Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου 2013

Παίζουμε με άμμο...

Δεν είμαι crafty. Αυτό που πιάνει το χέρι σου, και μαζεύεις υλικά, και κάνεις χειροτεχνίες, και ράβεις, και κολλάς, και κατασκευάζεις, και η δουλειά σου είναι λεπτομερής και καθαρή και όμορφη; Δεν είμαι εγώ. Συνήθως έχω όλη την καλή διάθεση να κάνω χειροτεχνία, αλλά όχι την υπομονή. Ξεκινάω απρόσεχτα και βιαστικά, σε λίγο αρχίζουν τα "δε βαριέσαι" και κάπου στη μέση το χάνω απογοητευμένη.

Όμως εντάξει, έχω και κάτι καλό:
Πρώτον, πάντα είμαι πρόθυμη να (ξανα)δοκιμάσω.
Δεύτερον, δεν με τρομάζει η ακαταστασία.
Τρίτον, Αναγνωρίζω ότι είναι (και αυτό) ένας υπέροχος τρόπος να περάσουμε όμορφο και δημιουργικό χρόνο με τα παιδιά. Αναγνωρίζω ότι τα παιδιά τρελαίνονται για χειροτεχνίες. Άρα, αν το θέλουν, εννοείται ότι θα το κάνουμε.

 Έτσι, όταν η φίλη μου η Κατερίνα και τα τέσσερα απίθανα πιτσιρίκια της έφεραν δώρο στη Σταυρούλα αυτό...

Ας παίξουμε με άμμο, των εκδόσεων Σαββάλα

...ενθουσιαστήκαμε. Δεν είναι ούτε βιβλίο ούτε παιχνίδι. Είναι ένα ολόκληρο kit για να κάνεις όμορφες εικόνες κολλώντας πολύχρωμη άμμο στο χαρτί. Και περιέχει τα πάντα για να ξεκινήσεις.


Αριστερά, τα εργαλεία και τα υλικά. Δεξιά, ένα σπιράλ βιβλιαράκι με αναλυτικές οδηγίες, γενικές και για την κάθε εικόνα, κι από κάτω ένα μπλοκ για τις εικόνες σου.


Το κόλπο είναι ότι με το χωνί βάζεις άμμο στον "εκτοξευτή άμμου", για να τη ρίξεις μετά πάνω στην κόλλα που υπάρχει στο αυτοκόλλητο χαρτί, ή στην κόλλα που έχεις απλώσει εσύ στη σελίδα σου (το μπλοκ έχει κι απ' τα δυο είδη χαρτιού, αυτοκόλλητο για τις πιο περίπλοκες εικόνες, απλό για τις πιο εύκολες).


Το ανοίξαμε για πρώτη φορά χθες. Στρώσαμε ένα παλιό πλαστικό τραπεζομάντηλο στο πάτωμα. Ξεκινήσαμε με την πρώτη εικόνα, σε αυτοκόλλητο χαρτί.



Το ξεκολλάς λίγο-λίγο, τμηματικά. Απλώνεις άμμο ενός χρώματος. Κολλάει αυτή. Μετά ξεκολλάς λίγο ακόμα. Ρίχνεις άλλο χρώμα και πάει λέγοντας.

"Σαν λάδι", είπε η Σταυρούλα όταν είδε τον τρόπο που γεμίζαμε τον εκτοξευτή με το χωνί, και θυμήθηκε τη μετάγγιση του λαδιού απ' το μεγάλο δοχείο στα μπουκάλια.
Με λίγη βοήθεια απ' τη μαμά ο εκτοξευτής γεμίζει. Το μικρό χεράκι απλώνει άμμο στο αυτοκόλλητο (και έξω απ' αυτό), η μαμά κουνάει λίγο το χαρτί να πάει παντού, επιστρέφουμε την άμμο που περίσσεψε στο σακουλάκι της και είμαστε έτοιμοι να ξεκινήσουμε άλλο χρώμα. 


Ορίστε το πρώτο βήμα.


Σιγά σιγά προχωρήσαμε. Ήταν η πρώτη εικόνα. Έπρεπε να παίξουμε και με τα εργαλεία. Και βέβαια, ο στόχος ήταν να ευχαριστηθούμε τη διαδικασία και όχι το αποτέλεσμα.


Αρκετές φορές στην πορεία αναρωτήθηκα μήπως είναι πολύ μικρή γι' αυτό το παιχνίδι...


Όμως όχι, εκείνη πάλι με διέψευσε, θυμίζοντάς μου ότι δεν πρέπει να της κόβω τα φτερά, γιατί μπορεί να κάνει πράγματα μεγαλύτερα και διαφορετικά από τις προσδοκίες μου. Υπομονετικά συνέχισε, και τελικά του πήρε τον αέρα.
 

Βήμα-βήμα, ώσπου φτάσαμε σ' αυτό...


...που κέρδισε επάξια τη θέση του σε περίοπτο σημείο του σαλονιού της γιαγιάς.



Η Σταυρούλα ήθελε να συνεχίσουμε αμέσως...


Όμως κάποιος ξύπνησε.


Και προσπάθησε με κάθε τρόπο να γευτεί τα πρωτόγνωρα πράγματα που ήταν απλωμένα στο πάτωμα.


Οπότε έπρεπε μάλλον να αναβάλουμε τη συνέχεια του εγχειρήματος...


 Η καλή δουλειά συνεχίστηκε και την επόμενη μερα. Επόμενος στόχος, να χρησιμοποιήσουμε τη "χρυσή άμμο", που λέει κι η Σταυρούλα, την ασημένια σκόνη. Έτσι, αρχίσαμε το "λαμπερό χιονάνθρωπο".


Όταν εγώ κρατούσα το μωρό, ήταν εκεί η γιαγιά, να δίνει ένα χέρι βοήθειας.


Και κάπως έτσι, ξεπερνώντας κάθε προηγούμενο, φέτος ετοιμάσαμε την πρώτη μας Χριστουγεννιάτικη κατασκευή, το Σεπτέμβριο.


Το τραπεζομάντηλο μένει απλωμένο στο πάτωμα του σαλονιού με τις ώρες. Και οι ζωγραφιές όλο πληθαίνουν.


Η Σταυρούλα τρελαίνεται για "τις κατασκευές". Σκέφτεται την άμμο κι όταν λείπουμε απ' το σπίτι, κι όταν πέφτει στο κρεβάτι να κοιμηθεί. Κι εγώ, που δεν είμαι crafty άνθρωπος, τρελαίνομαι να παίζω με την άμμο μαζί της.

"Περιμένετε να μπουσουλήσω εγώ και θα δείτε τι θα τις κάνω τις κατασκευές σας..."

6 σχόλια:

  1. Το βρήκα πολύ πρωτότυπο, δεν έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο, θα το ψάξω και θα "περιποιηθούμε", ελπίζω και εμείς με τραπεζομάντηλο γιατί η χρυσόσκονη έχει αρχίσει και γίνεται ο εφιάλτης μου χεχε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ελπίζω να το ευχαριστηθείτε κι εσείς! Πάντως το σαλόνι της γιαγιάς μας, ακόμα και με τραπεζομάντηλο, ακόμα και μετά το σκούπισμα, θυμίζει λίγο παραλία.... :Ο)
      Όμως σίγουρα αξίζει!!!

      Διαγραφή
  2. Aww, the projects turned out wonderfully! And isn't it funny how babies find every little thing before you even know what's there...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Thanks! :) So true about babies! And she hasn't even started crawling yet. Then we'll have so much polly pocket/playmobil/sylvanian families stuff to hide... We'll have to find a special playing space for all that tiny stuff Stavroula loves to play with!

      Διαγραφή
  3. ΧΑΧΧΑΧΑ!!ΤΙ ΓΕΛΙΟ ΟΤΑΝ ΕΜΦΑΝΙΣΤΗΚΕ ΚΑΙ Η ΜΙΚΡΗ!!!!ΤΡΕΛΑΘΗΚΑ ΜΕ ΤΗ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΩΤΟ...
    ΟΙ ΚΑΤΑΣΚΕΥΕΣ ΣΑΣ ΕΠΙΣΗΣ ΤΕΛΕΙΕΣ ΚΑΙ ΠΑΡΟΛΟ ΠΟΥ Η ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΚΡΗ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕ ΜΙΑ ΧΑΡΑ...ΕΝΑ ΠΑΡΟΜΟΙΟ ΕΙΧΑΜΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΑΛΛΑ ΠΟΥ ΦΤΙΑΧΝΕΙΣ ΔΑΧΤΥΛΟΚΟΥΚΛΕΣ...ΤΩΡΑ ΒΕΒΑΙΑ ΧΑΘΗΚΑΝ ΟΛΕΣ ΓΙΑΤΙ ΤΙΣ ΕΠΑΙΡΝΑΝ ΠΑΝΤΟΥ ΜΑΖΙ..
    ΤΩΡΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΟ ΧΙΤ ΟΙ ΣΧΕΔΙΑΣΤΡΙΕΣ ΜΟΔΑΣ ΕΔΩ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ ...ΣΚΑΩ ΣΤΑ ΓΕΛΙΑ ΜΕ ΤΑ ΡΟΥΧΑ ΠΟΥ ΣΚΑΡΦΙΖΟΝΤΑΙ..ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΔΑΛΑ ΜΕ ΓΚΛΙΤΕΡ...ΧΡΥΣΟΣΚΟΝΗ=Ο ΤΡΟΜΟΣ .


    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστούμε!!
      Η χρυσόσκονη όντως δεν βγαίνει πο-τέ.Το μωρό από τότε που γεννήθηκε εχει πάντα λίγη στο κεφάλι και λαμποκοπάει.
      Φαντάζομαι τι ρούχα σχεδιάζουν οι μικρές!
      Ανυπομονώ να δείξω στη Σταυρούλα πώς να παίζει με paper dolls. Όταν μεγαλώσει λίγο ακόμα.... :)

      Διαγραφή