Πρώτα γενέθλια

'Ενα χρόνο μαζί... Μια βόλτα γύρω από τον ήλιο. Η Ισαβέλλα μας χθες είχε τα πρώτα της γενέθλια.

Υπάρχει κάτι μαγικό και συγκινητικό στα πρώτα γενέθλια, κι αυτές τις μέρες δεν μπορώ να μη σκέφτομαι τον καιρό που την περίμενα, ένα χρόνο πριν, και το μικρό μας νεογέννητο που τόσο γρήγορα έγινε ένα χαρούμενο και δυνατό κοριτσάκι.

Πέρυσι, τέτοιον καιρό, περπατούσα ασταμάτητα κι ανυπομονούσα να τη γνωρίσω. Κι έπειτα ένα πρωί ήρθε, κλαίγοντας με πείσμα κι αποφασιστικότητα, από την πρώτη κιόλας στιγμή, κι αμέσως ήξερα ότι αυτή ήταν διαφορετική, όπως κάθε άνθρωπος είναι.

Κι ήταν ακόμα μια μικρή άγνωστη.

Και την καλωσορίσαμε, και δεν ξέραμε τίποτα γι' αυτήν.

Για το πώς, ένα χρόνο μετά, θα γινόταν ένα παιδάκι με δυνατή φωνή και γλυκό χαμόγελο.

Για το πώς θ' αγαπούσε το γάτο, και τα βιβλία, τις μπάλες.

Για το πώς θα κοίταζε με θαυμασμό την αδερφούλα της και θα έσκυβε να της πιάσει το χεράκι όταν περπατάμε οι τρεις μας.

Για το πώς θα έδειχνε με πείσμα αυτό που θέλει και θα στηριζόταν κάθε μέρα και πιο σταθερά στα πόδια της.

Για το πώς θα έβαζε την κούκλα-μωρό στο καρότσι και θα την κουνούσε (ω-ω-ωωω) -δεν ξέραμε τίποτα για όλ' αυτά.

Ξέραμε μόνο πως η ζωή μας θα άλλαζε πάλι. Και ήμασταν τόσο μα τόσο ευτυχισμένοι που στην αγκαλιά μας βρισκόταν ένας καινούργιος, μικρός, διαφορετικός άνθρωπος. Το πρωινό μωρό μου. Το ανοιξιάτικο μωρό μου.

Τότε, ένα χρόνο πριν, της ψιθυρίσαμε: "Καλωσήρθες στον κόσμο".

Και χτες, στα πρώτα της γενέθλια, "Χρόνια πολλά μωρό μου. Χρόνια πολλά πολλά κι ευτυχισμένα". 

Το βιβλίο μας ήταν το: I Love You Through and Through.

Αυτό με το αυγό

Βάψατε αυγουλάκια σήμερα; Κι εμείς! Και πολλά φέτος. Αφού φάγαμε τον τόπο πόσες μέρες στο Λιτόχωρο να βρούμε αυγά με άσπρο τσόφλι για να φαίνονται ωραία τα παλ χρωματάκια μας, τα βρήκαμε ταυτόχρονα και χωρίς να συνεννοηθούμε, με αποτέλεσμα να καταληξουμε με πενήντα αυγά στο ψυγείο. Άσπρα, κάτασπρα. Ευχαριστηθήκαμε βάψιμο. Η Σταυρούλα δηλαδή, γιατί φέτος τα έκανε όλα μόνη της. 

Περάσαμε τέλεια το πρωί. Καλά, η Ισαβέλλα όχι και τόσο, να βλέπει όλα αυτά να εκτυλίσσονται μπροστά στα μάτια της και να μην μπορεί να πιάσει και να ζουλήξει και να δαγκώσει αυτά τα πανέμορφα χρωματιστά αυγά! Αλλά η Σταυρούλα ναι. Ήταν πολύ ενθουσιασμένη με τη δουλειά της. Όσο περιμέναμε να βάψουν, βλέπαμε βιντεάκια Frozen στο Youtube. Και στο τέλος, σαν να μην έφταναν τα πενήντα αυγά που έβαψε, διαβάσαμε και το βιβλίο του αυγού. Ήταν πρέπον. 

The Golden Egg Book. Όπως λέμε Little Golden Book (ναι, πάλι), αλλά Big.

Είναι ένα γλυκό βιβλιαράκι με μια απλή αλλά τόσο τρυφερή ιστορία και πανέμορφες εικόνες. Ένα μοναχικό κουνελάκι βρίσκει ένα αυγό. Κάτι κινείται μέσα στο αυγό. Το κουνελάκι αναρωτιέται τι να είναι.



Μετά, προσπαθεί να το σπάσει με όποιο τρόπο μπορεί, αλλά το αυγό δεν σπάει με τίποτα.

Κουρασμένο, το κουνελάκι αποκοιμιέται πλάι στο αυγό.

Και τότε το αυγό σπάει, κι από μέσα βγαίνει ένα παπάκι.

Το παπάκι βλέπει το κουνελάκι που κοιμάται. Αυτή είναι η αγαπημένη μου σελίδα. Μέσα στο αυγό, είπε το παπάκι, νόμιζα πως ήμουν ολομόναχο σ΄ένα μικρό σκοτεινό κόσμο. Τώρα βρέθηκα μόνο μου μ' ένα κουνελάκι σ' ένα μεγάλο φωτεινό κόσμο. Και το κουνελάκι δεν ξυπνάει. 

Προσπαθεί να το ξυπνήσει. Και τα καταφέρνει.

Πού είναι το αυγό μου; Ποιός είσαι εσύ; ρωτάει το κουνελάκι. Μη σε νοιάζει, απαντάει το παπάκι. Εδώ είμαι. Κι έγιναν οι δυο τους φίλοι και κανείς δεν ήταν μόνος ξανά.

 Αυτό ήταν. Τόσο γλυκό και με τόσο όμορφο τέλος! Μια μικρή ιστορία για τη φιλία, που τελειώνει με την πιο παρηγορητική σκέψη στον κόσμο.
Κανείς δεν ήταν μόνος ξανά.
Δεν μπορώ να φανταστώ καλύτερο τρόπο να τελειώσει μια ιστορία.

Και του χρόνου!

Λίγες εικόνες...

Εικόνες και βιβλία από την εβδομάδα που πέρασε...

Το καινούργιο σπορ: Να κατεβάζει τα βιβλία απ' τα ράφια. Με προτίμηση στη μικρή βιβλιοθηκούλα. Με ιδιαίτερη προτίμηση στα επάνω δυο ράφια (τα πιο γεμάτα). Πετάει το περιεχόμενο στο πάτωμα και το απολαμβάνει. Εδώ, ετοιμάζεται να ξεκινήσει...

Η επιστροφή της λιακάδας: Βόλτες στο πάρκο. Ακροβατικά. Μονόζυγο, τα όρια του φόβου. Χαμηλές πτήσεις στην κούνια. Παιχνίδι με το χώμα, τα χέρια πάνω στη γη.

Τα βιβλία Χαρούμενοι ήχοι βγήκαν κάποια στιγμή από το ράφι. Η Ισαβέλλα είναι πολύ μικρή γι' αυτά, η Σταυρούλα πολύ μεγάλη. Τα διαβάσαμε όμως όλα, τα ξαναθυμηθήκαμε και το διασκεδάσαμε. 

Το Διάστημα και τα Ρομπότ είναι τ' αγαπημένα μου (πιο πολύ τα Ρομπότ). 

Ήχοι, έντονα χρώματα, μεγάλα σχήματα και ρυθμικά λογάκια. Αν μη τι άλλο, είναι εντυπωσιακά βιβλία...

Και με pop-ups που βγάζουν μάτι.

Να και τα Ρομπότ, που τα γνωρίσαμε όταν η Σταυρούλα ήταν δεκαέξι μηνών:

Αγαπημένη σελίδα, τα ρομποτομωράκια:

Και η τελευταία σελίδα, με τον ήχο να συνεχίζεται για λίγο παραπάνω απ' τις υπόλοιπες, ίσα για ν' αναρωτιέσαι αν χάλασε...

Καθημερινό ανάγνωσμα αυτής της εβδομάδας, το τελευταίο μας βιβλίο απ' τη σειρά My First Little House Books, Prairie Day: 

Αυτό που μιλάει για εκείνο το μικρό κορίτσι που το έλεγαν Λώρα, που ξεκίνησε μια φορά κι έναν καιρό, μαζί με το Μπαμπά της, τη Μαμά της, τη μεγάλη της αδερφή τη Μαίρη, τη μικρή της αδερφούλα την Κάρι και το καλό σκυλί τους, τον Τζακ, μέσα στο σκεπαστό τους κάρο για το μεγάλο λιβάδι...

 Το βιβλίο εξιστορεί την περιπέτεια της Λώρας και της οικογένειάς της καθώς ψάχνουν το κατάλληλο μέρος για να χτίσουν το μικρό τους σπίτι στο λιβάδι.

Τις δυσκολίες...

Και τις όμορφες στιγμες...

Είναι μια απόδραση σε μιαν άλλη εποχή, σ' έναν άλλο κόσμο. Θαυμάζω το πώς γίνεται να ζει μια οικογένεια τόσο μακριά απ' τον πολιτισμό, κι όμως τόσο όμορφα και προσεκτικά. Αλλά και το να έχουν τόσο λίγα υλικά πράγματα κι όλοι να είναι τόσο ευτυχισμένοι. Για άλλη μια φορά σκέφτομαι πως είναι υπέροχο που υπάρχουν αυτές οι ιστορίες διασκευασμένες (και τόσο υπέροχα εικονογραφημένες από την Renee Graef) για μικρά παιδάκια, ώστε να γνωρίσουν και να αγαπήσουν τη Λώρα και τον κόσμο της.

Ζηλεύω καμιά φορά την απλότητα της ζωής τους. Τις μεγάλες ήσυχες μέρες που μοιράζονται, και που μοιάζουν να μην τελειώνουν. 

Στην εποχή μας έχουμε την τάση να κάνουμε τα πράγματα τόσο περίπλοκα. 

Τρέχουμε κι όλο κάτι κυνηγάμε, ενώ το μόνο που χρειαζόμαστε στην πραγματικότητα είναι αγάπη κι ο ένας τον άλλο. 

Τι κατεβάσαμε απ' το ράφι

Τις προάλλες μου ήρθε η ιδέα ότι ίσως τα κορίτσια θα μπορούσαν να διαβάσουν μαζί ένα βιβλίο. Εννοώ, κανονικά, ένα βιβλίο που να ενδιαφέρει και τις δύο. Που θα ήταν αρκετά απλό, με ελάχιστα λόγια και μεγάλες εύγλωττες εικόνες ώστε να κρατήσει την προσοχή της Ισαβέλλας, και αρκετά όμορφο κι ενδιαφέρον ώστε να κρατήσει παράλληλα την προσοχή της Σταυρούλας. Έψαξα στα γρήγορα τα ράφια της μικρής βιβλιοθηκούλας, κι ανάμεσα στα βιβλία που είχαμε ξεχάσει για αρκετό καιρό βρήκα κάποιο για το οποίο σας είχα γράψει δυο λόγια κάποτε:

Sleepy Time, του Gyo Fujikawa. (Μην κάνετε κλικ στο όνομά του αν δεν είστε έτοιμοι να δείτε την επιτομή της χαριτωμένης εικονογράφησης. Απίστευτος. Κι επειδή έβγαλα τις φωτογραφίες βιαστικά και στα μουλωχτά την ώρα που διαβάζαμε, συγχωρέστε με που ξέχασα να βγάλω το εξώφυλλο!!) 

 

Ε λοιπόν ναι. Αυτό το βιβλίο είναι κάπου στη μέση. Λίγο πιο περίπλοκο απ' ό,τι θα ήθελε η Ισαβέλλα και λίγο πιο απλό απ' ό,τι θα ήθελε η Σταυρούλα, όμως αρκετά όμορφο ώστε να ενδιαφέρει και τις δύο. Που (όταν το κρατούσα εγώ και δεν άφηνα τη μία να το αρπάζει απ' τα χέρια της άλλης, πράγμα που προσπαθούσαν και οι δύο να κάνουν συνεχώς) μπορούσαν να το διαβάσουν ταυτόχρονα. Κι αυτό ήταν στ' αλήθεια υπέροχο!

Το θέμα του βιβλίου, το λέει κι ο τίτλος, είναι η ώρα του ύπνου. Η προετοιμασία για τον ύπνο. Και μετά η μαγική ώρα που στ' αλήθεια κοιμάσαι. 

Ή δεν κοιμάσαι. Και οι διαφορετικοί τρόποι που μπορείς να κοιμάσαι. 

Παιδάκια που κοιμούνται. 

Ζωάκια που κοιμούνται. 

Και παράξενα ζωάκια που κοιμούνται.

Τη Σταυρούλα την έχει εντυπωσιάσει ο βραδύποδας, που κοιμάται ανάποδα. Όλη μέρα σήμερα γι' αυτόν μιλάει. 

 Κι έπειτα, ζωάκια που κοιμούνται όταν οι άλλοι ξυπνούν. Καλημέρα!

Το βιβλίο το είχα αγοράσει για την εικονογράφηση. Αρχικά, ο τρόπος που αναφερόταν πρώτα στους ανθρώπους και μετά στα ζώα μου είχε φανεί λίγο περίεργος, σαν να ήταν άσχετες οι πρώτες σελίδες με τις επόμενες. Όμως, εκτός του ότι είναι πανέμορφο όπως και να 'χει, τα κορίτσια το εκτιμούν. Κι εγώ αγαπώ οτιδήποτε τις κάνει να σκύβουν μαζί πάνω απ' τις σελίδες του. Εκτός απ' τη διεκδίκηση, αυτή η ανάγνωση μαζί τους εμπνέει ώρες ώρες και την ομόνοια, και φωτίζει τη μέρα μας με πολύτιμες στιγμές τρυφερότητας. 

 Ακόμα, μετά την επιτυχία που είχαν τα μικρά τερατάκια, σκέφτηκα πως ίσως ήταν καιρός να κατεβάσουμε απ' το ράφι τα βιβλιαράκια με τους Μικρούς κυρίους και τις Μικρές κυρίες. Αυτά, όπως και τα μικρά τερατάκια, έχουν αρχίσει να επανεκδίδονται απ' τις εκδόσεις Χάρτινη πόλη, εμείς όμως έχουμε κάμποσα απ' την παλιά φουρνιά, με την ευγενική χορηγία της αδερφής μου, που έκανε συλλογή όταν ήταν μικρή, και κάποια bonus απ' τα μεγαλύτερα ξαδερφάκια των κοριτσιών, που μας χάρισαν τα δικά τους όταν δεν τα ήθελαν πια.

Έχουμε ακόμα και ένα (μόνο ένα!) που ήταν δικό μου. Το πιο παλιό, το πιο ταλαιπωρημένο. Η κυρία Τοσοδούλα δεν έχει καν εξώφυλλο, αφήστε που κάποιος κακοήθης τα πολύ παλιά χρόνια τη ζωγράφισε με blanco, ονόματα δε λέμε...

 

Ξεκινήσαμε να τα διαβάζουμε. Δεν έχουμε διαβάσει πολλά ακόμα, αλλά μέχρι τώρα τα βρίσκουμε πολύ διασκεδαστικά. Το αγαπημένο της Σταυρούλας ήταν η κυρία Περίεργη, και το λιγότερο αγαπημένο ο κύριος Χαζούλης. Νομίζω πως δεν πολυκατάλαβε τ' αστεία του. 

Πάντως είναι σίγουρο ότι αυτά τα βιβλιαράκια θα μείνουν κοντά μας για πολύ πολύ καιρό. Οι αστείοι χαρακτήρες, οι έξυπνες ιστορίες, το χαριτωμένο format, όλα πάνω τους είναι υπέροχα. Και δεν είναι για μωρά, καθόλου μάλιστα. Η αδερφή μου σίγουρα ασχολιόταν μαζί τους μέχρι τα μισά του Δημοτικού...

Για το τέλος, κάτι που δεν κατέβασα απ' το ράφι. Κάτι που ήταν δίπλα στο κρεβάτι μου όλο τον τελευταίο καιρό και τελείωσα χθες βράδυ, κάτι που μ' ενθουσίασε όσο λίγα βιβλία και μ' έκανε πολύ πολύ χαρούμενη: Τα τρία πρώτα βιβλία της σειράς Betsy-Tacy!

Τα είχα πρωτοανακαλύψει γύρω στα Χριστούγεννα, όταν διάβαζα το Home for the Holidays, ένα απ' τα βιβλία της σειράς The Mother-Daughter Book Club. Απ' την αρχή μου τράβηξαν το ενδιαφέρον, όμως περίμενα λίγο μέχρι να τα παραγγείλω, κι έπειτα να τα. Τα ρούφηξα μέσα σε ελάχιστο (για τα δεδομένα της εποχής) χρόνο. Ό,τι και να πω γι' αυτά είναι λίγο. 

Στη σειρά Betsy-Tacy, που γράφτηκε από το 1940 ως το '55 αλλά αναφέρεται στα παιδικά και νεανικά χρόνια της Maud Hart Lovelace στα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ού αιώνα, ακολουθούμε τη Betsy Ray από τα πέντε της χρόνια μέχρι το γάμο της. Τα 10 βιβλία της σειράς βασίζονται στο μεγαλύτερο μέρος τους σε αληθινά γεγονότα, και τα βασικά πρόσωπα είναι στην πραγματικότητα η Maud και οι καλύτερες φίλες της.   

Στο πρώτο βιβλίο, Betsy-Tacy, η Betsy γνωρίζει την Tacy, το καινούργιο κορίτσι στη γειτονιά, και γίνονται οι καλύτερες φίλες. Είναι και οι δύο πέντε χρονών. Τα παιχνίδια τους, οι ιστορίες της Betsy, η αχαλίνωτη φαντασία τους, η σχέση τους με τις μεγαλύτερες αδερφές τους, κι ο τρόπος που αντιμετωπίζουν τις χαρούμενες και τις δυσάρεστες αλλαγές στη ζωή τους, είναι όλα τόσο αληθινά, που νομίζεις ότι ήσουν κάποτε ένα απ' αυτά τα κοριτσάκια -κι ας έζησαν πάνω από 100 χρόνια πριν. Κι αν οι ηρωίδες είναι πέντε χρονών, το βιβλίο δεν απευθύνεται σε πεντάχρονα, αλλά σε ανθρώπους κάθε ηλικίας. Απλώς μιλάει για δυο πεντάχρονα κορίτσια, που βρίσκονται στην ηλικία της φαντασίας, της μαγείας, στην ηλικία που όλα μπορούν να συμβούν κι όλα είναι παραμύθι. Στο τέλος του πρώτου βιβλίου, η Betsy και η Tacy γνωρίζουν την Tib, που μπαίνει στην παρέα τους και γίνεται βασικό πρόσωπο των επόμενων βιβλίων.

    Στο δεύτερο βιβλίο, Betsy-Tacy and Tib, τα κορίτσια είναι οχτώ χρονών. Είναι αχώριστες, είναι μεγαλύτερες, τα παιχνίδια τους κι οι προβληματισμοί τους είναι διαφορετικοί, όμως η διασκέδαση, η φαντασία κι οι ιστορίες τις ακολουθούν πάντα. Μαγειρεύουν, προσπαθούν να μάθουν να πετάνε, προσποιούνται ότι είναι ζητιάνοι και κόβουν τα μαλλιά τους για να φτιάξουν φυλαχτά και να μην ξεχάσουν η μία την άλλη. Προσπαθούν να είναι καλές, σκέφτονται το Θεό, ιδρύουν μια μυστική λέσχη, κι όποια κατάληξη κι αν έχουν οι περιπέτειές τους, το γέλιο δεν τους λείπει ποτέ.  

Στο τρίτο βιβλίο, Betsy and Tacy Go Over the Big Hill, τα κορίτσια γίνονται δέκα χρονών κι αυτό είναι για 'κείνες απίστευτα σημαντικό. Όπως λένε, όταν έχεις δυο νούμερα στην ηλικία σου, σημαίνει πως αρχίζεις να μεγαλώνεις. Όμως είναι ακόμα μικρούλες, και πολλά αστεία και συναρπαστικά πράγματα συνεχίζουν να τους συμβαίνουν. Ερωτεύονται το βασιλιά της Ισπανίας, συμμετέχουν στη σχολική παράσταση, κάνουν μια φίλη απ' τη Συρία, τσακώνονται με τις μεγάλες αδερφές τους για το ποια θα γίνει βασίλισσα του καλοκαιριού και φιλιώνουν πάλι. Κι ακόμα, τελικά στ' αλήθεια μεγαλώνουν, αφού για πρώτη φορά περνούν μόνες τους το μεγάλο λόφο για να βρεθούν σε μια γειτονιά μεταναστών που ονομάζεται Μικρή Συρία, όπου αποκτούν συναίσθηση της θέσης τους σ' ένα μεγάλο κόσμο γεμάτο θαυμάσιους κι όμως τόσο διαφορετικούς ανθρώπους.

Τα βιβλία είναι τέλεια. Μοιάζουν να μεγαλώνουν μαζί με τα κορίτσια, αφού μέχρι τώρα απεικονίζουν με απίστευτη οξυδέρκεια και ειλικρίνεια το πέρασμά τους από τις διάφορες φάσεις της παιδικής ηλικίας. Τα βρήκα εντελώς επίκαιρα παρόλο που είναι τόσο παλιά, μάλλον γιατί η παιδική φύση ποτέ δεν αλλάζει στ' αλήθεια. Υπήρχαν σημεία που με συγκίνησαν κι υπήρχαν σημεία που μ' έκαναν να χαμογελάσω, να χαμογελάσω πραγματικά, όχι από μέσα μου. Κι αυτό, το να μου προξενήσει το βιβλίο που διαβάζω ένα χαμόγελο τόσο μεγάλο, ώστε να φτάσει ως τα χείλη, είναι αληθινά σπάνιο. 

Πόσο θα ήθελα να υπήρχαν αυτά τα βιβλία στα ελληνικά, και να τα είχα ανακαλύψει όταν ήμουν παιδί! Αγαπώ αυτές τις ηρωίδες, όπως αμέτρητοι άλλοι άνθρωποι φαίνεται ότι τις αγαπούν. Θα ήταν ωραίο να μεγαλώνεις μαζί τους, να παίζεις μαζί τους, να ονειρεύεσαι μαζί τους.