Αγαπάμε το χειμώνα!

Αυτές τις μέρες κάνει κρύο. Παγωνιά. Μένουμε στο σπίτι και παίζουμε όλη μέρα. Ακούμε τον αέρα να σφυρίζει τη νύχτα. Διαβάζουμε.

Οι μέρες μας είναι γεμάτες, μα κυλούν ήσυχα. Είναι απλές κι ευτυχισμένες.

Κάποτε δεν μου άρεσε καθόλου αυτός ο καιρός μετά τα Χριστούγεννα. Ανυπομονούσα να έρθει η άνοιξη, να τελειώσει πια αυτό το κρύο.

Τώρα, δεν θέλω ν' ανυπομονώ, ούτε να σπρώχνω το χρόνο. Θέλω μόνο να τον ζω, αργά, αργά και συνειδητά. Κι έτσι (ακόμα και τώρα που το πετρέλαιο μας τελείωσε κι είμαστε πάλι με το κλιματιστικό, αχ τι ωραίο που ήταν όσο κράτησε...) έχω να πω, όπως και η Λόλα στο βιβλίο που θα σας δείξουμε σήμερα:  

I completely love winter!

Πράγματα που απολαύσαμε τις τελευταίες μέρες:

Το τελευταίο χιόνι. 

Το αξιοποιήσαμε μέχρι την τελευταία νιφάδα -ακόμα κι όταν είχε μείνει μόνο σ' ένα πεζούλι σε όλο το Λιτόχωρο. 

Το παζλ.
Ξαφνικά, εκεί που δεν έδινε δεκάρα για τέτοιες ασχολίες, ξύπνησε ένα πρωί και φτιάχνει παζλ. Βρίσκει πανεύκολα τα ζευγάρια με τις μαμάδες και τα μωράκια, και τα κουμπώνει σα να το έκανε αυτό όλη της τη ζωή.

Το τέλειο Puzzle duo Maman et Bebe της Djecο (ό,τι φτιάχνει αυτή η εταιρεία κατά κανόνα μ' αρέσει), που το έπαιζε πολύ και η Σταυρούλα σε αντίστοιχη ηλικία. 

Τα επιτραπέζια.
Χειμώνας, σπίτι κι επιτραπέζια κάνουν καλή παρέα. Για μέρες κινούμασταν ανάμεσα στο χάρτινο, γλυκούλικο παιχνιδάκι που βρήκαμε πέρυσι στο βιβλίο μας The Jolly Christmas Postman και που το παίζουμε χρησιμοποιώντας για πιόνια τα σκιουράκια που βρήκαμε στα σοκολατένια αυγά Kinder...

...και στο Orchard της Haba (άλλη ωραία εταιρεία αυτή), που εμείς το αποκαλούμε "Το κοράκι" και η Σταυρούλα το ανακήρυξε "το αγαπημένο δώρο γενεθλίων της" για φέτος! Απλό και χαριτωμένο και τόσο διασκεδαστικό, το Orchard είναι ένα παιχνίδι συνεργασίας: όλοι μαζί προσπαθούμε να μαζέψουμε τα φρούτα πριν μας τα φάει το κοράκι. Κι είναι τόσο ωραίο να είμαστε στην ίδια ομάδα!

(εντάξει, εκτός απ' τις φορές που προσπαθούμε ν' αρπάξουμε τα φρούτα ο ένας απ' τα χέρια του άλλου) 

Τις τελευταίες μέρες προστέθηκε κι ένα ακόμα παιχνίδι στην παρέα, ένα καθυστερημένο χριστουγεννιάτικο δώρο που τα ταχυδρομεία φρόντισαν να φτάσει τώρα: Το Enchanted Forest της Ravensburger. Είμαι σίγουρη ότι το είχα όταν ήμουν μικρή, πάει καιρός που είχα ένα έντονο deja vu όταν το είδα στο amazon. Δεν θυμόμουν τίποτα πέρα απ' την εικόνα του, και δεν έχω ιδέα πώς λέγεται στα ελληνικά. Αλλά από τότε που το βρήκα περίμενα να μεγαλώσει λίγο η Σταυρούλα για να έχω δικαιολογία να το αγοράσω...

Είναι ακόμα και τώρα λίγο δύσκολο για 'κείνη, το φοβάται και λίγο, αλλά επιμένει να το παίζει με μανία. Η ιδέα είναι ότι πρέπει να ψάξεις στο μαγεμένο δάσος (κάτω απ' τα δεντράκια) για αντικείμενα βγαλμένα απ' τα παραμύθια και να τ' αναφέρεις στο παλάτι. Θέλει μνήμη και παρατηρητικότητα, θέλει και πονηριά, και θέλει να χειρίζεσαι καλά τους αριθμούς μέχρι το 6 γιατί με τα ζάρια πρέπει να έρθεις ακριβώς στη θέση που πρέπει. Η Σταυρούλα χρειάζεται λίγη βοήθεια, που είμαστε πρόθυμοι να την προσφέρουμε για να παίξουμε οι τρεις μας, αφού είναι ένα παιχνίδι διασκεδαστικό ακόμα και για τους μεγάλους! Χρειάζεται και λίγη ηθική συμπαράσταση όταν ανοίγει τα δεντράκια, γιατί τρέμει κάθε φορά μήπως πετύχει το λύκο της Κοκκινοσκουφίτσας...

Το βιβλίο.
Και να που φτάσαμε στο βιβλίο: I Completely Love Winter, της Lauren Child, από την αγαπημένη μας σειρά Charlie and Lola.

Περσινό, ξεχασμένο, σαν καινούργιο. Υπέροχο. Δυο χειμωνιάτικες ιστορίες με τον Τσάρλι και τη Λόλα που μας κάνουν να γελάμε και να χαμογελάμε. 

Λατρεύω τον Τσάρλι και τη Λόλα. Δεν θα είμαι ποτέ πολύ μεγάλη γι' αυτούς τους δύο. 

Η πρώτη ιστορία, Snow is my Favourite and my Best, μας ήρθε κουτί αυτές τις μέρες. Την έχουμε δει χιλιάδες φορές στο επεισόδιο "Λατρεύω το χιόνι", που είναι απ' τα αγαπημένα μας...

...και με χαρά την (ξανα)ανακαλύψαμε στο βιβλίο μας.

Το δελτίο καιρού προέβλεψε χιόνι και η Λόλα ανυπομονεί.

Δεν έχει ησυχία μέχρι που βλέπει τις νιφάδες που πέφτουν. 

Την άλλη μέρα, όλα είναι λευκά.

Τα παιδιά παίζουν με τους φίλους τους στο χιόνι...

...και γυρίζουν στο σπίτι ενθουσιασμένα να ονειρεύονται το αύριο, όμως όταν το αύριο έρχεται, το χιόνι έχει λιώσει.

Η Λόλα είναι τρομερά απογοητευμένη. Τότε ο Τσάρλι, ως συνήθως, σκέφτεται κάτι για να τη βοηθήσει. Σκαρώνει ένα φανταστικό ταξίδι στην Αρκτική...

...και στην Ανταρκτική, όπου η Λόλα μπορεί να δει και να θαυμάσει τα ζώα και το χιόνι, αλλά και να παραδεχτεί μόνη της πως δεν θα της άρεσε να έχει χιόνι πάντοτε, αφού θα κρύωνε και δεν θα μπορούσε να κάνει πολλά απ' τα αγαπημένα της πράγματα.

Ο Τσάρλι, ακόμα, έχει μια έκπληξη για την αδερφούλα του: Ένα μικρό χιονανθρωπάκο στο ψυγείο!

Η Λόλα ενθουσιάζεται που τον βλέπει, κι έπειτα, χωρίς θλίψη πια, ζητά να τον αφήσουν να λιώσει...

Στη δεύτερη ιστορία, η Λόλα στ' αλήθεια χρειάζεται αληθινά παγοπέδιλα!

Ο παππούς και η γιαγιά του Τσάρλι και της Λόλα τους στέλνουν λεφτά για ν' αγοράσουν πατίνια. Είναι και οι δύο ενθουσιασμένοι...

...μέχρι που αποφασίζουν να πάνε για πατινάζ με τους φίλους τους. Η Λόλα ονειρεύεται το πατινάζ...

...κι όταν βλέπει μια φίλη της να φιγουράρει με τα παγοπέδιλά της, η ιδέα της κολλάει: ΠΡΕΠΕΙ ν' αποκτήσει κι εκείνη δικά της παγοπέδιλα.

Η Λόλα, βέβαια, φοβάται λίγο το πατινάζ.

Αλλά το θαυμάζει κιόλας, Και θέλει να γίνει η καλύτερη σ' αυτό!

Πήρε και την άδεια: Μπορεί ν' αγοράσει παγοπέδιλα αντί για πατίνι αν θέλει.

Την επόμενη φορά που κάνει πατινάζ όμως, την πρώτη φορά που φοράει τα καινούργια της παγοπέδιλα, γλιστράει και πέφτει. Δεν τα θέλει πια. Δεν της αρέσει το πατινάζ.

Η Λόλα είναι προβληματισμένη, μέχρι που βρίσκει τη λύση: θα κάνει μια ανταλλαγή με το φίλο της το Μόρτεν, που δεν θέλει το πατίνι του.

Και όλοι είναι ευτυχισμένοι...

...μέχρι που η Λόλα βλέπει... κάτι καινούργιο...

Η Lauren Child στ' αλήθεια ξέρει να δίνει σχήμα στην ιδέα της. Οι δυο ιστορίες είναι, όπως συνήθως, πολύ καλογραμμένες.  Στην πρώτη ειδικά, η εξέλιξη της πλοκής -από τότε που βλέπαμε το επεισόδιο ακόμα- ήταν μια έκπληξη για μένα: εκεί που νόμιζα ότι όλα αφορούσαν απλώς το παιχνίδι των παιδιών στο χιόνι, αρχίζει ένα ολόκληρο φανταστικό ταξίδι στους Πόλους που, όπως αποδεικνύεται, κρύβει ακόμα περισσότερη μαγεία!

Και οι δύο πάντως είανι αστείες, ανάλαφρες, χαρούμενες και τρυφερές, με τον προστατευτικό μεγάλο αδερφό, και τη μικρούλα γεμάτη ενθουσιασμό και αθωότητα. 

Ακόμα, ένα μήνυμα κρύβεται στην καθεμιά, για το πώς πρέπει ν' αποδεχτούμε αλλά και να βρούμε την ομορφιά στον εφήμερο χαρακτήρα των πραγμάτων, και για το πόσο εύκολα επηρεαζόμαστε απ' αυτά που βλέπουμε να έχουν και να κάνουν οι άλλοι. 

Και ταυτόχρονα, είναι και οι δύο τόσο υπέροχα χειμωνιάτικες, ιδανικές γι' αυτές τις παγωμένες μέρες και νύχτες! 

Στ' αλήθεια, αγαπάμε αυτό το βιβλίο! 

Υ.Σ. Μέσα στις γιορτές, είδαμε δυο-τρεις φορές την ταινία της Ωραίας Κοιμωμένης της Disney. Αυτή την ίδια που είχα δει κι εγώ άπειρες φορές όταν ήμουν παιδί στο juniorsTV (την έβαζε συ-νέ-χει-α). Τόσο πολύ άρχισε να ενδιαφέρεται η Σταυρούλα για την ιστορία με το αδράχτι και την κακιά μάγισσα που καταράστηκε την "Αυγούλα", που ξεκινήσαμε να παίζουμε την ιστορία με τις κούκλες. Ξανά και ξανά, αμέτρητες φορές τη μέρα. Σε διάφορες παραλλαγές.

 Κι έπειτα σκέφτηκα πως αφού ήταν έτσι τα πράγματα θα μπορούσαμε να προσπαθήσουμε να δούμε τη Maleficent παρουσία της (που εδώ και μήνες θέλω να τη δω και τελικά όλο στα λόγια μένω) κι αν είναι πολύ τρομαχτικό να το κλείσουμε. 

Και το κάναμε. Ήταν αρκετά τρομαχτικό (εντάξει, όχι για μας τους μεγάλους). Όμως το είδαμε μέχρι το τέλος, της μετέφραζα στο αυτί σε όλη τη διάρκεια, και ενθουσιαστήκαμε όλοι. Μου άρεσε τόσο πολύ η διαφορετική ματιά με την οποία έβλεπε τα πράγματα. Οι αλλαγές που έκανε στην ιστορία. Το πώς δικαιολογούσε και υποστήριζε καθεμιά απ' αυτές τόσο καλά. Δεν θέλω να πω κανένα spoiler, σε περίπτωση που κάποιος θέλει να το δει, απλώς ότι μου άρεσε πάρα πολύ, πολύ περισσότερο απ' ό,τι περίμενα. Girl power και η δύναμη της αγάπης...