Ένας μικρός εφιάλτης (πολύ) πριν τα Χριστούγεννα...

Τελευταία μέρα του Οκτώβρη, επισήμως Halloween, μ' ένα μαγικό βιβλίο... Το φύλαγα ειδικά για σήμερα. Αυτό εδώ το έχω εδώ και καιρό στα αγγλικά, και πλέον, χάρη στην Ελένη, το έχουμε και στα ελληνικά... Μαγικό στο πρωτότυπο, μαγικό και στη μετάφραση...

Χριστουγεννιάτικος εφιάλτης, του αγαπημένου Tim Burton. The Nightmare Before Christmas, όπως προτιμάτε. Χριστουγεννιάτικο βιβλίο; Βιβλίο του Χάλογουιν; Ασυνήθιστο σε όλα του, γεμάτο παράξενη και σκοτεινή ομορφιά, προκαλεί ένα σμίξιμο των φρυδιών ή ένα χαμόγελο; 

Η ιστορία γνωστή πάνω κάτω απ' την ταινία: ο Τζακ Σκέλινγκτον, ο σκελετός που ζει στη Χάλογουιν, έχει βαρεθεί να τρομάζει τον κόσμο. Είναι απελπισμένος, ζητάει μια αλλαγή.

Περιπλανιέται στο δάσος όταν βρίσκεται μπροστά στις τρεις πόρτες που οδηγούν σε άλλους κόσμους. Διαλέγει την πράσινη και βρίσκεται...στην πόλη των Χριστουγέννων. 

Βλέποντας τη χαρά που φέρνουν τα Χριστούγεννα, καταστρώνει ένα σχέδιο. Θ' απαγάγει τον Άι Βασίλη και θα μοιράσει αυτός τα δώρα φέτος... Μόνο που όλα πηγαίνουν στραβά. Κανείς δεν χαίρεται με τα δώρα του, όλοι τρομάζουν, τα Χριστούγεννα καταστρέφονται.

Ο Τζακ είναι καταρρακωμένος. Δεν το ήθελε αυτό... Μα ο Άι Βασίλης ξέρει τον τρόπο να τα διορθώσει όλα...

Ο Άι Βασίλης ξαναπαίρνει το ρόλο του, τα πράγματα διορθώνονται...Ο Τζακ είναι πια πολύ ευτυχισμένος...

Το βιβλίο είναι σύντομο, η ιστορία δοσμένη μ' ένα μινιμαλισμό που στην ταινία θα ήταν ουτοπικός, αλλά, αλήθεια, το βιβλίο και η ταινία, υπέροχα και τα δύο! Στο βιβλίο δεν υπάρχει η ιστορία της Σάλι, και πολλά πράγματα αφήνονται στη φαντασία. Μα είναι μαγεία, σοβαρά το λέω, στίχοι και εικόνες. Κι όπως λείπουν οι πολύ τρομαχτικές φάτσες, κι όπως όλα είναι πιο απλά, το ακούει κι η Σταυρούλα μ' ευχαρίστηση. Μια φορά μόνο το τελειώσαμε, τις υπόλοιπες φορές κοιμάται εκεί που μοιράζει ο Τζακ τα δώρα, ήρεμα και γαλήνια. Τα βλέφαρα κλείνουν, κι οι εφιάλτες μένουν μακριά...

Happy Halloween!!!

Οι κολοκύθες των ποντικών

Λοιπόν, τις τελευταίες μέρες, το'χουμε ρίξει με τη Σταυρούλα στις κατασκευές. Μόλις κοιμάται η Ισαβέλλα για βράδυ, απλώνουμε στο μικρό τραπεζάκι κάτι κόλλες, κάτι γκλίτερ, κάτι πινέλα, και κάνουμε ό,τι μας κατέβει. Για τη Σταυρούλα το βασικό και όλη η διασκέδαση είναι να χρησιμοποιήσει όλες τις κόλλες, τα γκλίτερ και τα πινέλα. Πρέπει όμως και να τ' απλώνει κάπου όλα αυτά, κι εγώ έχω στο μυαλό μου πάντα να συμβαδίζουμε με την εποχή, οπότε τη μία στολίζουμε κάτι ξερά φύλλα, την άλλη φτιάχνουμε φαντασματάκια με βαμβάκι, την άλλη στολίζουμε άλλα ξερά φύλλα και κολλάμε και πούλιες πάνω (αυτό το παιδί θυμίζει Fancy Nancy καμιά φορά)... Το αποτέλεσμα δεν έχει και μεγάλη σημασία για καμιά από τις δυο μας, ούτως ή άλλως.  

Τα φαντασματάκια, παρεμπιπτόντως, ήταν όμορφα. Μέχρι που αποφάσισε να τα πασπαλίσει με "λίγο" μπλε γκλίτερ. Τώρα δυσκολεύεσαι να καταλάβεις τι είναι. Παρόλα αυτά, είναι κολλημένα στον τοίχο, και τα τέσσερα.

Η αγαπημένη μου φετινή "κατασκευή" ήταν όμως οι κολοκύθες. Δεν είχα ξανακάνει jack-o-lantern, ποτέ. Και φέτος κάναμε δύο.

Πρώτα την ψηλή και λεπτή (μείον το πάνω μέρος της που το ήθελε ο Παναγιώτης για μαγειρικούς πειραματισμούς)...

...και την άλλη μέρα τη στρογγυλή. Μου έφυγε το μαχαίρι αρκετές φορές και δεν είναι και ό,τι πιο προσεγμένο σε εμφάνιση, αλλά μας άρεσαν πάρα πολύ. 

Τόσο που στολίσαμε και τη μία...με γκλίτερ. Και με πούλιες, που τις ξετρυπώσαμε απ' τα υλικά για τις χριστουγεννιάτικες κατασκευές που είχαμε αγοράσει πέρυσι. Το παρακάναμε λίγο, ομολογώ, αλλά η φανταχτερή πλευρά είναι από πίσω και δεν φαίνεται. 

Το καλύτερο, όμως, ήταν ότι την ιδέα να σκαλίσουμε κολοκύθες φέτος, και μάλιστα αυτές τις δύο κολοκύθες (από την πρώτη μέρα που τις διαλέξαμε στη λαϊκή μέχρι τώρα ξέραμε τι ακριβώς θέλαμε να κάνουμε), την πήραμε από ένα βιβλίο.

Mouse and Mole: A Perfect Halloween.
Από τη σειρά με τον Τυφλοπόντικα και την Ποντικίνα που κάποτε είχαμε αναφέρει ότι γνωρίσαμε στο Kindle, ένα ακόμα βιβλιαράκι που αυτή τη φορά αγοράσαμε σε έντυπη μορφή. Το διαβάζουμε απ' τα μέσα του Σεπτέμβρη, είναι easy reader level 3 αλλά είναι τέλειο για μεγαλόφωνη ανάγνωση μ' ένα τρίχρονο/τετράχρονο. Έχει τέσσερα μικρά κεφάλαια, διαβάζεται άνετα μονορούφι και φυσικά δεν είναι καθόλου τρομαχτικό. Οι χαρακτήρες είναι πολύ συμπαθητικοί και νοιάζονται πολύ ο ένας για τον άλλον παρόλο που δεν μοιάζουν καθόλου. Οι περιπέτειές τους είναι αστείες, απλές και όμορφες ιστορίες φιλίας.

Στην πρώτη ιστορία, η ποντικίνα αρχίζει τις προετοιμασίες για το Halloween και ο τυφλοπόντικας τρομάζει με το παραμικρό. Στη δεύτερη, πηγαίνουν να διαλέξουν κολοκύθες για το Διαγωνισμό Σκαλίσματος Κολοκύθας...

...κι εδώ αρχίζει το καλό. Ο τυφλοπόντικας σκαλίζει μια στρογγυλή κολοκύθα...

...ενώ η ποντικίνα μια μακρουλή.

Ο τυφλοπόντικας τη σκαλίζει πολύ νωρίς, κι έτσι στο διαγωνισμό, που γίνεται στο τρίτο κεφάλαιο, η κολοκύθα του έχει ήδη σαπίσει. Παρόλα αυτά, κερδίζει το βραβείο της πιο τρομαχτικής κολοκύθας, ενώ της ποντικίνας κερδίζει το βραβείο της πιο αστείας.

Στην τελευταία ιστορία, η ποντικίνα διαβάζει μια ιστορία στον τυφλοπόντικα για να τον βοηθήσει να μη φοβάται τόσο.

Είναι μια ιστορία του Halloween, για μια ποντικίνα κι έναν τυφλοπόντικα όπως οι ίδιοι, που κατάφεραν να ξεπεράσουν τους φόβους τους.

Ο τυφλοπόντικας βρίσκει το παραμύθι συναρπαστικό, και στο τέλος όχι μόνο δεν φοβάται, αλλά τρομάζει ο ίδιος την ποντικίνα.

Και κάπως έτσι περνούν υπέροχα μαζί. 

Το διαβάσαμε άπειρες φορές, κι από την πρώτη μέρα που φέραμε στο σπίτι μας τις δυο κολοκύθες, αναφερόμαστε σ' αυτές ως "η κολοκύθα της ποντικίνας" και "η κολοκύθα του τυφλοπόντικα". Προσπάθησα ν' αντιγράψω το σκάλισμα όσο πιο πιστά μπορούσα και η αλήθεια είναι ότι στη Σταυρούλα άρεσαν πολύ. 

Φαίνονται όμορφες όπως φωτίζουν τον πάγκο της κουζίνας... Λέω να το κάνουμε κάθε Οκτώβρη...

Ένα κομμάτι ιστορίας

Γιορτή για την 28η Οκτωβρίου στο νηπιαγωγείο χθες, και η Σταυρούλα είχε πυρετό. Ήθελε να πάμε και πήγαμε. Πήρε depon. Είπε το τετράστιχο ποίημά της με σοβαρότητα κι έδωσε το μικρόφωνο δίπλα στα μισά του τρίτου στίχου. 

Συγκίνηση! Τόσο μεγάλη, τόσο ανεξάρτητη. 

Τραγούδησαν όλα μαζί, φωνάζοντας, το Ντούτσε, και το Μικρό Στρατιώτη, και τα Δυο παιδιά απ' το Βραχώρι. 

Πόνεσαν τα μάγουλά μου απ' το χαμόγελο. 

Θυμάμαι τις δικές μας γιορτές στο σχολείο (από πιο μεγάλες ηλικίες, κυρίως απ' τα χρόνια του γυμνασίου) με αγάπη. Η προετοιμασία, η παράσταση, και το ότι, μέσα απ' αυτά τα λόγια κι αυτή τη μουσική που ακουγόταν, για κάποιες στιγμές, ένιωθα πραγματικά ότι με αφορά αυτό που γιορτάζουμε. Ένιωθα κι εγώ μέρος αυτού για το οποίο βρισκόμασταν εκεί, ένα ψίχουλο της ιστορίας, κι αυτό με έκανε ν' ανατριχιάζω. Πάντα επιδίωκα να είμαι στη χορωδία.
Κι επειδή πάντα την ιστορία τη μάθαινα καλύτερα μέσα απ' τη λογοτεχνία (μόνο έτσι τη μάθαινα δηλαδή, απ' τα σχολικά μου βιβλία περνούσε ένα σφουγγάρι και σβήνονταν όλα), έψαξα λίγο στη βιβλιοθήκη μας και διάλεξα να σας δείξω τ' αγαπημένα μου βιβλία για το '40 και την Κατοχή, λόγω της ημέρας. Είναι βιβλία γνωστά, τα πολλά λόγια περισσεύουν.

Για τη Ζωρζ Σαρή τι να πω; Μεγάλωσα μαζί της, διάβασα ό,τι έχει και δεν έχει γράψει από πάμπολλες φορές το καθετί, κι όταν πέθανε το 2012 ένιωσα ότι έφυγε μια παιδική μου φίλη. Με την ηρωίδα των βιβλίων της, αλλού Ζωρζ, αλλού Χριστίνα, μα στα περισσότερα μυθιστορήματα Ζωή, που ήταν σε μεγάλο βαθμό απεικόνιση του εαυτού της, ταυτίστηκα όσο με καμία άλλη. Και παρόλο που οι ιστορίες της περιστρέφονταν γύρω απ' τα χρόνια της Κατοχής και του Εμφυλίου, λίγο πριν, λίγο μετά, έμοιαζαν τόσο επίκαιρες, τόσο συναρπαστικές στα μάτια μου.

Τα βιβλία της, που κυκλοφορούν πλέον με καινούργιο εξώφυλλο από τις εκδόσεις Πατάκη, τα φυλάω απ' τα παιδικά μου χρόνια και κάποτε τα επισκέπτομαι ακόμα.
Το Όταν ο ήλιος ήταν μάλλον το αγαπημένο μου απ' τα ιστορικά της και ένα απ' τ' αγαπημένα μου απ' τα βιβλία της γενικώς. Ίσως, μπορώ να πω, και ένα απ' τα πιο ώριμα. Η φρίκη του πολέμου, της κατοχής, της πείνας, μέσα απ' τα μάτια μιας έφηβης. Ο φόβος, η τρέλα, αλλά και η ζωή μέσα σ' όλα αυτά, μέχρι να έρθουν επιτέλους καλύτερες μέρες. Συγκλονιστική η ιστορία της μητέρας της μέσα σ' αυτό το κάδρο, με στοίχειωνε πολλά χρόνια.
Το Κόκκινη Κλωστή Δεμένη, ακόμα ένα βιβλίο με ιστορίες της Κατοχής και της Αντίστασης, σα να συμπληρώνει το Όταν ο ήλιος. Εδώ μου έχει μείνει η ιστορία με το κουνέλι, τον Αθηνόδωρο, που τους το μαγείρεψε η κακιά γειτόνισσα κι ήθελε να της πουν κι ευχαριστώ...
Οι Νικητές, μια ιστορία για τον εμφύλιο και την πορεία της Ζωής ακόμα και μετά τα χρόνια της κατοχής, ο τραυματισμός της στα Δεκεμβριανά, η παραμονή της στο νοσοκομείο...

Η φωνή ενός πραγματικού κοριτσιού, με την οικογένειά του, με τη ζωή του, με τα όνειρά του, μέσα σε μια εποχή δύσκολη και παράλογη. Μια φωνή που σου μιλάει τόσο απλά και τόσο αληθινά.

Έπειτα είναι η Άλκη Ζέη, φίλη της Ζωρζ Σαρή, συμμαθήτρια, μοιάζουν και στα βιβλία τους, η άλλη αγαπημένη των παιδικών μου χρόνων. Τι να πω και γι' αυτή; Μάλλον την ξέρουμε όλοι. Το καπλάνι της βιτρίνας (δυο αδερφούλες σ' ένα μικρό νησί, η δικτατορία του Μεταξά, οι αλλαγές στη ζωή τους) και ο Μεγάλος Περίπατος του Πέτρου (ένα μικρό αγόρι που μεγαλώνει μέσα στην κατοχή, την πείνα, την αντίσταση) είναι μάλλον τα πιο γνωστά βιβλία της, και μάλλον τ' αγαπημένα μου απ' όσα δικά της έχω διαβάσει. Ούτε που ξέρω πόσες φορές διάβασα το καθένα. Ιστορίες ελπίδας και θάρρους ιδωμένες μέσα απ' τα μάτια παιδιών, φέρνουν το μικρό αναγνώστη κοντά σ' εκείνη τη μακρινή και τρομαχτική εποχή, χωρίς να τον τρομάζουν. Απλώς εξαιρετικά και τα δυο. 

Έχω πολλά ακόμα στα ράφια μου για το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και το Ολοκαύτωμα, όμως για σήμερα μοιάζει ταιριαστό ν' αναφέρω μόνο τις δυο αγαπημένες μου "φίλες", τις κυρίες Ζέη και Σαρή. Μέσα απ' τα γραπτά τους γνωρίσαμε -εγώ και τα παιδιά της γενιάς μου- ένα κομμάτι της ελληνικής ιστορίας που θα μας ήταν απρόσιτο. Μέσα απ' τις μνήμες τους, έγινε προσωπικό. Υπήρξαν ήρωες με τους οποίους νιώσαμε πολύ κοντά, άλλοι για τους οποίους πονέσαμε. Είναι αλλιώς όταν διαβάζεις ιστορία, κι αλλιώς όταν στ' αλήθεια ξέρεις κάποιον που έζησε τότε. Που ήταν ένα παιδί όπως εσύ.  

Και κάπως έτσι, σκέφτομαι πως η γιορτή του Νηπιαγωγείου ήταν πολλαπλά συγκινητική. Όχι μόνο το δικό μου, αλλά και όλα τα παιδάκια, κομμάτια κι αυτά της ιστορίας, του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος, μ' όλα τα φρικτά που συνέβησαν κάποτε, κι όλη την αβεβαιότητα που πλανιέται στον αέρα, και μ' όλες τις ευχές και τις ελπίδες που κατοικούν στο σήμερα, μαθαίνουν λίγο λίγο, μεγαλώνουν λίγο λίγο, κι αντικρίζουν σαν καινούργιο τον κόσμο με τα αθώα μάτια τους. 

  

Η καληνύχτα του μικρού βρικόλακα

Λέγαμε για βρικόλακες, κι έχω έναν ακόμα να σας δείξω. Μοιάζει σε πολλά με τη Vampirina. Είναι παιδάκι, είναι συμπαθητικός, είναι τελείως άκακος. Το βιβλίο του είναι το Vampire Boy's Goodnight, της Lisa Brown.

Είναι ο Bela (κι αυτό ενθουσιάζει την Ισαβέλλα, που μπορεί να πει εύκολα τ' όνομά του, και της θυμίζει το "κούνια μπέλα"- αυτό της τράβηξε πρώτη φορά το ενδιαφέρον στο βιβλίο και τώρα το φέρνει πρώτη πρώτη να το διαβάσουμε) και μένει σ' ένα γοτθικό πύργο με το μπάτλερ του -τους γονείς του τους βλέπουμε μόνο σε φωτογραφία.

Τη νύχτα του Halloween (δείτε ημερολόγιο στον τοίχο πιο κάτω) ξεκινάει να κάνει επίσκεψη στη φίλη του τη Morgan, μια μικρή μάγισσα.

Ανεβαίνουν στη σκούπα και πετούν. Ο Bela θέλει να ψάξουν για παιδιά, μα η Morgan υποστηρίζει ότι... τα παιδιά δεν υπάρχουν!

Προσγειώνονται σ' ένα σπίτι γεμάτο παιδιά, όπου γίνεται ένα πάρτι. Τα παιδιά φορούν όλα στολές.

Ο Bela και η Morgan μπερδεύονται. Είναι στ' αλήθεια παιδιά αυτά τα μικρά τέρατα που βλέπουν μπροστά τους;

 Μπαίνουν στο πάρτι. Υπάρχουν κι άλλες μάγισσες, αλλά είναι πολύ άσχημες. Υπάρχει κι άλλος βρικόλακας...

...αλλά είναι πιο τρομαχτικός από τον Bela. Και κερδίζει το διαγωνισμό για την καλύτερη στολή.

Το πάρτι τελειώνει. Τα παιδιά βγάζουν τις μάσκες τους κι ο Bela με τη Morgan βλέπουν με έκπληξη τ' αληθινά πρόσωπά τους. Έχουν βρει τελικά τα παιδιά...

"Σου είπα ότι είναι αληθινά", λέει ο Bela στη Morgan όταν φεύγουν πετώντας με το σκουπόξυλο. Όμως και τα παιδιά τους έχουν δει, και κοιτάζουν με έκπληξη τους αθόρυβους καλεσμένους τους, που έμοιαζαν τόσο συνηθισμένοι μια νύχτα σαν αυτή, ν' απομακρύνονται με τρόπο μαγικό...

Ο Bela γυρίζει στο κρεβάτι του κι αποκοιμιέται γεμάτος όνειρα. H Morgan γυρίζει κι εκείνη σπίτι. Ξημέρωσε...

 Αγαπάμε αυτό το βιβλίο γιατί είναι τόσο όμορφο και μαγευτικό, και με τον ήπιο τρόπο του αμφισβητεί τα όρια και τα στερεότυπα που βάζουμε, ακόμα και στη φαντασία μας. Λέει την ιστορία δυο μικρών παιδιών που, από την αντίθετη πλευρά, θέλουν ν' ανακαλύψουν αν στ' αλήθεια υπάρχει κάτι που γι' αυτούς μοιάζει εξωπραγματικό. Για αλλαγή, το εξωπραγματικό είμαστε εμείς, που με τη σειρά μας φανταζόμαστε αυτούς πολύ διαφορετικούς απ' ό,τι θα μπορούσαν να είναι...

Aνάμεσα στους δίσκους του πικάπ που έχει στο δωμάτιό της η Morgan (ψηλά, στην τρίτη φωτογραφία), υπάρχει και το Danse Macabre του Saint Saens. Ταίριαζε τόσο πολύ αλήθεια, όταν διαβάσαμε την ιστορία ακούγοντάς το...

Vampirina Ballerina

Το προηγούμενο Σάββατο κάναμε πιτζάμα πάρτι. Δεν γιορτάζαμε τίποτα κι ήταν το πιο τέλειο πράγμα στον κόσμο. Καλέσαμε θείους και ξαδερφάκια, αγοράσαμε χνουδωτά παντοφλάκια κι ένα αρωματάκι (είχε πάνω τη Belle, έκανε 5 ευρώ και θα το φοράω, μ' άρεσε πολύ!) πάνω απ' το οποίο παίχτηκε ολόκληρο δράμα (η Ισαβέλλα επιμένει να το έχει "αγκαλιά" και να περιφέρεται στο σπίτι). 

 

Ήρθαν, φάγαμε πίτσα, χορέψαμε πολύ, παίξαμε κυνήγι θησαυρού, διαβάσαμε με τα ξαδερφάκια στο κρεβάτι και κοιμηθήκαμε μαζί τους. Ήταν, όπως προείπα, τέλεια, και η ιδέα ήταν της Σταυρούλας. Την έμπνευση, όμως, την πήρε απ' τη Vampirina Ballerina, μια ηρωίδα που αγαπάμε πολύ αυτό τον καιρό. Θα εξηγηθώ.

Τα δυο βιβλία της Vampirina τα ζαχάρωνα από πέρυσι, αλλά τελικά τα παραγγείλαμε φέτος με την ευκαιρία του φθινοπώρου/halloween/διαβάσματος για πλάσματα όπως μάγισσες, φαντάσματα, βρικόλακες και λοιπά στοιχειά. Τα λατρεύουμε, γελάμε πολύ μαζί τους, συζητάμε πολύ τις εικόνες. Είναι χαριτωμένα, πολύ αστεία, γεμάτα λογοπαίγνια που κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ να μεταφράσω (δεν το πετυχαίνω πάντα), και έχουν εκπληκτική εικονογράφηση. Κι η μικρή πρωταγωνίστρια, παρά τη βρικολακική της ιδιότητα, είναι απλά αξιολάτρευτη.

Το πρώτο βιβλίο είναι το Vampirina Ballerina, των Anne Marie Pace και Leyen Pham: Είναι λοιπόν αυτό το κοριτσάκι, η Vampirina, και είναι βρικόλακας, και θέλει όσο τίποτα στον κόσμο να γίνει μπαλαρίνα.

εσώφυλλο

Μετά από πολύ ψάξιμο, βρίσκει την κατάλληλη σχολή...

...και ξεκινάει μαθήματα μπαλέτου, όμως αρχικά φαίνεται πως δεν μπορεί να ταιριάξει με τα υπόλοιπα κορίτσια. Πώς να το κάνουμε, ξεχωρίζει...

...και καμιά φορά τις τρομάζει λιγάκι με την ιδιαίτερη εμφάνισή της.

Στην αρχή, είναι όλα τόσο δύσκολα. Φαίνεται πως με τίποτα δεν θα μπορέσει να τα καταφέρει...

...όμως η Μαντάμ την ενθαρρύνει...

...και η ίδια έχει τέτοια αποφασιστικότητα και προσήλωση στο στόχο της...

...που εξασκείται πραγματικά πολύ και βελτιώνεται συνεχώς!

Όταν έρχεται η ώρα για το ντεμπούτο της, όλη η οικογένειά της τη βοηθάει να προετοιμαστεί.

Και φυσικά είναι εκεί για το μεγάλο γεγονός.

Κι όταν ανοίγει η αυλαία, είναι υπέροχα!

Χειροκρότημα, υπόκλιση, και βλέμματα αποδοχής από τις συμμαθήτριες. Χαμόγελο! Μια μπαλαρίνα γεννιέται.

Το δεύτερο βιβλίο είναι το Vampirina Ballerina Hosts a Sleepover, όπου η Vampirina έχει την ιδέα να προσκαλέσει τις φίλες της απ' το μπαλέτο για τη νύχτα (εξ ου και η δική μας ιδέα για το πιτζάμα πάρτι).

Θέλει να τα κάνει όλα τέλεια, γι' αυτό και παίρνει ιδέες απ' τα υπόλοιπα κορίτσια...

...και προσπαθεί να τα κάνει όλα ροζ και χαρούμενα. Προετοιμάζεται προσεκτικά.

Η Ισαβέλλα σήμερα έκανε ό,τι μπορούσε για να μη βγάλω φωτογραφίες. Πάτησε ακριβώς την κατάλληλη στιγμή πάνω στη σελίδα όπου η Vampirina ψωνίζει τις προμήθειες για το πάρτι της, αρωματάκια και παντοφλάκια όπως εμείς. Όλα ροζ. Όπως εμείς. 

 Κρύβει τα τέρατα στο ντουλάπι, στολίζει τον πύργο και τους δικούς της, να μη μοιάζουν με βρικόλακες, και υποδέχεται τους καλεσμένους της...

Σε γενικές γραμμές, όλα πηγαίνουν καλά...

...αν και ένα-δυο πραγματάκια ξεφεύγουν απ' τον έλεγχο.

Πάντως το κέφι επανέρχεται γρήγορα...

...και τα κορίτσια δεν χάνουν την ευκαιρία να χορέψουν!

Όταν οι περισσότεροι νυστάζουν, η Vampirina βρίσκει κάτι ήσυχο να κάνει... 

Διαβάζει Hemingway, Ο ήλιος ανατέλλει ξανά...

 ...μέχρι να έρθει το πρωί και ν' αποχαιρετήσει τις φίλες της, που φεύγουν με τις καλύτερες εντυπώσεις...

...αφήνοντας την οικογένεια βρικολάκων ν' αναπαυτεί εν ειρήνη, ικανοποιημένη για την επιτυχία του πάρτι!

Καληνύχτα, Vampirina, ή μάλλον, καλημέρα...

Το διαβάσαμε εκατοντάδες φορές, γελάσαμε πολύ, και μετά η Σταυρούλα άρχισε να μου λέει πως, αν το κάνουμε κι εμείς αυτό, θα ήθελε να έχει παντοφλάκια και αρωματάκι όπως η Vampirina. Και, όταν η ιδέα πήρε σχήμα, όταν κάπως αυθόρμητα και βιαστικά οργανώσαμε το πάρτι μας, είχε.

Η Vampirina μας αρέσει τόσο πολύ γιατί είναι ένα απλό, γλυκό κοριτσάκι, που έχει ένα όνειρο και προσπαθεί πολύ να ταιριάξει κάπου. Δεν είναι εύκολο να είσαι διαφορετικός.
Μας αρέσει γιατί δεν απογοητεύεται απ' τα εμπόδια που συναντά- στο πρώτο βιβλίο προσπαθεί πολύ να πετύχει αυτό που αγαπά, και γιατί στο δεύτερο βιβλίο προσπαθεί πολύ να ευχαριστήσει αυτούς που αγαπά.
Είναι χαριτωμένη, ανασφαλής και τελείως άκακη.
Και -πόσο μ' αρέσει αυτό!- η οικογένειά της τη στηρίζει τόσο πολύ σ' αυτό που επιθυμεί κάθε φορά να κάνει, από το μπαλέτο μέχρι το sleepover. Είναι όλοι εκεί, από πάνω της, προσπαθούν να βοηθήσουν και να διευκολύνουν. Ο μπαμπάς με τη ζωγραφική του, η μαμά με τις κατασκευές της, η έφηβη αδερφή με τα βιβλία της, ο μπάτλερ που είναι το τέρας του Φρανκενστάιν, το μωρό που βγάζει "δοντάκια"... Δέχονται ακόμα και ν' αλλάξουν λιγάκι για χάρη της.

Η Vampirina είναι διαφορετική τόσο από τα κοριτσάκια του μπαλέτου, όσο κι από την οικογένειά της. Είναι κάπου στη μέση, και κάνει ό,τι μπορεί, μεταφορικά μιλώντας, για να "χωρέσει" στα παπούτσια του μπαλέτου της, μένοντας πιστή στον ξεχωριστό, μοναδικό εαυτό της.

Και, φυσικά, ποτέ δεν χάνει την ευκαιρία να χορέψει...

Καλό σαββατοκύριακο!