Αλίκη... κατά κάποιο τρόπο

Άλλα είχα στο μυαλό μου να γράψω απόψε, όμως λίγο κουρασμένη μετά από μια ακόμα όμορφη εκδρομή στη Θεσσαλονίκη, είπα να μετατρέψω το υστερόγραφο σε ανάρτηση και ν' αφήσω τα υπόλοιπα γι' αργότερα... 

Λοιπόν, τις προάλλες ξετρυπώσαμε ανάμεσα στα βιβλία που είχαμε καιρό να διαβάσουμε μια Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων που είχαμε αγοράσει κάποτε από το σούπερ μάρκετ. 

Η Αλίκη είναι απ' τ' αγαπημένα μου βιβλία. Απλώς τρελαίνομαι για τη Χώρα των Θαυμάτων. Δεν υπήρχε περίπτωση να χάσω την ευκαιρία να μοιραστώ την Αλίκη με το μικρό μου. Όμως η Αλίκη είναι ιστορία για πιο μεγάλα παιδιά. Έτσι, όταν βρήκαμε αυτό το λεπτό βιβλιαράκι με τις μεγάλες εικόνες και τα λίγα λογάκια, δεν υπήρχε περίπτωση να μην το αγοράσουμε. Παραμύθια σε εικονογράφηση του Van Gool. Κοντά στο ταμείο του σούπερ μάρκετ, δίπλα στις τσίχλες, τις μπαταρίες και τα ξυραφάκια.   

Το πρόβλημα είναι ακριβώς αυτό: Η Αλίκη είναι ιστορία για μεγαλύτερα παιδιά. Είναι μεγάλο βιβλίο, με πολλά, πολλά επεισόδια. Το βιβλιαράκι μας είναι κουτσουρεμένο σε απελπιστικό βαθμό. Τόσο, που πολλές φορές αναρωτήθηκα γιατί το διαβάζουμε.

Λείπει η κάμπια, λείπει ο καπελάς και το τσάι των τρελών δεν συμβαίνει ποτέ! Η γάτα του Τσεσάιρ αναφέρεται σε μία πρόταση και το επεισόδιο "γουρούνι και πιπέρι" λείπει κι αυτό. Λείπει η ψευτοχελώνα και η "όμορφη σούπα", λείπει το σπίτι του λαγού, λείπει η ιστορία με τις τάρτες στο δικαστήριο, λείπει η ουσία του βιβλίου.

Αφήστε που είναι και γεμάτο ανακρίβειες! Η υπόθεση με το "φάε με- πιες με" είναι εντελώς μπερδεμένη και λάθος, ενώ τα τριαντάφυλλα που βάφουν οι φρουροί τραπουλόχαρτα "γιατί τους διέταξε η βασίλισσα"; Οκέι.

Και θα μου πείτε, γιατί το διαβάζουμε τότε;
Γιατί η εικονογράφηση του κυρίου Van Gool, όποιος κι αν είναι (δεν κατάφερα να βγάλω άκρη στο ίντερνετ), μ' αρέσει πάρα πολύ. Η Αλίκη είναι τόσο χαριτωμένη. Τα σκηνικά του τόσο παραμυθένια. Τα χρώματα τόσο απαλά. Κι η γλυκιά μου, η απροκατάληπτη Σταυρούλα τρελαίνεται για το βιβλίο. Μόλις το ανακαλύψαμε ξανά στο κουτί, το ζήτησε δύο φορές απανωτά. Έτσι, το διαβάζουμε.

Τα επεισόδια που λείπουν θα πρέπει να περιμένουν τα κορίτσια να μεγαλώσουν. Θα τα γνωρίσουν ελπίζω μια και καλή, από το κανονικό βιβλίο.
Για την ώρα, προσπαθώ να μπαλώσω τις ανακρίβειες.
Όμως σκεφτόμουν, όπως και να 'χει, τι καλά που μοιραζόμαστε την Αλίκη.
Στ' αλήθεια χαίρομαι που βρέθηκε στο δρόμο μας.
Είναι ένα βιβλίο που βρήκαμε δίπλα στις τσίχλες και στις μπαταρίες, μα είναι πάντα η Αλίκη.