Κι εγώ διαβάζω (λιγάκι)...

Ξέρετε κάτι; Αυτά τα δύο βιβλία περιμένουν τρεις μέρες τώρα πάνω στο τραπέζι για να γράψω γι' αυτά. Τα έχω τελειώσει, και περιμένουν. Κι εγώ νυστάζω όταν κοιμούνται τα κορίτσια, και καμιά φορά με παίρνει ο ύπνος μαζί τους με τις κότες, και γι' αυτό νομίζω πρέπει να γράψω για τα δύο τελευταία βιβλία που διάβασα ΤΩΡΑ, αλλιώς δεν θα γράψω ΠΟΤΕ.

Φτάνει ο πρόλογος λοιπόν, τα τελευταία βιβλία που διάβασα ήταν υπέροχα, και ήταν αυτά:

Ο ένας και μοναδικός Ιβάν (The One and Only Ivan), της Katherine Applegate.

Ένα βιβλίο βασισμένο σε αληθινή ιστορία, με ήρωα κι αφηγητή τον φοβερό και τρομερό Ιβάν, το γορίλα που ζούσε χρόνια σ' ένα κλουβί εμπορικού κέντρου. Η αφήγηση μέσα απ' τα μάτια του γορίλα είναι ιδιότυπη αλλά πειστική, η ιστορία συγκινητική και καλοβαλμένη. 

Ο Ιβάν δεν είναι φλύαρος. Σκέφτεται απλά. Του αρέσει να τρώει και του αρέσει να ζωγραφίζει. Είναι καλός φίλος με τη Στέλλα, τη σοφή και γαλήνια ελεφαντίνα που ζει κοντά του, κι έναν αδέσποτο σκύλο που επισκέπτεται το κλουβί του. Τα ζώα έχουν αποδεχτεί τη μοίρα τους, μέχρι που στο μικρό τους τσίρκο προστίθεται ένα νέο μέλος: ένα μωρό ελεφαντάκι. Το γεγονός ταράζει τα νερά, προκαλεί σκέψεις. Ιδιαίτερα μάλιστα μετά από τον άδικο χαμό της Στέλλας, ο Ιβάν αισθάνεται πια ότι έχει ένα σκοπό στη ζωή του, κάποιον να προστατέψει. Και καταστρώνει ένα σχέδιο για να εξασφαλίσει στη μικρή ελεφαντίνα (και τελικά και στον εαυτό του) ένα καλύτερο μέλλον...

Μέσα απ' τα φαινομενικά απλά λόγια-σκέψεις του Ιβάν, το βιβλίο καταφέρνει ν' αγγίξει θέματα σοβαρά και ευαίσθητα. Από τα δικαιώματα των ζώων, τη σωματική και ψυχολογική βία, την ελευθερία και την αιχμαλωσία, ως τη φιλία, την οικογένεια, την αφοσίωση, την αγάπη. Όλα αυτά βρίσκονται εκεί, όμορφα και έξυπνα πλεγμένα, ιδωμένα μέσα απ' τα μάτια ενός πλάσματος που δεν τα καταλαβαίνει αλλά τα αισθάνεται βαθιά. Συγκινούν και προβληματίζουν. Αφήνουν το αποτύπωμά τους. 

Ο Ιβάν και οι φίλοι του είναι απ' τους χαρακτήρες που σε ακολουθούν ακόμα κι όταν κλείσεις το βιβλίο. Δεν μπορείς να μη νιώσεις κάτι γι' αυτούς. Κάτι σαν συμπάθεια, σαν συμπόνοια, κάτι σαν συνάφεια μαζί τους- κι ας είναι ζώα. Κι έπειτα κάτι άλλο, κάτι σαν αγανάκτηση μπροστά στον παραλογισμό της φυλής μας: νομίζουμε οι άνθρωποι ότι είμαστε κυρίαρχοι του κόσμου, θέλουμε να βλέπουμε στα πλάσματα γύρω μας υπηρέτες και κλόουν. Όμως όχι. Δεν είναι...

Αυτό είναι το trailer του βιβλίου: 

Και το δεύτερο βιβλίο μου:

Dorothy and the Wizard in Oz: το τέταρτο βιβλίο-κόμικ της Marvel στη σειρά του Οζ, που είχα αρχίσει να διαβάζω παλιότερα!
Συνήθως δεν διαβάζω μυθιστορήματα σε μορφή κόμικ. Δύσκολο να με ικανοποιήσει η απόδοσή τους. Όμως, όπως έγραφα και τότε, αυτά εδώ είναι διαφορετικά. Πρώτα-πρώτα, η ιστορία μεταφέρεται πιστά- το κατάλαβα τώρα που διάβασα το κόμικ αμέσως μόλις τελείωσα το πρωτότυπο βιβλίο στο Kindle. Και πάνω απ' όλα... πεθαίνω γι' αυτή την εικονογράφηση! Είναι πανέμορφη, σπιρτόζικη. Οι χαρακτήρες -οι μορφές τους κι οι εκφράσεις τους- είναι γεμάτοι ζωή. Είναι όπως θα τους φανταζόμουν, όπως θα ήθελα να τους δω.

Στο τέταρτο βιβλίο της σειράς του Οζ, λοιπόν, η Ντόροθι μαζί με τον ξάδερφό της Ζεμπ, τη γατούλα της, το άλογο και το αμάξι του, παρασύρονται στα έγκατα της γης μέσα από ένα χάσμα που ανοίγει στο έδαφος μετά από ένα μεγάλο σεισμό. Εκεί, συναντούν και τον ίδιο το μάγο του Οζ, που πέφτει με το αερόστατό του...

...κι αυτός στη χώρα των Mangaboos, που αποδεικνύεται ότι είναι άνθρωποι-λαχανικά με καθόλου φιλικές διαθέσεις.

Προσπαθώντας να ξεφύγουν και να βρουν το δρόμο της επιστροφής στον κόσμο τους, η Ντόροθυ και οι φίλοι της ξεκινούν ένα απίθανο ταξίδι μέσα από επικίνδυνα παραμυθένια μέρη. Συναντούν μια πανέμορφη κοιλάδα με αόρατους ανθρώπους, που στην πραγματικότητα μένουν αόρατοι για να μην τους κατασπαράξουν άγριες αρκούδες...

...γνωρίζουν τον Braided Man που μένει μόνος στα μισά του βουνού και κατασκευάζει τα μάλλον ιδιότυπα εμπορεύματά του...

...ενώ αργότερα περνούν από τη χώρα των Gargoyles, όπου παραλίγο να μείνουν αιχμάλωτοι των ξύλινων φτερωτών πλασμάτων...

...ξεφεύγουν όμως, για να βρεθούν αντιμέτωποι με μερικά μωρά-δράκους...

... και να παγιδευτούν σε μια σπηλιά απ' όπου δεν υπάρχει διαφυγή. Eκτός κι αν κάνουν σήμα στην Όζμα σε προκαθορισμένη στιγμή, κι εκείνη τους δει και τους μεταφέρει στο Οζ (χρησιμοποιώντας τη μαγική ζώνη που είχε κερδίσει στο Ozma of Oz). Το οποίο και, ω του θαύματος, γίνεται.

Εκεί, όχι μόνο ακούμε την ιστορία του μάγου και μαθαίνουμε με λεπτομέρειες πώς έγινε αυτός που έγινε...

...αλλά έχουμε ένα φοβερό reunion της Ντόροθι με τους παλιούς της φίλους από τις προηγούμενες ιστορίες.

Ακόμα, ανάμεσα στους εορτασμούς, παρακολουθούμε έναν παράξενο αγώνα ανάμεσα σε δύο πολύ διαφορετικά άλογα...

...και γινόμαστε μάρτυρες μιας δίκης με κατηγορούμενη τη γατούλα της Ντόροθυ!

Η Eureka, που δεν είναι και το πιο πράο πλάσμα στον κόσμο, κατηγορείται ότι έφαγε ένα από τα εννιά γουρουνάκια που χρησιμοποιούσε ο μάγος για να κάνει τα κόλπα του, αυτό που είχε δώσει στην Όζμα για κατοικίδιο (παρεμπιπτόντως, πολύ γλυκά αυτά τα μικροσκοπικά γουρουνάκια). Όμως η δικαιοσύνη αποκαθίσταται...

...και τελικά η Ντόροθι και ο Ζεμπ πρέπει να επιστρέψουν στον κόσμο τους.

 Και κάπως έτσι τελειώνει κι αυτή η ιστορία.

Είμαι έτοιμη για το πέμπτο τεύχος! Μου άρεσε τόσο πολύ η τέταρτη ιστορία!
Η αλήθεια είναι βέβαια ότι έχω ξεκινήσει ήδη στο Kindle το The Road to Oz, κι έπειτα θα ήθελα πολύ να διαβάσω και το κόμικ. Κι ενώ στο ένα τραπέζι έχω το Kindle και διαβάζω για τη Ντόροθι, δίπλα στο κρεβάτι μου έχω το τρίτο βιβλίο Betsy-Tacy και διαβάζω λίγο-λίγο κάθε βράδυ κι είμαι ενθουσιασμένη... Πρέπει να τη διαβάσω αυτή τη σειρά... και την άλλη... και την άλλη... Και η λίστα συνεχώς μεγαλώνει... Τόσα πολλά βιβλία, τόσος λίγος χρόνος!!