Με τη Λώρα στο μεγάλο δάσος

Σήμερα έβρεχε όλη μέρα στο Λιτόχωρο. Μαυρίλα απ' το βουνό μέχρι τη θάλασσα. Χειμώνας έξω.

Μέσα στο σπίτι ήταν όμορφα και ζεστά. Δεν βγήκαμε καθόλου, όμως δεν μου έλειψε η βόλτα. Η μέρα ήταν γεμάτη με παιχνίδι, λίγες δουλειές, λίγα παραμύθια, παιχνίδι πάλι. Από την ώρα που γυρίσαμε, με κάτι σύντομα ταξίδια που μεσολάβησαν, ψάχνουμε τους ρυθμούς μας στο σπίτι. Να συμμαζευτούμε και να είναι οι μικρές μας χαρούμενες. Αυτά τα δύο δεν είναι εύκολο να συνυπάρξουν. Οι δουλειές παίρνουν συνεχώς αναβολή. Και το blog το ίδιο -το βράδυ είμαι τόσο κουρασμένη. Κι είναι τόσες οι στιγμές που κοιτάζω τα κορίτσια κι εύχομαι να είχα διπλάσιο χρόνο, για να δώσω διπλή φροντίδα στην καθεμιά. Όμως τις μέρες που εκείνες είναι χαρούμενες, και το παιχνίδι ήρεμο, και στο σπίτι η ατμόσφαιρα ανάλαφρη και ζεστή, μοιάζει μαγικό.

Αρχίσαμε ν' ακούμε τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια. 

Ξαναδιαβάζουμε πολλές φορές τη μέρα το αγαπημένο μας βιβλίο που μας έλειψε τόσο καιρό, το Χαρούμενο ταχυδρόμο, αλλά και το αγαπημένο μας χριστουγεννιάτικο βιβλίο, Η απίστευτη ιστορία του Αϊ Βασίλη.  

Όμως σήμερα θέλω να σας πω για μια άλλη αγαπημένη μας σειρά βιβλίων, που αρχίσαμε να διαβάζουμε το καλοκαίρι και μας κρατάει σταθερή συντροφιά από τότε. 

Τα My First Little House Books. 

Το μικρό σπίτι στο λιβάδι για μικρούς! Ιστορίες από τα βιβλία της Λώρας, περισσότερο από το πρώτο, Το μικρό σπίτι στο μεγάλο δάσος, εικονογραφημένες και απλές, με απαλά χρώματα και γλυκές μορφές, και πιστές στο πνεύμα των πρωτότυπων βιβλίων. To Summertime in the Big Woods ήταν το πρώτο για μας. Τον Αύγουστο, ακολούθησαν το Going to Town και το A Little Prairie House. Το Σεπτέμβρη, στην Αθήνα, διαβάζαμε το Dance at Grandpa's, μιας και μέναμε στο σπίτι του παππού. Τώρα ήρθε η ώρα για το Winter Days in the Big Woods, γιατί το κλίμα είναι τέτοιο.

Ο χειμώνας έρχεται στο μεγάλο δάσος, και η οικογένεια ετοιμάζεται για τους ατέλειωτους, κρύους μήνες.

Δουλειές αλλά και παιχνίδια, από εκείνα που δεν αγοράζονται, όπως τα σχέδια πάνω στο παγωμένο τζάμι...

..ή οι χάρτινες κούκλες...

...ή οι ιστορίες του μπαμπά.

Και η οικογένεια της Λώρας, αγαπημένη και ολιγαρκής, και πάντα ευτυχισμένη, περνά έναν χαρούμενο χειμώνα στο μικρό σπίτι στο μεγάλο δάσος.

Σε χειμωνιάτικο μοτίβο ήταν και ο Χορός στο σπίτι του παππού.

Ταξίδι για το σπίτι της γιαγιάς και του παππού μέσα στο δάσος, χαρούμενες στιγμές με τα μέλη της οικογένειας...

Κι ένα μεγάλο πάρτι, γεμάτο κόσμο και μουσική.

...και φαγητό...

...και χορό μέχρι αργά.

Η Λώρα και η οικογένειά της φεύγουν ενθουσιασμένοι από το σπίτι της γιαγιάς και του παππού. Ήταν μια υπέροχη γιορτή.

Πηγαίνουμε στην πόλη:

Η Σταυρούλα ενθουσιάστηκε όταν της το έδειξα αυτό, μια μέρα πριν κάνουμε μια εκδρομή απ' τον Πλαταμώνα στη Θεσσαλονίκη. Η Λώρα και η Μαίρη, φυσικά, δεν έχουν δει ποτέ τους πόλη, ενώ η Σταυρούλα την έχει φάει με το κουτάλι. Και πάλι όμως... Είναι ωραίο να ταυτίζεσαι.

Τα κορίτσια είναι ενθουσιασμένα. Η εκδρομή στην πόλη είναι σούπερ ξεχωριστό γεγονός.

Κι όταν φτάνουν εκεί, δεν πιστεύουν πόσο πολύ κόσμο μπορεί να έχει, ούτε πόσα πολλά πράγματα μπορούν να βρίσκονται σ' ένα μαγαζί. Τη σκηνή όπου ο μαγαζάτορας τους δίνει από ένα ζαχαρωτό, κι εκείνες διαβάζουν το μήνυμα που γράφει πάνω το καθένα τη θυμάμαι από τότε που ήμουν περίπου οχτώ και διάβασα για πρώτη φορά το Μικρό σπίτι στο μεγάλο δάσος από τη βιβλιοθήκη της ξαδέρφης μου στο χωριό. Θυμάμαι και τη μετάφραση ακριβώς κι έτσι το λέω στη Σταυρούλα:
Της Μαίρης έλεγε:

Τα ρόδα είναι κόκκινα
Οι βιολέτες είναι μπλε
Γλυκιά είναι η ζάχαρη
Γλυκιά είσαι και συ.

Της Λώρας έλεγε μόνο:

Γλυκά στη γλυκιά.

Η εκδρομή τελειώνει μ' ένα υπέροχο πικ νικ. Και η οικογένεια επιστρέφει στο σπίτι...

Ένα μικρό σπίτι στο λιβάδι:

Το βιβλιαράκι όπου η οικογένεια αφήνει το μεγάλο δάσος για να βρει ένα νέο τόπο για να ζήσει. Τα κορίτσια φαίνονται λίγο μεγαλύτερα εδώ...

... όμως όλοι τους τόσο μικροί απέναντι στον απέραντο κόσμο. Διαλέγουν ένα σημείο στο λιβάδι για να χτίσουν το σπιτάκι τους.

Και το χτίζουν με τα ίδια τους τα χέρια. Και τη βοήθεια του κυρίου Έντουαρντς, που τον γνωρίζουμε εδώ για πρώτη φορά.

Ένα ξύλινο σπιτάκι, κι οι ηλιαχτίδες να περνούν μέσα απ' τους τοίχους.

Μουσική και χορός για να γιορτάσουν το γεγονός...

Γενέθλια στο μικρό σπίτι:

Είναι το επόμενο που φυλάω για τη Σταυρούλα, όταν χορτάσουμε λίγο τις Χειμωνιάτικες μέρες. Γιατί πλησιάζουν τα γενέθλιά της. Ενθουσιάζονται όλοι με κάτι τέτοια όσο εγώ; 

Η Λώρα γίνεται πέντε χρονών. Τα γενέθλιά της, είναι, σαν τη ζωή της, απλά και χαρούμενα και ξεχωριστά, και στην αγκαλιά της οικογένειάς της.

Τα δώρα της το ίδιο. Κάτι που τα σημερινά παιδιά ίσως θα περιφρονούσαν, είναι για τη Λώρα αντικείμενο χαράς κι ενθουσιασμού.

Η μουσική συμπληρώνει το χαρούμενο, χειμωνιάτικο σκηνικό, όπως πάντα.

Η Λώρα αποκοιμιέται ευτυχισμένη, απόλυτα ικανοποιημένη από τα γενέθλιά της, ακούγοντας τους καθησυχαστικούς ήχους του σπιτιού και τη μουσική και το γέλιο τους.

Η αγάπη μου για το μικρό σπίτι στο λιβάδι είναι γνωστή. Οι πρωτότυπες ιστορίες είναι λατρεμένες απ' τα παιδικά μου χρόνια, και η υπέροχη τηλεοπτική σειρά (απ' τις καλύτερες που κυκλοφόρησαν ποτέ για μένα!) μου κρατούσε συντροφιά καθώς μεγάλωνα. Όμως και αυτά τα βιβλιαράκια για μικρά παιδάκια στέκονται επάξια πλάι τους. Η εικονογράφηση της Renee Graef (μόνο στα γενέθλια η εικονογράφηση είναι της Doris Ettinger, αλλά στο ίδιο στυλ, σε σημείο δύσκολα ν' αναγνωρίζεται το διαφορετικό χέρι) είναι πιστή στην κλασική εικονογράφηση του μικρού σπιτιού από τον Garth Williams, αλλά για μένα ακόμα πιο όμορφη. Οι χαρακτήρες έχουν ο καθένας τη δική του υπόσταση και η ομορφιά της φύσης και του τοπίου είναι μοναδική.

Αν νοστάλγησε κανένας τη σειρά, βρήκα επεισόδια με την ελληνική μεταγλώττιση εδώ. Για ν' ακούσουμε ξανά τον Τσαρλς να λέγεται Τζο και τη "μισή μερίδα" (half-pint) να λέγεται "χέπα"... Όμως στ' αλήθεια, την πραγματική φωνή της Melissa Gilbert μου φάνηκε λιγάκι παράξενο όταν την άκουσα, είχα τόσο πολύ συνηθίσει τη φωνή της μεταγλώττισης... Τι υπέροχα χρόνια!