Τι διαβάζουμε αυτό τον καιρό...

Είναι πολύ, πολύ αργά. Μόλις τελειώσαμε την αγαπημένη μου ταινία You've Got Mail (πρέπει να την έχω δει 20 φορές) και διαπίστωσα ότι η κατάστασή μου είναι αθεράπευτη: αν περάσει η ώρα, δεν μπορώ να δω ούτε κάτι που στ' αλήθεια μ' αρέσει χωρίς να κοιμηθώ. Έφαγα τέσσερις καραμέλες και ήπια έναν κουβά τσάι προσπαθώντας να μείνω ξύπνια. Είδα αρκετό, αλλά επίσης έχασα αρκετό. Η τελευταία καραμέλα κανέλα δεν τα κατάφερε να με κρατήσει, έμεινε στάσιμη πολλή ώρα και μου έκαψε τη γλώσσα. 

Αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι λατρεύω την ταινία και όσες φορές ξυπνούσα ήξερα ακριβώς τι γίνεται (και τι έχω χάσει).  

Αυτά με την ταινία. 

Πρέπει να κοιμηθώ. Δυο λόγια μόνο απόψε, για δυο αγαπημένα βιβλία.

Είναι ένα βιβλίο που διαβάζουμε σχεδόν κάθε μέρα από τότε που το πήραμε. Είναι μεγάλο, χοντρό και γεμίζει τα χέρια μας και την αγκαλιά μας. Λέγεται Το βιβλίο των παραμυθιών (If You Love a Magical Tale), και είναι οι ιστορίες του Μάγου του Οζ και του Αλαντίν διασκευασμένες από τον Saviour Pirotta. 

Η εικονογράφηση της Susanna Lockheart είναι πανέμορφη και το βιβλίο έχει κάτι το εντυπωσιακό: Σελίδες που ξεδιπλώνουν κάνοντας τις εικόνες να αλλάζουν- η μία ξεπροβάλλει μαγικά μέσα από την άλλη... Τέλειο!

Ο Μάγος του Οζ διασκευασμένος για μικρούτσικα παιδάκια; Είμαι μέσα! Και η Σταυρούλα το ίδιο. Παίρνουμε τη "Ντόροθυ" όπου πηγαίνουμε, τη διαβάζουμε αγκαλιά στον καναπέ, παίζουμε ιστορίες μ' αυτή.

 Η ιστορία είναι αναγκαστικά απλοποιημένη, όμως αρκετά πιστή και πολύ κατανοητή για μικρά παιδιά. Η κάθε σελίδα έχει αρκετό κείμενο, όμως εκείνη την ακολουθεί χωρίς προσπάθεια. Της κρατάει το ενδιαφέρον.

Οι χαρακτήρες είναι τόσο συμπαθητικοί, η απεικόνισή τους τόσο προσεγμένη.

Κάποια σημεία φυσικά προκαλούν ατέλειωτες συζητήσεις...

Όμως χαίρομαι τόσο πολύ που μπορώ να μοιραστώ με το μικρό μου μια τόσο υπέροχη ιστορία μέσα από ένα τόσο όμορφο βιβλίο. Και χαίρομαι που το βιβλίο την έκανε ν' αγαπήσει την ιστορία, όπως την αγαπώ κι εγώ. Και πάντα, πάντα χαίρομαι όταν βρίσκω κάτι που στ' αλήθεια την ενθουσιάζει.

Ο Αλαντίν δεν μπορώ να πω ότι με ξετρελαίνει τόσο σαν ιστορία. Είναι και στην απόδοσή του εδώ λιγάκι πιο μπερδεμένος.

Όμως εξακολουθεί να είναι ένα μαγικό παραμύθι ντυμένο με ωραίες ζωγραφιές. Το διαβάζουμε. Μας αρέσει. Οχι όσο ο Μάγος του Οζ. Αλλά μας αρέσει. 

Τ' αγαπημένα βιβλία με κάνουν χαρούμενη.

Το άλλο αγαπημένο της βιβλίο για πάνω από ένα χρόνο, που αυτό τον καιρό το έχει ξαναθυμηθεί, είναι ο Elmo- I Can Do It. Ούτε που ξέρω πώς μου ήρθε να το αγοράσω, έπειτα όταν το πρωτοάνοιξα με ξένισε λιγάκι, δυσκολεύτηκα να μεταφράσω τα ποιηματάκια του με τρόπο που να θεωρώ αποδεκτό, γενικά στην αρχή κάτι πάνω του με χάλασε.

Όμως η Σταυρούλα τρελαίνεται γι' αυτό. Το ζητάει συνεχώς, και πολλές φορές ξανά και ξανά. Σήμερα αποφάσισε και η Ισαβέλλα να το δει ταυτόχρονα, και είχαμε μάχη από πάνω του. 

Το βιβλίο δεν έχει ιστορία. Ο Έλμο σου μαθαίνει τα πάντα για το πώς να είσαι μεγάλο παιδί. Κάθε σελίδα και μια δραστηριότητα: Να πηγαίνεις στο μπάνιο, στο σχολείο, στην πισίνα, στον οδοντίατρο, στο πάρκο, να κάνεις πάρτι, να κοιμάσαι στο κρεβάτι σου.

Έπειτα πρέπει να βρεις κάποια αντικείμενα μέσα σε κάθε σελίδα. Τα εντοπίζεις και τα δείχνεις. Τόσο απλά.

Τους χαρακτήρες δεν τους ξέραμε από τη σειρά Sesame Street, ούτε εγώ ούτε εκείνη. Η μόνη μας επαφή μαζί τους είναι αυτό το βιβλίο. Σήμερα με ρωτούσε αν είναι όλοι τους τερατάκια.

Υποθέτω πως είναι, αλλά συμπαθητικά τερατάκια. Όλοι τους διαφορετικοί, αλλά όλοι φίλοι.

Τελικά, ξεπέρασα τον αρχικό μου δισταγμό με το βιβλίο. Είναι διασκεδαστικό ν' ασχολούμαστε μαζί του. Τα ποιηματάκια έχουν βρει από καιρό το ρυθμό τους, το δαχτυλάκι ξέρει ακριβώς πού να εντοπίσει τ' αντικείμενα. 

Κι εμείς επιστρέφουμε στον Έλμο, ξανά και ξανά. 

Αρέσει στη Σταυρούλα, κι όταν κάτι πάρει την έγκρισή της, τελείωσε. 

Εξάλλου, εκείνη δείχνει το δρόμο κι εγώ ακολουθώ.

Παρακολουθώ.

Αυτή είναι η δουλειά μου.