Όλιβερ

Χτες κατεβάσαμε τον Όλιβερ μετά από μήνες και τον διαβάσαμε ξανά. 

Είναι γλυκούλης και λίγο σκοτεινός, με τα καφέ και τα πράσινα χρώματά του, όπως ήταν οι τελευταίες μέρες εδώ γύρω. 

Ταίριαζε στον καιρό και στη διάθεσή μας, λίγο μελαγχολικός και λίγο χαμογελαστός. 
Και τελικά πολύ αισιόδοξος.

Η ιστορία του τόσο απλή, τα λόγια λίγα και καλά. Ο Όλιβερ ήταν απλώς ένα παιδάκι που ένιωθε... λίγο διαφορετικό.

Δεν τον ένοιαζε. Απολάμβανε τη μοναξιά του. Οι φίλοι του ήταν κουκλάκια και παιχνίδια, αλλά ζούσε μαζί τους απίστευτες περιπέτειες.
Στα βιβλία...

...και στη φαντασία του. Ο Όλιβερ δεν βαριόταν ποτέ.

Κάποιες φορές όμως, οι φίλοι του δεν μπορούσαν ν' ακολουθήσουν.

Κι άλλες φορές, όπου κι αν βρισκόταν, ο Όλιβερ ήθελε να πετάξει μακριά.

Και κάποτε έφτασε η ώρα που οι πάνινοι φίλοι του απλώς δεν ήταν αρκετοί.

Τότε ο Όλιβερ, τυχαία, κυνηγώντας το μπαλάκι του...

...βρήκε μπροστά του την Ολίβια, που ήταν ένα κοριτσάκι... λίγο διαφορετικό.

Κι αυτό ήταν το υπέροχο. Ο Όλιβερ είχε πια μια αληθινή φίλη...

...και ήταν έτοιμος να ξεκινήσει την πιο όμορφη περιπέτεια της ζωής του.

Ο Oliver της Birgitta Sif είναι μια γλυκιά ιστορία που με ελάχιστα λόγια και μερικές πανέμορφες εικόνες αγγίζει τόσα θέματα: Τη φιλία και τη συντροφικότητα, τη φαντασία, την ελευθερία του να είσαι διαφορετικός. Μάλιστα πρόσφατα εγκρίθηκε από τη Διεθνή Αμνηστία ως βιβλίο που "μας θυμίζει ότι όλοι γεννηθήκαμε ελεύθεροι και ίσοι και έχουμε τις δικές μας σκέψεις και ιδέες, πράγματα που αποτελούν ανθρώπινα δικαιώματα". Κι αλήθεια, η ιστορία του Όλιβερ ξέρει να μιλάει σε όποιον ένιωσε ποτέ διαφορετικός (και υποψιάζομαι ότι είμαστε πολλοί). Ξέρει ακόμα να μιλάει και σε όποιον ένιωσε ποτέ μόνος -με το χαρούμενο τέλος, την αρχή, ή ό,τι είναι. Μοιάζει να σου κλείνει το μάτι λέγοντας πως σίγουρα, κάπου υπάρχει κάποιος σαν εσένα.

Το διαβάσαμε ξανά και ξανά. Έπειτα το "διάβασε" η Σταυρούλα για αρκετή ώρα μόνη της, αλλάζοντας τα λόγια. Περάσαμε πολλή ώρα μαζί του. Παρατηρούσαμε τις εικόνες. Γελούσαμε με το ποντικάκι που ακολουθεί τον Όλιβερ σε κάθε εικόνα. Και ψάχναμε την Ολίβια, που είναι παρούσα απ' την αρχή του βιβλίου στις εικόνες, τόσο κοντά στον Όλιβερ, μόνο που εκείνος δεν το ξέρει. Στην αρχή, στο δρόμο, είναι στο άλλο λεωφορείο. Και στη βιβλιοθήκη είναι δυο βήματα πέρα απ' αυτόν. Και στην πισίνα, πολύ κοντά του, διαβάζει το βιβλίο της. Ακόμα και στη χριστουγεννιάτικη γιορτή, όταν ο Όλιβερ είναι κρυμμένος κάτω απ' το τραπέζι, εκείνη είναι εκεί, κι αυτή τη φορά μάλιστα τον παρατηρεί. Η Ολίβια τον έχει προσέξει.

Σκέφτομαι πόσοι άνθρωποι είναι μόνοι ενώ δίπλα τους περνάνε αδερφές ψυχές, πιθανοί φίλοι, πιθανοί σύντροφοι, χωρίς ποτέ να συναντηθούν μαζί τους. Τι θα συνέβαινε, δηλαδή, αν ο Όλιβερ δεν είχε πετάξει τη μπάλα του πολύ δυνατά; Και πόσοι άνθρωποι δεν έχουν συναντηθεί έτσι τυχαία, ακολουθώντας μια μπαλίτσα που κύλησε λίγο πιο πέρα, βρίσκοντας ξαφνικά και αναπάντεχα κάποιον ν' αγαπήσουν; Και κάπως έτσι σκέφτομαι πως ο Όλιβερ δεν είναι μόνο παιδικό βιβλίο, αλλά αγγίζει και τους μεγάλους, ειδικά αν είναι απ' αυτούς τους λίγο διαφορετικούς, με το κάπως ονειροπόλο βλέμμα και το διστακτικό χαμογελάκι του Όλιβερ στο πρόσωπό τους...

Παρατηρώντας τις λεπτομέρειες στις εικόνες του βιβλίου, για πρώτη φορά τόσο προσεκτικά, βρήκαμε και τους εαυτούς μας μέσα. Αλήθεια! Δεν είμαστε πρωταγωνίστριες, είμαστε διακριτικές και ήσυχες. Βρισκόμαστε στη σελίδα με τη βιβλιοθήκη, στην πάνω αριστερή γωνίτσα. Μόλις μπήκαμε, κατεβαίνουμε τα σκαλιά:      

Η Ισαβέλλα βέβαια ποτέ της δεν ήθελε πιπίλα, κι εγώ δεν φοράω γυαλιά στην πραγματικότητα, όμως είμαστε εμείς σας λέω, εμείς: τα κορίτσια μου κι εγώ, προχωράμε προς τα βιβλία, έτοιμες για την επόμενη μεγάλη περιπέτεια.