Χιόνι...

Καλή χρονιά!!!

Ήρθε με χιόνι... 

Έκανε την αλλαγή του χρόνου μοναδική, μια ξεχωριστή εμπειρία για τα κορίτσια.

Κάναμε μικρές βόλτες με τα πόδια. Μείναμε πολύ στη θαλπωρή του σπιτιού μας. Ήταν όλα ήσυχα και οικογενειακά και κάπως παραμυθένια. 

Κάναμε πολλούς χιονάγγελους. Είχα πολλά χρόνια να κάνω, είχα ξεχάσει πόσο ωραία είναι. Κάποιοι έκαναν για πρώτη φορά...

...και κάποιοι ενθουσιάστηκαν τόσο που ξάπλωναν όπου έβρισκαν για να κάνουν χιονάγγελους!

Θυμήθηκα τη Στέλλα, Queen of the Snow, που είχαμε διαβάσει πριν ένα χρόνο και κάτι μήνες από τη βιβλιοθήκη της Αθήνας... 

Πετάνε οι χιονένιοι άγγελοι; ρώτησε ο Νικόλας.

Τραγουδάνε οι χιονένιοι άγγελοι;

Φυσικά, είπε η Στέλλα. Δεν τους ακούς;
Ναι! ψιθύρισε ο Νικόλας. 

Ωστόσο το βιβλίο που διαβάσαμε αυτές τις μέρες -επίσης μετά από πολύ καιρό- ήταν το The Snowy Day του Ezra Jack Keats. Ένα βραβευμένο βιβλιαράκι της δεκαετίας του '60, απλό και όμορφο, με εύκολη ιστορία (κατάλληλη και για τα δυο κορίτσια) και εξαιρετικές εικόνες που μοιάζουν με κολλάζ.

Ο διάσημος χαρακτήρας του φοβερού Keats, ο Peter, ξυπνάει μια μέρα και βλέπει χιόνι έξω απ' το παράθυρό του.

Κι έπειτα απλά βγαίνει έξω, και παίζει στη χιονισμένη πόλη.

Η εξερεύνηση του χιονιού, η μαγεία του κι ο ενθουσιασμός που προκαλεί στην παιδική ψυχή, ο τρόπος που το χιόνι μεταμορφώνει τα πάντα, είναι όλα μέσα σ' αυτό το βιβλίο.

Ο Peter φτιάχνει, όπως εμείς, χιονάνθρωπο και χιονάγγελους. Στο κάτω-κάτω, αυτό δεν είναι κάτι που μπορείς να κάνεις κάθε μέρα.

Το χιόνι δίνει φτερά στη φαντασία. Το χιόνι σε κάνει να ονειρεύεσαι.

Μα ακόμα κι αν προσπαθήσεις να το κρατήσεις...

...χάνεται πολύ γρήγορα. Έτσι φευγαλέο και άπιαστο, είναι ακόμα πιο μαγικό.

Το βιβλίο τελειώνει μ' ένα ευχάριστο γύρισμα της πλοκής. Ο μικρός ονειρεύεται το βράδυ ότι όλο το χιόνι έλιωσε... μα το πρωί ακόμα περισσότερο χιόνι έχει πέσει.

Με το φίλο του αυτή τη φορά, βγαίνει πάλι να παίξει μέσα στο βαθύ, βαθύ χιόνι. Μια παγωμένη χώρα των θαυμάτων απλώνεται μπροστά τους κι εκείνοι προχωρούν μέσα της.

Κάπως έτσι ήταν το χωριό γύρω μας αυτές τις μέρες: μεταμορφωμένο, πανέμορφο, μια παγωμένη χώρα των θαυμάτων. Τώρα το χιόνι άρχισε να λιώνει, κι αυτός ο ήχος του νερού που στάζει απ' τις στέγες και τρέχει σε αυλάκια στο δρόμο ενώ ο ήλιος λαμπυρίζει μέσα του είναι για μένα ο πρώτος ήχος, η πρώτη εικόνα της άνοιξης.
Ξέρω, είμαστε στην καρδιά του χειμώνα.
Όμως και πάλι.

Μαγικό όταν έρχεται, μαγικό όταν φεύγει το χιόνι. Πόσο χαίρομαι που ήρθε τώρα και συνόδεψε το μικρό καινούργιο χρόνο.
Έφερε πολλά χαμόγελα την Πρωτοχρονιά.