Δυο επισκέψεις στη βιβλιοθήκη

Ε λοιπόν δεν είχα ιδέα ότι πέντε λεπτά απ' το σπίτι των γονιών μου στην Αθήνα, το σπίτι όπου πέρασα σχεδόν ολόκληρη τη ζωή μου, είναι η δημοτική βιβλιοθήκη Ζωγράφου. Όλα τα χρόνια δεν είχα ιδέα. Και τώρα που δεν μένω πια εδώ, τώρα, μέσα στις τρεις περίπου εβδομάδες που είμαστε στην Αθήνα, πήγαμε με τη Σταυρούλα τρεις φορές. 

Είναι καλή αυτή η βιβλιοθήκη. Είναι πιο πλούσια από της Άνω Πόλης στη Θεσσαλονίκη κι απ' του Λιτοχώρου. Έχει και καινούργια βιβλία. Έχει και ποικιλία για μικρά παιδάκια.

Διαβάσαμε εκεί, καθισμένες (ή ξαπλωμένες) στο πάτωμα. Πήραμε βιβλία στο σπίτι.

Είναι υπέροχο να βρίσκουμε πάντα μια βιβλιοθήκη, όπου κι αν πάμε. 

Από την πρώτη μας επίσκεψη:

Ο αδερφός μου είναι γκρινιάρης:

Ένα παλιό βιβλίο που είμαι σχεδόν σίγουρη ότι δεν κυκλοφορεί πια. Υπήρχαν άλλα 2-3 με τους ίδιους χαρακτήρες στη βιβλιοθήκη.
Με δυο λόγια, ο Ντόρι θυμώνει με το γκρινιάρη μικρό αδερφό του, τον Γκόκι, όμως όταν νομίζει ότι τον έχασε, καταλαβαίνει πόσο σημαντικός είναι γι' αυτόν.

Το διάλεξε η Σταυρούλα, και, αν και τα σχέδια μου φάνηκαν αρχικά λίγο περίεργα, όπως και οι ελλειπτικοί διάλογοι, σε γενικές γραμμές πήγε καλά. Όταν καταφέραμε να ξεχωρίσουμε ποιός είναι ο Ντόρι και ποιός ο Γκόκι. Που δεν ήταν και τόσο εύκολο από την αρχή.

Πάντως είναι ένα χαριτωμένο βιβλιαράκι, γλυκό και τρυφερό στο τέλος. Και το καλό τέλος μετράει, σωστά;

Ο μπαμπάς μου:

Ένα πανέμορφο βιβλίο του Anthony Browne, με λίγα λόγια και μεγάλες εικόνες, με υπέροχη εικονογράφηση, αστείο και τρυφερό. Για τον απίθανο, ατρόμητο, διασκεδαστικό ήρωα στη ζωή ενός μικρού μικρού παιδιού: το μπαμπά του.

Ο μπαμπάς όλα τα μπορεί. Ο μπαμπάς δεν φοβάται τίποτα και σε τίποτα δεν κάνει πίσω.

Το καλύτερό του όμως είναι που έχει πλάκα. Και κυρίως...

Που έχει αυτή τη μεγάλη ζεστή αγκαλιά. Που αγαπάει το παιδάκι του.
Α, πολύ μου άρεσε αυτό το βιβλίο. Πάρα πολύ...

Το βιβλίο της ζούγκλας:

Είχα γράψει εδώ για μια σειρά βιβλίων που έχουμε από παιδιά, μικρά βιβλιαράκια από ταινίες της Disney, με κείμενο κάπως παράξενο και λίγο ποιητικό, με διαστάσεις φιλικές για παιδικά χεράκια.

Στη βιβλιοθήκη έχει μερικά βιβλιαράκια απ' αυτή τη σειρά, ένα-δυο που έχουμε και τρία-τέσσερα που δεν έχουμε. Την πρώτη φορά που πήγαμε, το Βιβλίο της ζούγκλας ήταν το πρώτο πράγμα που διάλεξε η Σταυρούλα.

Το διαβάσαμε και το ξαναδιαβάσαμε, κι ακόμα στα παιχνίδια της αναφέρει τους ελέφαντες που κάνουν παρέλαση και το τραγουδάκι τους: "Είμαστε στρατός/ πολύ δυνατός...."

Απ' όλες τις ταινίες της Disney που έχω δει, το βιβλίο της ζούγκλας είναι απ' τις πολύ αγαπημένες μου. Κυλάει κάπως αργά και χωρίς καταιγιστική δράση, αλλά έχει συμπαθέστατους ήρωες και υπέροχα τραγούδια.

Τα μαγικά μολύβια από τη Μαγιόρκα:

Ένα παιδικό βιβλίο με αρκετά λόγια, που διάλεξα για να διαβάσω εγώ. Πολλές φορές το συζητήσαμε με τη φίλη μου τη Νίκη, που το είχε διαβάσει μικρή κι ήθελε να βρει τα μολύβια και να ζωγραφίσει μ' αυτά, κι έτσι όταν το είδα στο ράφι μου έκλεισε το μάτι.

Η θεία του Γιώργου πάντα του φέρνει δώρο ένα χρωματιστό μολύβι. Όμως μετά το ταξίδι της στη Μαγιόρκα του φέρνει ένα ολόκληρο σετ χρωματιστά μολύβια που είναι στ' αλήθεια μαγικά: ό,τι ζωγραφίσεις μ' αυτά γίνεται αληθινό. Κι έτσι ο Γιώργος με τα μαγικά μολύβια ταξιδεύει...

Χάρη σ' αυτά έχει την ευκαιρία να γνωρίσει τον Αμογκό, ένα αγόρι απ' την Αφρική που θα γίνει καλός του φίλος, και μαζί να βρεθούν στα πιο απίθανα μέρη. Ακόμα και σ' ένα διαστημόπλοιο που θα τους οδηγήσει στον Α3, ένα αγόρι -εξωγήινο, που -παρόλο που εξωτερικά δεν τους μοιάζει- στην πραγματικότητα είναι ένα παιδί όπως αυτοί.

Κι αν όλα αυτά είναι ένα όνειρο, κι αν τα μαγικά μολύβια δεν υπάρχουν στ' αλήθεια, αυτό μένει στο τέλος απ' το βιβλίο: Τα παιδιά είναι πάντα, παντού, παιδιά.

Από τη δεύτερή μας επίσκεψη στη βιβλιοθήκη φέραμε στο σπίτι αυτά:

Η κόκκινη κοτούλα:

Σ' αυτό το αληθινά σύντομο βιβλιαράκι, η αγαπημένη συγγραφέας των εφηβικών μου χρόνων, η Ζωρζ Σαρή (στ' αλήθεια της αξίζει ένα κανονικό αφιέρωμα), διηγείται ένα λαϊκό παραμύθι για την εργατικότητα. Την ιστορία της κόκκινης κοτούλας, που έφτιαξε το ψωμάκι της χωρίς βοήθεια από τις τεμπέλες φίλες της και απόλαυσε τους καρπούς των κόπων της.
Στη Σταυρούλα δεν άρεσε η κόκκινη κοτούλα. Τη διαβάσαμε 3-4 φορές όλες κι όλες. Είναι από κείνα τα βιβλία που απλώς δεν της κάθονται καλά από την αρχή. Πάω πάσο...

Το βιβλίο της ειρήνης (The Peace Book), του Τοντ Παρ:

Είχα γράψει εδώ για το βιβλίο μας του Τοντ Παρ που μάγεψε την Ισαβέλλα. Τα έντονα χρώματα και τα μεγάλα σχήματα, τα απλά σχέδια που κάνουν την εικονογράφησή του μοναδική. Αυτή τη φορά βρήκαμε ένα βιβλίο που έχει και ένα εξίσου απλό και μοναδικό και τεράστιο θέμα, μια πολυδιάστατη απάντηση στο μεγάλο ερώτημα "τι είναι ειρήνη".

Πώς μιλάς για την ειρήνη σε μικρά, μικρούτσικα παιδάκια;
Το βιβλίο μιλάει για την ειρήνη ήσυχα και γλυκά, και το μήνυμα της αγάπης και της συμφιλίωσης είναι διάχυτο απ' την αρχή ως το τέλος του. Κι η Σταυρούλα, που μέχρι τώρα νόμιζε ότι Ειρήνη είναι απλά ένα όνομα, ανακάλυψε ότι ειρήνη είναι να κάνεις καινούργιους φίλους, να φυτεύεις ένα δέντρο, να έχουν όλοι ένα σπίτι, να χαζεύεις το χιόνι, να υπάρχει αρκετή πίτσα για όλους τους ανθρώπους, να φοράς διαφορετικά ρούχα, να γεννιούνται μωρά, να είσαι ελεύθερος ή να είσαι ο εαυτός σου.

Αμήν.

Κουνελάκι μου, κουφετάκι μου (bunny my honey):

Ένα πανέμορφο, τρυφερό βιβλιαράκι, με απλή, απλούστατη υπόθεση (το λαγουδάκι που χάνεται στο δάσος και η μαμά του το βρίσκει) και φανταστική εικονογράφηση.
Όχι μόνο άρεσε στη Σταυρούλα, αλλά κράτησε το ενδιαφέρον και των δυο κοριτσιών καθώς τους το διάβαζε η γιαγιά τους ένα μεσημέρι...

Είναι ίσως για λίγο πιο μικρά παιδάκια (από τη Σταυρούλα, όχι την Ισαβέλλα, χο χο χο), όμως είναι όμορφο καμιά φορά να ξαναγυρνάς σε πιο απλά αναγνώσματα, εύκολα και ξεκούραστα, πριν προχωρήσεις στα άλλα...

Εξάλλου... αυτό το βιβλίο στάζει μέλι! Πώς να μην το αγαπήσουμε;

Ντάμπο:

Κι άλλη νοσταλγία σε στυλ Disney... Αυτή τη φορά αφήσαμε το Μόγλη και πήραμε το Ντάμπο, άλλη υπέροχη ταινία κι αυτή, άλλο ένα αγαπημένο βιβλιαράκι για την ευαίσθητη μικρούλα μας. Ακόμα και τώρα, που το έχουμε επιστρέψει, την ώρα που παίζει λέει τουλάχιστον τέσσερις φορές τη μέρα "κυρία Τζάμπο"...

Είναι στ' αλήθεια αξιολάτρευτος ο μικρός ελέφαντας. Κι η φυλάκιση της μαμάς του, και η μοναξιά του, τόσο συγκινητική. Περάσαμε ώρες και ώρες να συζητάμε γιατί κλείσανε την κυρία Τζάμπο στο κλουβί.

Το διαβάζαμε σίγουρα κάθε μέρα. Και το βράδυ. Το ξεκινούσαμε κάθε βράδυ την ώρα του ύπνου, λίγες φορές το τελειώναμε. Έχει αρκετά λόγια και την έπαιρνε ο ύπνος. Όμως θα έλεγα πως απ' όλα αυτά τα βιβλία, ο Ντάμπο ήταν το αγαπημένο της. Ίσως να της δείξω λίγη απ' την ταινία... ίσως... αν θέλει.

Τώρα όλα αυτά τα βιβλία έχουν επιστρέψει στη βιβλιοθήκη. Στο σπίτι έχουμε την τρίτη φουρνιά, όμως αυτή θα ακολουθήσει σε άλλη ανάρτηση. Τώρα τα κορίτσια κοιμούνται κι εγώ -που είμαι λίγο άρρωστη από χθες- πρέπει να ακολουθήσω.
Καληνύχτα... απλά...
Με λίγη νεραϊδόσκονη.