Σχολείο

Δυσκολεύομαι να το πιστέψω πως ήρθε ο καιρός και το μωρό μου ξεκίνησε σχολείο. Πως πήγαμε χτες στον αγιασμό και σήμερα πήρε την τσάντα της στον ώμο και περπατήσαμε ως το νηπιαγωγείο, και της φόρεσα τα παντοφλάκια της και την άφησα εκεί, με τις δασκάλες της και τους συμμαθητές της στο προνήπιο (τι μεγάλο που ακούγεται!), μ' ένα φιλί στο μάγουλό της και την καρδιά μου στην τσέπη της. 

Κι ήταν λίγο ανήσυχη μα χαμογελαστή όταν έφευγε απ' το σπίτι, κι ήταν περήφανη. Κι εγώ, ανήσυχη όπως πάντα από μέσα, συναισθηματική όσο δεν πάει από μέσα, δεν το δείχνω. Δείχνω μόνο χαρούμενη για χάρη της, και περήφανη. Αχ, είναι τόσο περίεργο να στέλνεις το πρώτο σου παιδάκι στο σχολείο!  

Δεν είναι, βέβαια, η πρώτη-πρώτη μας επαφή μ' όλα αυτά. Όταν η Σταυρούλα ήταν είκοσι μηνών, αναγκαστήκαμε να τη στείλουμε για ένα μήνα στον παιδικό σταθμό. Είχα ξεκινήσει δουλειά, έπρεπε να πάει, ήταν δύσκολο, ήταν δακρύβρεχτο (και για τις δυο μας), κι η εγκυμοσύνη μου με την Ισαβέλλα μας έσωσε τότε από 'κείνη την τόσο πρώιμη βουτιά στον κόσμο της παιδείας. Ήμασταν αχώριστες για σχεδόν τέσσερα χρόνια, ήταν υπέροχα και γι' αυτά θα είμαι αιώνια ευγνώμων. Μα ήρθε πια η ώρα να πάει κανονικά στα προνήπια, το πουλάκι να δοκιμάσει τα φτερά του, μικρά πηδηματάκια, φτερουγίσματα γύρω απ' τη φωλιά. Τσιπ τσιπ. Πώς να μην με πιάνουν ύστερα οι συναισθηματισμοί; 

Από 'κείνο το μήνα στον παιδικό σταθμό, μας είχαν μείνει τρία βιβλιαράκια που ξαναδιαβάσαμε αυτές τις μέρες (τα είχα αποφύγει επιμελώς στο μεσοδιάστημα) για να προετοιμαστούμε για το νηπιαγωγείο. Αυτά είναι που θέλουμε να σας δείξουμε σήμερα:

Το νηπιαγωγείο, της Charlotte Roederer: Ένα βιβλιαράκι που απ' ό,τι φαίνεται είναι πια εκτός κυκλοφορίας (εγώ το είχα αγοράσει από την Πολιτεία στην Αθήνα) και στοχεύει να προετοιμάσει τα μικρά παιδάκια για την ιδέα του σχολείου. Ξεκινάει εξηγώντας γιατί πηγαίνουμε στο σχολείο...

...κι έπειτα περιγράφει τη ρουτίνα μιας σχολικής μέρας, από την άφιξη στο νηπιαγωγείο...

...και τις δραστηριότητες στην τάξη...

...μέχρι το φαγητό και την ξεκούραση στο σχολείο (πιο πολύ για τα παιδάκια που πηγαίνουν στον παιδικό σταθμό)...

...το παιχνίδι στην αυλή...

...και την επιστροφή στο σπίτι.

Στο τέλος, δίνει μια ιδέα για το πώς είναι τα σχολεία σε χώρες του κόσμου που διαφέρουν πολύ από τη δική μας.

Είναι πολύ όμορφο βιβλίο, όπως και όλη η σειρά Οι πρώτες ανακαλύψεις μου των εκδόσεων Δεληθανάσης. Μ' αρέσει πολύ η εικονογράφησή του και ο χαρούμενος, θελκτικός τρόπος με τον οποίο παρουσιάζει το σχολείο.

Κι ερχόμαστε στ' αγαπημένα μου. 

I Love You All Day Long των Francesca Rusackas και Priscilla Burris. Έντονα χρώματα, όμορφα σχέδια, και πάνω απ' όλα, τόσο γλυκιά ιστορία.

Ο Όουεν το γουρουνάκι δεν θέλει να πάει σχολείο, αφού η μαμά δεν θα είναι μαζί του.

Όμως η μαμά του τον καθησυχάζει διαβεβαιώνοντάς τον για την αγάπη της, ακόμα κι όταν δεν τη βλέπει.

 

Γιατί η μαμά τον αγαπάει όλη τη μέρα. Ακόμα κι όταν είναι στο σχολείο και ασχολείται με τις δραστηριότητές του. Κι όταν τα καταφέρνει κι όταν δεν τα καταφέρνει. Ό,τι και να γίνει. 

Ό,τι και να κάνει. Όπως κι αν εξελιχθεί η μέρα του. 

Τον αγαπάει όταν είναι αδύναμος κι όταν είναι δυνατός.

Και στο τέλος πάντα επιστρέφει να τον πάρει, και τον αγκαλιάζει σφιχτά σφιχτά, αγαπώντας τον πάντα.

Απ' αυτό το βιβλίο μας έχει μείνει η φράση "όλη τη μέρα σ' αγαπώ", που την έλεγα και την ξαναέλεγα στη Σταυρούλα όλο αυτό τον καιρό. Δεν θυμόταν από πού μας κόλλησε. Δεν της το θύμισα μέχρι τώρα. Όμως της το ψιθύριζα στ' αυτί σχεδόν κάθε μέρα, και κάθε φορά έβλεπα ένα χαμόγελο ν' ανθίζει στο πρόσωπό της.

The Kissing Hand, της Audrey Penn: Ένα υπέροχο, κλασικό βιβλίο για το άγχος του αποχωρισμού.

O Chester το ρακούν επίσης δεν θέλει να πάει σχολείο...Κι η μαμά του, για να του δώσει κουράγιο, του λέει ένα μεγάλο μυστικό: το χέρι με το φιλάκι (εμείς έτσι το μεταφράσαμε για ν' ακούγεται καλό στα ελληνικά).

Και το μυστικό είναι το εξής: Αν η μαμά δώσει ένα φιλάκι στο χέρι του Τσέστερ, η αγάπη της θα περάσει στο χέρι του κι από κει στην καρδιά του. Και κάθε φορά που νιώθει μόνος και θέλει τη μαμά του, ο Τσέστερ θα μπορεί να φέρει το χέρι στο μάγουλό του και να σκεφτεί: Η μαμά σ' αγαπάει.

Ο Τσέστερ το σκέφτεται, κι έπειτα τίποτα πια δεν είναι τόσο δύσκολο, γιατί παίρνει μαζί του στο σχολείο την αγάπη της μαμάς του.

Κι όχι μόνο αυτό, αλλά της δίνει και το δικό του φιλάκι να το κρατήσει στο χέρι της, για όταν θα αισθάνεται εκείνη μόνη και θα της λείπει το μωρό της.

Κι όταν η μαμά τον βλέπει να πηγαίνει στο σχολείο του, μπορεί και νιώθει το φιλί του και σκέφτεται: ο Τσέστερ σ' αγαπάει. Ο Τσέστερ σ' αγαπάει.

Το λατρεύω αυτό το βιβλίο! Κι εννοείται πως έχουμε πια και οι δυο μας τα δικά μας "χέρια με τα φιλάκια". Η μαμά σ' αγαπάει. Η Σταυρούλα σ' αγαπάει.

Δεν ξέρω πώς θα είναι οι επόμενες μέρες. Ξέρω πως συνήθως οι πρώτες δυο βδομάδες (τουλάχιστον) του σχολείου είναι δύσκολες. Είμαι προετοιμασμένη για κείνα τα πρωινά, που θα προσπαθήσω να τα κάνω όσο πιο χαρούμενα και ανώδυνα γίνεται. Κι εύχομαι να είναι γεμάτες γέλιο και δημιουργία οι ώρες του σχολείου, για το δικό μου και για όλα τα παιδάκια. Καλή σχολική χρονιά!

Υ.Σ. Αυτές τις μέρες διάβασα στο Kindle το βιβλίο της Amanda Blake Soule The Creative Family.  Ήταν πολύ καλό! Γεμάτο ιδέες για δημιουργία με ελάχιστο ή μηδενικό κόστος, ανακύκλωση υλικών, απλή ζωή κοντά στη φύση και πάνω απ' όλα σύνδεση με την οικογένεια. Το πρώτο μας project από κει μέσα ήταν να μετατρέψουμε μια παλιά μου πιτζάμα σε μαξιλαράκι. 

Δεν πήγε κι άσχημα, νομίζω. Έχει ένα vintage look που μ' αρέσει. Και τα κορίτσια ευχαριστήθηκαν το γέμισμα με βαμβάκι. Χαλάλι που χιλιοτρυπήθηκα με τη βελόνα -δεν το χω και πολύ με το ράψιμο...

Υ.Σ.2 Τον τελευταίο καιρό βρίσκω αυτόν τον τύπο που κατοικεί στη συρταριέρα των κοριτσιών κάθε μέρα και σε διαφορετική χορευτική στάση. Η Σταυρούλα ανεβαίνει σ' ένα σκαμνάκι και τον αλλάζει σε στιγμές που δε βλέπω, κι είναι πάντα μια χαρούμενη έκπληξη να τον βρίσκω κάπως αλλιώς. Σαν να κινείται μόνος του όταν λείπουμε. Σαν κάτι μαγικό που συμβαίνει στο παιδικό δωμάτιο, όπως στα παραμύθια...