόγια...

...και τις νότες για να τα παίξεις κι εσύ.

Ευτυχώς που δεν φοβήθηκα να δοκιμάσουμε αυτό το βιβλίο φέτος. Είχε μεγάλη επιτυχία. Οι μάγισσες είναι πολύ αγαπημένο θέμα έτσι κι αλλιώς, γιατί είναι ακόμα λίγο στη σφαίρα του φόβου, αλλά όχι τόσο που να μην τις θέλει. Λίγος φόβος τις κάνει ενδιαφέρουσες. Κι η συγκεκριμένη είναι κακιά, πολύ κακιά, αλλά και πολύ, πολύ αστεία. Αυτά που συμβαίνουν είναι τρομερά, αλλά και αστεία. Κι αυτό έχει την πιο μεγάλη σημασία.
Μετά απ' τη Φρικαντέλα, ανανεώθηκε το ενδιαφέρον για τα κάλαντα. Τα ζωάκια τραγουδούσαν κάλαντα. Οι κούκλες τραγουδούσαν κάλαντα.
Τι όμορφα που είναι τα κάλαντα! Κάποιες περιοχές έχουν πολύ ωραίες μελωδίες.  
Τι δύσκολα που είναι όμως για ένα τόσο μικρό παιδάκι! Αμφιβάλλω αν καταλαβαίνει τα μισά απ' όσα λένε.
Όχι ότι αυτό την πτοεί καθόλου.

Να τα πούμε;