Fancy Nancy

 Είχα διάφορα σχέδια για το blog αυτές τις μέρες. Το φθινόπωρο που μπήκε, ο ζωολογικός κήπος που επισκεφθήκαμε, μια κατασκευή που κάναμε από παιχνιδο-βιβλίο που μας έκαναν δώρο, τα βιβλία της βιβλιοθήκης που διαβάζουμε αυτή την εβδομάδα, και αρκετά δικά μας που μας αρέσουν αυτό τον καιρό, όλα ήταν στο πρόγραμμα, δηλαδή στο μυαλό μου, όμως (όπως συνήθως όταν σχεδιάζω κάτι από πριν) τελικά όλα έμειναν σχέδια. Η κάθε μέρα είναι τόσο γεμάτη από μικρά όμορφα πράγματα. Μοιάζει με τις άλλες, μα είναι τόσο διαφορετική και τόσο απρόβλεπτη.  

 Μια απ' αυτές τις μέρες, λοιπόν, αδειάσαμε έναν καναπέ γεμάτο ρούχα. Έπρεπε να τα μεταφέρουμε σ' έναν καινούργιο, διάδοχό του, που πήρε τη θέση του στο καθιστικό των γονιών μου. Βρήκαμε ρούχα παλιά και ξεχασμένα, πετάξαμε μερικά, άλλα τα φυλάξαμε, άλλα τα βγάλαμε έξω για να τα χρησιμοποιήσουμε. Η Σταυρούλα βρήκε ένα παλιό φουστάνι μου από τότε που ήμουν τεσσάρων, ένα παλιό καπέλο της Χαράς, τα πρώτα μου γάντια και το σκούφο των πρώτων παιδικών μου χρόνων, και τα φόρεσε, όλα, μαζί μ' ένα κασκόλ δικό της. Τα φορούσε όλη τη μέρα. Τ' αποκαλούσε "τα ρούχα του χειμώνα", ή "τα πράγματά μου". Το φουστάνι της ήταν πολύ μακρύ, έφτανε στους αστραγάλους, ενώ για να έχει στο κεφάλι το καπέλο, ο σκούφος έπρεπε να μπει στο χέρι (πάνω από τα γάντια). Από τον καναπέ ξετρύπωσε και μια μικρή, πλαστική ελληνική σημαία που είχαμε φυλάξει από εθνικές γιορτές του περασμένου αιώνα (κυριολεκτικά), και την ανέμιζε κι αυτή (ευτυχώς δεν μας κυνήγησαν οι γείτονες).
Τα φορούσε και χοροπηδούσε και έτρεχε πάνω κάτω ενθουσιασμένη, μιλώντας ασταμάτητα όπως κάνει συνήθως όταν είναι χαρούμενη. Της άρεσε το αστείο σύνολο, κι ακόμα της άρεσε η ιστορία που της είπαμε: ότι το φόρεμα το είχα φορέσει κάποτε σ' ένα γάμο (δεν θυμάμαι ποιών) κι έτσι άσπρο που ήταν, κάποιος συγγενής (δεν θυμάμαι ποιός) έσκυψε στ' αυτί μου και μου είπε να πάω δίπλα στα παρανυφάκια και να πιάσω το πέπλο της νύφης. Το έκανα, κι έτσι έγινα για πρώτη και μοναδική φορά στη ζωή μου "παρανυφάκι".
"Θέλω να είμαι παραμυθάκι", είπε η Σταυρούλα, που δεν άκουσε καλά τη λέξη.
Κι έπειτα της κόλλησε:
Γιατί δεν είχες φουστάνι όπως τα άλλα παραμυθάκια;
Γιατί σου είπε κάποιος να γίνεις παραμυθάκι;  
Κι εγώ γελούσα, κι έτσι όπως την έβλεπα στολισμένη με τα αταίριαστα ρουχάκια της, αστεία και όμορφη και πολύ σίγουρη για τον εαυτό της, σκέφτηκα εκείνο το παραμυθάκι που μας ήρθε πρόσφατα με το ταχυδρομείο και διαβάζουμε τόσο συχνά αυτό τον καιρό (ευχαριστούμε, Ελένη, για την ιδέα!), το Fancy Nancy.
  

Στη Νάνσυ αρέσει να είναι φανταχτερή.

Όλα πάνω της είναι φανταχτερά: Τα ρούχα της, τα πράγματά της, οι κινήσεις της και ο τρόπος που μιλάει. Σε αντίθεση με την οικογένειά της, που αποτελείται από τρεις πολύ απλούς και καθόλου φανταχτερούς ανθρώπους, η Νάνσυ είναι ο ορισμός του στρας, του φτερού και του μπιχλιμπιδιού. Μιλάμε για μια μικρή λατέρνα. 

Μια μέρα, στη Νάνσυ καρφώνεται η ιδέα να κάνει την οικογένειά της φανταχτερή. Κι έτσι αρχίζει να τους κάνει μαθήματα...

...που κατά παράδοξο τρόπο έχουν ιδιαίτερη επιτυχία!

Έτσι, οι τέσσερίς τους παρουσιάζουν μια μάλλον παράξενη εικόνα όταν βγαίνουν για πίτσα το βράδυ.

Όμως την ώρα του παγωτού έρχεται η καταστροφή. Η Νάνσυ, κουβαλώντας το δίσκο, πατάει το λυμένο της κορδόνι, πέφτει, και γίνεται ο χαμός.

Αργότερα, στο σπίτι, καθαρή και καθόλου φανταχτερή πια, νιώθει υπέροχα που βρίσκεται κοντά στην οικογένειά της...

...γιατί τους αγαπάει και την αγαπούν. Και στ' αλήθεια δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο απ' αυτό.

Λοιπόν, το βιβλίο είναι φανταστικό! Η ιστορία είναι πολύ διασκεδαστική και η εικονογράφηση αναπόσπαστο μέρος της, η Νάνσυ είναι ένα γλυκύτατο και συμπαθέστατο αστείο κοριτσάκι. Την αγαπάμε και την καταλαβαίνουμε, παρόλο που ούτε η δική μας οικογένεια είναι φανταχτερή (εκτός από ειδικές περιπτώσεις, όπως όταν ξετρυπώνουμε παλιά ρούχα από χαλασμένους καναπέδες). Περνάμε αρκετή ώρα αναλύοντας κάθε μέρος του ρουχισμού της, και πιο πολλή ώρα ακόμα παρατηρώντας τον τρόπο που πέφτει όταν πατάει το κορδόνι της και την εικόνα όπου κλαίει μέσα σ' ένα σωρό από παγωτά και μπιχλιμπίδια ενώ η οικογένειά της την παρηγορεί. Είπαμε, είναι ευαίσθητο το κορίτσι μας.  

Και κάτι άλλο. Λίγο πριν κοιμηθεί, η Νάνσυ λέει στους γονείς της και στην αδερφή της "Thank you for being fancy tonight". Κι εγώ το διαβάζω και σκέφτομαι πως είναι στ' αλήθεια υπέροχο που οι γονείς της Νάνσυ πήγαν για χάρη της στην πιτσαρία ντυμένοι σαν καρνάβαλοι. Σκέφτομαι πως είναι πολύ ωραίοι τύποι που όχι μόνο σε κανένα σημείο της ιστορίας δεν προσπάθησαν να την κάνουν ν' αλλάξει και να γίνει σαν αυτούς, αλλά για λίγο έγιναν αυτοί όπως εκείνη ήθελε. Γιατί στο τέλος, μ' αυτό τον τρόπο, ελεύθεροι από τα στολίδια και τα ψεύτικα πρόσωπα, ήταν όλοι τους πολύ πιο κοντά ο ένας στον άλλο. Πολύ πιο αυθεντικοί και πολύ πιο συνδεδεμένοι.

Κι ακόμα σκέφτομαι πως θα ήθελα -μακάρι!- κι εμείς να το κάνουμε αυτό για τα κορίτσια μας. Χωρίς κριτική, χωρίς όρους, χωρίς επιβολή και χωρίς προσπάθεια να τις κάνουμε όπως εμείς, να τις υποστηρίζουμε πάντα. 

Να είμαστε δίπλα τους, απλά και ουσιαστικά, για να κάνουν αυτό που ποθούν κι όχι αυτό που αρέσει στους άλλους. Να είναι ελεύθερες, και χαρούμενες, και πάνω απ' όλα ο υπέροχος εαυτός τους. 

Μωρό μου, παραμυθάκι μου.