Τι (άλλο) διαβάσαμε

Αυτές τις μέρες διαβάσαμε πολύ. Η Σταυρούλα είχε αυτή την ιδέα, ν' αδειάζουμε τα δυο κουτιά με τα βιβλία (το δικό της και της Ισαβέλλας) κι ένα ολόκληρο ράφι της μικρής βιβλιοθήκης στο πάτωμα και να τα παίρνουμε με τη σειρά. Ακόμα και χαλί τα έκανε για το δωμάτιό της μια μέρα. Δεν δέχεται να χαλάσουμε τη σειρά, ακόμα κι απ' τα μεγαλύτερα βιβλία θέλει να διαβάσουμε έστω και λίγο πριν προχωρήσουμε παρακάτω. Η Ισαβέλλα δεν εγκρίνει πάντα...

Ο όγκος των βιβλίων στο πάτωμα τις τελευταίες μέρες ήταν κάπως τρομαχτικός, όμως πάντα είμαι ευτυχισμένη να ζω ανάμεσα στα βιβλία. Να μου φέρνουν τα κορίτσια συνεχώς κάτι να τους διαβάσω. Και βέβαια, όπως πάντα, είναι περισσότερα αυτά που διαβάσαμε απ' αυτά που μπορώ να δείξω εδώ. Όταν τα βιβλία είναι πολλά, κι όταν είμαι κουρασμένη, όλο αναβάλλω το γράψιμο. 

Γι' αυτό, ας ξεκινήσω χωρίς άλλα λόγια. 

Για σήμερα, έχω να σας δείξω δυο μεγαλύτερα βιβλία που διαβάσαμε με τη Σταυρούλα πριν τον ύπνο, σιγά σιγά, μέσα σε μια βδομάδα και τρεις μέρες αντίστοιχα.  

My Father's Dragon, της Ruth Stiles Gannett: Ένα πανέμορφο κλασικό βιβλίο. Τελειώσαμε την πρώτη από τις τρεις ιστορίες, ομώνυμη του βιβλίου, που μας κράτησε το ενδιαφέρον και μας έκανε να γελάσουμε πολύ με την απίθανη περιπέτεια που διηγείται.

εσώφυλλο-χάρτης

Είναι η ιστορία ενός μικρού αγοριού που το έλεγαν Έλμερ και ονειρευόταν να πετάξει. Μια μέρα ο Έλμερ μαθαίνει από μια αδέσποτη γάτα ότι υπάρχει ένα Άγριο Νησί γεμάτο ζώα που κρατούν φυλακισμένο ένα μωρό δράκο. Και, με την ελπίδα ότι θα μπορέσει να πετάξει στη ράχη του αν τον ελευθερώσει, ο Έλμερ ξεκινάει να τον βρει.

Στο νησί, ο Έλμερ συναντάει μια σειρά από επικίνδυνα άγρια ζώα. Αλλά με την εξυπνάδα του...

...και με τις προμήθειες που σοφά έβαλε στο σακίδιό του πριν ξεκινήσει...

...καταφέρνει να γλιτώσει απ' όλα, προσφέροντας στο καθένα ένα αντικείμενο που θα το εντυπωσιάσει και θα το κρατήσει απασχολημένο.

Τα ζώα θα τον κυνηγήσουν τελικά, όμως με λίγη καλή τύχη (και ακόμα περισσότερη εξυπνάδα), ο Έλμερ θα καταφέρει να φτάσει στο δράκο, να τον ελευθερώσει...

...και να ξεφύγει πετώντας μαζί του, αφήνοντας για πάντα πίσω του το νησί κι έχοντας κερδίσει έναν καινούργιο φίλο.

Διασκεδαστικό και γεμάτο φαντασία, περισσότερο παραμύθι παρά μυθιστόρημα, αυτό το βιβλίο μου φάνηκε ιδανικό για μεγαλόφωνη ανάγνωση σε μικρά παιδάκια που μόλις έχουν αρχίσει ν' ασχολούνται με μεγαλύτερα βιβλία. Δεν μας κούρασε καθόλου, το διασκεδάσαμε πολύ και μόλις χθες αρχίσαμε τη δεύτερη ιστορία του, που συνεχίζει τις περιπέτειες του Έλμερ και του δράκου...

...ενώ μας περιμένει και η τρίτη. 

Τα εσώφυλλα είναι χάρτες των φανταστικών χωρών όπου εκτυλίσσεται το βιβλίο... ιδανικοί για ατέλειωτα "εδώ έγινε αυτό, κι εδώ έγινε εκείνο...", τροφή για τη φαντασία.

το πίσω εσώφυλλο

Το άλλο βιβλίο με κεφάλαια που διαβάσαμε αυτή την εβδομάδα ήταν οι Φτερόγατες (Catwings) της Ursula K. Le Guin. Μας άρεσε επίσης πάρα πολύ! Μια ιστορία σε 4 κεφάλαια, κι αυτή ιδανική για μικρότερα παιδάκια (αλλά και για μεγάλους), μαγική και τρυφερή.

Τέσσερα γατάκια με φτερά γεννιούνται, κι όταν αναγκάζονται να φύγουν (πετώντας!) από την πολυσύχναστη γειτονιά στην οποία ζουν με τη μητέρα τους, βρίσκονται μόνα τους στο δάσος, προσπαθώντας να βρουν τροφή και να γλιτώσουν από διάφορους κινδύνους, συμβιώνοντας με τα υπόλοιπα πλάσματα. Στο τέλος, δυο παιδιά θ' ανακαλύψουν τα γατάκια, θα τα εξημερώσουν, και θα ορκιστούν να τα φροντίσουν και να τα προστατέψουν από δω και μπρος.

Μετά τη λογοτεχνία του φανταστικού της Ursula K. Le Guin (που επίσης είχα απολαύσει πολύ), ήρθε αυτό το όμορφο παραμύθι και μ' ενθουσίασε. Είναι κατά βάθος αλληγορικό, και εκφράζει το όνειρο για αρμονική συμβίωση όλων των πλασμάτων στη φύση. Κι αν η Σταυρούλα δεν το αντιλήφθηκε αυτό, πάντως ξετρελάθηκε με τα γατάκια (αν και φοβάται τα μάτια τους στην εικόνα του εξωφύλλου, και δεν έχει κι άδικο...).

Απ' τα εικονογραφημένα βιβλία μας διάλεξα για σήμερα δυο που ήθελα να σας δείξω από παλιότερα (ένα απ' τον Οκτώβρη, ένα πολύ πιο πριν), κι ένα καινούργιο. Όλα υπέροχα.

Η Εύη όλο χορεύει και χορεύει (Frances Dean Who Loved to Dance and Dance) είναι ένα πανέμορφο, στοχαστικό παραμύθι στολισμένο με τα χρώματα του φθινοπώρου, από τη Birgitta Sif, συγγραφέα του Όλιβερ.

Η Εύη είναι ένα μοναχικό κοριτσάκι που αγαπάει το χορό.

Στο μυαλό της έχει πάντα το χορό.

Είναι γεννημένη γι' αυτό. Ο χορός ξεχειλίζει από μέσα της.

Όμως νιώθει άβολα όταν χορεύει ανάμεσα σε κόσμο (παρόλο που στην πραγματικότητα κανείς δεν φαίνεται να την προσέχει)...

...κι έτσι σταματάει να χορεύει, απλώς επειδή είναι ντροπαλή. Τότε, συναντάει ένα μικρότερό της κοριτσάκι, που δεν έχει αναπτύξει ακόμα τέτοιους ενδοιασμούς και τραγουδάει με όλη του τη δύναμη.

Η Εύη ταράζεται, αναρωτιέται αν θα μπορούσε κι εκείνη να ξεπεράσει τους φόβους της και να χορέψει, χωρίς να τη νοιάζουν οι άλλοι.

Σιγά σιγά, ξυπνάει πάλι ο χορός μέσα της. Τα πουλιά τη βοηθούν. Είναι οι καλύτεροί της φίλοι.

Ξεκινάει απ' αυτά. Μοιράζεται μαζί τους το χορό της.

Μοιράζεται και με άλλα ζώα το χορό της, κι έπειτα με κάποιους ανθρώπους που πιστεύει ότι θα το ήθελαν.

Η Εύη πια χορεύει και χορεύει, και παρασύρει μαζί της όσους το επιθυμούν. Χορεύει με τα μάτια της κλειστά, γιατί ακούει το ρυθμό της καρδιάς της.

Η ιστορία της Εύης μ' αρέσει πολύ, γιατί μιλάει σε κάθε μοναχικό κι εσωστρεφή άνθρωπο, που διστάζει να μοιραστεί κάτι απ' τον εσωτερικό του κόσμο. Μιλάει στα παιδιά που μεγαλώνοντας λιγάκι, χάνουν κάτι σημαντικό γι' αυτά από συνήθεια ή από το φόβο της κριτικής των άλλων. Και μιλάει σ' αυτούς που δεν τολμούν ν' ακολουθήσουν την καρδιά τους, αφήνοντας μέσα τους ένα κενό που τους ακολουθεί πάντα, κάνοντάς τους δυστυχισμένους. Κι όλοι αυτοί είμαστε εμείς, ο καθένας από μας. 

Κι η ιστορία της Εύης λέει πως χρειάζεται μόνο λίγο θάρρος για ν' αλλάξεις τα πράγματα. 

Άκου τη μουσική των πουλιών. Χόρεψε στο δικό σου ρυθμό. Όλα τ' άλλα δεν είναι τόσο σημαντικά. 

Μη σε νοιάζει τι θα πουν, κλείσε τα μάτια, κι απλώς χόρεψε.   

Πιγκουίνος χάθηκε, πιγκουίνος βρέθηκε (Lost and Found) του Oliver Jeffers:   

Ένα αγόρι, ένας πιγκουίνος. Το αγόρι πιστεύει ότι ο πιγκουίνος χάθηκε και θέλει με κάθε τρόπο να τον βοηθήσει.

Με τα πολλά, ανακαλύπτει ότι οι πιγκουίνοι ζουν στο Νότιο Πόλο και αποφασίζει να τον συνοδεύσει ως εκεί.

Ξεκινούν με τη βάρκα, περνούν θάλασσες και φουρτούνες, και στο δρόμο το αγόρι του μιλάει... και στο δρόμο γίνονται φίλοι.

Και φτάνουν στο Νότιο Πόλο. Έφτασαν στον προορισμό τους. Ο πιγκουίνος πρέπει να κατέβει.

Ο πιγκουίνος πρέπει να μείνει εκεί, και το αγόρι να γυρίσει πίσω.

'Η μήπως όχι;

Το αγόρι συνειδητοποιεί ότι ο πιγκουίνος δεν είχε χαθεί, απλώς ένιωθε μόνος. Κι ότι τώρα πια χρειάζονται ο ένας τον άλλο. Γυρίζει πίσω. Τον ψάχνει. Δεν τον βρίσκει πουθενά.

Παίρνει τον δρόμο του γυρισμού, αλλά στη θάλασσα.. κάπου συναντιούνται. Ο πιγκουίνος είχε αρχίσει κι εκείνος να τον ψάχνει.

Συνάντηση. Αγκαλιά. Οι δυο φίλοι θα μείνουν μαζί. Πάνω στη βάρκα και πίσω πάλι. Και στο δρόμο θα έχουν ο ένας τη συντροφιά του άλλου.

Τι γλυκό βιβλίο ήταν αυτό! Εγώ είχα διαβάσει κι άλλα του Oliver Jeffers (έχουμε ένα-δυο στα αγγλικά στη βιβλιοθήκη μας από παλιότερα) αλλά ποτέ δεν είχα δείξει κάποιο στα κορίτσια. Αυτό ήταν το πρώτο που διαβάσαμε μαζί...και το απολαύσαμε τόσο πολύ. Στην πραγματικότητα, πάνε μήνες που το πρωτογνωρίσαμε κι ακόμα διατηρεί τη μαγεία του. Οι ιστορίες του Oliver Jeffers, με την αξιολάτρευτη εικονογράφηση που μοιάζει παιδική, έχουν μια συγκινητική απλότητα και μια τάση να βρίσκουν έτσι απλά το στόχο. Λίγα λόγια, κι ό,τι είναι σημαντικό βρίσκεται εκεί. Όπως το ότι χρειάζεσαι ένα φίλο, μια παρέα στο δρόμο σου, κι όταν τον βρεις πρόσεξε καλά, μην τον αφήσεις.

Και τέλος είναι η Αλίκη. Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων, για άλλη μια φορά. Πώς θα μπορούσε να μην είναι; Μπήκα στο βιβλιοπωλείο προετοιμασμένη να την ψάξω (ευχαριστώ, Ελένη!) και η (γνωστή πια) κοπέλα με χαιρέτησε σαν φίλη. "Γειά σας! Τι κάνετε! Έχω καινούργια Αλίκη και καινούργιο Καρυοθραύστη!" Αυτός ο ενθουσιασμός να μου δείξει τα βιβλία, πέρα από κάθε εμπορικό σκοπό, με γεμίζει χαρά. Γιατί κι εγώ το ίδιο θα έκανα στη θέση της.



Λοιπόν, Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων: Στην κουνελότρυπα, σε εικονογράφηση Ερίκ Πουιμπαρέ.

Το πρώτο μέρος των περιπετειών της Αλίκης (φαντάζομαι θα ακολουθήσει και δεύτερο; το ελπίζω!) σε μια μοντέρνα διασκευή, που μένει όμως πιστή στο πρωτότυπο βιβλίο, ντυμένη με τις εκπληκτικές ονειρικές εικόνες του Πουιμπαρέ (πιο διάσημου για τον Φεγγαροσκεπαστή του).

Το βιβλίο ακολουθεί την Αλίκη από τη στιγμή που ακολουθεί το λευκό κουνέλι μέσα στην τρύπα, μέχρι τη συνάντησή της με την κάμπια...

...μέσα στη γλυκιά σύγχυση και τον παραλογισμό της χώρας των θαυμάτων, με τα κλειδιά και τις πόρτες...

...και το φάε με-πιες με...

...και τα πλάσματα, και τις σκέψεις της Αλίκης...

...και πάνω απ' όλα αυτές τις ατέλειωτες αυξομειώσεις στο μέγεθός της...

...δάγκωσε από δω, δάγκωσε από 'κει, μεγάλη, μικρή... "παραξενότερο και παραξενότερο"...

Στο τέλος του βιβλίου, η Αλίκη αναρωτιέται τι άλλο θα της συμβεί μέχρι να βρει τον τρόπο να γυρίσει στο σπίτι της. Αχ, ελπίζω να ακολουθήσει και το δεύτερο μισό!

Θέλω πολύ να ξαναδιαβάσω την αληθινή Αλίκη. Με τους μπερδεμένους στοχασμούς της που με κάνουν να χαμογελάω. Με όλα τα παράλογα και αστεία που της συμβαίνουν. Ένα μεγάλο, παράξενο όνειρο. 

Πιστεύω πως δεν θα περάσει πολύς καιρός μέχρι να μπορέσουμε να την επισκεφτούμε με τη Σταυρούλα και να ζωγραφίσουμε την περιπέτειά της με τη φαντασία μας. 

Μέχρι τότε (και όχι μόνο μέχρι τότε) βλέπουμε με τα μάτια μας πώς τη ζωγράφισαν και τη φαντάστηκαν άλλοι...

Καλή εβδομάδα! Και... χαρούμενο διάβασμα!