Κάτι το σχολείο με τις καινούργιες εμπειρίες του, κάτι το μωρό μας που τραγουδάει ολημερίς με ακρίβεια και μπρίο (αν και στη δική του γλώσσα), παρουσιάστηκε τον τελευταίο καιρό στο σπίτι ένα ανανεωμένο ενδιαφέρον για παιδικά τραγουδάκια. Κι εκεί που τραγουδούσαμε συνεχώς το Let it Go και τη Χάιντι, ενώ το παραδοσιακό μας ρεπερτόριο ήταν πολύ περιορισμένο, πώς έγινε και ξετρυπώσαμε πριν κανα δύο βδομάδες δυο βιβλιαράκια που είχαμε από τότε που η Σταυρούλα ήταν μωρό, κι είναι γεμάτα μ' εκείνα τα τραγούδια και τα ποιηματάκια που ξέρουν οι μαμάδες μας κι εγώ τα 'χω ξεχάσει.
Είναι το Ξέρω τραγούδια να σας πω, με επιλογή των τραγουδιών και των ποιημάτων αλλά και πολύ όμορφη εικονογράφηση από τη Βάσω Ψαράκη.
Είναι δύο τα βιβλία, και συνοδεύονται από CD που όμως πουλιούνται χωριστά κι εμείς δεν τα έχουμε. Έτσι, οι μελωδίες είναι από μνήμης κι ο Θεός βοηθός. Αρκετές φορές τη μέρα, κάποιο απ' τα δυο κορίτσια έρχεται με τα βιβλία στο χέρι και ζητάει να τα "διαβάσουμε". Αυτό που τους αρέσει να κάνουν είναι να κάθονται κοντά μου και να ξεκινάμε απ' την πρώτη σελίδα, όπως συμβαίνει και με τ' άλλα βιβλία. Απλώς εδώ τραγουδάμε. Πιο πολύ τραγουδάω δηλαδή. Ή διαβάζω τα στιχάκια. Κι εκείνες απλώς ακούνε προσεκτικά, σα να λέμε παραμύθι.
Το πρώτο βιβλίο είναι τραγουδάκια για πιο μικρά παιδιά. Από το "Κούνια μπέλα", το σουξέ της Ισαβέλλας μας, μέχρι το "Πάει ο λαγός να πιει νερό" και το "Πλάθω κουλουράκια".
"Το τραμ" είναι η σελίδα της Ισαβέλλας, που περιμένει να δει κάθε φορά τον "παππού, παππού" και τη "γιαγιά, γιαγιά" (αν και εγώ δεν πολυσυμπαθώ τα λόγια).
Το "Μια ωραία πεταλούδα", που δεν μ' αρέσει καθόλου γιατί και το βαριέμαι και αυτό που λέει ότι το χειμώνα πέφτει κάτω και ψοφά δεν το αντέχω, τις ενδιαφέρει γιατί προσπαθούν να μάθουν να κάνουν με τα χεράκια τους το πέταγμα της πεταλούδας.
Ενώ το "Η γιαγιά μας η καλή" ενθουσιάζει τη Σταυρούλα γιατί το λένε και στο σχολείο και το απαγγέλλει πάντα εκείνη.
Αγαπημένη της σελίδα είναι το "Κουρεμένο γίδι", το χειρότερό μου γιατί τα λόγια είναι χάλια -αλλά παραδέχομαι ότι το παιδάκι στην εικόνα είναι πολύ γλυκούλι.
Ενώ της αρέσει και το ποιηματάκι "Ο καραβοκύρης" με τον ποντικό και τη μάνα του.
Δική μου αγαπημένη σελίδα είναι "Το χιόνι", κυρίως λόγω της εικόνας που μ' αρέσει πολύ, αλλά και γιατί τα στιχάκια αυτά μου θυμίζουν τα παιδικά μου χρόνια -ή μια παραλλαγή τους τελοσπάντων. Πάντα το λέω στα κορίτσια όπως το ξέρω εγώ: Βρέχει βρέχει και χιονίζει/ και το μάρμαρο ποτίζει (κάνει και καλύτερη ομοιοκαταληξία).
Το δεύτερο βιβλίο είναι τραγούδια για μεγαλύτερα παιδιά. Αυτά δεν τα λέμε όλα γιατί και πολλά λόγια έχουν και -το βασικότερο- πολλά απ' αυτά είναι προσκοπικά και δεν τα ξέρω καθόλου. Αλλά βρήκαμε κι εδώ κάποια αγαπημένα, λιγότερο ή περισσότερο, ενώ εγώ κατέληξα σε κάποια ενδιαφέροντα συμπεράσματα για τα παραδοσιακά μας παιδικά τραγουδάκια...
Σ' αυτό το σημείο πρέπει να πω ότι το "Ήταν ένα μικρό καράβι", που μοστράρει στην πρώτη σελίδα, το μισώ. Σήμερα με ρώτησε η Σταυρούλα γιατί τι θα πει "σωθήκανε όλες οι τροφές" και γιατί "ρίξανε τον κλήρο" και το προσπέρασα λίγο βιαστικά κοροϊδεύοντάς το κιόλας. Ποιο μυαλό σκέφτηκε τις τελευταίες στροφές δεν ξέρω.
Για να μην μιλήσω για το τέλος του "μπαρμπα-Μπρίλιου", ή Μήλιου (που τον λέει εδώ). Από μικρή με φρίκαρε (και) αυτό το τραγουδάκι.
Ένα αγαπημένο μας ωστόσο είναι ο ψύλλος...
...κι εμένα μ' αρέσει πολύ η σελίδα με το "Χιόνια στο καμπαναριό", γιατί το αγαπώ αυτό το τραγουδάκι κι η εικόνα είναι όμορφη.
Το "Πάει ο παλιός ο χρόνος" είναι το άλλο αγαπημένο μου -ευκαιρία κιόλας να τραγουδάμε χριστουγεννιάτικα από τώρα! χο χο χο
"Το κοκοράκι" είναι κλασική αξία και με τις φωνές των ζώων αρέσει και στους πιο μικρούς....
...ενώ την "Πρωτομαγιά" την αγαπώ γιατί μου θυμίζει τη μαμά μου, που μου το 'λεγε κάθε άνοιξη όταν ήμουν μικρή.
"Η φρεγάτα", από την άλλη... τι να πω και για του λόγου της... Έσπαγε ένα μέρος της σε κάθε ταξίδι ώσπου βούλιαξε και ησυχάσαμε. Ευτυχώς μου 'κοψε απ' την αρχή και είπα στα κορίτσια ότι δεν ξέρω να το τραγουδάω και γλιτώσαμε την κατάθλιψη.
Το "Στου Μανόλη την ταβέρνα" με τα απαραίτητα ηχητικά εφέ είναι επίσης αγαπημένο μας και νομίζω must για κάθε μωρό.
Ο κιθαρίστας μας αρέσει αλλά τους λέω μόνο τις δυο πρώτες στροφές γιατί μετά αρχίζει το ταξίδι όπου συναντάει τη βασίλισσα των κανιβάλων και δεν θέλω.
"Ο μπάρμπα-Γιάννης ο κανατάς" επίσης μ' αρέσει γιατί μου θυμίζει τη μαμά μου και τα πρώτα πρώτα χρόνια απ' τα οποία έχω αναμνήσεις...
...όπως και το "Στραβός βελόνα γύρευε", που έχει και πολύ όμορφη σελίδα.
Τέλος, το "Χαρωπά τα δυο μου χέρια τα χτυπώ", κλασικό όσο δεν πάει, αρέσει πολύ στη Σταυρούλα γιατί το λένε και στο σχολείο.
Και κάπως έτσι περνάμε λίγη ώρα χαρούμενα, τραγουδώντας και γελώντας. Τα κορίτσια είναι ενθουσιασμένα μ' αυτά τα βιβλία, και, στ' αλήθεια, το ίδιο κι εγώ. Έτσι μου 'ρχεται να κατεβάσω το "Ανθολόγιό" μου της πρώτης Δημοτικού να θυμηθώ κι άλλα ποιηματάκια (ήταν ωραίο εκείνο το βιβλίο και το 'χω φυλάξει ψηλά ψηλά στη βιβλιοθήκη). Αλλά το συμπέρασμα στο οποίο κατέληξα ήταν ότι τελικά, παρατηρώντας με πιο ώριμο βλέμμα τα τραγουδάκια που λέμε στα μωρά, τα περισσότερα έχουν μια γερή δόση φρίκης μέσα! Μα... σοβαρά τώρα, όλο και κάποιος παθαίνει κακό! Από το "τρα-τραμπαλίζομαι, πέφτω και τσακίζομαι", μέχρι το μικρό καράβι που λέγαμε, είναι όλα τους λίγο... Παναγία βόηθα.
Τελοσπάντων. Είναι κι αυτά μέρος της ζωής μας, γιατί μεγαλώσαμε μαζί τους, όπως και οι παλιότεροι από μας. Κουβαλούν ένα φορτίο ιδιαίτερο. Και, αλήθεια, διασκεδάζουμε πολύ τραγουδώντας τα. Οπότε, τι να πω, χαλάλι...
(Πάντως πέφτει λογοκρισία στο τι θ' ακούσουν τ' αυτάκια τους, τουλάχιστον από 'μένα... Α, όλα κι όλα!)
