Κόκκινο μπαλόνι...

Λέω να πετάξω, του Δημήτρη Μπασλάμ

Είναι λίγο μικρή για ένα τέτοιο βιβλίο, μα έλα που της άρεσε. Το είδαμε στο βιβλιοπωλείο την περασμένη Παρασκευή, πρώτα άρεσε σε μένα (αλίμονο) κι εκεί που το χάζευα, χωρίς καν να της επιστήσω την προσοχή, άρχισε να δείχνει. Το μπαλόνι. Το κοριτσάκι. Το μπαλόνι.

Ξαφνιάστηκα λίγο, άρχισα να τη ρωτάω "πού είναι το κοριτσάκι;", "πού είναι το μπαλόνι;", έδειχνε και ξανάδειχνε. Γυρίζαμε σελίδες. Το μπαλόνι. Το μπαλόνι. Το μπαλόνι. Χτυπούσε τα ποδαράκια της που κρέμονταν μέσα απ΄το μάρσιπο και έκανε μμμμ! κάθε φορά που κολλούσε το δαχτυλάκι της στο χαρτί. Το κόκκινο μπαλόνι ταξίδευε, από σελίδα σε σελίδα, την περίμενε να το ξαναβρεί, κι έπειτα έφευγε πιο ψηλά, πιο μακριά. Το αγοράσαμε, στο σπίτι το ξεφυλλίσαμε πάλι, πολλές φορές από τότε. Το βάζουμε στο πάτωμα κι ακολουθούμε το μπαλόνι. Παίζουμε πολύ με τα μπαλόνια αυτό τον καιρό. Κι αυτό το χάρτινο τη γοητεύει ακόμα, μαζί κι εμένα.

Ξέρετε εκείνα τα μπαλόνια με το ήλιο, που αν σου φύγουν απ' το χέρι δεν τα ξαναβλέπεις ποτέ; Πάνε ψηλά και μακριά κι ο αέρας τα παρασέρνει κι αυτά ανεβαίνουν, και κανείς δεν ξέρει πού πάνε. Απ' αυτή την απορία ξεκίνησε ο Δημήτρης Μπασλάμ (πού πάνε τα μπαλόνια όταν φεύγουν απ' τα χέρια μας;) κι έφτιαξε το πανέμορφο βιβλιαράκι του Λέω να πετάξω. Βέβαια, το μπαλόνι της ιστορίας δεν έφυγε απλώς. Ήταν το μπαλόνι της Ζωής κι η Ζωή το άφησε να φύγει. Κι εκείνο, ελεύθερο κι ανάλαφρο, χωρίς  πολλά λόγια να το βαραίνουν, έκανε ένα μεγάλο ταξίδι μέσα απ' τις ζωγραφιές του Γιώργου Κόφτη.

Το βιβλίο είναι ακόμα φρέσκο (πρώτη έκδοση τον Απρίλιο του 2011), κι είναι μοντέρνο και ξεχωριστό. Όμως μου θύμισε αυτή τη γλυκιά ταινία, την τόσο παλιά, Το κόκκινο μπαλόνι του Αλμπέρ Λαμορίς. Ναι, οι ιστορίες διαφέρουν, εξάλλου εκείνη ήταν η ιστορία ενός μικρού αγοριού που σέρνει μαζί του ένα μπαλόνι, κι αυτή είναι η ιστορία ενός μπαλονιού που ένα κοριτσάκι το άφησε να πετάξει μακριά, αλλά πώς να το κάνουμε... Ένα κόκκινο μπαλόνι είναι πάντα τόσο μαγικό. Τόσο εύθραυστο, τόσο ελεύθερο, τόσο εφήμερο. Ένα αιώνιο σύμβολο παιδικότητας που παραμένει όσο κι αν αλλάζουν οι καιροί. Όσο κι αν γίνεται γκρίζος ο κόσμος που μας τυλίγει. Ένα κόκκινο μπαλόνι είναι πάντα ένα κομμάτι απ' τα όνειρά μας.

Βρήκα στο youtube αυτό το βιντεάκι για το Λέω να πετάξω: Είναι οι εικόνες της ιστορίας με κίνηση και μουσική, είναι το παραμύθι δραματοποιημένο ας πούμε. Είναι πολύ γλυκό.

 Κι η ταινία του Lamorisse που σας έλεγα, το κόκκινο μπαλόνι: