Χθες, στις 7 Φεβρουαρίου, είχε τα γενέθλιά του... αν ζούσε θα ήταν 200 ετών! Όμως πέθανε στα 58 του, το 1870, έχοντας απολαύσει περισσότερη δημοτικότητα από οποιονδήποτε άλλο συγγραφέα της εποχής του. Μα ακόμα και τώρα, δεν είναι δημοφιλέ-στα-τος; Δεν είναι ο δημιουργός χαρακτήρων και τύπων που ο καθένας θα αναγνώριζε; Δεν γίνονται ακόμα, ξανά και ξανά, απόπειρες μεταφοράς των έργων του στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση; Τι να γράψω εγώ, ο φτωχός αναγνώστης, για τον Τσαρλς Ντίκενς;
Όχι, το κούρεμα και το γενάκι του δεν είναι καθόλου σύγχρονο, τ' ομολογώ (και διάλεξα και μια φωτογραφία που χμ, θεώρησα ότι τον κολακεύει). Όμως ο Όλιβερ Τουίστ, ο Σκρουτζ, η μικρή Ντόρριτ κι ο Πιπ απ' τις Μεγάλες Προσδοκίες είναι φρέσκοι, ολοζώντανοι. Γοητευτικοί όπως πάντα.
Τα παιδικά χρόνια του Ντίκενς ήταν δύσκολα. Ο πατέρας του κατέληξε στη φυλακή για χρέη (το πόσο τον πλήγωσε αυτό φαίνεται στη Μικρή Ντόρριτ), ο ίδιος στα δεκαπέντε του σταμάτησε το σχολείο για να συντηρήσει την οικογένειά του δουλεύοντας σε εργοστάσιο. Μεγαλώνοντας έγινε ανταποκριτής εφημερίδας, και στις ελεύθερες ώρες του έγραφε διηγήματα. Τα πρώτα του έργα δημοσιεύονταν σε εφημερίδες, σε συνέχειες. Τα "Χαρτιά του Πίκγουικ" έγιναν ανάρπαστα και του χάρισαν τη δημοτικότητα που από τότε όλο μεγάλωνε- μέχρι την Αμερική έφτασε η χάρη του. Ο Ντέιβιντ Κόπερφιλντ είναι περίπου αυτοβιογραφία του. Σημειωτέον ότι ένα μεγάλο μέρος της ζωής του το έζησε στο Λονδίνο, και το σπίτι του ήταν τόσο κοντά στη φοιτητική εστία που έμενα ένα χρόνο. Και δεν πήγα. Ωωωω της ανθρωπίνης βλακείας!
Βρήκα έναν κατάλογο με τα έργα του που έχουν εκδοθεί στα ελληνικά εδώ. Στ' αγγλικά οι εκδόσεις δεν έχουν τέλος. Έχω διαβάσει μερικά, έχω δει και μερικές μίνι σειρές βασισμένες σε βιβλία του- το Bleak House και η Little Dorrit του BBC μου άρεσαν πάααρα πολύ. Τ' αγαπημένα μου βιβλία του κυρίου Ντίκενς, ωστόσο, είναι τα Χριστουγεννιάτικα. Τα διάβασα χρόνια πριν, σε παιδικές εκδόσεις από τον Καστανιώτη, και με είχαν ενθουσιάσει. Το χαρακτηριστικό του ύφος, το γρήγορο γράψιμο, οι συναρπαστικές ιστορίες με τους φτωχούς, θλιμμένους ήρωες, τις παρεξηγήσεις, τη μαγεία, είναι άπιαστα. Από το πιο διάσημο, τη Χριστουγεννιάτικη Ιστορία, μέχρι τα πιο άγνωστα: Το δώρο του φαντάσματος, Οι καμπάνες. Το απόλυτα αγαπημένο μου απ' τα χριστουγεννιάτικα βιβλία είναι όμως Ο γρύλος στο τζάκι. Ο κόσμος των παιχνιδιών, οι αξιαγάπητοι χαρακτήρες, η ονειρική ατμόσφαιρα κι η πανηγυρική, ανακουφιστική αποκατάσταση του δικαίου στο τέλος το κάνουν ένα απ' τα ομορφότερα βιβλία Ντίκενς που έχω διαβάσει.
Here's to you , Mr. Dickens! Έχω πολλή μελέτη ακόμα να κάνω πάνω στις ιστορίες σου...
Τα παιδικά χρόνια του Ντίκενς ήταν δύσκολα. Ο πατέρας του κατέληξε στη φυλακή για χρέη (το πόσο τον πλήγωσε αυτό φαίνεται στη Μικρή Ντόρριτ), ο ίδιος στα δεκαπέντε του σταμάτησε το σχολείο για να συντηρήσει την οικογένειά του δουλεύοντας σε εργοστάσιο. Μεγαλώνοντας έγινε ανταποκριτής εφημερίδας, και στις ελεύθερες ώρες του έγραφε διηγήματα. Τα πρώτα του έργα δημοσιεύονταν σε εφημερίδες, σε συνέχειες. Τα "Χαρτιά του Πίκγουικ" έγιναν ανάρπαστα και του χάρισαν τη δημοτικότητα που από τότε όλο μεγάλωνε- μέχρι την Αμερική έφτασε η χάρη του. Ο Ντέιβιντ Κόπερφιλντ είναι περίπου αυτοβιογραφία του. Σημειωτέον ότι ένα μεγάλο μέρος της ζωής του το έζησε στο Λονδίνο, και το σπίτι του ήταν τόσο κοντά στη φοιτητική εστία που έμενα ένα χρόνο. Και δεν πήγα. Ωωωω της ανθρωπίνης βλακείας!
Βρήκα έναν κατάλογο με τα έργα του που έχουν εκδοθεί στα ελληνικά εδώ. Στ' αγγλικά οι εκδόσεις δεν έχουν τέλος. Έχω διαβάσει μερικά, έχω δει και μερικές μίνι σειρές βασισμένες σε βιβλία του- το Bleak House και η Little Dorrit του BBC μου άρεσαν πάααρα πολύ. Τ' αγαπημένα μου βιβλία του κυρίου Ντίκενς, ωστόσο, είναι τα Χριστουγεννιάτικα. Τα διάβασα χρόνια πριν, σε παιδικές εκδόσεις από τον Καστανιώτη, και με είχαν ενθουσιάσει. Το χαρακτηριστικό του ύφος, το γρήγορο γράψιμο, οι συναρπαστικές ιστορίες με τους φτωχούς, θλιμμένους ήρωες, τις παρεξηγήσεις, τη μαγεία, είναι άπιαστα. Από το πιο διάσημο, τη Χριστουγεννιάτικη Ιστορία, μέχρι τα πιο άγνωστα: Το δώρο του φαντάσματος, Οι καμπάνες. Το απόλυτα αγαπημένο μου απ' τα χριστουγεννιάτικα βιβλία είναι όμως Ο γρύλος στο τζάκι. Ο κόσμος των παιχνιδιών, οι αξιαγάπητοι χαρακτήρες, η ονειρική ατμόσφαιρα κι η πανηγυρική, ανακουφιστική αποκατάσταση του δικαίου στο τέλος το κάνουν ένα απ' τα ομορφότερα βιβλία Ντίκενς που έχω διαβάσει.
Θαυμάσια παρουσίαση των έργων του Ντίκενς και εξαιρετικό το βιντεάκι του γρύλου
ΑπάντησηΔιαγραφή