Σήμερα έφυγε ο μπαμπάς μας από την Αθήνα. Είναι ο πρώτος που γύρισε στο Λιτόχωρο. Σε λίγες μέρες φεύγουμε κι εμείς με το τρένο.
Στο σπίτι είμαστε αισθητά λιγότεροι απόψε. Λείπει ο μπαμπάς, ο γάτος και το παπαγαλάκι.
Κάνει κρύο, λέει, εκεί. Σα να χειμώνιασε στον Όλυμπο.
Στην Αθήνα όχι ακόμα. Στην Αθήνα τα δέντρα είναι λίγα, δεν καταλαβαίνεις πότε πέφτουν τα φθινοπωρινά φύλλα.
Γι' αυτό κι εγώ σήμερα θα σας πω άλλη μια φθινοπωρινή ιστορία, σύντομη αλλά γλυκιά. Την ιστορία του Φλέτσερ, μιας μικρής αλεπούς που αγαπούσε ένα δέντρο.
Όταν το αγαπημένο του δέντρο αρχίζει να μοιάζει κουρασμένο και ξερό, και τα φύλλα του γίνονται καφέ, ο Φλέτσερ αρχίζει ν'ανησυχεί.
"Απλώς είναι φθινόπωρο", τον καθησυχάζει η μαμά του. Αλλά μετά, το πρώτο φύλλο πέφτει από το δέντρο.
Ο Φλέτσερ κάνει τα πάντα για να μείνει το φύλλο κολλημένο στο δέντρο, όπου ανήκει. Όμως είναι μάταιο.
Αναπόφευκτα, τα φύλλα αρχίζουν να πέφτουν. Ο αέρας τα παρασέρνει. Τα ζώα τα παίρνουν για να τα χρησιμοποιήσουν.
Ένα τελευταίο φύλλο μένει στο δέντρο. Ο Φλέτσερ αποφασίζει να το προστατέψει. Όμως έτσι απλά, χωρίς καμιά βία, το φύλλο παίρνει κι αυτό το δρόμο που του ορίζει η φύση.
Ο Φλέτσερ λυπάται για το δέντρο του, που είναι μόνο και γυμνό μέσα στη νύχτα.
Όμως το επόμενο πρωί που το επισκέπτεται, αντικρίζει ένα καταπληκτικό θέαμα. Το δέντρο του είναι στολισμένο, ασημένιο και πιο όμορφο από ποτέ.
Η πολύ πολύ τρυφερή ιστορία και οι πανέμορφες, φθινοπωρινές εικόνες μας κάνουν ν' αγαπάμε αυτό το βιβλιαράκι. Το διαβάσαμε για πολλοστή φορά το σαββατοκύριακο, με καλή παρέα πλάι στο τζάκι, σ' ένα μέρος μακριά απ' την Αθήνα, σ' ένα χωριό πάνω στο βουνό. Εκεί, σ' ένα χώρο όπου οι εποχές διαδέχονται αισθητά η μία την άλλη, παίξαμε με αληθινά φθινοπωρινά φύλλα και ανεβήκαμε κι εμείς σ' ένα δέντρο.
Τα φύλλα, το δέντρο. Η εκδρομή, το βιβλίο. Η απερίγραπτη μαγεία του φθινοπώρου κλεισμένη στις σελίδες του.
Ο Φλέτσερ είναι η πιο συμπαθητική αλεπού που έχω δει ποτέ, θέλω να τον πάρω αγκαλιά!
Κι ακόμα, το βιβλίο μου λέει δύο πράγματα, που πολύ μ' αρέσει ν' ακούω:
Πρώτον, οι εποχές αλλάζουν, τίποτα δεν μένει στάσιμο, μη σκας κι άσε τα πράγματα να έρθουν.
Δεύτερον, έχε εμπιστοσύνη. Όσα γίνονται στη φύση είναι καλά καμωμένα.
Όμως Φλέτσερ, είμαι σαν κι εσένα, από τη φύση μου φτιαγμένη ν' ανησυχώ. Το ξέρω πως θα προσπαθούσα κι εγώ να σώσω το δέντρο...
Ο καιρός περνάει τόσο γρήγορα.
Θα μου πείτε, αυτό τι το λες και το ξαναλές; Βαλτή είσαι;
Όχι.
Όμως να, με ξαφνιάζει που ήδη ο Οκτώβρης τελειώνει. Έχω αρχίσει κιόλας να σκέφτομαι τα χριστουγεννιάτικα δώρα και να μουρμουρίζω (ακόμα από μέσα μου αλλά για πόσο;) τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια (το κάνει κανείς άλλος αυτό απ' τον Οκτώβριο ή είμαι η μόνη;). Οι μέρες της Αθήνας τελειώνουν (υπήρχε περίπτωση να τις χορτάσω;). Η Ισαβέλλα βγάζει δύο δοντάκια. Ετοιμάζεται να μπουσουλήσει. Κι εκεί που ήταν ένα βρεφάκι που απλώς υπήρχε κοντά μας την ώρα που παίζαμε, τώρα διαλέγει αυτό που θέλει και το διεκδικεί, πρέπει να έχουμε τα μάτια μας δεκατέσσερα για να μη φάει κανένα μικρό αντικείμενο απ' αυτά που αρέσουν στη Σταυρούλα και γενικά τον περισσότερο καιρό οι δυο τους παίζουν κάπως έτσι:
"Χε χε χε... Σου το βούτηξα..."
Είναι απόλαυση.
Την Κυριακή είχε πανηγύρι στη γειτονιά, για τον Άγιο Γεράσιμο. Πήγαμε οι τέσσερις μας, η μαμά μου, τα κορίτσια κι εγώ. Είδαμε γρήγορα γρήγορα όλους τους πάγκους και καταλήξαμε στην παιδική χαρά. Αγοράσαμε ροζ μικρούτσικες γαλότσες και μπαγιάτικο χαλβά και βιβλία.
Κόλλησα σ' έναν πάγκο με παλιά και πάμφθηνα βιβλία και κόμικς. Είχε τεύχη με παραμύθια της Disney που κυκλοφορούσαν παλιότερα από την DeAgostini, και τα ήθελα ΟΛΑ. Τελικά πήρα δυο απ' αυτά, κι ένα βιβλίο της Λουίζα Μέι Άλκοτ (που είναι γνωστή για τις Μικρές Κυρίες), με τίτλο Τα είκοσι χρόνια της Ρόζας (το έψαξα στο ίντερνετ και στα αγγλικά λέγεται Rose in Bloom, είναι το sequel του βιβλίου της Eight Cousins). Υποτίθεται ότι είναι ένα συγκινητικό εφηβικό μυθιστόρημα. Δεν είχα ακούσει ποτέ γι' αυτό και δεν το έχω αρχίσει ακόμα, αλλά ήταν τόσο φανερά κομμάτι μιας άλλης εποχής που δεν μπορούσα παρά να το αγοράσω.
Τα παραμύθια της Disney, που άρεσαν πολύ στη Σταυρούλα, ήταν:
Οι Απόκριες με τον Γουίνι και την παρέα του (και ναι, όπου Απόκριες διάβαζε Halloween, είναι ολοφάνερο στην ιστορία)
Το βιβλίο έχει ως εξής:
Οι φίλοι μαζεύονται για το Χαλογουίν, και ο Τίγρης τους λέει την τρομακτική ιστορία του Γκομπλούν, του πλάσματος που μπορεί να σε μεταμορφώσει σε άγρια κολοκύθα, αλλά αν το πιάσεις μπορεί να σου πραγματοποιήσει μια ευχή. Όταν ο Γουίνι τρώει όλα τα γλυκά του Χαλογουίν, ο Ρω και ο Λάμπυ ξεκινούν να πιάσουν το Γκομπλούν για να ευχηθούν να τους δώσει περισσότερα γλυκά. Και η περιπέτειά τους ξεκινά...
Το διαβάσαμε στις "κούκλες που σπάνε". Ήταν κουκουλωμένες στον καναπέ, γύρω απ' τη μαμά τους, τη Σκάρλετ Ο' Χάρα, για να μην φοβούνται.
Οι δύο φίλοι πρέπει να μείνουν γενναίοι, όσο κι αν αυτό είναι δύσκολο, για να μπορέσουν να βοηθήσουν ο ένας τον άλλο...
Γενναίοι μαζί!
Γενναίοι για πάντα!
Γυρίζει απ' την άλλη και κλείνει τα μάτια της, κάθε φορά. "Δε φοβάμαι, νυστάζω!"
Είναι συναρπαστικό, και λιγάκι τρομαχτικό, έχει όμορφες εικόνες και τελειώνει με μια γιορτή. Εμείς δεν θέλουμε τίποτ΄ άλλο.
Και ο Μαθητευόμενος Μάγος:
Από τη Φαντασία της Disney.
Ο Μίκυ είναι βοηθός του Μάγου. Κάνει όλες τις δουλειές του κάστρου. Όταν ο μάγος φεύγει ξεχνώντας το καπέλο του, ο Μίκυ σκέφτεται να κάνει λίγα μαγικά για να ξεκουραστεί.
Μαγεύει τη σκούπα για να κουβαλήσει εκείνη νερό. Και όλα πηγαίνουν καλά...
Μέχρι που ο Μίκυ ανακαλύπτει ότι δεν μπορεί να σταματήσει αυτό που ξεκίνησε. Και όχι μόνο αυτό, αλλά η κατάσταση φεύγει τελείως από τα χέρια του...
Και ποιός ξέρει τι θα γινόταν αν δεν εμφανιζόταν την κατάλληλη στιγμή ο μάγος, που θυμώνει αλλά γλιτώνει το Μίκυ, και τον στέλνει πίσω στις δουλειές του.
Τα παραμυθάκια είχαν και τα δύο τρομερή επιτυχία στο σπίτι μας. Η ποιότητα των εικόνων αλλά και του κειμένου είναι νομίζω ανώτερη από κάθε άλλη μεταφορά ιστοριών της Disney σε βιβλίο που έχω δει. Η σειρά της DeAgostini είναι μάλλον εξαντλημένη, αλλά χαίρομαι που κάποια τεύχη κυκλοφορούν ακόμα, έστω και περιστασιακά σε πάγκους πανηγυριών... Μακάρι να τα βρίσκαμε σε κάποια βιβλιοθήκη!
Από το youtube, το απόσπασμα από τη Φαντασία με τον Μίκυ στο ρόλο του Μαθητευόμενου Μάγου:
Και μερικές ιστορίες Halloween με το Γουίνι και τους φίλους του:
Με τρομαχτικές ιστορίες του φθινοπώρου σας αφήνουμε κι απόψε. Που δεν είναι στ' αλήθεια τρομαχτικές δηλαδή, αλλά... καταλαβαίνετε.
Αυτό που λέγαμε.
Λιγάκι.
Όσο χρειάζεται για να σφίγγεσαι λίγο πιο κοντά στη μαμά.
Όχι τόσο που να ταράζουν τα γαλήνια και γλυκά όνειρά σου.
Δεν έχω πάρει όλα μου τα βιβλία στο Λιτόχωρο, αλλά αυτό είναι και καλό. Κάθε φορά που επιστρέφω στην Αθήνα, βρίσκω στην παλιά μας βιβλιοθήκη κάτι απ' το παρελθόν που να θέλω να το ξανανοίξω. Που είχα ξεχάσει ότι υπήρχε.
Από τη βιβλιοθήκη των γονιών μου στην Αθήνα, τρία παλιά μου βιβλία που ξετρύπωσα και μου φάνηκαν της εποχής:
Γιατί είπαμε, στην Ελλάδα δεν έχουμε Halloween, αλλά ελάτε, ας μιλήσουμε λίγο για σκοτεινά παραμύθια. Για μάγισσες και συμπαθητικούς βρικόλακες και σπίτια που κρύβουν μυστικά.
Το πρωτοδιάβασα όταν ήμουν εννιά. Το έχω και στο Λιτόχωρο στα αγγλικά, μαζί με όλη τη συλλογή μου του Ρόαλντ Νταλ (που πρέπει να σας δείξω μια μέρα, είναι στ' αλήθεια ΜΕΓΑΛΗ). Αυτό το συγκεκριμένο βιβλίο, το μεταφρασμένο, είναι εκείνο που κρατούσα κάτω απ' το πορτατίφ με τα δύο χέρια, εντελώς συνεπαρμένη, όταν ήμουν κοριτσάκι, που το διάβασα ξανά και ξανά, που με φρίκαρε και με διασκέδασε τόσο πολύ. Οι μάγισσες είναι ο Ρόαλντ Νταλ στα καλύτερά του. Ένα βιβλίο αστείο, παράξενο, περιπετειώδες, υπέροχα αηδιαστικό, γρήγορο και γεμάτο φαντασία.
Οι μάγισσές του δεν μοιάζουν μ' εκείνες των παλιών παραμυθιών, δεν φορούν μανδύες και ψηλά καπέλα, δεν πετούν με σκουπόξυλα. Κρύβονται πολύ καλά κάτω απ' το προσωπείο μιας συνηθισμένης συμπαθητικής γυναίκας, κυκλοφορούν ανάμεσά μας και ο σκοπός τους είναι πάντα ο ίδιος: να κάνουν κακό στα παιδιά, που τα μισούν.
Ο μικρός ήρωας της ιστορίας, όταν μένει ορφανός και πηγαίνει να ζήσει με τη Νορβηγίδα γιαγιά του, μαθαίνει από τις ιστορίες της τα πάντα για τις μάγισσες. Το μόνο που δεν ξέρει είναι ότι θα τις συναντήσει ο ίδιος τόσο γρήγορα.
Όταν στις διακοπές του πέφτει πάνω σ' ένα ολόκληρο συνέδριο μαγισσών, με την ίδια τη μεγάλη αρχιμάγισσα να πρωτοστατεί, η αλήθεια είναι πως δεν έχει και πολλές ελπίδες.
Η περιπέτεια στην οποία θα μπλέξει θα του αλλάξει τη ζωή.
Όμως θα οδηγήσει και τον ίδιο -μαζί με τη γιαγιά του- στην κατάστρωση ενός φοβερού μεγαλεπήβολου σχεδίου για την εξόντωση των μαγισσών.
Ξέρετε κάτι; Το βιβλίο με είχε τρομάξει όταν ήμουν μικρή, αλλά το έβρισκα πιο συναρπαστικό παρά τρομαχτικό, πιο αστείο παρά φρικτό. Τώρα πια, μετά από τόσα χρόνια, όταν σκέφτομαι την ιστορία (αλλά και τις επιμέρους μικρές ιστορίες που λέει η γιαγιά για παιδιά που συνάντησαν μάγισσες), η υπόθεση με φρικάρει λίγο στ' αλήθεια. Όταν λέγονται τόσα για απαγωγές παιδιών, για απαίσιους ενήλικες που κάνουν κακό σε παιδιά.
Όμως αυτός είναι ο μεγάλος εαυτός μου, που φοβάται την αληθινή φρίκη που υπάρχει στον κόσμο. Ακούστε καλύτερα το μικρό εαυτό μου, που γελούσε με τα μεγάλα ρουθούνια και το μπλε σάλιο, και τα τετράγωνα πόδια των μαγισσών. Χωρίς δάχτυλα.
Είναι το μοναδικό που έχουμε (και που έχω διαβάσει) από μια μάλλον μεγάλη σειρά βιβλίων με ήρωα το μικρό βρικόλακα. Δεν είναι το πρώτο της σειράς, ξεκινάει όμως με μια αναλυτική παρουσίαση των προσώπων της ιστορίας, κι έτσι δεν υπάρχει πρόβλημα.
Πάει καιρός και δεν το θυμάμαι καλά αυτό το βιβλίο. Σ' αυτό το τεύχος, ο φιλικός μικρός βρικόλακας, ο Ρούντιγκερ, είναι ερωτευμένος με τη βρικολακίτσα Όλγα, όμως αυτό είναι μάλλον προφανές από τον τίτλο. Η Όλγα είναι ψηλομύτα και κακομαθημένη.
Ο φίλος του ο Άντον (κανονικός άνθρωπος αυτός, που έχει γνωρίσει την οικογένεια των βρικολάκων ως άλλη Μπέλα του Twilight) και η μικρή του αδερφούλα η Άννα (η πιο μικρή βρικολακίτσα) δεν τον εγκαταλείπουν.
Χαριτωμένο και συμπαθητικό βιβλίο, η συγγραφέας του μου είναι πολύ αγαπητή και από το βιβλίο Χάννα, το αγγελούδι του Θεού. Διασκεδαστικό κι ανάλαφρο, καλή παρέα και καθόλου τρομαχτικό. Μα καθόλου.
Άλλο ένα που έχουμε στη βιβλιοθήκη μας στ' αγγλικά. Πάνε καμιά δεκαριά χρόνια που το διάβασα μεταφρασμένο απ' αυτό εδώ το αντίτυπο. Το μόνο που πραγματικά μου φάνηκε σκοτεινό και creepy. Το καινούργιο σπίτι της μικρής Κόραλαϊν, η κλειδωμένη πόρτα που οδηγεί σ' έναν άλλο κόσμο, ολόιδιο με το δικό της μα τόσο διαφορετικό.
Οι άλλοι γονείς, ίδιοι με τους δικούς της αν εξαιρέσεις τα κουμπιά για μάτια, τόσο στοργικοί, τόσο δόλιοι.
Οι ψυχές των χαμένων παιδιών στο ντουλάπι. Η δική της ψυχή που κινδυνεύει.
Η μάχη για να σώσει τον εαυτό της και τους αληθινούς γονείς της.
Το βιβλίο μοιάζει παιδικό, είναι ανατριχιαστικό και πολύ πολύ ατμοσφαιρικό, τρομάζει και ψυχαγωγεί σαν αληθινό θρίλερ.
Και η ταινία, που την έχω δει, και έχω ενθουσιαστεί:
Και για το τέλος, κάτι πιο μικρό, πιο παιδικό, τόσο που το διαβάζει κι η Σταυρούλα,
Μάγισσες υπάρχουν πολλές, αλλά η μικροσκοπική οικογένεια μαγισσών είναι μία.
Και οι μικρές, μικρούλες μάγισσες προσπαθούν απεγνωσμένα να βρουν ένα σπίτι να τους ταιριάζει.
Όμως όταν είσαι τόσο μικρός όλα μοιάζουν δύσκολα...
Μέχρι που βρίσκουν ένα μικρό σπιτάκι...
Κι ένα συμπαθητικό ποντίκι στην τρύπα του.
Έτσι, χωρίς πολλά πολλά, το ποντίκι και οι μικρές, μικρούλες μάγισσες θα γίνουν οικογένεια.
Μας αρέσουν τόσο πολύ οι μικρούλες μάγισσες! Τις διαβάζουμε αυτές τις μέρες ανελλιπώς πριν τον ύπνο. Να και η δική μας μικρούλα μάγισσα, ένα παλιό playmobil από τα δικά μας παιδικά χρόνια με τη Χαρά.
Κι επειδή μας αρέσουν οι κολοκύθες, και οι μάγισσες, και τ' αστεία, και η φαντασία, και οι στολές, και οι γιορτές, και καθετί που κάνει τους ανθρώπους να διασκεδάζουν...
