Εικόνες απ' το καλοκαίρι

Το καλοκαίρι πέρασε, ήρθε το φθινόπωρο, κι εμείς σα νομάδες ακόμα γυρίζουμε εδώ κι εκεί. Οι δυο βδομάδες στο χωριό έγιναν 20 μέρες, ακολούθησε ένας μήνας κοντά στη θάλασσα κι ούτε καταλάβαμε πότε μπήκε κι έφτασε στα μισά ο Σεπτέμβρης. Βρισκόμαστε πλέον στην Αθήνα (εδώ και λίγες μέρες και για τον επόμενο ενάμιση μήνα), και για πρώτη φορά από τα μέσα Ιουλίου έχουμε κανονικό ίντερνετ.
Θα επιχειρήσω να γράψω κάτι, έτσι για ν' αρχίσω από κάπου.
Από πού όμως;
Τα βιβλία που πέρασαν από τα χέρια μας αυτό το διάστημα είναι άπειρα. Το ίδιο και οι αλλαγές στη ζωή μας, και οι περιπέτειές μας, και τα μικρά καθημερινά πράγματα που γεμίζουν τις μέρες μας με φως.
Δεν θα επιχειρήσω να τ' αναφέρω όλα. Ούτε τα βιβλία, ούτε -φυσικά- τα υπόλοιπα.
Πώς το μικροσκοπικό μας νεογέννητο έγινε μωρό. Και πώς το μωρό μας έγινε κοριτσάκι. Κι όλα αυτά μέσα σε τόσο λίγο χρόνο.
Θ' αναφέρω μόνο λίγα, κι ας μην είναι τα πιο σημαντικά.
Και μην ξέροντας τι άλλο να κάνω, θ' αρχίσω απ' την αρχή.

Τα βιβλία που πήραμε μαζί μας στο χωριό:

Το αστείο βιβλίο με τα συναισθήματα, του Τοντ Παρ. 

 Ήταν το πρώτο βιβλίο του Τοντ Παρ που ανακαλύψαμε, έτσι τυχαία, στο Λιτόχωρο. Έκτοτε, έχουμε κολλήσει με τα πολύχρωμα βιβλία του, που παρεμπιπτόντως είναι και σε προσφορά αυτό τον καιρό στα βιβλιοπωλεία από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Το αγαπώ και για έναν άλλο λόγο. Ήταν το πρώτο αγαπημένο βιβλίο της Ισαβέλλας. Τα μεγάλα σχέδια και τα έντονα χρώματά του τη μάγευαν. Το κοίταζε προσηλωμένη λες και διάβαζε μαζί μας.  Ήταν υπέροχο να τις έχω και τις δυο κοντά μου και να μοιραζόμαστε ένα βιβλίο. Ήταν από τα πρώτα πράγματα που πραγματικά μοιράστηκαν οι δυο τους.

Και λέω "ηταν" γιατί το μικρό μας σκουληκάκι πλέον σπάνια κάθεται έτσι προσηλωμένο να δει βιβλίο. Τα βιβλία προτιμάει να τα γραπώνει και να τα τρώει. Κι αν ξαπλώσουμε έτσι με τα κεφάλια μας κοντά της, απλώς μας ξεμαλλιάζει. Άδραξε τον κόσμο, μωρό μου.

Το βιβλίο με τα συναισθήματα είναι βιβλίο με αυτοκόλλητα. Όμως το ενδιαφέρον του δεν εξαντλείται εκεί. Αφού τα κολλήσαμε όλα την πρώτη μέρα, το διαβάσαμε αμέτρητες φορές ακόμα. 

Κάθε σελίδα, κάθε ήρωας, κι ένα διαφορετικό συναίσθημα. 

Όλοι διαφορετικοί μεταξύ τους, όμως όλοι σημαντικοί και όλοι φίλοι.

Και το απαραίτητο δίδαγμα στο τέλος... 

The Tiger who Came to Tea, της Judith Kerr

Δεν ξέρω για ποιό λόγο έχασα όλες τις υπόλοιπες φωτογραφίες που είχα βγάλει από τις σελίδες της "τίγρης που ήρθε για τσάι" (τώρα δεν το έχουμε μαζί μας). Είναι ένα πανέμορφο βιβλίο, κλασικό για τους αγγλόφωνους, με μια απίθανη αλλά τόσο απλά και πειστικά δοσμένη ιστορία. Η τεράστια αλλά ήμερη τίγρη που χτύπησε το κουδούνι της Σόφι και της μαμάς της και ήπιε τσάι μαζί τους αδειάζοντας το σπίτι τους από κάθε φαγητό και ποτό, κι ο μπαμπάς που ήρθε από τη δουλειά, πίστεψε όσα του διηγήθηκαν και τόσο ήρεμα τους έβγαλε έξω για βραδινό- αξιολάτρευτοι.    
    
Τοποτίπ- τέρμα πια η πάνα! 

Βλέπετε ένα σχέδιο στον ορίζοντα; Ναι, στο χωριό κόψαμε την πάνα. 

Με τον Τοποτίπ ήμασταν πια παλιόφιλοι... Ο γνώριμος ήρωας, κακά τα ψέματα, σε εξοικειώνει με το βιβλίο πολύ πολύ γρήγορα. Αυτή τη φορά ο Τοποτίπ-μεγάλος αδερφός αποφασίζει να βοηθήσει την αδερφούλα του να κόψει την πάνα. 

Τι καλός αδερφός αυτός ο Τοποτίπ! 

Summertime in the Big Woods:

Υπάρχει λοιπόν το Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι, και είναι γνωστό το κόλλημά μου με τη σειρά, και με τα βιβλία της Laura Ingalls Wilder.

Υπάρχει όμως κι αυτή η σειρά που λέγεται My First Little House Books κι ο σκοπός της είναι να γνωρίσει το Μικρό Σπίτι σε μικρούς αναγνώστες. Είναι picture books με ιστορίες από τα αυθεντικά βιβλία, με λίγο κείμενο και μεγάλες εικόνες, και με την υπέροχη, απαλή εικονογράφηση της Renee Graef. Έχουμε λίγα από τα βιβλία της σειράς, και μου φάνηκε πως ήταν η κατάλληλη στιγμή να τα δείξω στη Σταυρούλα. Είχα δίκιο. Ξεκινήσαμε από το "Καλοκαίρι στο μεγάλο δάσος", και ξετρελάθηκε. 

Στον κόσμο του ροζ και του glitter που ζούμε, τα βιβλία της Λώρας ήταν μια αληθινά ευχάριστη αλλαγή. Δεν υπάρχουν μακρυμαλλούσες πριγκίπισσες εδώ. Δεν υπάρχει πλούτος και γάμοι και λαμπερά φορέματα και τιάρες. Τα παιδιά ζουν απλά και κοντά στη φύση, και δεν θεωρούν τίποτα δεδομένο.

Στον κόσμο της Λώρας, ένα κουλουράκι είναι εξαιρετικό κέρασμα.

Και το πλύσιμο των πιάτων μετά το βραδινό γίνεται μια εικόνα ήρεμης οικογενειακής ευτυχίας. 

"Η Λώρα κοιμάται με την κουκλίτσα της", έλεγε χαρούμενα η Σταυρούλα κάθε φορά. Και, όπως θα έλεγε ο κύριος Εξυπερύ, οι μεγάλοι δεν θα καταλάβουν ποτέ γιατί αυτό έχει τόσο μεγάλη σημασία...

Το αγαπάμε αυτό το βιβλίο.

Το αγαπάμε.

Το αγαπάμε.

Παρεμπιπτόντως, το πήραμε μεταχειρισμένο. Σας έχω πει πόσο αγαπώ τα βιβλία που έχουν περάσει από χέρια άλλων; Ειδικά από χέρια ανθρώπων που δεν ξέρω; Ειδικά παιδιών; Και ειδικά στην άλλη άκρη του πλανήτη;

Good Night World

Γύρω στις τελευταίες μέρες του Ιούλη, κάναμε μια εκδρομή στο βουνό, στην Οίτη, στα 1800 μέτρα υψόμετρο. Εκεί, στην παράξενη ερημιά του οροπεδίου, ανάμεσα στην ψύχρα της σκιάς και στον καυτό ήλιο, κάπως σαν να βρισκόμασταν ανάμεσα στον ουρανό και στη γη, αλλά χωρίς ν' αγγίζουμε κανένα από τα δύο. Εκεί λοιπόν έμοιαζε πρέπον και ταιριαστό να πάρουμε μαζί μας το "Καληνύχτα κόσμε" και να το διαβάσουμε πάνω σε μια ζεστή κουβέρτα απλωμένη στα χόρτα.

"Καληνύχτα" λέγεται, αλλά ξεκινάει απ' το πρωί, και καλημερίζει διαφορετικά πλάσματα σε διαφορετικές περιοχές του κόσμου.

Στη στεριά και στη θάλασσα, ανθρώπους και ζώα.

Σε διαφορετικά μέρη...

Διαφορετικούς ανθρώπους...

Για κάποιο λόγο έμοιαζε ταιριαστό, εκεί ψηλά πάνω από τον κόσμο, μέσα στη μοναξιά του τοπίου, να διαβάζουμε γι' αυτόν. Ένα βιβλίο που τον αγκαλιάζει ολόκληρο.

Έχει μια μαγεία να φοράς ζακέτα τον Ιούλιο. Και βρόμικες κάλτσες από το περπάτημα στα χόρτα. Έτρεχε πάνω-κάτω γεμάτη ενθουσιασμό, μιλούσε ασταμάτητα. "Ω έλατο, ω έλατο", τραγουδούσε.

Το ταξίδι στον κόσμο συνεχίζεται καθώς η μέρα προχωράει.

Ακόμα και στα πιο απρόσμενα μέρη...

Και μετά από όλα αυτά...

...στο τέλος, φτάνει και στις καληνύχτες. Η μέρα τελειώνει. 

Ονειρικά.

Και μ' αυτά και με τ' άλλα, πέρασαν οι μέρες του χωριού. Με τα δύσκολα και τα ωραία τους.
Και πάντα έρχονται άλλα ωραία, κι αλλάζουμε, και μεγαλώνουμε, και πάντα προχωράμε μπροστά.
Το καλοκαίρι -το πρώτο της Ισαβέλλας- ήταν γεμάτο όμορφες εικόνες.
Μία μόνο για το τέλος: Το μικρό κορίτσι με τη μεγάλη σκιά του.