Η αγαπημένη μου Σταχτοπούτα

Αυτές τις μέρες παίζουμε Σταχτοπούτα. Παίζουμε τις κακές αδερφές, και το χορό, και το γοβάκι. Ξετρυπώσαμε την κούκλα, που είχαμε καιρό να την πιάσουμε, απ' το κουτί με τα παιχνίδια, της βρήκαμε και μια ταιριαστή οικογένεια, και μια νονά, και το παραμύθι ζωντανεύει.

Όλα ξεκίνησαν απ' το πιο υπέροχο βιβλίο με τη Σταχτοπούτα που έχω δει, μια Σταχτοπούτα με κεφάλαια, εικονογραφημένη από τον Arthur Rackham, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Isis. Αυτή εδώ:

Ένα χρόνο περίπου τη ζαχαρώνω, σα να μου γλιστρούσε απ' τα χέρια και πάντα διάλεγα κάτι άλλο, την ξεχνούσα, και τελικά τη βρήκα στην Πολιτεία, στην τελευταία μας επίσκεψη στην Αθήνα, και αρνήθηκα να την αφήσω να μου ξεφύγει ξανά. Αποδείχτηκε πως την αγοράσαμε ακριβώς την κατάλληλη στιγμή για να μπορέσουμε να την απολαύσουμε μαζί με τη Σταυρούλα.

Η ιστορία, μια χορταστική αναδιήγηση του παραμυθιού σε δέκα κεφάλαια, με περιγραφές, λεπτομέρειες και σκιαγράφηση χαρακτήρων εφάμιλλη παιδικού μυθιστορήματος (που, τώρα που το σκέφτομαι, είναι).

Η εικονογράφηση, όλο σκιές. Περιγράμματα των ηρώων, τις περισσότερες φορές μαύρες φιγούρες σε άσπρο φόντο, μα τόσο τέλεια και τόσο εύγλωττα που δεν χρειάζεται τίποτ' άλλο. Ακόμα κι η Σταυρούλα (που, ως σχεδόν-τετράχρονο αγαπάει τα χρώματα και τις ρεαλιστικές εικόνες) ενθουσιάστηκε, παρατηρούσε με προσοχή τα σχέδια, ξαναγυρνούσε σ' αυτά και έκανε σχόλια όπως "μπλιαχ, τι άσχημη που είναι η μητριά" ή "τέλεια η Σταχτοπούτα".

...που, καθώς το βιβλίο επιχειρεί να τα εξηγήσει όλα, μας δίνει και μια εξήγηση για το όνομά της, το οποίο (με τον τρόπο που η ελληνική γλώσσα απαιτεί να μεταφραστεί) μας έκανε να γελάμε με τις ώρες. Γιατί άλλο είναι να σε λένε Ella και να σου το αλλάξουν σε Cinderella και άλλο είναι να σε λένε Ούτα και να σου το αλλάξουν σε Σταχτοπούτα. Πραγματικά, στα πρώτα κεφάλαια το κορίτσι ονομάζεται Ούτα, κι εμείς να λέμε και να ξαναλέμε "Ούτα" και να γελάμε. 

Λίγες ακόμα εικόνες απ' το βιβλίο, για το χορό και το γοβάκι και το πώς η Σταχτοπούτα τους συγχώρεσε όλους και βρήκε την ευτυχία, χαρίζοντας ένα μερίδιο ακόμα και σ' αυτούς που την αδίκησαν.

Κι αυτή ήταν η αγαπημένη μου Σταχτοπούτα απ' όσες έχουμε στο σπίτι. Αυτή είναι και η αγαπημένη της Σταυρούλας, που ονομάζει πια την κούκλα της Ούτα-Σταχτοπούτα και τρελαίνεται για τους χαρακτήρες των δυο κακών αδερφών (έχει πάντα μια συμπάθεια στους αντιήρωες, σαν τον Maguire κι αυτή), τόσο πολύ που παίζει συνεχώς μαζί τους κι ακόμα κι η Ισαβέλλα έμαθε να λέει "Καλότα"  και "Τιτία" (Καρλόττα και Ευφρονία).

Στην επόμενη βραδιά ταινίας είπαμε να δούμε τη Σταχτοπούτα της Disney...

...ενώ εγώ με τόσες σκιές θυμήθηκα την αγαπημένη ταινία του Michel Ochelot Princes et Princesses... τι ωραία που είναι! 

Κι αν όλα αυτά σας φάνηκαν πολύ σκοτεινά, ας βάλουμε λίγο χρώμα στη ζωή μας...