Δευτέρα 8 Σεπτεμβρίου 2014

Όλιβερ

Χτες κατεβάσαμε τον Όλιβερ μετά από μήνες και τον διαβάσαμε ξανά. 
Είναι γλυκούλης και λίγο σκοτεινός, με τα καφέ και τα πράσινα χρώματά του, όπως ήταν οι τελευταίες μέρες εδώ γύρω. 


Ταίριαζε στον καιρό και στη διάθεσή μας, λίγο μελαγχολικός και λίγο χαμογελαστός. 
Και τελικά πολύ αισιόδοξος.


Η ιστορία του τόσο απλή, τα λόγια λίγα και καλά. Ο Όλιβερ ήταν απλώς ένα παιδάκι που ένιωθε... λίγο διαφορετικό.


Δεν τον ένοιαζε. Απολάμβανε τη μοναξιά του. Οι φίλοι του ήταν κουκλάκια και παιχνίδια, αλλά ζούσε μαζί τους απίστευτες περιπέτειες.
Στα βιβλία...


...και στη φαντασία του. Ο Όλιβερ δεν βαριόταν ποτέ.


Κάποιες φορές όμως, οι φίλοι του δεν μπορούσαν ν' ακολουθήσουν.


Κι άλλες φορές, όπου κι αν βρισκόταν, ο Όλιβερ ήθελε να πετάξει μακριά.


Και κάποτε έφτασε η ώρα που οι πάνινοι φίλοι του απλώς δεν ήταν αρκετοί.


Τότε ο Όλιβερ, τυχαία, κυνηγώντας το μπαλάκι του...


...βρήκε μπροστά του την Ολίβια, που ήταν ένα κοριτσάκι... λίγο διαφορετικό.


Κι αυτό ήταν το υπέροχο. Ο Όλιβερ είχε πια μια αληθινή φίλη...


...και ήταν έτοιμος να ξεκινήσει την πιο όμορφη περιπέτεια της ζωής του.


Ο Oliver της Birgitta Sif είναι μια γλυκιά ιστορία που με ελάχιστα λόγια και μερικές πανέμορφες εικόνες αγγίζει τόσα θέματα: Τη φιλία και τη συντροφικότητα, τη φαντασία, την ελευθερία του να είσαι διαφορετικός. Μάλιστα πρόσφατα εγκρίθηκε από τη Διεθνή Αμνηστία ως βιβλίο που "μας θυμίζει ότι όλοι γεννηθήκαμε ελεύθεροι και ίσοι και έχουμε τις δικές μας σκέψεις και ιδέες, πράγματα που αποτελούν ανθρώπινα δικαιώματα". Κι αλήθεια, η ιστορία του Όλιβερ ξέρει να μιλάει σε όποιον ένιωσε ποτέ διαφορετικός (και υποψιάζομαι ότι είμαστε πολλοί). Ξέρει ακόμα να μιλάει και σε όποιον ένιωσε ποτέ μόνος -με το χαρούμενο τέλος, την αρχή, ή ό,τι είναι. Μοιάζει να σου κλείνει το μάτι λέγοντας πως σίγουρα, κάπου υπάρχει κάποιος σαν εσένα.

Το διαβάσαμε ξανά και ξανά. Έπειτα το "διάβασε" η Σταυρούλα για αρκετή ώρα μόνη της, αλλάζοντας τα λόγια. Περάσαμε πολλή ώρα μαζί του. Παρατηρούσαμε τις εικόνες. Γελούσαμε με το ποντικάκι που ακολουθεί τον Όλιβερ σε κάθε εικόνα. Και ψάχναμε την Ολίβια, που είναι παρούσα απ' την αρχή του βιβλίου στις εικόνες, τόσο κοντά στον Όλιβερ, μόνο που εκείνος δεν το ξέρει. Στην αρχή, στο δρόμο, είναι στο άλλο λεωφορείο. Και στη βιβλιοθήκη είναι δυο βήματα πέρα απ' αυτόν. Και στην πισίνα, πολύ κοντά του, διαβάζει το βιβλίο της. Ακόμα και στη χριστουγεννιάτικη γιορτή, όταν ο Όλιβερ είναι κρυμμένος κάτω απ' το τραπέζι, εκείνη είναι εκεί, κι αυτή τη φορά μάλιστα τον παρατηρεί. Η Ολίβια τον έχει προσέξει.

Σκέφτομαι πόσοι άνθρωποι είναι μόνοι ενώ δίπλα τους περνάνε αδερφές ψυχές, πιθανοί φίλοι, πιθανοί σύντροφοι, χωρίς ποτέ να συναντηθούν μαζί τους. Τι θα συνέβαινε, δηλαδή, αν ο Όλιβερ δεν είχε πετάξει τη μπάλα του πολύ δυνατά; Και πόσοι άνθρωποι δεν έχουν συναντηθεί έτσι τυχαία, ακολουθώντας μια μπαλίτσα που κύλησε λίγο πιο πέρα, βρίσκοντας ξαφνικά και αναπάντεχα κάποιον ν' αγαπήσουν; Και κάπως έτσι σκέφτομαι πως ο Όλιβερ δεν είναι μόνο παιδικό βιβλίο, αλλά αγγίζει και τους μεγάλους, ειδικά αν είναι απ' αυτούς τους λίγο διαφορετικούς, με το κάπως ονειροπόλο βλέμμα και το διστακτικό χαμογελάκι του Όλιβερ στο πρόσωπό τους...

Παρατηρώντας τις λεπτομέρειες στις εικόνες του βιβλίου, για πρώτη φορά τόσο προσεκτικά, βρήκαμε και τους εαυτούς μας μέσα. Αλήθεια! Δεν είμαστε πρωταγωνίστριες, είμαστε διακριτικές και ήσυχες. Βρισκόμαστε στη σελίδα με τη βιβλιοθήκη, στην πάνω αριστερή γωνίτσα. Μόλις μπήκαμε, κατεβαίνουμε τα σκαλιά:      


Η Ισαβέλλα βέβαια ποτέ της δεν ήθελε πιπίλα, κι εγώ δεν φοράω γυαλιά στην πραγματικότητα, όμως είμαστε εμείς σας λέω, εμείς: τα κορίτσια μου κι εγώ, προχωράμε προς τα βιβλία, έτοιμες για την επόμενη μεγάλη περιπέτεια.   


12 σχόλια:

  1. Πόσο μου αρέσει το βιβλίο αυτό!σου αγγίζει την καρδιά, ειδικά αν ένιωσες ποτέ διαφορετικός (γκουχου γκουχου )
    Αυτό που με εντυπωσιάζει είναι ότι η Σταυρούλα παίρνει τα βιβλία και φτιάχνει δικές της ιστορίες!Είναι ξεχωριστό κορίτσι!
    Ο καιρός όπως τα λες γκρίζος και εδώ...σήμερα βγάλαμε τις κουβέρτες! Και μετά διαβάσαμε κουκουλωμενες...σήμερα είχε σειρά η Άννα Φρανκ και η Ελεν Κελερ και επειδή η μικρή είχε όρεξη για ξενύχτι μου διάβασε αυτή το Ένα λιοντάρι στο Παρίσι! Σε λίγο θα με βάζει αυτή για ύπνο!
    ΠΟΣΟ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΠΟΥ ΓΡΑΦΕΙΣ ΓΙΑ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΣΑΣ ΠΙΟ ΣΥΧΝΑ! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είπα να προσπαθήσω να γράφω λίγο πιο συχνά, γιατί όταν μαζεύονται πολλά μου παίρνει πολλή ώρα και τελικά δεν το αποφασίζω να γράψω, με την κούραση που έχω συνήθως το βράδυ... έτσι τελικά προσπερνάω πολλά που θα ήθελα ν' αναφέρω...
      Ναι, η Σταυρούλα το 'χει αυτό με τα βιβλία -από τότε που άρχισε να μιλάει παίρνει τα βιβλία και λέει, λέει... Δεν βγάζουν πάντα νόημα αυτά που λέει, αλλά εγώ την κοιτάω μαγεμένη ούτως ή άλλως! χαχαχα
      Κι εμείς βάλαμε κουβερτούλες και πολύ μου αρέσει που άλλαξε λίγο ο καιρός. Εδώ βρέχει από λίγο σχεδόν κάθε μέρα, σήμερα έριξε μεγάλη καταιγίδα. Ουάου, διαβάζετε αληθινές ιστορίες τώρα! Αχ τι καλά που μου θύμισες το Ένα λιοντάρι στο Παρίσι! Το χουμε κι εμείς και δεν το έχω βγάλει ακόμα να το δείξω στη Σταυρούλα! Νομίζω θα είναι πια ό,τι πρέπει. Τι ωραίο βιβλίο! Λίγο άβολο για το κρεβάτι βέβαια, είναι extra large μέγεθος!

      Διαγραφή
  2. Oh, I was just thinking how beautiful these illustrations are, when I realized I've seen Birgitta Sif's stuff featured on a lot of blogs lately, because of Frances Dean Who Loved to Dance. LOVE her stuff. I need to get a hold of it, although our library seems to be lacking at the moment. This one looks wonderful!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Yeah, I've seen Frances on blogs too, and I'd love to read that too- especially since I loved Oliver! Hope you manage to find it soon, it's a great one :)

      Διαγραφή
  3. συμφωνω με την Ελένη.. Μου αρεσουν τοσο πολυ οι αναρτησεις σου.. Ανυπομονω για την επομενη.. Πολύ ομορφο το βιβλιο.. Και ναι είστε οντως εσεις στην εικονα του βιβλιου.. Τι ομορφο!! φιλια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ πολύ Ελπίδα μου! Και ναι, το βιβλίο το έχουμε απ' τα Χριστούγεννα, αλλά μόλις χθες ανακάλυψα ότι αυτή η λεπτομέρεια στην εικόνα μας εκφράζει τόσο πολύ! χεχε

      Διαγραφή
  4. Εξαιρετικός ο παραλληλισμός με την εικόνα στη σκάλα. Σας εκφράζει απόλυτα.
    Στάθηκα επίσης πολύ στην προηγούμενη παράγραφο. "Σκέφτομαι πόσοι άνθρωποι ......" Κατά σύμπτωση, βαδίζοντας χθες μόνη στους δρόμους της πόλης που βρίσκομαι τις μέρες αυτές, και παρατηρώντας τον κόσμο που περνούσε δίπλα μου, σκεφτόμουν πόσο κάποια τυχαία πράγματα, κάποιες καταστάσεις, κάτι μικρές μπαλίτσες που πήγαν λίγο πιο μακριά ή πιο κοντά, όπως λες, δεν καθόρισαν τη ζωή μας όπως είναι σήμερα; Πως κάποια πράγματα που συνέβησαν ή δεν συνέβησαν, που είχαμε οι ίδιοι ή κάποιοι άλλοι τον έλεγχό τους, δεν διαμόρφωσαν αυτό που ζούμε σήμερα και που θα μπορούσε να είναι διαφορετικό, με άλλους ανθρώπους δίπλα μας, ίσως όχι καλύτερο, ίσως χειρότερο, αλλά πάντως διαφορετικό;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πραγματικά! Όταν είσαι σε τόσο μεγάλες πόλεις ιδίως, σκέφτεσαι πόσος κόσμος περνάει δίπλα σου χωρίς ποτέ να συναντηθούν οι ζωές σας... Κι ότι με κάποιους απ' αυτούς θα συναντηθείς τελικά, κι αυτό ίσως να έχει μεγάλη σημασία..

      Διαγραφή
  5. Από τα πιο όμορφα κείμενα που έχω διαβάσει τον τελευταίο καιρό...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. hey thanks! μόλις τώρα το είδα αυτό, συγνώμη για τη *χμ* επίκαιρη απάντηση... :Ο)

      Διαγραφή
  6. <3 This makes me tear up! I am so glad that OLIVER found a friend in you <3

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. And I'm really glad we found a friend in him! Thank you so much for your comment, it makes me truly happy!!

      Διαγραφή