Τα φανταστικά ιπτάμενα βιβλία

Ένα απ' τα πιο όμορφα βιβλία που διαβάσαμε τον τελευταίο καιρό ήταν Τα Φανταστικά Ιπτάμενα Βιβλία του κυρίου Μόρρις Λέσμορ (The Fantastic Flying Books of Mr Morris Lessmore). Είχα δει παλιότερα τη βραβευμένη μικρού μήκους ταινία που βασίστηκε σ' αυτό και είχα ενθουσιαστεί... όμως το βιβλίο δεν το είχα πιάσει στα χέρια μου μέχρι τώρα, που εκδόθηκε στα ελληνικά. Είναι υπέροχο, και ήθελα να σας το δείξω, και επειδή απ' την επόμενη φορά θα μπούμε επίσημα σε χριστουγεννιάτικο mood (σας απειλώ), είπα ή τώρα ή ποτέ (ή τελοσπάντων το Γενάρη) και -χωρίς άλλους προλόγους- αποφάσισα να το κάνω πάραυτα. 

Ήταν ο κύριος Μόρρις Λέσμορ λοιπόν... και αγαπούσε τις λέξεις, αγαπούσε τα βιβλία. 

Όταν η ζωή του ήρθε τα πάνω-κάτω, σαν να πήρε και ν' αναποδογύρισε ένας τυφώνας ολόκληρο τον κόσμο του, κι όλα έμοιαζαν γκρίζα...

...άρχισε να περιπλανιέται μέχρι που συνάντησε μια παράξενη ύπαρξη. Ήταν μια όμορφη κυρία που πετούσε -την τραβούσε ψηλά ένα σμήνος ιπτάμενα βιβλία.

Η κυρία, που κατάλαβε πως ο Μόρρις χρειαζόταν μια ιστορία, του έδωσε μια απ' τις δικές τις, το αγαπημένο της βιβλίο.

...Και να που ο Χάμπτι-Ντάμπτι τον οδήγησε σ' ένα παράξενο μέρος, μυστηριώδες και μαγευτικό, που θα άλλαζε όλη του τη ζωή. Σε μια βιβλιοθήκη. Κι ό,τι ήταν γκρι ανήκει πια στο παρελθόν.

Ο Μόρρις ζει με τα βιβλία. Και τα βιβλία είναι ζωντανά. Γίνεται προστάτης τους, τα φροντίζει. Γίνεται γιατρός τους, τα θεραπεύει όταν χρειάζονται επιδιόρθωση.

Χάνεται μέσα τους και ταξιδεύει στις σελίδες τους.

Τα μοιράζεται, και δίνει χρώμα και σε άλλες ζωές με τις ιστορίες τους.

Και με τη συντροφιά τους, γράφει τη δική του ιστορία.

Για χρόνια και χρόνια.

Όταν ο Μόρρις Λέσμορ έχει μεγαλώσει πια πάρα πολύ, και το δικό του βιβλίο τελειώνει, κι ο ίδιος αισθάνεται ότι πρέπει να προχωρήσει παρακάτω...

...αποχαιρετάει τα βιβλία του σαν αγαπημένους φίλους...

...και πετάει. Νέος όπως ήταν όταν τα πρωτογνώρισε, χαρούμενος κι ανάλαφρος, πετάει και δεν ξέρουμε πού πάει.

Τα βιβλία δεν θα μείνουν για πολύ μόνα. Μετά από λίγο, ένα κοριτσάκι στέκεται στην είσοδο της βιβλιοθήκης. Το βιβλίο του Μόρρις την καλεί. Το κορίτσι αρχίζει να διαβάζει...

...κι η ιστορία τελειώνει όπως άρχισε...

...ή μάλλον, ξεκινάει από την αρχή.

Δεν έχω λόγια γι' αυτό το βιβλίο. Πραγματικά δεν ξέρω σε ποια από μας άρεσε περισσότερο! Είναι μαγευτικό και συγκινητικό, είναι πανέμορφο -ένα έργο τέχνης. Είναι ένας φόρος τιμής σ' έναν ήσυχο, μοναχικό, γλυκό άνθρωπο που αγαπούσε τα βιβλία και έζησε τη ζωή του μέσα στα βιβλία- μια ζωή γεμάτη, ένα ταξίδι, πολλά ταξίδια, γεμάτα μεράκι κι αφοσίωση. Γιατί αλήθεια δεν είναι ταξίδι τα βιβλία, στο χρόνο και στο χώρο και στις καρδιές άλλων ανθρώπων; 

Τα βιβλία που πετάνε. 

Το γκρι που χρωματίζεται ξαφνικά. 

Τα βιβλία που είναι ζωντανά. 

Αυτό το βιβλίο δεν έχει ηλικία -θα το σύστηνα σε οποιονδήποτε, είτε είναι τριών χρονών ή ογδόντα τριών, αρκεί ν' αγαπάει τα βιβλία, γιατί τότε σίγουρα θα καταλάβει. Σίγουρα θα βρει εκεί μέσα κάτι δικό του. 

Και τότε σίγουρα το βιβλίο... θα του μιλήσει.