Τις προάλλες μου ήρθε η ιδέα ότι ίσως τα κορίτσια θα μπορούσαν να διαβάσουν μαζί ένα βιβλίο. Εννοώ, κανονικά, ένα βιβλίο που να ενδιαφέρει και τις δύο. Που θα ήταν αρκετά απλό, με ελάχιστα λόγια και μεγάλες εύγλωττες εικόνες ώστε να κρατήσει την προσοχή της Ισαβέλλας, και αρκετά όμορφο κι ενδιαφέρον ώστε να κρατήσει παράλληλα την προσοχή της Σταυρούλας. Έψαξα στα γρήγορα τα ράφια της μικρής βιβλιοθηκούλας, κι ανάμεσα στα βιβλία που είχαμε ξεχάσει για αρκετό καιρό βρήκα κάποιο για το οποίο σας είχα γράψει δυο λόγια κάποτε:
Sleepy Time, του Gyo Fujikawa. (Μην κάνετε κλικ στο όνομά του αν δεν είστε έτοιμοι να δείτε την επιτομή της χαριτωμένης εικονογράφησης. Απίστευτος. Κι επειδή έβγαλα τις φωτογραφίες βιαστικά και στα μουλωχτά την ώρα που διαβάζαμε, συγχωρέστε με που ξέχασα να βγάλω το εξώφυλλο!!)
Ε λοιπόν ναι. Αυτό το βιβλίο είναι κάπου στη μέση. Λίγο πιο περίπλοκο απ' ό,τι θα ήθελε η Ισαβέλλα και λίγο πιο απλό απ' ό,τι θα ήθελε η Σταυρούλα, όμως αρκετά όμορφο ώστε να ενδιαφέρει και τις δύο. Που (όταν το κρατούσα εγώ και δεν άφηνα τη μία να το αρπάζει απ' τα χέρια της άλλης, πράγμα που προσπαθούσαν και οι δύο να κάνουν συνεχώς) μπορούσαν να το διαβάσουν ταυτόχρονα. Κι αυτό ήταν στ' αλήθεια υπέροχο!
Το θέμα του βιβλίου, το λέει κι ο τίτλος, είναι η ώρα του ύπνου. Η προετοιμασία για τον ύπνο. Και μετά η μαγική ώρα που στ' αλήθεια κοιμάσαι.
Ή δεν κοιμάσαι. Και οι διαφορετικοί τρόποι που μπορείς να κοιμάσαι.
Παιδάκια που κοιμούνται.
Ζωάκια που κοιμούνται.
Και παράξενα ζωάκια που κοιμούνται.
 |
| Τη Σταυρούλα την έχει εντυπωσιάσει ο βραδύποδας, που κοιμάται ανάποδα. Όλη μέρα σήμερα γι' αυτόν μιλάει. |
Το βιβλίο το είχα αγοράσει για την εικονογράφηση. Αρχικά, ο τρόπος που αναφερόταν πρώτα στους ανθρώπους και μετά στα ζώα μου είχε φανεί λίγο περίεργος, σαν να ήταν άσχετες οι πρώτες σελίδες με τις επόμενες. Όμως, εκτός του ότι είναι πανέμορφο όπως και να 'χει, τα κορίτσια το εκτιμούν. Κι εγώ αγαπώ οτιδήποτε τις κάνει να σκύβουν μαζί πάνω απ' τις σελίδες του. Εκτός απ' τη διεκδίκηση, αυτή η ανάγνωση μαζί τους εμπνέει ώρες ώρες και την ομόνοια, και φωτίζει τη μέρα μας με πολύτιμες στιγμές τρυφερότητας.
Έχουμε ακόμα και ένα (μόνο ένα!) που ήταν δικό μου. Το πιο παλιό, το πιο ταλαιπωρημένο. Η κυρία Τοσοδούλα δεν έχει καν εξώφυλλο, αφήστε που κάποιος κακοήθης τα πολύ παλιά χρόνια τη ζωγράφισε με blanco, ονόματα δε λέμε...
Ξεκινήσαμε να τα διαβάζουμε. Δεν έχουμε διαβάσει πολλά ακόμα, αλλά μέχρι τώρα τα βρίσκουμε πολύ διασκεδαστικά. Το αγαπημένο της Σταυρούλας ήταν η κυρία Περίεργη, και το λιγότερο αγαπημένο ο κύριος Χαζούλης. Νομίζω πως δεν πολυκατάλαβε τ' αστεία του.
Πάντως είναι σίγουρο ότι αυτά τα βιβλιαράκια θα μείνουν κοντά μας για πολύ πολύ καιρό. Οι αστείοι χαρακτήρες, οι έξυπνες ιστορίες, το χαριτωμένο format, όλα πάνω τους είναι υπέροχα. Και δεν είναι για μωρά, καθόλου μάλιστα. Η αδερφή μου σίγουρα ασχολιόταν μαζί τους μέχρι τα μισά του Δημοτικού...
Για το τέλος, κάτι που δεν κατέβασα απ' το ράφι. Κάτι που ήταν δίπλα στο κρεβάτι μου όλο τον τελευταίο καιρό και τελείωσα χθες βράδυ, κάτι που μ' ενθουσίασε όσο λίγα βιβλία και μ' έκανε πολύ πολύ χαρούμενη: Τα τρία πρώτα βιβλία της σειράς Betsy-Tacy!
Τα είχα πρωτοανακαλύψει γύρω στα Χριστούγεννα, όταν διάβαζα το Home for the Holidays, ένα απ' τα βιβλία της σειράς The Mother-Daughter Book Club. Απ' την αρχή μου τράβηξαν το ενδιαφέρον, όμως περίμενα λίγο μέχρι να τα παραγγείλω, κι έπειτα να τα. Τα ρούφηξα μέσα σε ελάχιστο (για τα δεδομένα της εποχής) χρόνο. Ό,τι και να πω γι' αυτά είναι λίγο.
Στη σειρά Betsy-Tacy, που γράφτηκε από το 1940 ως το '55 αλλά αναφέρεται στα παιδικά και νεανικά χρόνια της Maud Hart Lovelace στα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ού αιώνα, ακολουθούμε τη Betsy Ray από τα πέντε της χρόνια μέχρι το γάμο της. Τα 10 βιβλία της σειράς βασίζονται στο μεγαλύτερο μέρος τους σε αληθινά γεγονότα, και τα βασικά πρόσωπα είναι στην πραγματικότητα η Maud και οι καλύτερες φίλες της.
Στο πρώτο βιβλίο, Betsy-Tacy, η Betsy γνωρίζει την Tacy, το καινούργιο κορίτσι στη γειτονιά, και γίνονται οι καλύτερες φίλες. Είναι και οι δύο πέντε χρονών. Τα παιχνίδια τους, οι ιστορίες της Betsy, η αχαλίνωτη φαντασία τους, η σχέση τους με τις μεγαλύτερες αδερφές τους, κι ο τρόπος που αντιμετωπίζουν τις χαρούμενες και τις δυσάρεστες αλλαγές στη ζωή τους, είναι όλα τόσο αληθινά, που νομίζεις ότι ήσουν κάποτε ένα απ' αυτά τα κοριτσάκια -κι ας έζησαν πάνω από 100 χρόνια πριν. Κι αν οι ηρωίδες είναι πέντε χρονών, το βιβλίο δεν απευθύνεται σε πεντάχρονα, αλλά σε ανθρώπους κάθε ηλικίας. Απλώς μιλάει για δυο πεντάχρονα κορίτσια, που βρίσκονται στην ηλικία της φαντασίας, της μαγείας, στην ηλικία που όλα μπορούν να συμβούν κι όλα είναι παραμύθι. Στο τέλος του πρώτου βιβλίου, η Betsy και η Tacy γνωρίζουν την Tib, που μπαίνει στην παρέα τους και γίνεται βασικό πρόσωπο των επόμενων βιβλίων.
Στο δεύτερο βιβλίο, Betsy-Tacy and Tib, τα κορίτσια είναι οχτώ χρονών. Είναι αχώριστες, είναι μεγαλύτερες, τα παιχνίδια τους κι οι προβληματισμοί τους είναι διαφορετικοί, όμως η διασκέδαση, η φαντασία κι οι ιστορίες τις ακολουθούν πάντα. Μαγειρεύουν, προσπαθούν να μάθουν να πετάνε, προσποιούνται ότι είναι ζητιάνοι και κόβουν τα μαλλιά τους για να φτιάξουν φυλαχτά και να μην ξεχάσουν η μία την άλλη. Προσπαθούν να είναι καλές, σκέφτονται το Θεό, ιδρύουν μια μυστική λέσχη, κι όποια κατάληξη κι αν έχουν οι περιπέτειές τους, το γέλιο δεν τους λείπει ποτέ.
Στο τρίτο βιβλίο, Betsy and Tacy Go Over the Big Hill, τα κορίτσια γίνονται δέκα χρονών κι αυτό είναι για 'κείνες απίστευτα σημαντικό. Όπως λένε, όταν έχεις δυο νούμερα στην ηλικία σου, σημαίνει πως αρχίζεις να μεγαλώνεις. Όμως είναι ακόμα μικρούλες, και πολλά αστεία και συναρπαστικά πράγματα συνεχίζουν να τους συμβαίνουν. Ερωτεύονται το βασιλιά της Ισπανίας, συμμετέχουν στη σχολική παράσταση, κάνουν μια φίλη απ' τη Συρία, τσακώνονται με τις μεγάλες αδερφές τους για το ποια θα γίνει βασίλισσα του καλοκαιριού και φιλιώνουν πάλι. Κι ακόμα, τελικά στ' αλήθεια μεγαλώνουν, αφού για πρώτη φορά περνούν μόνες τους το μεγάλο λόφο για να βρεθούν σε μια γειτονιά μεταναστών που ονομάζεται Μικρή Συρία, όπου αποκτούν συναίσθηση της θέσης τους σ' ένα μεγάλο κόσμο γεμάτο θαυμάσιους κι όμως τόσο διαφορετικούς ανθρώπους.
Τα βιβλία είναι τέλεια. Μοιάζουν να μεγαλώνουν μαζί με τα κορίτσια, αφού μέχρι τώρα απεικονίζουν με απίστευτη οξυδέρκεια και ειλικρίνεια το πέρασμά τους από τις διάφορες φάσεις της παιδικής ηλικίας. Τα βρήκα εντελώς επίκαιρα παρόλο που είναι τόσο παλιά, μάλλον γιατί η παιδική φύση ποτέ δεν αλλάζει στ' αλήθεια. Υπήρχαν σημεία που με συγκίνησαν κι υπήρχαν σημεία που μ' έκαναν να χαμογελάσω, να χαμογελάσω πραγματικά, όχι από μέσα μου. Κι αυτό, το να μου προξενήσει το βιβλίο που διαβάζω ένα χαμόγελο τόσο μεγάλο, ώστε να φτάσει ως τα χείλη, είναι αληθινά σπάνιο.
Πόσο θα ήθελα να υπήρχαν αυτά τα βιβλία στα ελληνικά, και να τα είχα ανακαλύψει όταν ήμουν παιδί! Αγαπώ αυτές τις ηρωίδες, όπως αμέτρητοι άλλοι άνθρωποι φαίνεται ότι τις αγαπούν. Θα ήταν ωραίο να μεγαλώνεις μαζί τους, να παίζεις μαζί τους, να ονειρεύεσαι μαζί τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου