Το λαγουδάκι κι ο αρκούδος, ή ένα νοσταλγικό ποστ γενεθλίων...

Ο Γουίνι κι ο Κρίστοφερ Ρόμπιν. Ένα παιχνίδι που τ' αγαπούσε ένα παιδάκι.

Ο Άντυ, ο Γούντυ και ο Μπαζ. Toy Story. Τι κάνουν τα παιχνίδια όταν τα παιδιά δε βλέπουν; 

Εγώ κι η κούκλα μου η Φιφή, που όταν ήμουν έξι χρονών πίστευα ότι την είχα αδερφή, κι αλίμονο σε όποιον ισχυριζόταν ότι δεν ήταν αληθινή. (Ή αλίμονο σε μένα -ένα κοριτσάκι είχε βρει τον τρόπο να με κάνει ό,τι θέλει με την απειλή "θα πάω να πω ότι η Φιφή δεν είναι μωρό").  Ποιό παιδάκι δεν έχει αγαπήσει αληθινά ένα παιχνίδι; Τι κάνει ένα παιχνίδι αληθινό;

Το πάνινο λαγουδάκι της Μάρτζερι Γουίλιαμς, ωστόσο, έχει μάλλον περισσότερες ομοιότητες με τον αρκούδο της αδερφής μου. Το ξαναδιάβασα τις προάλλες (στην αγγλική, πρωτότυπη μορφή του έχει τίτλο The Velveteen Rabbit) και τον θυμήθηκα τον καημένο το Μπούζιο. Ήταν ροζ και ασχημούλης, τον είχε από τη μέρα που γεννήθηκε και τον έσερνε παντού ως τα μέσα του δημοτικού. Τουλάχιστον. Τον κάτσιασε από το πολύ ρούφηγμα, τ' αυτιά του έλιωσαν, το ύφασμα στην κοιλιά του σκίστηκε, απέκτησε πάνα-μπάλωμα, τελικά μπροστά στην απειλή της ολικής αποσύνθεσης τυλίχτηκε με κάλυμμα από πλαστική σακούλα. Τον αγκάλιαζε κι έτσι, κοιμόταν μαζί του, με το σκριτς-σκρατς και την απόσταση που επέβαλλε η σακούλα. Της αρκούσε που τον είχε. Τον αγαπούσε αληθινά. Δεν ήταν πια καινούργιος, η όποια ομορφιά του είχε χαθεί ανεπιστρεπτί, από ένα σημείο και μετά θα τον έλεγες ακόμα και σιχαμερό, αλλά τον αγαπούσε. Και μας έκανε όλους να τον αγαπάμε.

Σκεφτείτε τώρα για μια στιγμή τι μπορεί να ένιωθε αυτός ο αρκούδος. Αν ηταν αληθινός, λέμε. Αν υποθέσουμε ότι μπορούσε να νιώσει. Πόση λατρεία εισέπραξε, πόση ευτυχία πρέπει να τον γέμιζε η αγάπη, πόση αγωνία πρέπει να τον έζωσε τις φορές που ξεχάστηκε για χάρη κάποιου άλλου παιχνιδιού, πόση θλίψη βλέποντας τη μικρή να μεγαλώνει. Βάλτε τις σκέψεις και τα αισθήματα του αρκούδου της Χαράς κάτω κι έχετε περίπου το "λαγουδάκι" της Μάρτζερι Γουίλιαμς (κλικ εδώ για wikipedia). Που ήταν το Χριστουγεννιάτικο δώρο ενός μικρού αγοριού. Που έπαιξε μαζί του ατέλειωτα κι αγαπήθηκε ατέλειωτα. Που το αγοράκι το έβλεπε αληθινό -κι είχε και το ίδιο την αγωνία αν είναι αληθινό, να γίνει αληθινό. Που ο χρόνος και η χρήση το έφθειραν, η αγάπη, τα φιλιά το έφθειραν. Που όταν το παιδί αρρώστησε, έμεινε κοντά του, μέσα στα σκεπάσματά του, και του συμπαραστάθηκε. Που όταν το παιδί έγινε καλά, η νταντά το πέταξε άκαρδα μαζί με τα υπόλοιπα παιχνίδια, για να καεί -ήταν εστία μικροβίων. Που το παιδάκι το ξέχασε, αλλά η καλή νεράιδα των παιχνιδιών το έκανε πραγματικά αληθινό, γιατί έτσι συμβαίνει με τ' αγαπημένα παιχνίδια όταν παλιώνουν. Και που η καλή του τύχη του επιφύλασσε μια ακόμα ινκόγκνιτο συνάντηση με το αγόρι που το βοήθησε να γίνει αληθινό...

Το βιβλιαράκι είναι παλιό, η ιστορία κλασική κι ας μην είναι τόσο γνωστή στην Ελλάδα. Είναι γλυκιά και μαγική και δεν είναι η ιστορία του αγοριού. Αφορά αποκλειστικά το λαγουδάκι. Τα συναισθήματά του, τις αγωνίες του. Είναι γραμμένη μ' ευαισθησία και τρυφερότητα και χμ, υψηλό βαθμό ενσυναίσθησης. Η συγγραφέας μπαίνει πραγματικά στα παπούτσια του λαγού. Σε κάνει κι εσένα να μπαίνεις. Αγωνιάς μαζί του. Χωρίς πλάκα. 

Είναι πολύ συντομο βιβλίο, το διαβάζεις μονορούφι. Το αγοράκι δεν έχει όνομα -ούτε και το λαγουδάκι, εδώ που τα λέμε. Το κεντρικό θέμα που εμφανίζεται ξανά και ξανά είναι το κατά πόσο ένα παιχνίδι είναι αληθινό. Το λαγουδάκι μιλάει με τ' άλλα παιχνίδια, ρωτάει αν είναι αληθινό, ρωτάει πως γίνεται κανείς αληθινός -η αγάπη ενός παιδιού σε κάνει αληθινό, απαντά το άλογο, που ξέρει πολλά. Μα πώς μιλάει, θα μου πείτε, αν δεν είναι αληθινό; Φαίνεται πως υπάρχουν διάφορες διαβαθμίσεις στην κλίμακα του αληθινού. Είσαι παιχνίδι, σκέφτεσαι, νιώθεις, αλλά δεν είσαι αληθινό αν δεν σε αγαπήσει ένα παιδί. Και τότε είσαι αληθινό για το παιδί, αλλά δε μπορείς να τρέξεις, να χοροπηδήξεις, να κουνήσεις τ' αυτιά σου. Πρέπει η νεράιδα να σε κάνει αληθινό για όλους. Ουφ, μπελάς... 

Η αδερφή μου σήμερα γίνεται είκοσι χρονών, και καμία σχέση δεν έχει με το κοριτσάκι που αγκάλιαζε ένα πάνινο αρκουδάκι τυλιγμένο σε πλαστική σακούλα. Το αρκουδάκι όμως μένει ίδιο, όπως κι η κούκλα μου η Φιφή. Στραπατσαρισμένα, ετοιμόρροπα, κάπου καταχωνιασμένα, όμως χορτάτα από ανιδιοτελή και χωρίς όρους αγάπη. Έχουν σίγουρα πάρει την προαγωγή στην πρώτη βαθμίδα του αληθινού, κι ίσως -ποιός το ξέρει;- και τη δεύτερη. Και να το ξέρετε, αν η νεράιδα των παιχνιδιών πράγματι τους επισκέφτηκε εκεί στην αποθήκη, αν η κούκλα μου αυτή τη στιγμή γυρίζει τον κόσμο κι ο αρκούδος της Χαράς τρώει χαρούμενος μέλι στο δάσος, είναι γιατί κάποτε δυο κοριτσάκια τα βοήθησαν να γίνουν αληθινά.

Υ.Σ.1 Το λαγουδάκι έχει γίνει και ταινία! Δεν την έχω δει ακόμα, και απ' ό,τι διαβάζω δεν έχει και μεγάλη σχέση με το βιβλίο (αναμενόμενο, αφού το βιβλίο είναι τόσο μικρούλι που δεν προσφέρει και πολύ υλικό) αλλά ορίστε...

Υ.Σ.2 Χρόνια πολλά, Χαρά!!!!