Σεπτέμβρης

Αυτές τις μέρες μ' έχει μαγέψει ο τρόπος που, αθόρυβα, διακριτικά, το καλοκαίρι δίνει τη θέση του στο φθινόπωρο. Αγαπώ τα πρωτοβρόχια, και το πώς μυρίζει το χώμα όταν πέφτουν οι πρώτες στάλες στη γη. Στο σπίτι γαλλικός καφές, καλτσάκια που ποτέ δε μένουν στα πόδια. Απ' το παράθυρο κάνει ματιές ο ήλιος, που δεν μπορεί ν' αποφασίσει αν θα φανεί. Σεντόνι το βράδυ, που για αλλαγή δεν θες να το πετάξεις από πάνω σου. Όλα αυτά με κάνουν χαρούμενη. Καλωσήρθες, Σεπτέμβρη.

Επειδή η αλλαγή των εποχών είναι κάτι θαυμαστό, κάτι που δίνει λίγη αληθινή μαγεία στη ζωή μας αν κάνει κανείς τον κόπο να την αναλογιστεί και να την παρατηρήσει, είπα να σας δείξω σήμερα λίγες εικόνες από ένα βιβλιαράκι που διαβάζουμε με τα κορίτσια αυτές τις μέρες:

Τα μαγικά παραθυράκια: Οι εποχές, του Matthew Wolf.  

Ο Matthew Wolf είναι ο γιος του αγαπημένου μας Tony Wolf και ζωγραφίζει στο ίδιο στυλ με τον πατέρα του. 

Η σχέση μας με τα μαγικά παραθυράκια ξεκινά από τα χρόνια που η αδερφή μου ήταν στην ηλικία της κόρης μου. Τα μαγικά παραθυράκια: Το αγρόκτημα ήταν από τα βιβλία που αγαπούσε πολύ και που διαβάζουμε ακόμα. Αυτό εδώ είναι ένα ακόμα βιβλιαράκι της ίδιας φιλοσοφίας: χωρίς ιστορία, θέλει να μας μάθει πολλά και διάφορα, και γι' αυτό το σκοπό βασίζεται στις εικόνες του που είναι γεμάτες πληροφορία. Είναι γεμάτο χαρούμενα και συμπαθητικά ζωάκια που ασχολούνται με τις δραστηριότητές τους, ενώ τριγύρω το σκηνικό και οι δευτερεύουσες φιγούρες δίνουν ακόμα περισσότερες αφορμές για κουβέντα. Όρεξη να 'χεις να περιγράφεις, δηλαδή. 

Αρχίζει με το φθινόπωρο και το χειμώνα...

Συνεχίζει με την άνοιξη και το καλοκαίρι...

Έπειτα παίρνει τους μήνες με τη σειρά, μας μαθαίνει τα ονόματά τους και μας δείχνει πράγματα που κάνει το γουρουνάκι καθώς κυλά ο χρόνος...

Και προχωράει στις μέρες της εβδομάδας.

Τέλος, δείχνει πώς περνάει το γουρουνάκι -δηλαδή ένα συνηθισμένο παιδάκι- μια συνηθισμένη μέρα της ζωής του.

Προφανώς (όπως συμβαίνει και στο αγρόκτημα), Οι εποχές ξεφεύγουν λίγο απ' το θέμα προς το τέλος -θέλω να πω πως δεν είναι ένα βιβλίο που μιλάει ολόκληρο για τις εποχές κι αυτό για μένα είναι κρίμα. Υπάρχουν τόσα ακόμη που θα μπορούσε να ζωγραφίσει για την καθεμιά, και θα ήθελα τόσο να τα δω, γιατί λατρεύω τις εικόνες του. Όμως ακόμα και έτσι, είναι ένα χαριτωμένο βιβλίο, πολύ διασκεδαστικό για τα μικρά. Τι κρύβεται εδώ, τι κρύβεται εκεί. Κάθε φορά ανακαλύπτουμε και κάτι καινούργιο. Αγαπώ τις λεπτομέρειες στα έργα Tony Wolf και υιού.

Και σ' ευχαριστούμε, Ισαβέλλα, που μας έδειξες το βιβλίο σου. 

Ωωω... και κάτι άλλο: Τελείωσα το Σεπτέμβρη!! Είναι το βιβλίο ( September, της Rosamunde Pilcher) που είχα ξεκινήσει πέρυσι τέτοιον καιρό (έμοιαζε τόσο επίκαιρο το όνομά του). Ήθελα να το διαβάσω μέσα στο Σεπτέμβρη, όμως με πρόλαβε ο Οκτώβρης, κι η διάθεση να διαβάσω κάτι πιο σκοτεινό, κάτι με μάγισσες, κάτι άλλο τελοσπάντων, μ' έκανε να τ' αφήσω στην άκρη. Όλη τη χρονιά στοίχειωσε το βιβλίο: Μετά απ' αυτό θα διαβάσω το Σεπτέμβρη, μετά από το άλλο θα διαβάσω το Σεπτέμβρη. Ε λοιπόν, έχω να πω ότι το διάβασα επιτέλους, και μου άρεσε πολύ!

Είναι μια ιστορία που διαδραματίζεται στη Σκοτία, όπου απ' την άνοιξη αρχίζει να προετοιμάζεται ένα πάρτυ. Η γιορτή δίνει την αφορμή να συγκεντρωθούν στον ίδιο χώρο, σ' έναν τόπο ειδυλλιακό, πρόσωπα που συνδέονται μεταξύ τους και κουβαλούν μαζί τους το καθένα την ιστορία του. Το τοπίο κι οι χαρακτήρες, όλα σαν ζωγραφισμένα στον καμβά, με λεπτομέρεια και γνώση.

Η υπόθεση κλιμακωτά φτάνει στο Σεπτέμβρη, κι αυτό που μου άφησε σαν αίσθηση το βιβλίο ήταν πως όλα βρίσκουν τη λύση τους στο τέλος, ιστορίες ενηλικίωσης και ξεκαθαρίσματα παλιών λογαριασμών και πάνω απ' όλα ιστορίες αγάπης. Καθετί σαν να μπαίνει στη θέση του. Ανακουφιστικά αλλά χωρίς να του λείπει η τραγικότητα, η ιστορία οδηγεί τον κάθε ήρωα στη δική του κάθαρση. Κι αυτός είναι ο λόγος.νομίζω, που το βρήκα συγκινητικό, λυπητερό αλλά και βαθιά αισιόδοξο.

Πολλά αστέρια για τη Ρόζαμουντ Πίλτσερ.