Σσσσς....

Το τράβηξα σήμερα απ' τη βιβλιοθήκη, έτσι, για να το δω, και το ακούμπησα εδώ δίπλα μου στο τραπέζι. Αυτό είναι το καλό μ' αυτά τα μικρά και όμορφα βιβλία, σου παίρνει μόνο δυο λεπτά να τα ξαναδιαβάσεις, να παρατηρήσεις τις εικόνες. Σου χαρίζουν τόσο απλά μια όμορφη στιγμή. 

Λένε πως η σιωπή είναι χρυσός. Ποιός αμφιβάλλει γι' αυτό; Η σιωπή πολλές φορές λέει πιο πολλά από τις λέξεις (χμ, κι άλλη κοινοτοπία, δεν είμαι σε φόρμα σήμερα). Ένα βιβλίο για τη σιωπή λοιπόν. Και μπορεί ο αρχικός του τίτλος να είναι The Quiet Book, όμως (συμφωνώ με το μεταφραστή) πράγματι Κάθε σιωπή κάτι έχει να πει. 

Υπάρχουν σιωπές και σιωπές, διαπιστώνει κανείς καθώς μεγαλώνει. Οι άνετες και οι φορτισμένες, οι κουρασμένες κι οι εκνευρισμένες, οι βαριές κι οι αμήχανες, η πολυάσχολη σιωπή και η ήρεμη σιωπή της αγάπης. Η σιωπή "τσακωθήκαμε και δεν έχω όρεξη να σου μιλήσω τώρα". Η σιωπή "δεν έχουμε τίποτα κοινό και δεν βρίσκω τι να πω με σένα". Η σιωπή "δουλεύουμε πλάι πλάι κι είναι ωραία". Η σιωπή "είμαστε αγκαλιά κι αυτό μου φτάνει". Η σιωπή μου προς απάντησή σου. Και τόσες άλλες. Όμως αυτές είναι σιωπές των μεγάλων. Όταν είσαι παιδί τα πράγματα είναι διαφορετικά.

Το βιβλίο αυτό έρχεται να δικαιώσει τα παιδιά. Οι μεγάλοι τα έχουν παρεξηγήσει τρομερά. Θεωρούν ότι τα παιδιά δεν ξέρουν από σιωπή, απλώς και μόνο επειδή δεν μπορούν να είναι σιωπηλά τη στιγμή και για τους λόγους που θέλουν να σωπαίνουν εκείνοι. Νομίζετε ότι τα παιδιά δεν σωπαίνουν, για τους δικούς τους λόγους; Για ξεφυλλίστε λίγο αυτές τις σελίδες. Θ' αλλάξετε γνώμη.

Είχατε για παράδειγμα σκεφτεί....... την παραμυθένια σιωπή;

Τη σιωπή "για να δω πώς είμαι κουρεμένος";

Τη σιωπή πριν φωνάξουμε "ΕΚΠΛΗΞΗ";

Τη σιωπή "κοιτάζω το χιόνι, το στρώνει"; (καλή ώρα...)










Και τόσες άλλες...
Όπως τη σιωπή της μαρμελάδας που χύθηκε στο πάτωμα;
Τη σιωπή "τώρα δε μπορώ, ζωγραφίζω";
Τη γλειφιτζουρένια σιωπή (πώς να μιλήσεις μ' ένα γλειφιτζούρι στο στόμα);
Τη σιωπή "στο αυτοκίνητο όλοι κοιμούνται";
Ή τη σιωπή "καληνύχτα και φιλί";

Τις θυμάμαι όλες! Όλες τις σιωπές που περιέχει αυτό το γλυκό βιβλιαράκι. Από τότε, πολύ παλιά, που ήξερα να σωπαίνω για τους σωστούς λόγους...
Πώς να συγκρίνεις τη σιωπή ενός μεγάλου με τη σιωπή "κλείνω τα μάτια και κάνω μια ευχή"; Ή τη σιωπή που προσέχει μήπως τρομάξει ένα πουλί;
Γι' αυτό σας λέω.
Τα παιδιά ξέρουν πολύ καλά από σιωπή.
Τα παιδιά ξέρουν.





Κι επειδή τα παιδιά ξέρουν κι από φασαρία, υπάρχει και το αντίθετο βιβλιαράκι! The Loud Book, πάλι από τη Deborah Underwood. Enjoy!