Η Λόλα δεν θέλει να πάει σχολείο

Διανύουμε τις πρώτες μέρες του σχολείου, που όπως και να το κάνουμε είναι δύσκολες. Το πρωί που πηγαίνει είναι γενναία, αλλά το απόγευμα, φορτωμένη κούραση και συγκινήσεις, ζορίζεται. Μέσα σε δύο μέρες σχολείου κι ένα σαββατοκύριακο ανάμεσά τους, η Σταυρούλα έχει πει άπειρες φορές ότι της λείψαμε όταν ήταν στο σχολείο, έχει δηλώσει ότι "δεν έμαθαν σχεδόν τίποτα σήμερα" κι έχει ρωτήσει "γιατί οι δασκάλες δεν αγαπάνε τους γονείς", αφού προφανώς αν μας αγαπούσαν θα μας άφηναν να μείνουμε κοντά στα παιδάκια μας κι όλα θα ήταν όμορφα κι απλά. Και βέβαια έχει μουρμουρίσει πάμπολλες φορές με μια ψιλή, παραπονεμένη φωνούλα ότι δεν θέλει να πηγαίνει σχολείο, αλλά να μένει μαζί μου στο σπίτι (πράγμα που το θέλω κι εγώ σαν τρελή, οπότε στη στενοχώρια είμαστε πάτσι). 

Κι εκεί που προσπαθώ με κάθε τρόπο να την εμψυχώσω και να της φτιάξω το κέφι, και να παίξω μαζί της όσο μπορώ πιο πολύ την υπόλοιπη μέρα και να σκεφτώ τι πρέπει ν' αλλάξουμε στο πρόγραμμά μας για να μην είναι τόσο κουρασμένη το απόγευμα, και να μη στενοχωριέμαι κι εγώ και να σκέφτομαι πως σε λίγες μέρες όλα θα 'ναι καλά και θα περνάει υπέροχα, έρχεται σήμερα με το ταχυδρομείο το απόλυτο βιβλίο για την περίπτωσή μας:

Charlie and Lola: I Am Too Absolutely Small For School, της Lauren Child φυσικά. Κι όχι μόνο είναι της Lauren Child, αλλά είναι ένα από κείνα τα πρώτα, τα δικά της, τ' αυθεντικά, όχι απ' τα επόμενα που είναι βασισμένα στα τηλεοπτικά επεισόδια. Θέμα του, οι φόβοι που απασχολούν τα παιδάκια όταν ξεκινούν πρώτη φορά σχολείο. Σε αντίθεση όμως με άλλα τέτοια βιβλία, αυτό εδώ δεν το βλέπει το πράγμα ούτε ρεαλιστικά ούτε συναισθηματικά. Το υπέροχο με τον Τσάρλι και τη Λόλα είναι, όπως πάντα, η παιχνιδιάρικη διάθεση, η φαντασία τους που καλπάζει και αυτή τους η ικανότητα να σηκώνουν το σοβαρό πέπλο απ' την περίσταση με τον παιδικό σουρεαλισμό τους.

Η Λόλα δεν είναι και τόσο σίγουρη ότι θέλει να πάει σχολείο. Υποστηρίζει πως είναι ακόμα αρκετά μικρή και το βασικό της επιχείρημα είναι η επιτομή των ενστάσεων της Σταυρούλας μας για το σχολείο:

Απλά... πού να βρει χρόνο γι' αυτό όταν έχει να κάνει τόσο σημαντικά πράγματα στο σπίτι;
Ευτυχώς ο Τσάρλι προσπαθεί να της δείξει πόσο χρήσιμο είναι το σχολείο, και πετυχαίνει διάνα. Για παράδειγμα, ξέρεις να μετράς ως το δέκα, αλλά αν έρθουν έντεκα ελέφαντες να τους κεράσεις, τι θα κάνεις τότε αν δεν έχεις πάει σχολείο να μάθεις να μετράς παραπάνω;

Αν δεν μάθεις να γράφεις, πώς θα ξέρει ο Άγιος Βασίλης κι οι βοηθοί του τη Χριστουγεννιάτικη ευχή σου; Αν δεν μάθεις να διαβάζεις, πώς θα μπορείς να ξέρεις τι λένε τα μυστικά σημειώματα που κολλάνε οι άνθρωποι στο ψυγείο τους;

Η Λόλα εκφράζει σιγά σιγά και τις υπόλοιπες ανησυχίες της. Για παράδειγμα, δεν θα ήθελε να φοράει στολή, αλλά να πάει στο σχολείο ντυμένη αλιγάτορας.

Και δεν θα ήθελε να τρώει μόνη της στο σχολείο, αλλά στο σπίτι συντροφιά με τον Σόρεν Λόρενσεν, τον φανταστικό της φίλο. Κι αυτό έρχεται και γίνεται η λύση στην περίπτωσή της. Γιατί το καλό με τους φανταστικούς φίλους είναι ότι πηγαίνουν όπου θέλεις, και μπορούν να έρθουν μαζί σου στο σχολείο, και μάλιστα αν ξέρεις ότι εκείνοι θα πάνε στο σχολείο, μετά εσύ δεν μπορείς να μην πας, γιατί πώς να τους αφήσεις μόνους...καταλαβαίνετε.

Η Λόλα αποφασίζει να πάει, όμως στο δρόμο εξακολουθεί να είναι ανήσυχη. Ο Τσάρλι την καθησυχάζει, μα την έχει στο μυαλό του όλη μέρα. Αλλά στο τέλος, όταν γυρίζουν στο σπίτι...

...βλέπει πως η Λόλα έχει γνωρίσει κάποια. Κάποια που θα γίνει η κολλητή της φίλη. Τη Λότα! Κι από δω και μπρος, αφού έγινε η αρχή, όλα θα πάνε καλά.

Οι χαρακτήρες είναι γνώριμοι και τα βιβλία της Lauren Child δοκιμασμένη συνταγή με σίγουρη επιτυχία. Νομίζω πως απ' όλα τα βιβλία που διαβάσαμε για τα παιδάκια που ξεκινούν σχολείο, αυτό εδώ είναι τ' αγαπημένο μου. Είναι τόσο ευφάνταστο και διασκεδαστικό! Κι η Σταυρούλα το προτιμά. Τα άλλα, τα σοβαρά, σαν να τη στενοχωρούν λιγάκι, δεν τα θέλει, αυτό εδώ την κάνει να γελάει. Και νομίζω πως όταν καταφέρνεις να γελάς με τους φόβους σου, αυτό είναι το πρώτο βήμα για να γίνουν όλα τόσο πιο εύκολα. Το γέλιο έχει τρομερή δύναμη.

Υ.Σ. Αυτές τις μέρες τελείωσα το Κάτω από το Αγριόδασος (Under Wildwood) του Colin Meloy, δεύτερο βιβλίο της τριλογίας του Αγριοδάσους που είχε ξεκινήσει έτσι. Μου άρεσε πάρα πολύ! Οι παλιοί πρωταγωνιστές, οι καινούργιοι χαρακτήρες (και πιο πολύ οι αδερφές του Κέρτις που εξελίσσονται σε βασικά πρόσωπα της υπόθεσης), οι διάφορες ιστορίες που εξελίσσονται παράλληλα, η έξυπνη πλοκή, ο γρήγορος ρυθμός, η σκοτεινή και παραμυθένια ατμόσφαιρα, όλα αυτά συνθέτουν ένα άκρως απολαυστικό ανάγνωσμα (όχι μόνο) για μεγάλα παιδιά. Γιατί για μένα έχει αυτό πρέπει να χαρακτηρίζει κάθε παραμύθι που σέβεται τον εαυτό του: έναν κόσμο που δεν μπορείς ν' αφήσεις. Περιμένω με αγωνία το τελευταίο μέρος.  

Υ.Σ.2 Ξαπλωμένη αναπαυτικά στο μαξιλάρι θηλασμού, ανοίγει μια τυχαία σελίδα και μιμείται την αδερφή της. Μας φωνάζει να τη δούμε που διαβάζει το μεγάλο βιβλίο. Για να το κάνει η Σταυρούλα, είναι μάλλον κάτι καταπληκτικό. 

Έπειτα, ξαπλώνει για λίγο κι η Σταυρούλα κοντά της. Την αγκαλιάζει απαλά. 

Η αγαπημένη μου στιγμή σήμερα.